~Vince~
We zijn verplaatst naar een ruimte met veel stoelen, banken en een tafel. Het lijkt wel een soort kantine, maar hij is alleen niet in gebruik. Het is maar goed dat er zoveel zitruimte is, want we zijn met een grote groep. Nadat Jesse en Dennis iedereen, die voor mijn moeder belangrijk is, had gebeld, zijn ze meteen naar het ziekenhuis gekomen. Gelukkig laat het St. Mungo's ook Muggles binnen als ze gewond zijn geraakt door magie, dus nu hebben ze opa Liam, opa Harry, opa Niall, opa Louis, oom Darren en Jack ook binnengelaten, zodat ze mama ook kunnen zien als ze het overleeft. Mijn moeder is vaker bijna dood geweest, maar het was nooit zo erg dat ze erdoor in het ziekenhuis belandde. Ik maak me nog het meest zorgen om het feit dat ze niet meer ademde toen de Healers met haar weggingen.

Het is gelukkig niet stil in de ruimte. Iedereen die er is, zit en praat zachtjes met elkaar om de tijd te doden, al is de sfeer niet al te best. We weten natuurlijk niet hoe lang het gaat duren tot ze komen met meer nieuws. Papa, daarentegen, loopt als een kip zonder kop door de ruimte. Aan alles is te zien dat hij onwijs gespannen is en ik begrijp dondersgoed waarom, maar het heeft ook heel weinig nut om de hele tijd rondjes te lopen. Daar komt mama niet sneller van terug. Nikki, die naast me zit, kijkt me met rood doorlopen ogen aan en playbackt met een smekend gebaar: 'alsjeblieft, laat hem stoppen!' Ik pak mijn zus haar hand vast, wrijf over haar knokkels en mompel: 'komt goed.' Ik sta op, waardoor Dennis me los moet laten, en geef hem een korte zoen. Daarna loop ik langs mijn opa's, die ik een kleine glimlach geef, en mijn beste vrienden, die zichzelf de schuld hiervan geven, richting mijn vader. Nikki en ik hebben al met Bo en Luca proberen te praten, maar ze nemen niks aan van wat we zeggen, dus dat moet ik zo ook maar even fixen.

'Pa.' Ik grijp mijn vaders arm vast, waardoor hij eindelijk stopt met lopen, en hij kijkt me aan. 'Ik weet dat je bezorgd bent om ma, maar het heeft geen zin om doelloos rondjes te lopen door een ruimte. Daar help je mama niet mee, maar ook jezelf en ons niet,' zeg ik. 'Ik ben gewoon zo bang dat ze doodgaat en als ik stilzit, voel ik me zo nutteloos,' zegt papa. 'God, Nik en ik willen ook niet dat we onze moeder verliezen! We zouden niet weten wat we zonder haar moeten, pa, maar als je niet in een ziekenhuis werkt en één van je geliefden hier komt te liggen, ben je bijna altijd nutteloos. Het enige dat we kunnen doen, is hoop houden dat ze het overleeft,' zeg ik terug. 'Maar—' Ik onderbreek mijn vader en zeg: 'kom alsjeblieft bij ons op de bank zitten. Nikki en ik hebben je nodig en jij ons.'

Het is stil geworden in de ruimte en mijn vader en ik worden door iedereen aangestaard. Blijkbaar heeft iedereen ons gesprek gehoord. Ik maak van deze situatie maar meteen gebruik om tegen iedereen te zeggen wat ik wil zeggen. 'Ik begrijp dat iedereen bezorgd is om mijn moeder, dat ben ik namelijk ook. Het heeft alleen heel weinig nut om nu al verdrietig om haar te zijn, alsof ze al dood is. Dat zou mijn moeder niet willen. We moeten gewoon hoop houden, want mijn moeder is de sterkste vrouw die ik ken. Ze is al vaker bijna doodgegaan, misschien waren die keren minder erg dan deze, maar mijn moeder zal vechten tot het einde. Ik begrijp ook wel dat we hier nu niet met zijn allen kunnen gaan zitten lachen, dat zou ik ook niet kunnen, maar de sfeer die hier nu hangt, is echt lichtelijke deprimerend.' Ik kijk even de ruimte rond en zie sommigen knikken. Daarna draai ik mijn hoofd richting Bo en Luca en voel gewoon dat ik een strenge blik op mijn gezicht krijg. 'En jullie twee, ja jullie,' zeg ik als Bo en Luca eindelijk opkijken en me aankijken, 'jullie moeten heel gauw stoppen met jezelf hier de schuld van geven!' 'Vi,' mompelt Luca, maar ik kap hem meteen af. 'Degene die mijn moeder dit heeft aangedaan, is degene die zich schuldig zou moeten voelen. Jullie doen al bijna een hele week jullie stinkende best om te zorgen dat diegene wordt opgepakt, maar het zit allemaal gewoon niet mee. Dat is niet iets waar jullie iets aan kunnen doen. Dus stop met jezelf hier de schuld van geven en geef me een knuffel of anders doe ik jullie iets.' Bij dat laatste glimlach ik kleintjes en het duurt niet lang tot ik twee paar armen om me heen heb.

'Het spijt ons, Vincey,' fluistert Bo en ik wrijf voorzichtig over haar rug. 'Het is al goed, Bootje' mompel ik terug. Luca zegt niks, maar heeft alleen zijn hoofd op mijn schouder gelegd. Ook over zijn rug wrijf ik zachtjes. Na even laten we elkaar los en gaan Bo en Luca weer op hun oude plek zitten. Nu gaan ze echter wel het gesprek aan met hun ouders. Ik loop weer terug naar de bank, waarop mijn vader nu ook zit, maar wordt tegengehouden door een hand op mijn schouder. Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van mijn neef. Jack trekt me in een knuffel. 'Je hoeft je niet groot te houden, Vince,' zegt hij als we elkaar hebben losgelaten. 'Ik weet het, maar de tranen willen gewoon niet komen,' zeg ik terug. Ik weet dat ze straks echt wel gaan komen als ik mijn moeder weer zie, maar nu gewoon niet. 'Dat kan ik me ergens wel voorstellen. Weet in ieder geval dat als je zo of straks even wilt praten dat altijd kan,' zegt Jack en hij geeft even een kneepje in mijn schouder. 'I know,' zeg ik. We glimlachen even naar elkaar en dan loop ik door naar de bank.

Ik ga tussen mijn vader en man inzitten en leg mijn hoofd op Dennis' schouder. 'Ik ben zo trots op je,' mompelt Dennis en hij drukt een kus op mijn slaap. 'Thanks,' mompel ik terug. Het is even stil tussen ons en ik luister naar de gesprekken die ik hoor. Na even voel ik ook iemand mijn hand grijpen en als ik naar links kijk, zie ik mijn vader me met een trieste glimlach aankijken. Ik glimlach terug en houd zijn hand stevig vast. We kunnen elkaars steun nu meer dan ooit gebruiken. Nikki, die haar hoofd op papa's schouder heeft gelegd en Jesse's hand zowat fijn knijpt van de zenuwen, kijkt ook even mijn kant op. 'Het komt goed,' zeg ik en ik glimlach ook naar haar. 'Hoe weet je dat, Vi? Ze zijn al een tijdje bezig en we weten nog niks,' zegt Nikki met mismoedigheid in haar stem. 'Omdat je moeder de sterkste vrouw is die ik ken, Nik, en Vince gelijk heeft. We moeten hoop houden,' zegt papa en hij klinkt weer een beetje hoopvol. Nikki weet niet wat ze erop moet antwoorden en houdt maar gewoon haar mond. Papa drukt een kus op haar voorhoofd, vervolgens ook op die van mij en dan staat hij op. 'Wat ga je doen, Remus?' vraagt Jesse. 'Kijken of iemand informatie heeft over mijn vrouw,' antwoordt hij en hij loopt naar de deur.

Papa trekt de deur open, maar in plaats van dat hij er zelf uit gaat, laat hij een man binnen die waarschijnlijk een Healer moet voorstellen. 'Axel!' roepen Jesse, Dennis, Noor en Lily tegelijk. De man, die dus Axel heet, groet zijn vier collega's en daarna ook de rest van het gezelschap. Meteen daarna wordt hij weer serieus. 'Ik neem aan dat u meneer Lupin bent, haar man?' zegt Axel en hij kijkt papa aan. 'Ja, dat ben ik. Hoe is het met haar?' vraagt papa. Iedereen luistert aandachtig mee. 'Ik heb goed en slecht nieuws. Wat wilt u eerst horen?' zegt Axel. Ik rol vermoeid mijn ogen en zeg: 'ik denk dat we allemaal heel graag willen horen of mijn moeder nog leeft. Dus, leeft ze nog?' 'Ja, dat is het goede nieuws. Uw moeder leeft nog en wordt naar een aparte kamer gebracht,' antwoordt Axel. Er lijkt wel een bom van vreugde te ontploffen en iedereen omhelst elkaar wat niet zonder tranen gaat. Ik geef Dennis een kus en een stevige knuffel en neem daarna Nikki in mijn armen. Zij heeft tranen over haar wangen lopen en bij mij willen ze ook eindelijk komen. We zeggen niks en knuffelen elkaar alleen maar. Al snel worden we ook tegelijk omhelst door onze vader. Ook hij zegt niks.

Als iedereen weer een beetje gekalmeerd is, vraagt opa Niall: 'u zei dat er ook nog slecht nieuws is. Zouden we mogen weten wat dat is?' 'En u bent?' vraagt Axel beleefd. 'Ik ben Niall Horan, één van haar vaders,' antwoordt opa Niall. 'Nou, meneer Horan, uw dochter kan last hebben van blijvende longschade. Er is namelijk een spreuk op haar afgevuurd die ervoor heeft gezorgd dat de longen van mevrouw Lupin steeds minder goed zijn gaan werken. Het is eigenlijk ook een wonder dat ze nog leeft,' vertelt Axel. 'Een wonder? Wat bedoelt u daarmee?' vraagt oom Sean. 'Ik ben trouwens Sean Wilson, een van haar oudere broers.' 'De spreuk bestaat uit Dark Magic en was heel krachtig. Het heeft een tijdje geduurd voordat we een manier wisten om de spreuk te verwijderen, maar daarna werkte geen enkele spreuk om haar longen weer aan de praat te krijgen. We waren zelfs al op het punt gekomen dat we een wit laken over haar heen hadden gelegd en deze kant op wilden komen om te vertellen dat mevrouw Lupin was overleden. Het is dat één van mijn collega's zag dat mevrouw rare stuiptrekkingen vertoonde en toen hebben we het laken weer van haar afgehaald. Mevrouw Lupin schoot met wijd opengesperde ogen overeind en is toen weer terug bewusteloos gevallen op het bed. Maar ze had wel haar longen aan de praat gekregen, want sinds dien ademende ze weer.' Axel is stil en wacht tot wij wat zeggen.

'Wordt ze snel wakker? Is er een mogelijkheid dat we haar kunnen zien?' Nikki vuurt de twee vragen snel achter elkaar af. Axel kijkt haar eerst even aan, maar herkent haar dan en antwoordt: 'er mogen maximaal drie mensen bij haar, mevrouw Lupin, dus ik zou zeggen u, uw vader en uw broer. De rest kan haar natuurlijk daarna zien in kleine groepjes van drie.' 'Ho, wacht even. U zij dat het kan dat ze permanente longschade heeft. Is dat dan nog niet zeker?' vraagt papa. 'De eerste weken, ongeveer drie tot vier weken, zal ze er sowieso last van hebben. Dan heb ik het natuurlijk over moeilijk adem kunnen halen, snel moe zijn tijdens activiteiten, moeite hebben met veel spreken, etcetera. Het zou wel langzamerhand minder moeten worden, maar als het na een maand niet minder of zelfs weg is, betekent het wel dat het permanent is. Dat kunnen we dus pas over ongeveer een maand zien,' antwoordt Axel. Niemand zegt iets en ik begrijp wel waarom. Iedereen is super blij dat mama nog leeft, maar als ze permanente longschade heeft, zal dat haar hele leven veranderen en niet op een positieve manier. 'Nou, dan moeten we dus maar hopen dat ze er niks aan overhoudt,' merk ik op om de stilte te doorbreken. Axel knikt en zegt: 'zouden jullie drie me willen volgen? Dan gaan we mevrouw Lupin een bezoekje brengen.'

Hallo, hier ben ik weer met een hoofdstuk en ik ben weer een dag te laat. Maakt niet uit, want het hoofdstuk is er wel. Ik wil iedereen nog fijne feestdagen en alvast een gelukkig nieuwjaar wensen! Hopelijk wordt alles volgend jaar wat beter. Volgende week zaterdag een nieuw hoofdstuk, dus tot dan!!

Xx deslimmenerd❤️❤️