~Luca~
*donderdag*
Gisteren was het erg gezellig en de afleiding heeft Bo, Sirius en mij zeker goed gedaan. Vandaag is het gewoon weer tijd om door te gaan met de zaak en omdat mijn gevoel zei dat er vandaag weer iemand vermoord gaat worden, zijn Bo en ik naar het kerkhof gegaan. Niet dat er iemand te zien was, maar we hebben besloten om te blijven en de omgeving, vooral bos, te doorzoeken op sporen of andere merkwaardige dingen die ons misschien verder kunnen helpen. We hebben ons opgesplitst, zodat we op twee plaatsen tegelijk kunnen zijn. Ik heb al een lange tocht door het bos erop zitten, natuurlijk zonder succes, en Bo heeft ook nog niet gebeld, dus ik besluit terug te gaan naar het kerkhof. We hebben namelijk afgesproken daar terug te komen om twaalf uur als we niks zouden vinden. Om me heen kijkend loop ik terug en als ik bij de bosrand ben aangekomen, krijg ik even het gevoel alsof ik geen lucht meer krijg. Er ligt een man bewegingloos op dezelfde plek waar ook Mason en Jace gevonden zijn, maar van de dader is geen spoor te bekennen.

Zo snel als ik kan, ren ik richting de man toe en als ik eraan kom, is zijn lijkbleke gezicht niet te missen, evenals zijn niet op-en-neergaande borstkas. Ik wil net mijn telefoon uit mijn broekzak vissen om Bo te bellen als ze al naast me staat. 'Oh God, Luca...' Bo slaat haar hand voor haar mond en het enige dat ik kan doen, is met mijn hoofd schudden. 'We waren zo dichtbij, maar toch hebben we hem of haar alweer gemist. Hoe is dit toch mogelijk?' mompel ik niet-begrijpend. Ik blijf met mijn hoofd schudden, maar stop als Bo me aantikt en naar het lijk voor ons wijst. 'Zie je niet wie dit is, Luca?' fluistert ze en het huilen staat haar nader dan het lachen. Ik bekijk de man eens goed en krijg dan weer het gevoel alsof ik geen lucht krijg. 'Felix Wakefield. Één van de beste Aurors die er is geweest,' pers ik er met moeite uit. Mijn benen begeven het bijna en ik heb geen andere keuze dan op de grond te gaan zitten. Bo komt naast me zitten en we staren samen even naar onze ex-collega, die twee jaar geleden met pensioen is gegaan. Onze vaders konden het ook goed met hem vinden en hij kwam wel een bij ons thuis langs. 'Zal hij de ex-Auror zijn waarmee Howard ruzie heeft gehad? Zal hij het zijn en wist de moordenaar dat wij op het goede spoor waren en heeft hij of zij hem vermoord?' Bo kijkt me na een korte stilte vragend aan en ik haal moedeloos mijn schouders op. 'Ik weet het niet, schat, het kan,' antwoord ik en ik leg mijn hoofd in mijn handen, maar haal hem er ook snel weer uit.

'We moeten wat gaan doen. We kunnen Felix hier niet langer laten liggen,' zeg ik. 'Je hebt gelijk. Ik zal Jesse en Dennis wel bellen, zodat ze hem kunnen komen ophalen om te onderzoeken, en daarna bel ik meteen Sirius en James,' zegt Bo. 'Is goed. Ik ga mijn vader bellen om te vragen of hij mevrouw Wakefield het nieuws wilt vertellen en haar meteen wilt verhoren. Hij kent haar immers beter dan wij en misschien weet hij meer uit haar te krijgen,' zeg ik en Bo knikt. Zo gezegd, zo gedaan. Bo belt Dennis en als ze opgehangen heeft, belt ze meteen Sirius. Ik krijg mijn vader te pakken en nadat hij van de schok bekomen is, beloofd hij dat hij samen met Stefan meteen bij de vrouw can Felix langsgaat. 'Dennis en Jesse zijn hier binnen vijf minuten en James en Sirius zijn alweer begonnen met alle informatie over Felix te verzamelen,' zegt Bo als we beiden klaar zijn met bellen. 'Fijn,' mompel ik, terwijl ik mijn ogen niet van het lijk kan afhouden. 'Luc, deze zaak begint uit de hand te lopen. Wie weet hoeveel er hierna nog vermoord worden,' zegt Bo en ze klinkt bang. Ik wend mijn blik van het lijk af en sla mijn armen stevig om mijn vriendin heen. Bo legt haar hoofd op mijn borst en ik wrijf zachtjes over haar rug. Ik weet niet wat ik kan zeggen om deze situatie beter te maken dan die nu is, dus besluit ik maar om te zwijgen en haar gewoon vast te houden, terwijl ik mijn ogen sluit.

We laten elkaar los als we een 'plop' horen en Jesse en Dennis in ons gezichtsveld verschijnen. Deze twee mannen zijn niet voor niets onze beste vrienden en merken dan ook meteen dat we allebei wel een knuffel kunnen gebruiken. 'Hoe lang ligt hij hier denk je al?' vraagt Jesse als hij naast Felix is neergezakt en het lijk grondig bekijkt. 'We kwamen hier om kwart over elf aan, omdat ik vanochtend al het gevoel had dat er iemand vermoord zou worden. Toen we hier aankwamen was er niemand en toen zijn we de bossen in gegaan, opzoek naar sporen, maar ook daar was niets te vinden. Om twaalf uur hadden Bo en ik afgesproken om hier weer te verzamelen en toen ik bij de bosrand aankwam, zag ik Felix liggen. Hij kan er dus niet langer dan 40 minuten liggen,' vertel ik. 'Je wilt dus zeggen dat Felix Wakefield is vermoord, terwijl de mogelijkheid er was dat jullie het zouden zien?' vraagt Dennis, die aan de andere kant van het lijk is gezakt. 'Ja, dat is precies wat Luca zegt,' antwoordt Bo. 'Zo, deze moordenaar durft wel,' zegt Jesse. 'Wie zegt dat hij of zij wist dat wij in de buurt waren?' zeg ik terug. 'Dit briefje zegt dat!' Dennis kijkt op van een klein stuk perkament in zijn hand en geeft het aan mij.

Verbaast pak ik het aan en samen met Bo begin ik te lezen wat erop staat. 'Loopt de zaak echt uit de hand, Bo? Ik vind van niet. Voor mij is het feestje eigenlijk pas net begonnen. Misschien als je beter had opgelet Luca, toen je daar in het bos stond, dan had je een glimp van me kunnen opvangen. Pas maar op: misschien is de volgende alweer snel vermoord,' leest Bo hardop voor. 'D-dit, d-dit k-kan n-niet,' stamel ik en met een paniekerige blik kijk ik naar Bo. 'Wat is er, Luc? Wat kan niet?' vraagt Jesse bezorgd. 'Dat "loopt de zaak uit de hand" zei ik echt net voordat jullie aankwamen, dus we stonden al hier, bij het lijk,' legt Bo uit. 'Je wilt dus zeggen dat de moordenaar naast jullie heeft gestaan? Hoe hebben jullie dat niet kunnen horen?' vraagt Dennis met een rare blik, maar hij heeft geen verwijtende toon in zijn stem. Gelukkig niet. 'Toen Bo dat zei, heb ik haar in mijn armen genomen en ze had haar hoofd op mijn borst. Ik had zelf mijn ogen gesloten, dus voor iemand die muisstil kan lopen, de perfecte kans om dichtbij ons te geraken, zonder dat we het doorhadden,' zeg ik en ik voel dat de paniek is overgewaaid. 'Sorry hoor, maar zelfs iemand die muisstil kan lopen, moet sporen achterlaten,' zegt Jesse. 'En ik weet niet hoor, maar ik zie hier anders nergens voetafdrukken!' 'Tja, daar moet ik je gelijk in geven, maar we hebben het hier wel over iemand die heel gevaarlijke en goed is in het plegen van moorden, dus over het achterlaten van voetsporen zal hij of zij ook wel gedacht hebben,' zegt Bo.

'Ja, dat zal het wel zijn. Ik kan namelijk niets anders bedenken,' zegt Dennis en hij en Jesse staan weer op. 'Hebben jullie al enig idee hoe en wat?' vraag ik en ik wijs naar het lijk van Felix Wakefield. 'Hij is sowieso vermoord met Avada Kedavra, maar we nemen hem mee naar het ziekenhuis om hem verder te onderzoeken. Zodra we meer weten, bellen we,' zegt Jesse. Bo en ik knikken en zien dan de twee mannen met het lijk tussen hun in verdwijnselen. Ook wij gaan, na nog even om ons heen te hebben gekeken, en landen binnen een paar seconden bij het hokje van Sirius. Sirius en James laten geschrokken alles uit hun handen vallen op hun bureaus en kijken Bo en mij boos aan. 'Wat denken jullie: man of vrouw?' vraag ik en ik gooi het stukje perkament op Sirius' bureau. 'Wat? Hoe moeten wij weten of het een man of vrouw is?' vraagt James verbaast. 'Bekijk het perkament. Man of vrouw?' zegt Bo en ze wijst naar het perkament. 'Hoe komen jullie hieraan?' vraagt Sirius. 'Komen we zo op. Is het nou een man of een vrouw?' zeg ik nogmaals. De twee mannen bekijken het stukje perkament aandachtig en dan zegt James: 'met wat wij gevonden hebben, zou ik een man zeggen...maar het kan net zo goed een vrouw zijn.' 'Met wat jullie gevonden hebben? Wat hebben jullie gevonden?' vraagt Bo verbaast. 'Nee, eerst wij,' zegt Sirius en hij kijkt ons vastberaden aan. 'Hoe komen jullie hier aan?' 'Heeft de moordenaar, terwijl we naast het lijk van Felix stonden, geschreven en bij hem neergelegd,' zeg ik. Sirius en James geven me een veel betekende blik en geïrriteerd antwoord ik: 'en nee, we hebben niks gehoord!'

'Hé, we veroordelen jullie niet, maar hoe is het mogelijk dat jullie dit niet gehoord hebben?' zegt James. 'Tja, lang verhaal kort. Luca en ik stonden in een omhelzing, ik had mijn hoofd op zijn borst en Luc had zijn ogen dicht, en we hebben helemaal niks gehoord. Het was muisstil op het kerkhof, totdat Jesse en Dennis verschenen,' legt Bo uit. 'Apart,' zegt Sirius met een rare blik, 'heel apart.' 'Ja, nogal,' zeg ik terug. 'Maar wat hebben jullie nou gevonden?' vraagt Bo meteen daarna. 'Felix was natuurlijk een geweldige Auror en heeft dan ook veel vijanden gemaakt bij de mensen die hij in Azkaban heeft gekregen. Sirius en ik stuitte op een zaak uit 1992 waarin Richard Jones, een man die op dat moment iemand had vermoord, maar niet te pakken was. Wakefield wist met zijn trouwe partner, Emily Thompson, Jones in de val te lokken en samen kregen ze hem te pakken en wisten hem in Azkaban te krijgen,' vertelt James. 'En wat heeft Jones met onze zaak te maken?' vraag ik. 'Richard Jones kreeg twaalf jaar Azkaban en heel toevallig kwam hij in een cel naast mij terecht en geloof het of niet, maar ik heb hem vaak horen praten over wraak op Wakefield en Thompson,' zegt Sirius. 'Aha, en nu verdenken jullie hem op de moord van Felix,' zegt Bo. Sirius en James knikken. 'Maar wat heeft de dood van Howard en Cole hiermee te maken, als ik vragen mag?' vervolgt ze en beiden mannen halen hun schouders op. 'Dat weten we nog niet, maar dat zoeken we uit. We zijn ook opzoek naar Emily Thompson, want als er iemand is die Felix goed kende, was zij het wel. Maar alleen lijkt ze van de aardbol verdwenen te zijn,' zegt James. 'Ze is toch niet getrouwd? Ik heb haar immers nooit over een man of vrouw horen praten als ze weer eens samen met Felix bij papa op bezoek kwam,' zeg ik. 'Nee, zoals Emily het altijd mooi verwoordde: ze was getrouwd met haar werk. Tot twee jaar geleden natuurlijk, want toen is ze, net als Felix, ook met pensioen gegaan,' zegt Sirius met een kleine glimlach.

'Hoe nu verder met Richard Jones?' vraagt Bo. 'Jouw moeder bood zich aan om Jones op te zoeken en hem te arresteren als officiële verdachte op de moorden. Als jullie hem dan gaan verhoren, zullen wij doorgaan met zoeken naar verdachte situaties,' zegt James. 'Ja, is goed, maar er is nog wel een dingetje,' zeg ik en Sirius en James maken een gebaar dat ik moet doorgaan. 'Bestaat de kans er dat Felix de ex-Auror is waarmee Jace Howard ruzie heeft gehad en dat de moordenaar erachter is gekomen dat wij op het goede spoor zaten en hem daarom heeft vermoord?' zeg ik. Daar moeten de twee mannen even over nadenken. 'Als dat zo is, dan kan Jones nooit de moordenaar zijn, toch James?' zegt Sirius en James knikt. 'Want dan zou Felix alleen maar vermoord zijn, zodat wij niet verder komen met deze zaak. Dan zou Felix dus niet degene zijn waarop de moordenaar wraak wilde, maar is hij gewoon een stukje uit een puzzel—' 'Niet het belangrijkste, maar wel nodig om bij de oplossing te komen,' maakt Bo Sirius verhaal af. 'Precies,' zeggen Sirius en James tegelijk. 'Als dat echt zo is, moeten we Thompson snel vinden, want anders kan dit slecht aflopen,' zeg ik.

Hoi, hoi, een nieuw hoofdstuk en we hebben de 100 lezers gehaald🥳🥳. Super bedankt daarvoor. Ik vond het namelijk spannend om dit boek te uploaden, het is namelijk toch iets anders dan wat jullie van me gewend zijn en ik heb nog nooit zoiets geschreven, maar ik ben blij dat jullie het toch leuk vinden. Bedenkt daarvoor❤️. Ik moet nu nog wat dingetjes doen voor school en wil nog wat schrijven, dus zaterdag komt het nieuwe hoofdstuk online. Tot dan!!

Xx deslimmenerd❤️❤️