Nanunuod lang kami ni Jimin sa may sala ngayon dahil wala kaming practice. Pero may meeting daw kami mamaya pero siguro mamayang hapon pa iyon. Anong oras palang naman kaya pwede pa kaming mag relax muna.

Si Jin hyung naman ay nasa kusina nagluluto ng tanghalian. At yung iba ay nasa kwarto nila.

"Ang bilis ng panahon no?" sabi ni Jimin.

"Dati nangangarap lang tayo, ngayon eto na!" natatawang sabi niya.

"Naabot na natin yung mga pangarap natin" mahinang sabi ko.

I smiled bitterly, ang bilis nga ng panahon. Dati kasama ko lang siyang nangangarap, ngayon wala na siya sa tabi ko. Napabuntong-hininga  ako at itinuon nalang ang paningin ko sa T.V. dahil alam kong maiisip ko na naman siya.

Ano kayang ginagawa niya ngayon?

Hindi naman siya mahilig lumabas ng bahay, kaya malamang ay nanunuod lang din siya. O kaya ay nag ssketch. Napangiti ako. Sana okay lang siya.

Lumabas si Jungkook mula sa kwarto niya at nahiga din sa couch. "Hindi pa ba kayo magbibihis, hyung?" he asked yawning.

"Para saan?" tanong ni Jimin.

"Meeting..." sabi niya tsaka tumayo na tapos bumalik sa kwarto niya.

Natawa kami ni Jimin. "nananaginip pa ata eh" sabi ni Jimin.

Rinig na rinig namin ni Jimin ang sigaw ni Jin hyung mula sa kusina dahil sa pagkabasag ng isang babasaging bagay. Agad naman kaming tumakbo don ni Jimin at naabutan si Jin hyung na nililinisan ang mga bubog sa sahig na galing sa basong nabasag.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko, at hindi ko nagugustuhan ang nararamdaman ko. Shit.

Okay lang kaya si Kara? May nangyari ba? May mangyayari bang masama mamaya? Umiling ako. That's just a myth right? wala naman sigurong mangayayaring masama.

Tutulungan na dapat namin si Jin hyung pero pinigilan niya kami.

"I can do this , bumalik na kayo sa sala. Baka masugatan pa kayo" sabi ni Jin hyung.

We went to the living room again, I was still clutching my chest. I don't know why I'm feeling nervous. Like something bad is happening right now. I took a deep breath to calm myself down.

Ipinagtpatuloy namin ni Jimin ang panunuod sa T.V. Tahimik lang kaming nanunuod. Si Hobi hyung naman ang lumabas sa kwarto niya at dumiretso sa kusina.

Maya-maya pa ay nag ring ang cellphone ni Jimin.

"Hello?" Nakangiting sagot niya.

"Yes.... Huh?...." unti unting nawala ang pagkakangiti niya habang nakatingin sa akin.

"which hospital?.... right now?.... b-blood?.... are you sure?... y-yeah... thanks" Kitang kita ko ang pamumutla ng mukha niya.

Hospital? Blood? Bumilis ang tibok ng puso ko. May na disgrasya ba?Anong nangyari?

Nakatulala lang siya habang nakatingin sa akin. Ano kaya yung sinabi nung tumawag sa kanya?

"Jimin?" Tawag ko sa kanya pero nakatulala lang siya.

"Jimin?" ulit ko sa pagtawag sa kanya pero wala pa rin.

"JIMIN!" sigaw ko sa kanya. Napapitlag siya at tumingin sa akin.

"Are you alright?" tanong ko. Umiling siya.

"Taehyung, don't.... wag kang magugulat...." huminga siya ng malalim.

"what is it?"

"My friend called---" he started, tumango naman ako,signalling him to continue.

"He said.... he saw Kara being rushed to the hospital---"

"WHAT? WHAT HAPPENED TO HER? ANONG NANGYARI SA KANYA?" Nanlaki ang mga mata ko sa narinig.

Si Kara? dinala sa hospital? Bakit? Anong nangyari? fuck!

" I don't know... He said she was covered in blood---"

Nanlumo ako sa narinig ko at napaupo sa couch. Pakiramdam ko ay tumigil sa pagtibok ang puso ko. What the hell happened? Gusto kong malaman kung ano bang nangyari, kung ayos lang ba siya. Fuck!

"Which hospital? saang ospital siya dinala?" I asked. "She's in SMC" sagot niya.

Dali-dali akong pumasok sa kwarto at nagbihis, I have only one thing on my mind right now . And that is to see if she's okay.

"Taehyung where are you going?" tanong ni Namjoon hyung, hindi ko na siya napansing pumasok sa kwarto dahil sa pagmamadali kong magbihis.

"hospital, hyung---"

"Wait! wait! why? which hospital?" tanong niya.

"Hyung Kara is rushed to the hospital and I don't know... I don't know what happened but I need... i need to see her" sabi ko.

"WHAT?!"

"Hyung please,I need to see her" I said tears started to build on my eyes making my vision blurry. There is too much on my chest right nkw, it feels so heavy.

"Tell me which hospital---"

"SMC" sagot ko.

"What? SMC? Samsung Medical Center? I'm sorry Tae---"

"Hyung! I need to see her.... please!" I said cutting him off.

Hearing him say 'I'm Sorry' means hindi ako pwedeng lumabas.

"Taehyung ah, she's in Samsung Medical Center, we can't risk you going there that is a prestigious hospital...reporters might see you" Mahinahong sabi niya.

"Hyung! I don't care anymore... I just want to see her!"

I don't care anymore! I don't care about those damn reporters.

"As much as I want you to go there... You can't! and I'm sorry"

I clenched my fist and punched the wall over and over again, I don't mind the pain coming from my hands. Wala pa ngang kalahati yung sakit neto sa sakit na nararamdaman ng puso ko.

"Taehyung stop it!" sigaw ni hyung. Pero hindi ako nakinig at patuloy lang sa pagsuntok, letting my frustration out.

Hindi kasi  nila naiintindihan yung nararamdaman ko. Hindi nila nararamdaman yung takot ko na baka may nangyaring masama kay Kara. Hindi nila naiintindihan yung pag-aalala ko.

"Taehyung ah, Calm down" sabi ni Hyung at hinila ako palayo sa pader.

Napaupo ako at tuluyan ng pumatak ang mga luha ko. Napakasakit ng puso ko.

Gusto ko lang naman siyang makita, at masiguradong ayos siya. Gusto kong ako mismo ang makakita dahil hindi rin naman ako mapapanatag Hangga't hindi ko siya nakikita.

I just wanted to see her, I just wanted to know if she's fine. Bakit ba pati iyon mahirap gawin?

"Don't worry I'll try to do what I can" sabi ni hyung at tinapik ako sa balikat.

"It's all my fault...." bulong ko.

"Taehyung wala kang kasala---"

"No hyung! kasalanan ko! I shouldn't... I shouldn't have left her.."

"Kasalanan ko lahat.... I...And I... will never forgive myself if something bad happens to her---"

"Shhhh walang mangyayaring masama kay Kara---"

"Sana lang hyung, dahil hindi ko na alam ang gagawin ko.... hindi ko mapapatawad ang sarili ko pag may nangyaring masama sa kanya" lalo akong napaiyak.

It's all my fault. At hindi ko maiwasang hindi sisihin ang sarili ko. Iniisip ko na ako ang dahilan kung bakit siya naospital, iniisip kong may nangyaring masama sa kanya dahil sa akin.

It's all my fault, and I'm ready to take all the blame.

Pumasok si Jimin sa kwarto na may dalang first aid kit, kasunod niya si Jin hyung bakas sa mga mukha nila ang pag-aalala.

Ginamot ni Jin hyung ang kamay ko. Napabuntong-hininga siya tsaka tumingin sa akin.

"Wag mong sisihin ang sarili mo, hindi gugustuhin ni Kara na nagkakaganyan ka" sabi niya at tinapik ako sa balikat.

"How can I not blame myself hyung?.... I do to know if she's fine or not and I feel like.. Its my fault" I cried again. Niyakap ako ni Jin Hyung.

"Tinatawagan ni Namjoon ang ospital, wag ka ng mag-alala" bulong niya.

Pumasok si Namjoon Hyung sa kwarto at bumuntong-hininga.

"they won't disclose patients information---" has sighed.

"But I managed to ask how Kara's doing" he smiled.

I stared at him holding my breath waiting for him to say, how Kara is.

"Kara's fine nothing serious happened to her. " he smiled. Napatayo ako at niyakap siya. "Thanks hyung" bulong ko.

Nakahinga ako ng maluwag, Atleast ngayon kahit papano ay panatag na ang loob ko. Dahil alam kong okay na siya.

I just hope that something like this won't happen again. Dahil hindi ko talaga alam ang gagawin ko sa susunod na may mangyari sa kanya.