~Sirius~
'Hoeveel nog?' vraag ik en ik kijk James aan, die naast me zit. Hij kijkt weer zuchtend naar de veel te lange lijst, die gelukkig nu al een stuk minder lang is. 'Tien...denk ik,' zegt James, en na de lijst nog een blik te hebben gegeven, bevestigt hij zijn eigen antwoord. Nog tien ex-Aurors en dan hebben we eindelijk iedere man gehad. Het is verbazingwekkend hoeveel mannen als Auror hebben gewerkt. 'Heel fijn dat het antwoord bij de onderste tien staat. Als we onderaan waren begonnen, hadden we hem nu al gehad,' zeg ik lichtelijk geïrriteerd. 'Of we hebben hem al gehad, maar is hij dood,' zegt James. Tja, dat kan jammer genoeg ook nog. Dan hebben we echt een probleem. 'Als Jessica zich de naam al had herinnert, hoefden we dit nu niet te doen,' ga ik op een klagelijke toon verder. 'Als, als, als...daar hebben we helemaal niks aan, Sirius,' zegt James en nu kijkt hij me zuchtend aan. 'Sorry, ik kan gewoon geen namen meer zien,' zeg ik en ik zak wat onderuit in mijn bureaustoel. 'Misschien vrolijkt een knuffel je wat op?'

Ik draai me om en zien Stefan achter me staan. Ik begin meteen te glimlachen, sta op uit mijn bureaustoel en neem de knuffel van mijn man dankbaar aan. In Stefans armen ontspan ik me en ik laat mijn hoofd op zijn borst rusten. Stefan drukt een kus op mijn voorhoofd en dan laten we elkaar los. We kijken elkaar lachend aan en ik druk een kus op zijn lippen waarna ik weer op mijn stoel plof. 'Ik dacht dat Niek jou er ook bij wilde hebben,' zegt James en hij kijkt verbaast naar Stefan. 'Nee, zeker niet. Wij zijn nog steeds bezig met datgeen waar we al mee bezig zijn sinds dinsdag,' antwoordt Stefan. Hij kijkt er niet heel vrolijk bij. 'Wat zijn jullie ook alweer aan het doen?' vraag ik, me niet helemaal herinnerend of Niek en Stefan dat al verteld hadden of niet. 'Iets onzinnigs voor Kingsley, maar er lijkt geen einde aan te komen.' Mijn man zucht overdreven en James en ik beginnen te lachen. Stefan steekt zijn middelvinger op. 'Hoe gaat het trouwens hier?' vraagt hij, ons gelach negerend. 'Stroef,' antwoordt James en hij wijst naar de lijst met mannelijke ex-Aurors. 'We moeten er nog tien en dan hebben we ze allemaal gehad.' 'Oh ja, daarvoor was ik hierheen gekomen. Nu weet ik het weer.' Stefan kijkt ons aan alsof hij nu pas doorheeft waarom hij eigenlijk naar ons toe was gekomen. Dat is ook zo, dus het is niet alsof.

'Ik dacht dat je hierheen was gekomen, omdat je mij graag ziet,' zeg ik quasi-verontwaardigd en Stefan krijgt een lach op zijn gezicht. 'Ik zie je ook heel graag, maar ik denk dat jullie erg blij worden als ik vertel waarom ik hier eigenlijk ben,' zegt Stefan. 'Nou, vertel dat dan eens,' zegt James en hij maakt een uitnodigend gebaar. 'Ik kwam uit Nieks kantoor, omdat ik wat moest pakken, en toen kwam ik Bo en Luca op de gang tegen. Blijkbaar had Jessica Howard iets van zich laten horen,' vertelt de blonde man die tegenover ons staat. 'En wat had ze te melden?' vraag ik, maar Stefan maakt al een gebaar dat dat precies is wat hij nu wilt vertellen. 'Ze kon zich de naam weer herinneren van de ex-Auror die jullie zoeken. Dus ik zou stoppen met zoeken en wachten tot jullie iets van Bo en Luca horen.' James en ik beginnen bijna te juichen van blijdschap. 'Dat is het beste nieuws dat we tot nu toe hebben gehad,' zegt James vrolijk en hij haalt een hand door zijn haar. 'Fijn dat God toch nog naar me luistert!' 'Sinds wanneer bid jij?!' Stefan en ik kijken onze beste vriend raar aan. 'Niet, maar hij heeft mijn geklaag dus wel gehoord,' zegt James grijnzend. 'Sukkel,' mompel ik.

Onze dag wordt alleen maar beter als Bo en Luca een paar minuten later naast onze hokjes staan. 'Zijn naam is Butler, Mitch Butler,' zegt Luca meteen. 'Mitch?!' James en Stefan lijken nogal verbaast. Ik moet je eerlijk toegeven dat ik nog nooit van die naam gehoord heb. 'En wie mag dat dan zijn?' vraag ik. 'Mitch was de Auror waarmee ik mijn eerste missie deed,' vertelt James. 'En ik heb ook meerdere missies met hem gedaan, maar hij is eind 1987 met pensioen gegaan,' legt Stefan uit. 'Staat hij op de lijst?' vraagt Bo voor de zekerheid. James en ik bekijken snel de lijst en zien de naam dan helemaal onderaan staan. 'Ja, helemaal onderaan,' zeg ik bitter. 'Had nou maar onderaan begonnen,' zegt Luca met een kleine grijns. Bo geeft hem een bestraffende tik, terwijl James met zijn ogen rolt en zegt: 'bedankt voor de tip, Luc, maar je komt er iets te laat mee.' 'Wat is zijn adres?' vraagt Bo. 'Willen jullie gaan dan?' vraag ik. 'Ja, hoezo niet?' vraagt Luca verbaast. 'Mitch kan nogal een, hoe zeg je dat, een opvliegend type zijn en ik weet niet of het verstandig is om jullie daarheen te sturen. Ik zat er aan te denken om zelf te gaan en Steef mee te nemen, omdat hij ons kent. Wat denken jullie daarvan?' zegt James. 'Akkoord,' zeggen Bo en Luca tegelijk. Ook Stefan en ik stemmen in. 'Laten wij maar gaan kijken of we Niek dan kunnen helpen,' zeg ik en ik sta op uit mijn stoel. 'Papa helpen?' vraagt Luca. 'Hij houdt nu een bijeenkomst met de Aurors die hij heeft uitgekozen voor de zoektocht naar Emily,' verduidelijk ik en nu lijkt er een lichtje te gaan branden bij Luca. 'Oké, laten we dat gaan doen. We zien jullie straks wel weer,' zegt Bo en ze geeft haar vader nog een snelle kus op zijn wang. Ik geef Stefan een liefdevolle kus en mijn beste vriend een handdruk, waarna ik me bij de twee twintigers voeg.

~James~
'Godric's Hollow, ik wist niet dat hij daar woonde,' mompel ik en ik kijk Stefan aan. 'Daar woont hij volgens mij ook pas sinds jullie weer herrezen zijn, maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen,' zegt Stefan. 'Dat zou wel een hoop verklaren,' zeg ik en ik maak mijn Tijdswitcher gereed om te vertrekken. Lily en ik konden niet meer in Godric's Hollow leven na wat er daar is gebeurd en zijn daarom verhuisd vlakbij Stefan en Sirius en Niek en Noor. Wat van onze beste vrienden zo dicht in de buurt, heeft ons vanaf het begin erg goed gedaan. Stefan slaat zijn arm om me heen en ik zorg ervoor dat we met de Tijdswitcher verdwijnselen. In het dorp aangekomen, kijken we beiden om ons heen. De laatste keer dat we hier zijn geweest, is al weer jaren geleden. 'Zo te zien is er niet veel veranderd,' zegt Stefan en ik knik instemmend. Alles ziet er nog precies hetzelfde uit. Een blik op de begraafplaats laat me weer eens beseffen hoeveel Lily en ik van ons eigen leven en die van Harry hebben gemist en ik draai mijn hoofd er dan ook weer snel vandaan. 'Kunnen we dit snel doen? Ik voel me hier niet echt geweldig,' zeg ik tegen Stefan, terwijl we richting het goede huis lopen. Stefan knikt. 'We zullen hier niet langer zijn dan nodig is,' zegt hij en ik kijk hem dankbaar aan.

Bij het huis aangekomen, open ik het tuinhekje en via het tuinpad komen we uiteindelijk bij de voordeur terecht. Stefan klopt drie keer, maar er wordt niet opengedaan. Hij klopt nog eens drie keer en drukt een paar keer op de bel, maar de deur blijft dicht. 'Aurors van het Ministry, doe open!' roep ik en ook ik klop en bel een paar keer. De deur gaat alleen nog steeds niet open. 'Ik denk niet dat hij thuis is,' zegt Stefan. 'Fijn, Stefan, die constatering had ik echt nog niet gemaakt,' zeg ik sarcastisch. De man met de blonde krullen steekt verdedigend zijn handen op. 'Zit meneer Butler in de problemen?' Een jonge vrouw met zwart haar en blauwe ogen, ik denk van de leeftijd van Bo en Nikki, komt onze kant oplopen en blijft voor het tuinhekje staan. 'Nee hoor, we willen hem alleen spreken,' antwoordt Stefan. 'Dan zullen jullie echt tot zaterdag moeten wachten,' zegt de jonge vrouw. 'Hoezo? Is hij in het buitenland?' vraag ik. 'Ja, zijn dochter en zijn schoonzoon hebben hem een weekje meegenomen op vakantie en hij komt zaterdagochtend weer terug,' antwoordt de vrouw achter het hekje.

'Zou ik mogen vragen hoe je heet?' vraag Stefan. 'Oh ja, onbeschoft van me. Ik ben Leila, Leila Devon en ik woon hier tegenover met mijn beste vriendin.' Samen lopen we naar Leila toe en schudden haar hand. 'Ik ben—' maar ik wordt onderbroken door Leila die zegt: 'James Potter, ja dat weet ik, en dat is Stefan Black. Jullie zijn nogal bekend in deze wereld.' Stefan en ik kijken elkaar even ongemakkelijk aan. 'Tja...dat zijn wij,' zegt Stefan maar. Goed antwoord, Stefan, echt geweldig, denk ik bij mezelf. Leila lacht even. 'Heeft meneer Butler iets te maken met de moord op die drie mannen?' vraagt de jonge vrouw met het zwarte haar daarna. 'Ik zou willen dat we je er wat over kunnen vertellen, maar dat is helaas niet mogelijk,' zeg ik spijtig. Als Aurors hebben we natuurlijk een zwijgplicht over alles wat er gaande is. Officieel hadden we het alleen aan Dennis en Jesse mogen vertellen, omdat zij de lichamen onderzoeken, maar de anderen (die geen Aurors zijn) hadden we het eigenlijk niets mogen vertellen. Het is alleen dat we weten dat ze te vertrouwen zijn en dat ze ons goed kunnen helpen. Eigenlijk best egoïstisch als je het zo bekijkt.

'Het geeft niet. Ik begrijp het,' zegt Leila en ze glimlacht vriendelijk. Stefan en ik kijken haar dankbaar aan. 'Zouden we aan jou kunnen vragen of je ons zou willen inlichten als hij weer is thuisgekomen?' vraagt Stefan. 'Tuurlijk, geen probleem! Willen jullie dat ik dan naar het Ministry kom om het te melden?' zegt Leila. 'Ja, je kan het gewoon komen melden bij het hoofdkwartier van de Aurors en als je onze namen noemt, komt het wel bij ons terecht. Dat zou ons enorm helpen,' zeg ik. Voor Leila kan antwoorden, gaat de deur van het huis tegenover ons open en een jonge vrouw met rood haar staat in de deuropening. Ze doet me een beetje aan Lily denken en onbewust begin ik te glimlachen. 'Lei, wat is er?' roept de roodharige vrouw naar Leila. 'Suus, ik help deze twee mannen even met iets,' roept Leila terug. 'Oh, oké. Kom je zo naar binnen, we moeten namelijk verder met het project?' roept de beste vriendin van de zwartharige vrouw terug. 'Ja, Suzanne, ik kom eraan!' Suzanne knikt en loopt weer naar binnen waarbij ze de deur op een kiertje laat staan. 'Misschien spreek ik jullie zaterdag nog, of niet, maar het was in ieder geval leuk jullie te ontmoeten,' zegt Leila en ze glimlacht oprecht naar ons. 'Insgelijks,' zeggen Stefan en ik terug en ook wij glimlachen.

De jonge vrouw loopt terug naar haar eigen huis en net voordat ze de deur sluit, steekt ze nog even haar hand op en zwaait naar ons. Wij zwaaien terug. 'Beter komt hij echt thuis, want anders zie ik onze kansen somber in,' zeg ik, terwijl wij het tuinpad terug aflopen en de voortuin verlaten door het hekje achter ons te sluiten. 'Ben je bang dat hij ook op de vlucht is geslagen, Prongs?' vraagt Stefan. 'Ik weet het niet, Steef, maar Mitch is alles behalve dom en als hij er echt iets mee te maken heeft, komt hij niet terug,' antwoord ik. 'Meer dan wachten kunnen we niet doen. We moeten er maar op vertrouwen dat Mitch de waarheid heeft gesproken tegen Leila en dat Leila de waarheid tegen ons spreekt. Maar van dat laatste ben ik haast honderd procent zeker,' zegt Stefan en hij slaat bemoedigend op mijn schouder. Ik zucht even, maar knik dan toch. Leila liegt niet tegen ons of ze moet een hele goede leugenaar zijn.

'Kom op, laten we gaan! Sirius, Bo en Luca zullen wel willen weten wat we te weten zijn gekomen.' Ik kijk Stefan aan. 'We kunnen ze ook echt veel vertellen,' zeg ik sarcastisch. 'We weten iets meer dan daarstraks,' antwoordt Stefan grijnzend. 'Fijn, fijn dat jij het zo positief ziet,' zeg ik en ik zucht weer. 'Niet zo negatief, Potter, alles komt goed.' Stefan kijkt me nog steeds grijnzend aan. 'En hoe weet jij dat zo zeker?' vraag ik. 'Meer levenservaring.' Voor ik kan antwoorden, is de Black met de blonde krullen samen met de grijns op zijn gezicht al in het niets verdwenen. Die was koud, Black, heel koud, denk ik en dan verdwijn ook in het niets, terug naar het hoofdkwartier.

En hier is weer een nieuw hoofdstuk. Hij is wat laat, doordat ik vandaag moest leren voor toetsweek, moet zo nog een vak doen, dus sorry daarvoor. Maar hij is er in ieder geval, dus dat is ook iets positiefs. Er komen twee weken op dinsdag geen hoofdstukken online, want dan zit ik in mijn toetsweek, maar zaterdag zijn ze er wel. Ik ga weer verder, dus tot zaterdag!!

Xx deslimmenerd❤️❤️