~Luca~
*zondag*
De tv staat aan op een programma dat ik wel wilde zien, maar mijn concentratie laat het niet toe. Mijn concentratieboog is erg klein en mijn gedachten dwalen steeds af naar het gesprek van gisteren met Remus, Elize, Vince, Nikki, Jesse en Dennis. Het idee dat mijn moeder of Hailey het volgende slachtoffer kan zijn, maakt me bezorgd en zenuwachtig tegelijk. Ik heb er vannacht ook niet goed van kunnen slapen, doordat ik er steeds maar aan blijf denken. Het maakt het er ook niet beter op dat ik nu alleen in een immens groot huis ben zonder afleiding van mijn beste vrienden of vriendin. Ik weet dat we hebben afgesproken dat we altijd met iemand moeten blijven voor de zekerheid, maar Dennis moet vandaag gewoon werken, Nikki heeft een wedstrijd, Jesse is met Nikki mee om haar te supporteren, Bo is samen met Skye de wacht aan het houden bij het kerkhof en Vince is even snel naar de studio om daar iets op te halen. Hij had gezegd dat hij binnen een half uur weer terug zou zijn, dus daarom vond ik het niet nodig om naar iemand toe te gaan.

De gedachten aan alle dingen die er met mijn moeder of zusje zouden kunnen gebeuren, laten me verschrikkelijk voelen en ik besluit de tv uit te zetten en de tuin in te gaan om een balletje te trappen. Als er iets is wat me bijna altijd afleid, is dat wel sporten en voetballen hoort daar natuurlijk ook bij. Terwijl ik snel achter elkaar een paar ballen in het doel schiet, merk ik niet dat er iemand de tuin is ingelopen en naar me staat te kijken. Ik draai mezelf dan ook verschrikt om als ik iemand een paar keer hard hoor kuchen achter me. 'Jezus, ik schrok me dood,' mompel ik, terwijl ik Vince aankijk. Hij negeert mijn opmerking en lacht me niet uit zoals hij altijd doet als hij me weer eens heeft laten schrikken. Hij kijkt me bezorgd aan en vraagt: 'gaat alles wel goed met je?' 'Slecht geslapen, meer niet,' antwoord ik. Ik kijk naar de grond om zijn blik te ontwijken, omdat ik gewoon weet dat Vince me niet gelooft. Hij kent me daar veel te goed voor. 'Luca, kijk me aan en lieg alsjeblieft niet tegen me. Wat is er met je?' zegt Vince. Langzaam kijk ik op van de grond om weer te moeten kijken naar de bezorgde blik van Vince. Dat is nou niet iets wat ik graag zie. 'Ik ben bang, nu we erachter zijn gekomen dat mijn vader het volgende slachtoffer niet kan zijn door zijn krachten, dat mijn moeder of zus wat overkomt. Ik wil niet dat ze hetzelfde lot krijgen als jouw moeder of misschien wel erger, dat ze wel vermoord worden,' zeg ik zachtjes, maar wel zo hard dat Vince het gehoord moet hebben.

'Natuurlijk ben je bang! Dat is begrijpelijk en geloof me, we zijn allemaal bang. Het idee alleen al dat één van ons wat wordt aangedaan of dat ze mijn moeder nog een keer gaat proberen vermoorden. Ik slaap er niet lekker van 's nachts en het is duidelijk te zien dat jij dat ook niet doet,' zegt Vince. Hij is naar me toe gelopen en heeft me in zijn armen genomen. Ik weet me zelfs een klein beetje te ontspannen in de knuffel en kijk mijn beste vriend aan als we elkaar hebben losgelaten. 'Ik kan nergens anders meer aan denken. Als ik afleiding heb, gaat alles goed, maar zodra ik alleen ben, gaat het fout,' zeg ik zuchtend. 'Afleiding is inderdaad goed in zulk soort situaties. Ik wilde je eigenlijk vragen of je mee ging naar het St. Mungo's om mijn moeder te bezoeken, maar ik denk dat het beter is als je naar je ouderlijk huis gaat,' zegt Vince. Ik kijk hem verbaast aan, niet snappend waarom hij denkt dat het slim is voor mij om naar het huis te gaan waar ik ben opgegroeid. 'Het enige wat jij nu nodig hebt, is rust in je hoofd. Zodra jij ziet dat alles helemaal goed is met je moeder en Hailey kan jij je ook weer ontspannen. Het is sowieso goed om in zulk soort tijden veel met je gezin op te trekken. Ik merk dat ook echt bij mezelf,' legt Vince uit.

'Ja, je hebt hoogstwaarschijnlijk wel gelijk. Ik denk dat ik dat maar eens ga doen,' zeg ik. Vince en ik ruimen samen de ballen netjes op in de schuur en lopen dan naar binnen om ons klaar te maken voor vertrek. Ik kleed me in mijn slaapkamer om in iets netters dan mijn joggingsbroek en trui en doe dan mijn haar nog een beetje, voordat ik terugloop naar de woonkamer. 'Weet jij trouwens hoeveel de Harpies staan?' vraag ik aan Vince. Hij schudt zijn hoofd. 'Zullen we Jesse bellen om het te vragen?' stelt Vince voor. Ik knik en voor ik het weet, verschijnt het hoofd van één van onze beste vrienden op het telefoonscherm van Vince. 'Hey, guys, hoe gaat het?' roept Jesse om boven het geluid uit het stadion te komen. 'Het gaat hier prima. Hoe is het daar?' vraag ik. 'Niet zo best. Het staan 90 - 120 voor Ballycastle Bats,' antwoordt Jesse. 'Ze staan achter?' vraagt Vince verbaast. Ik snap zijn verbazing wel, want de Holyhead Harpies staan tweede in League. Ze staan net achter de nummer één: Tutshill Tornado. 'Ja, het gaat nog niet zo lekker. Oh, de Harpies krijgen nu een strafworp en Nikki mag hem nemen,' zegt Jesse. In spanning wachten we af, totdat we Jesse en het hele stadion horen juichen.

'100 - 120,' juicht Jesse in de camera. We krijgen nu ook James, die naast hem zit, in beeld te zien en hij zwaait lachend naar ons, terwijl hij zelf ook met iemand aan de telefoon is. James steunt Nikki waar hij kan met haar Quidditch carrière en heeft nog geen wedstrijd van haar gemist. 'Met wie is James aan de telefoon?' vraag ik. 'Oh, met je ouders, Vince. Je vader en moeder vonden het verschrikkelijk dat ze er niet bij konden zijn om Nik te supporteren, dus had James beloofd dat hij ze zou facetimen om ze op de hoogte te houden,' antwoordt Jesse. 'Willen jullie wat tegen Elize en Remus zeggen?' vraagt James lachend als hij weer in beeld komt. 'Zeg tegen ma en pa dat ik eraan kom,' zegt Vince. 'Ik zal het doorgeven,' grijnst James en dan verdwijnt hij weer uit beeld. 'Je houdt me wel op de hoogte, toch, Jess?' zeg ik. 'Ja, natuurlijk. Ik denk jullie straks wel weer te zien, want deze wedstrijd lijkt niet lang meer te duren. De Seekers hebben de Snitch al een paar keer gezien,' zegt Jesse. 'Nou, veel plezier nog en we duimen voor Nik dat the Harpies gaan winnen,' zegt Vince. 'Dank je wel. Ik spreek jullie snel weer, guys,' zegt Jesse terug en na nog naar elkaar te hebben gezwaaid, ook naar James, hangen we op en stopt Vince zijn telefoon in zijn broekzak.

'Ik ga maar eens. Doe je ouders de groeten van me,' zeg ik. 'Ja, ik ga ook. Ik zal het doen en doe jij je ouders en Hailey ook de groeten van mij,' zegt Vince. We geven elkaar een knuffel. 'Bel of app me als je weggaat, dan kom ik ook naar huis toe. Ik wil niet dat je alleen bent,' zegt Vince. Ik knik. 'Voor jou geldt hetzelfde, Vi,' zeg ik terug. Vince knikt. We glimlachen nog even naar elkaar en dan verdwijnselen we tegelijk ons huis uit. Ik kom voor de deur van mijn ouderlijk huis terecht en vis de sleutel uit mijn broekzak om de deur te kunnen openen. Zodra de deur open is, loop ik stilletjes de hal in en voorzichtig sluit ik de deur achter me. Zonder te veel geluid te maken, open ik de tussendeur en loop de woonkamer in. 'Hey,' zeg ik als ik mijn ouders en zus op de bank zie zitten. Er ontstaan tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel als ik naar ze kijk en zie dat ze ongeschonden zijn. 'Luca, lieverd, wat is er?' Mijn moeder is als eerste bezorgd opgestaan en neemt me in haar armen. Ik sla mijn armen ook stevig om mijn moeder heen en laat de tranen rollen. 'Ik was zo bang dat er iets met jullie gebeurd was,' snik ik tegen haar schouder. 'Ahw, jongen toch. Maak je alsjeblieft geen zorgen om je zus en mij. Je vader laat ons nooit wat gebeuren en we kunnen ons best wel goed verdedigen, dat weet je toch?' Voorzichtig knik ik tegen haar schouder.

Mijn moeder duwt me iets van haar af, zodat ze me goed kan aankijken en bekijken. 'Heb je vannacht wel geslapen? Je ziet er niet uit,' zegt ze. 'Nou, ma, overdrijf niet zo. Ja, Luc ziet er wat moe uit, maar het is niet dat hij eruit ziet alsof hij doodgaat,' zegt Hailey. Ik begin te lachen door mijn tranen heen en neem mijn jongere zus in mijn armen. 'Ik ben blij je vast te kunnen houden, Hai,' mompel ik. 'Ik jou ook. Hoe irritant ik je ook vind, Luca, ik mis je hier soms nog wel. Je hebt me achtergelaten met pa en ma,' zegt Hailey. Ze knipoogt naar me, terwijl onze ouders beledigende en protesterende geluidjes maken. Ik grinnik en veeg de tranen van mijn wangen. 'Ik mis jou ook, zusje,' knipoog ik terug. Als laatste geef ik ook mijn vader een stevige knuffel. We zeggen niks tegen elkaar en houden elkaar gewoon even vast, waarna we elkaar weer loslaten.

Het duurt niet lang tot we alle vier met wat te drinken op de bank zitten. Mijn moeder kijkt me aan. 'Je hebt nog steeds geen antwoord geven op mijn vraag, Luc,' zeg ze. Ik zucht diep en schud mijn hoofd. 'Nee, ik heb totaal niet goed geslapen vannacht. Bo werd wakker van mijn gedraai. Toen konden we beide niet meer slapen en zijn we er maar uitgegaan om zes uur,' vertel ik. 'Als je er 's nachts niet door kan slapen, ben je ook altijd welkom om weer even thuis te komen wonen. Dat weet je toch, lieverd?' Mijn vader kijkt me aan. Ik neem een slok van mijn drinken. 'Ja, dat weet ik, papa. Ik probeer het vandaag gewoon nog een keertje thuis en als het niet werkt, slaap ik morgenavond hier,' zeg ik. 'Denk er maar goed over na, jongen. Zoals je vader zegt, ben je hier altijd welkom, maar je moet zijn waar jij wilt zijn,' zegt mama. Hailey kijkt mama met een rare blik aan. 'Suggereer jij nou dat Luca hier niet wil zijn?' zegt ze tegen mama. Pa en ma zuchten vermoeid. 'Natuurlijk wil hij hier zijn, want zijn zus is hier.' Ik leg grijnzend mijn hoofd op Hailey's schouder en zij legt haar hoofd op de mijne.

'Soms mis ik de tijden dat jij je broer er op wees dat hij zich aan de regels moest houden. Je bent bijna net zo erg als hij is,' zegt papa. Hailey en ik beginnen te lachen. 'Het is niet dat ze zich niet meer aan de regels houdt. Ze heeft teveel mama's genen en het te lang wel gedaan om het nu niet meer te doen. Maar we zijn gewoon een grotere alliantie tegen jullie gaan vormen,' lach ik. Papa en mama schudden hun hoofden en Hailey kijkt me beledigd aan. 'Het is niet dat ik nog zo erg ben als vroeger,' zegt ze. 'Nee, maar je vindt de pranks die wij nog steeds uithalen ook niet zo leuk. Eens een anti-pranker, altijd een anti-pranker. Als je nou een keertje meedoet, kun je zien hoe leuk het wel niet is om iemand in de maling te nemen of voor schut te zetten,' zeg ik. 'Nee, dat hoeft echt niet en dat is iets wat ik waarschijnlijk nooit ga inzien. Eens een anti-pranker, altijd een anti-pranker zoals je al zei,' zegt Hailey terug en ze knipoogt naar me. Ik glimlach naar Hailey en druk een kus op haar wang om vervolgens mijn hoofd op haar schoot te leggen.

'Blijf je eten, Luc?' vraagt ma als het even stil is geweest. 'Ja, als het mag, graag,' zeg ik. 'Tuurlijk mag dat!' Ik kijk mijn gezin aan en merk dat ik ze echt gemist heb. 'Ik denk dat ik vannacht ook maar hier slaap,' zeg ik. 'Zo, jij bent snel van gedachten veranderd,' grijnst Hailey. 'Ja, ik heb het gemist om met jullie in één huis te wonen. Het is veel te gezellig,' zeg ik. 'Je bent van harte welkom om vannacht te blijven slapen, Luc. Eens een Smith, altijd een Smith,' zegt mijn vader. Hij knipoogt naar me om vervolgens ma een kus op haar wang te geven en Hailey en mij eentje op onze voorhoofden. 'Zullen we een spelletje doen?'

Haii, hier is weer een nieuw hoofdstuk. Ik hoop dat alles goed met jullie gaat. Met mij in ieder geval wel. Ik heb voor dit boek een klein beetje een writersblock voor dit boek, dus ik heb nu ook geen hoofdstukken om volgende week te plaatsen. Ik ga mijn best doen om deze week weer wat vooruit te schrijven en hopelijk lukt het nu ook een keer. Met de herschrijvingen gaat het ook goed. Ben nu bij boek 2 hoofdstuk 19. Volgende week zondag weer een nieuw hoofdstuk, dus tot dan!!

Xx deslimmenerd❤️❤️