~Elize~
Ik voel me slap en vermoeid als ik wakker word en heb geen idee waar ik ben en hoe lang ik er al ben. Het enige wat voor mij bekent voorkomt, zijn de drie personen die in de kamer staan: mijn zoon, mijn dochter en mijn man. Ook staat er nog een andere man bij waarvan ik niet zou weten waar ik hem van zou moeten kennen. Ze lijken alle vier mij aan te kijken en als Nikki en Vince doorkrijgen dat ik ook hun aankijk, roepen ze meteen:'mama!' Ik word daarna omhelst door twee paar armen en sla zelf ook, met wat moeite, mijn armen om Vince en Nikki heen. Ik voel aan alles dat mijn keel droog is en ik dus weinig terug kan zeggen. Ik besluit wijs mijn mond te houden en gewoon mijn, nu huilende, kinderen vast te houden en ze te troosten, terwijl ik zelf ook geluidloos tranen over mijn wangen heb lopen. In de tijd dat we elkaar vasthouden, komen wat herinneringen terug van de afgelopen uren, maar ook merk ik dat er wat stukken missen. Ook weet ik dat ik die stukken nooit terug ga krijgen, omdat ik bij de ene onder een spreuk verkeerde en bij de andere bewusteloos was. Verder is ademen ook moeilijker dan voorheen en ergens weet ik wel waar dat vandaan komt, maar zeker weten doe ik het niet.

Als we elkaar loslaten, helpen Nikki en Vince me om wat rechtop te zitten in het bed en krijg ik van de onbekende man een bekertje water aangereikt. Uit ervaring weet ik dat het zinloos is om de inhoud snel naar binnen te werken en ik neem dan ook mijn tijd om het water op te drinken, terwijl ik tegelijkertijd probeer om zo goed mogelijk adem te blijven halen. Wanneer het bekertje leeg is, geef ik hem weer aan de onbekende man en kijk ik de drie belangrijkste personen in mijn leven aan. 'God, ik dacht...dat ik jullie...niet meer zou zien...zonder afscheid te hebben...genomen,' breng ik moeilijk uit. Ze kijken er alle drie moeilijk bij en ik weet dat ik een gevoelige snaar heb geraakt. Ik adem een keer goed in en uit, waarna ik de volgende zin uitspreek. 'Was het...zo erg?' Nikki barst weer in tranen uit en wordt vastgehouden door haar tweelingbroer, terwijl Remus op de rand van mijn bed komt zitten en mijn hand in de zijne legt met tranen in zijn ogen. 'Je stopte met ademen, terwijl ik je in mijn armen had,' mompelt hij en daarna slaat hij zijn armen stevig om me heen. Ik voel zijn tranen op mijn schouder vallen en weet door verbaasdheid niets uit te brengen, terwijl ik ook mijn armen stevig om hem heensla.

Niet veel later voegen Nikki en Vince zich ook bij ons en ondanks alle tranen die er vloeien, geniet ik er meer van dan ik ooit heb gedaan. Het gevoel hebben dat je nooit meer degene van wie je het meeste houdt in je armen kan sluiten en kan vertellen hoeveel je van ze houdt, is het meest verschrikkelijkste gevoel dat er bestaat. 'Ik houd zoveel...van jullie. Vergeet dat...alsjeblieft...nooit,' fluister ik met watervallen die over mijn wangen stromen. Als reactie houden Vince en Nikki me nog steviger vast en drukt Remus een kus op mijn voorhoofd en op mijn lippen. Als we al een tijdje in de knuffel verwikkeld zijn, krijg ik het gevoel alsof ik geen lucht krijg en door mijn bewegingen laten Remus, Vince en Nikki me geschrokken los. 'Ma, wat is er?' vraagt Vince bezorgd. 'Geen...lucht,' pers ik er moeilijk uit, terwijl ik lichtelijk in paniek raak. De onbekende man, waarvan ik aanneem dat hij een Healer is, komt aangesneld en spreekt een spreuk uit. Ik voel mezelf er kalmer door worden en weet mijn ademhaling weer onder controle te krijgen, maar ik merk nu wel dat er echt iets ergers mis met me is dan dat ik had verwacht. De spreuk heeft blijkbaar wat schade toegebracht.

Dat is ook hetgeen dat Axel, de nu niet meer onbekende man, me vertelt. Ik krijg het hele verhaal te horen, met wat hulp van Remus, Nikki en Vince, en weet dan ook wat er gebeurd is in het laatste stuk dat ik in mijn geheugen mis. 'Dus ik kan...de rest van mijn leven...last hebben...van longproblemen?' vraag ik en daarna moet ik goed ademhalen om niet buiten adem te raken. Ik vind het nu al irritant worden. 'Ja, daarop is een kans, maar dat kunnen we dus pas over ongeveer een maand vaststellen,' antwoordt Axel. Ik zucht diep en voel me slecht door het nieuws. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn dat ik hier überhaupt nog levend ben, en dat ben ik ook, maar de rest van mijn leven met longschade lopen, is niet een prettig vooruitzicht. Als ik niet in die verdomde kuil was gaan staan... 'Het is nog niet zeker, ma, en als het blijkt dat het wel zo is, verzinnen we er dan wel iets op. Je staat er niet alleen voor,' zegt Nikki en ze glimlacht naar me. 'Nee...gelukkig niet...nee,' zeg ik en ik glimlach terug. Daarna haal ik weer diep adem om energie te verzamelen en sta dan op uit mijn bed. Kennelijk vinden Remus, Vince, Nikki en Axel dat niet zo'n goed idee, maar ik trek me er weinig van aan en begin me super langzaam om te kleden, om niet buiten adem te raken, in het setje kleding dat voor me klaar ligt naast het bed. Ik heb namelijk zo'n prachtige ziekenhuisjurk aan.

Als ik daarmee klaar ben, en ook mijn schoenen heb aangedaan, sta ik op van het bed en loop ik rustig naar de deur. 'Elies, doe eens rustig! Wat ben je van plan?' Remus kijkt me met veel emoties in zijn ogen aan, maar bezorgdheid heeft de overhand. 'Nou...ik zou graag...de rest...willen laten weten...dat ik...oké ben...en ze zich...geen zorgen...om me...moeten maken,' zeg ik. Het slappe gevoel en de vermoeidheid zijn in één klap verdwenen, maar ik moet er nog wel aan wennen dat ik lange, en eigenlijk ook korte, zinnen niet meer in één keer kan uitspreken. Ik hoop ook niet dat dit een gewoonte moet gaan worden. 'Denkt u dat dat een goed idee is, mevrouw Lupin? U bent even dood geweest en was bijna voor altijd dood!' zegt Axel. Ik kijk hem boos aan en hij mij. 'Bedankt...bedankt voor het...inwrijven van...het feit...dat ik...bijna dood...was. Echt leuk joh,' snauw ik, maar door de tussenpozen komt het er iets minder boos en geïrriteerd uit dan ik wilde. 'Ma, je hebt longen die minder goed werken op dit moment. Je moet je niet zo gek laten maken en rustig blijven,' zegt Vince, maar tegelijk geeft hij Axel een boze blik. 'I know...sorry,' mompel ik. 'Oh God, kom op,' zegt Remus. In een paar stappen is hij bij me en tilt hij me op. Ik kijk hem vragend aan. 'Ik ga je dat stuk toch niet laten lopen. Dat vind ik zielig,' zegt hij, terwijl we mijn kamer uitlopen. Nikki en Vince lopen naast ons en Axel volgt ons op de voet. 'Hahahaha,' zeg ik sarcastisch, maar van binnen voel ik me wel warm worden. Remus is veel te lief voor me, net als onze kinderen. Remus lacht alleen maar lief naar me en drukt een kus op mijn voorhoofd, terwijl we door het ziekenhuis lopen.

Het duurt eventjes, maar dan komen we bij een deur terecht waarvoor Remus me weer op de grond zet. Voorzichtig duw ik de deurklink naar beneden en duw ik de deur zachtjes open. Alle ogen zijn meteen op de deur gefixeerd en ik voel bijna alweer tranen in mijn ogen ontstaan als ik zie dat alle mensen die ik liefheb, naast mijn gezin, in deze ruimte zitten. 'Lieverd!' Ik kijk de kant op waarvan de stem klinkt en zie Louis haastig, op de voet gevolgd door drie anderen, mijn kant opkomen. Het duurt niet lang of ik heb vier paar armen om me heen en ik leg mijn hoofd op Louis' schouder neer om me te relaxen in de omhelzing. Het heeft geen nut te proberen om mijn tranen in te houden en ik laat ze de vrije loop. De vier mannen om me heen beginnen ook te snikken. 'We dachten dat we je kwijt waren!' snikt Niall. 'Gelukkig ben je oké!' huilt Harry. 'Nou ja, behalve je longen dan,' snikt Louis. Het is helemaal niet grappig eigenlijk, maar toch laat ik een snikkende lach vrij. 'We dachten dat we onze meid kwijt waren,' snikt Liam. Door alles wat ze zeggen, houd ik ze alleen nog maar steviger vast. Ik zou zoveel tegen ze willen zeggen, maar ik weet niet hoe ik het allemaal onder woorden moet brengen. Dat is niet iets wat me vaak overkomt. Als we elkaar loslaten, kijk ik ze aan en Niall veegt de tranen van mijn wangen.

'Ik dacht...dat ik...jullie...nooit meer...vast...kon houden,' zeg ik en ik bijt op mijn lip om niet weer in tranen uit te barsten. 'God, meis, kom hier.' Harry opent zijn armen en ik laat mezelf erin vallen. Al snel hebben Louis, Niall en Liam zich weer bij ons gevoegd. 'Ik ben...zo dankbaar...voor alles...wat jullie...voor me doen. Dat weten...jullie...toch?' fluister ik en ik adem weer diep in en uit om op adem te komen. Alle vier voel ik ze knikken. 'Ik houd...van jullie.' Ik leg mijn hoofd op Harry's schouder en voel een nog stevigere grip van vier paar armen. 'Wij ook van jou!' krijg ik terug en dan laten we elkaar los. Meteen daarna word ik omhelst door twee paar nieuwe armen en ik word gesandwicht door mijn twee broers. 'Je hebt ons laten schrikken, zus,' zegt Sean en de tranen die in zijn ogen stonden, lopen ondertussen al over zijn wangen. 'Ik weet...het. Sorry,' mompel ik. 'Geen sorry zeggen. Dit is niet jouw schuld, Elies,' zegt Blaine en Sean knikt instemmend. Het is even stil tussen ons en ik geniet van de knuffels van mijn broers. We laten elkaar niet veel later los en als ik wat wil zeggen, houdt Sean me tegen en zegt: 'we weten het.' Ik glimlach naar ze en ze glimlachen terug, waarna ik begin aan de rest van de mensen die er zijn: Jack, Darren, Jesse, Dennis, Sirius, James, Lily, Alice, Frank, Noor, Skye, McGonagall, Hailey, Mick, Bo, Luca, Niek en Stefan.

Het duurde even voordat Bo en Luca zich echt niet meer schuldig voelde, maar gelukkig is het me gelukt om ze ervan te overtuigen dat noch zij, noch ik hier wat aan kunnen doen. Als ik iedereen heb gehad, loop ik weer terug naar mijn gezin en besluit ik ze nog een keer in mijn armen te sluiten om te genieten van het feit dat het nog steeds kan. Remus, Nikki en Vince lijken het een goed idee te vinden en doen mee met de groepsknuffel. Er wordt niks gezegd. Het is gewoon vier mensen die zielsveel van elkaar houden en elkaar vasthouden voor steun en liefde aan en van elkaar. Zodra we elkaar weer loslaten, draaien we ons om naar de rest van de groep mensen en leun ik tegen Remus aan. In iedereens ogen is de grote vraag te zien: wat is er met je gebeurd? Ik ben alleen niet van plan iets te delen waar Axel bij is, want ik weet dingen die cruciaal zijn in deze zaak en ik ben eigenlijk niet van plan die te vertellen aan het Ministry en mensen die ik niet ken. Natuurlijk wel aan Remus, Nikki, Vince, mijn vaders, Bo, Luca en ook aan de rest, maar niet aan bijvoorbeeld een Gerty Johnsen. Ik weet natuurlijk dat Bo, Luca, Sirius, James, Niek, Stefan en Skye informatie hebben achtergehouden voor hem om buiten het Ministry om de zaak op te lossen en daarmee ga ik ze helpen door juist hun de belangrijke dingen te vertellen en Gerty wijs te maken dat ik iets niet gezien heb of het me niet kan herinneren.

'Elize?' Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk Alice vragend aan. 'Ik denk dat iedereen hier wel benieuwd is wat er nou eigenlijk gebeurd is. Dus zou je dat kunnen vertellen?' zegt Alice. Ik zie meer hoofden instemmend knikken en kijk dan voor hulp naar Niek, wetend dat hij allang in mijn hoofd heeft gezien wat ik van plan ben. 'Lijkt het jullie niet beter om Elize eerst te laten uitrusten? Ze heeft last van haar longen en heeft volgens mij veel te voortduren gehad,' zegt Niek. 'Ja, dat is zeker een goed idee. Je ziet er moe uit,' zegt Remus en hij drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik voel me inderdaad moe door het huilen en al het praten. Ik glimlach naar Remus en kijk Niek even snel dankbaar aan zonder dat het door anderen wordt opgemerkt. 'Goed, als u nu gaat uitrusten, mevrouw Lupin, dan zal ik het Ministry vertellen dat ze spoedig kunnen langskomen,' zegt Axel. Ik knik, laat me dan optillen door Remus, zeg de groep gedag en verlaat dan samen met mijn gezin en schoonzonen de ruimte om te gaan rusten, voordat ik Gerty te woord moet gaan staan.

Ja, ik ben weer eens een dag te laat met het hoofdstuk, maar wat verwachten jullie anders van me. Ik heb daarom ook besloten om vanaf nu op zondag te gaan uploaden en niet meer zaterdag om me nog een dag langer te geven om te schrijven en ik sowieso eigenlijk altijd al op zondag upload. Nu is het dus definitief mijn dag dat ik ga uploaden. Ik hoop dat iedereen een fijne jaarwisseling heeft gehad en nog steeds gezond is. Ik wil iedereen in ieder geval nog een gelukkig en gezond 2022 wensen en mag dit jaar beter worden dan het vorige❤️. Ik zal ook even een update geven over het herschrijven van deze serie. Ik ben nu bij boek twee hoofdstuk 16 en het gaat de goede kant op. Zodra alle boeken herschreven zijn, komt de vernieuwde versie van elk boek online te staan. Het is niet dat het verhaal anders wordt, maar sommige hoofdstukken kloppen gewoon niet meer met hoe ik het nu zou schrijven en daarom wilde ik het graag herschrijven. Ook gaat de naam van Elize veranderd worden in Lise, omdat ik niet wil dat er twee boeken die niet bij elkaar horen dezelfde hoofdpersoon hebben. Niek en Stefan blijven wel hetzelfde, omdat ik met die namen dingen had gedaan die moeilijk te veranderen zijn en ik eigenlijk gewoon te lui ben om drie namen te veranderen, oeps. Dan weten jullie dat ook. Volgende week zondag dus een nieuw hoofdstuk, dus tot dan!!

Xx deslimmenerd❤️❤️