Hoofdstuk 22 ~ Wat is er echt gebeurd?

~Luca~
Het is laat op de middag. Bo en ik lopen samen door het St. Mungo's opzoek naar de kamer waar Elize ligt. We hebben een bos bloemen bij ons om net te doen alsof we alleen maar eventjes op bezoek komen, maar eigenlijk zijn we hier omdat Elize ons precies gaat vertellen wat ze weet. Gerty is namelijk nu bij haar en het moet lijken alsof we niets meer met de zaak te maken willen hebben, maar eigenlijk zitten we er nog middenin en weten we meer dan Gerty en het Ministry. Na even door het ziekenhuis te hebben gelopen, komen we bij de goede deur aan en horen we Gerty's stem die Elize een vraag stelt. 'Moeten we al kloppen of nog even wachten?' fluistert Bo vragend. 'Laten we maar kloppen, want aan Elize's stem te horen, moeten we haar redden van Gerty,' fluister ik terug. Bo grijnst even en klopt dan drie keer op de deur. 'Kom maar binnen hoor,' zegt de stem van Remus en dat laten we ons niet twee keer zeggen. Bo duwt de deurklink omlaag en daarna lopen we achter elkaar de kamer binnen.

Gerty geeft ons een boze blik als hij merkt dat wij het zijn, maar we besluiten hem te negeren. 'Zijn die...bloemen...voor mij?' vraagt Elize grijnzend. 'Ja. Vind je ze mooi?' vraagt Bo en we glimlachen beide als Elize knikt. 'Mooi zo,' zeg ik glimlachend, 'waar moet ik ze neerzetten?' 'Geef maar,' zegt Remus. Hij pakt ze van me over, tovert een vaas met water en zet de bos erin. 'Bedankt, jongens,' zegt Elize en ze geeft ons beiden een knuffel. 'Geen dank,' zegt Bo. 'Moeten we buiten wachten of zijn jullie al klaar?' 'Blijf maar...hier. Ik heb Gerty...alles verteld...wat hij...wilde...weten,' zegt Elize en ze moet daarna even op adem komen. Ik voel me meteen weer schuldig als ik haar zo zie en heb het met haar te doen. Het lijkt me niet makkelijk om op deze manier te spreken en dingen te doen. Gerty kijkt niet blij, maar begrijpt dat Elize hem weg wil hebben en staat op. 'Als u nog wat te binnen schiet, mevrouw Lupin, moet er worden gezorgd dat dat bij mij terecht komt. Kunt u dat regelen, meneer Lupin?' zegt Gerty. Hij kijkt Remus vragend aan. 'Ja, daarvoor zal ik zorgen,' antwoordt Remus. 'Goed. Tot ziens en veel sterkte, mevrouw,' zegt Gerty en hij schudt Remus en Elize de hand. Daarna geeft hij ons een boze blik en verlaat de kamer.

'Wat een arrogante kwal is die jongen, zeg,' zegt Remus en Elize begint zachtjes te lachen. 'Het was...een grote slijmbal...die iets...te veel...van zichzelf...houdt,' zegt ze. '"Iets te veel" is nog een understatement. Een heel groot understatement,' zeg ik. Bo en ik gaan samen op twee stoelen rond Elize's bed zitten. Remus begint te lachen en Elize grinnikt even. 'Hoe is het nu met je?' vraagt Bo na even. 'Het...gaat...wel. Moe van...het vele...praten en...het de...hele tijd...buiten adem...zijn,' antwoordt Elize. Bo en ik knikken begrijpelijk. 'Is het dan wel slim om nu je verhaal te vertellen?' vraag ik een beetje bezorgd, 'de dader moet wel snel opgepakt worden, maar jouw gezondheid gaat voor.' Blijkbaar was daar al over nagedacht, want Remus pakt zijn telefoon erbij en zegt: 'nadat Elize haar verhaal aan Nikki, Vince, Dennis, Jesse en mij had verteld, hebben we het uitgetypt in de ik-vorm, zodat ik het nu aan jullie kan vertellen vanuit Elize's perspectief. Als jullie dan vragen hebben tussendoor zal Elize die beantwoorden.' 'Ja, dat is een uitstekend plan,' zegt Bo. 'Waar zijn Vince, Nikki, Jesse en Dennis eigenlijk?' 'Die zijn naar huis gegaan toen Gerty kwam en ze zullen terugkomen als jullie het verhaal weten. Ze willen namelijk niet in de weg lopen,' antwoordt Remus. Weer knikken Bo en ik begrijpelijk. 'Nou, zal ik het maar gaan vertellen?' stelt Remus voor. 'Ja, ga je gang,' zeg ik. Remus zoekt wat op op zijn telefoon en pakt daarna zijn vrouws hand vast voor steun. Je kan duidelijk zien dat hij het er moeilijk mee heeft om dit te moeten vertellen. Ook Bo legt haar hand op de mijne en ik draai mijn hand om, zodat ze de hare erin kan leggen.

'Skye, Noor, Lily, Alice en ik hadden vanochtend om elf uur afgesproken. Ik was om negen uur nog naar Hogwarts gegaan, omdat ik nog wat toetsen moest nakijken. Zoals jullie weten, ben ik soms wel eens aan de late kant en ook vandaag was dat weer het geval. Het was vijf over elf en ik was bijna klaar om te vertrekken naar het huis van Noor en Niek toen ik een raar gevoel door mijn lichaam voelde gaan. Het was heel even, maar dat was ook het moment dat ik een groot gat in mijn geheugen heb. Het enige wat ik me nog kan herinneren, is dat ik passagier was van mijn eigen lichaam en weer echt bij bewustzijn kwam op het kerkhof. Ik zat daar, op mijn knieën, voor een gedaante die helemaal gehuld was in het zwart. Diegene had een grote, zwarte cape om met de kap over haar hoofd en een masker op, zodat je niet kon zien wie ze was. Meteen toen ze doorhad dat ik uit mijn "trance" was, vuurde ze een spreuk op me af. Hij was felgroen en ik kon nog net op tijd opzij duiken of ik was geraakt door de Vloek des Doods. Ik voelde me een beetje licht in mijn hoofd, maar wist dat als ik niet zou terugvechten dat ik dood zou gaan. Dus ik trok mijn toverstok, die ik gelukkig wel in mijn kontzak had zitten, en begon terug te vechten. Ze was een hele sterke tegenstander, ze vuurde spreuken af waarvan ik nog nooit had gehoord. Zelfgemaakt, neem ik aan. Ik had geen tijd en geen concentratie om mijn schild om me heen te krijgen, dus moest ik het hebben van mijn eigen vechtkunsten. Ik weet zeker dat we wel zo'n vijf à tien minuten stonden te duelleren, totdat ik met mijn domme kop op in een kuiltje ging staan en bijna viel. Daardoor was ik even afgeleid en kon ze een spreuk op me afvuren. Die raakte me recht in mijn borst. Meteen voelde ik dat het niet best was en ademen ging moeilijker dan voorheen. Het was duidelijk een spreuk die ervoor zou zorgen dat mijn longen op een gegeven moment zouden stoppen met werken. Blijkbaar was dat het moment dat ze dacht dat ze gewonnen had, want de kap werd naar achteren geslagen en het masker ging af. Een jonge meid, eerder een jonge vrouw, kwam eronder vandaan en de gelijkenis met haar moeder was gewoon eng. Alleen de ogen en neus, de ogen en neus waren van haar vader. Het lichte gevoel in mijn hoofd nam toe, omdat ik te weinig lucht kreeg. Dat vond ze nogal erg leuk en ze grijnsde me gemeen toe. Zelfs die grijns was precies hetzelfde als die van haar moeder. Ik was ondertussen al neergezakt op de grond en probeerde een beetje wanhopig beter te gaan ademen. Het was natuurlijk kansloos, dat wist ik ook wel, maar het was het proberen waard. De jonge vrouw was voor me op één knie gezakt en bekeek me van top tot teen met wraak in haar ogen. Dat was duidelijk iets wat ze al lang wilde en ik kan het ergens wel begrijpen. Als ik in haar schoenen had gestaan, had ik het ook gewild. Toen ze zag dat ik bijna weg ging vallen, boog ze naar me toe en fluisterde ze in mijn oor: "deze is voor mijn moeder." Ze deed haar masker weer op, trok haar kap over haar hoofd en verdween in het niets. Niet veel later viel ik ook weg en de rest van het verhaal kennen jullie.'

Remus heeft tranen in zijn ogen staan, Bo ook en ook ik voel dat er een brok in mijn keel is ontstaan. Terwijl Elize haar man in haar armen neemt, sla ik een arm om Bo heen en trek haar tegen me aan. Toch komt weer het schuldgevoel terug en ik weet dat hij voor een lange tijd niet weg zal gaan. Misschien wel nooit meer als Elize permanente longschade heeft. Ik wrijf zachtjes over Bo's arm en druk een kus op haar slaap om haar te laten merken dat ik er voor haar ben. 'Weten ze al hoe je het uiteindelijk hebt overleefd?' vraagt Bo zachtjes als Elize en Remus elkaar hebben losgelaten. 'Nee, ze weten...het nog steeds...niet. Ze zeggen...stom geluk...maar dat...geloof ik...en ook...de rest...niet,' antwoordt Elize. 'Daar geloof ik ook niets van. Er moet echt iets in je lichaam zijn geweest wat ervoor heeft gezorgd dat alles weer ging werken. Dat kan niet anders,' zeg ik. Elize knikt instemmend. 'Maar in jouw verhaal had Remus het over een jonge vrouw, dus we zoeken naar een vrouw?' zegt Bo. Weer knikt Elize. Één van de laatste zinnen van het verhaal komt weer in me op en dan weet ik het. 'Het is de dochter van Annabella Flint, is het niet?' zeg ik. 'Ja, zij...is het,' zegt Elize. 'Maar dat betekent dat ze een kind heeft gebaard terwijl ze op de vlucht was voor het Ministry. Wie the hell doet dat nou?' zegt Bo verbaast. 'Tja, Annabella is altijd al een raar geval geweest en dat is nog netjes uitgedrukt,' zegt Remus. 'Ja, oké, daar moeten we je gelijk in geven,' zeg ik, 'maar weet je ook wie de vader is?'

'Ik heb...een idee...maar ik...weet het...niet honderd...procent...zeker,' zegt Elize. 'Wie dan?' vraagt Bo. 'Haar ogen...en neus...die waren...precies hetzelfde...als die van...Mats Adems. Volgens mij...is hij...de vader,' antwoordt Elize. En dat is het moment dat ik het lichtjes benauwd krijg. 'Maar, maar dan is mijn vader dus de volgende,' breng ik moeizaam uit. 'Dat is wel de bedoeling, maar wij denken dat dat niet het geval gaat zijn,' zegt de stem van Nikki vanuit de deuropening. Samen met Jesse, Vince en Dennis komt ze de kamer binnengelopen en meteen geeft ze haar ouders een stevige knuffel. Vince doet hetzelfde en dan worden er vier stoelen getoverd waarop ze gaan zitten. 'Hoezo niet? Hoezo zal ze mijn vader niet gaan vermoorden?' vraag ik, niet snappend wat Nikki bedoelt. 'Er zijn twee redenen waarom ze jouw vader niet gaat vermoorden. Niemand kan tot jouw vaders gedachten doordringen en deze spreuk werkt ook deels via gedachten die worden overgenomen en als ze erachter komt dat ma nog leeft, weet ze dat Niek ook weet dat hij de volgende is en zal ze iemand anders pakken,' legt Vince uit. 'Ja, dat is waar. Maar aan wie zaten jullie dan te denken als volgend slachtoffer?' zegt Bo. 'Nou ja, voor ons zijn er meerdere mogelijkheden, maar vier steken daar met kop en schouder boven uit: Hailey, Noor, Luca en Stefan,' zegt Remus. 'Fijn, ik mag de komende dagen gaan vrezen voor de levens van mijn familie,' zeg ik en ik zak verder weg in mijn stoel. Ook Bo kijkt niet vrolijk bij dit nieuws.

'Dus, wat wordt jullie volgende zet?' vraagt Jesse. Bo en ik kijken elkaar even aan. 'Nou, ik denk dat we sowieso eerst goed met James, pa, Sirius en Niek moeten praten over wat James en pa vanochtend te weten zijn gekomen, want dat hebben ze ook pas half verteld, we moeten zorgen dat iedereen die de komende dagen mogelijk dood kan gaan nooit alleen zijn en dan gaan we een plan bedenken om onze moordenares op te pakken,' somt Bo op. 'Oh, en ik denk dat het ook slim is dat er de komende dagen telkens iemand bij jou is, want het zal me niets verbazen als ze jou ook nog probeert te vermoorden,' zeg ik, terwijl ik naar Elize wijs. 'Ja, daar zijn...we al...mee bezig,' antwoordt Elize. Bo en ik knikken goedkeurend. 'Als we kunnen helpen, moeten jullie het zeggen,' zegt Dennis. 'Ik zou er op rekenen dat we om jullie hulp gaan vragen,' zegt Bo met een kleine glimlach, terwijl we beiden opstaan. We geven iedereen een knuffel. 'Pas goed op jezelf en doe vooral rustig aan,' zeg ik tegen Elize. 'Als jullie...ervoor zorgen...dat jullie...haar oppakken...voordat het Ministry...dat doet,' antwoordt Elize. Ze lacht er vriendelijk bij. 'Dat komt denk ik wel goed. Wij weten meer dan dat zij weten,' zegt Bo.

Hallootjes, hier is weer een nieuw hoofdstuk. Ik hoop dat het met iedereen goed gaat en dat iedereen gezond is en blijft. Met mij gaat het in ieder geval goed. Ik moet morgen weer naar school, dus dat wordt weer vroeg opstaan😒😂. Ik heb ook nog maar anderhalf hoofdstuk vooruit geschreven, dus daar moet ik ook even mee door. Ik ben met de herschrijvingen nu bij boek 2 hoofdstuk 17. Hoofdstuk 16 kostte me behoorlijk wat moeite om te herschrijven, want ik wilde dat die perfect werd, en het is me gelukt om de 4000 woorden aan te tikken bij dat hoofdstuk. Als de boeken met de vernieuwde versie online komen, kan ik jullie zeker aanraden om ze nog een keertje te lezen. Het verhaal opzich is niet veranderd, maar sommige hoofdstukken wel en nu komt, vind ik zelf, het verhaal nog veel beter uit. Volgende week zondag een nieuw hoofdstuk, dus tot dan!!

Xx deslimmenerd❤️❤️

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top