Pov: Michelle

'We zijn er!' gilt Niall en meteen stap ik uit, nadat Zayn uit gestapt is. Ik draai me om en zie dat Laura nog steeds ligt te slapen, wat zou zij eigenlijk allemaal hebben meegemaakt? Ze deed in het weeshuis wel heel raar tegen me.

'Wilt iemand Laura wakker maken?' vraag ik en zie Louis knikken. Hij stapt de auto weer terug in en begint Laura heen en weer te schudden, terwijl ze gewoon door slaapt. 'Lou, misschien helpt knijpen wel!'

Hij schudt zijn hoofd en stopt er maar mee, Laura wordt dus niet wakker als je haar heen en weer schudt. Samen met de jongens loop ik naar de kofferbak, waar we Laura's tas uit halen. Ik heb tot mijn spijt geen enkel spullen bij, omdat mijn ouders me onverwachts hadden gedumpt.

Dus nu heb ik geen drum waar op ik kan spelen en ook geen gitaren. Het enige wat ik kan doen is zingen, maar dat is het dan ook weer wel.

'Michelle, kom eens?' hoor ik Liam vragen en verbaasd loop ik naar Liam toe, die aan de kant van de auto staat. Ik zie dat Laura nog steeds slaapt, hoe kan zij zo lang blijven slapen? Dat kan ik nou echt niet!

'Laura, we zijn-' Opeens schieten haar ogen open en schiet overeind, waarna ik haar ademhaling gejaagd hoor gaan. Wat heeft Laura? Ik begin er bang van te worden, maar toch blijf ik er bij staan. 'Laura, rustig!'

Ik leg een hand op haar rug en wrijf geruststellend over haar rug. Ze kijkt met een starende blik voor zich uit, terwijl ik haar aandacht probeer te krijgen.

'Lau, waar droomde je over? Kan je me iets vertellen?' vraag ik aan haar en wacht op antwoord.

'Ergens over! Laat me maar even met rust,' zegt Laura en springt de auto uit, waarna ze snel naar binnen verdwijnt. Dat was vreemd, heeft het iets maar haar verleden te maken? Zou er iets heftigs zijn gebeurd vroeger bij haar? Ik zucht en draai me maar om naar Liam toe.

'Het komt vanzelf wel weer goed met haar. Ze dimt vanzelf wel weer in.' zegt Liam tegen mij en legt een hand op mijn schouder, waarna hij de deur met zijn vrije hand dicht duwt. We lopen naar het huis en mijn mond staat haast zowat open.

'Kapot groot huis!' zeg ik en ik hoor Liam grinniken.

'Dan heb je nog niet alles gezien.' grinnikt hij en mijn ogen worden groot, waarna ik het huis betreed. 'Ga maar kijken in de tuin.'

Ik ren meteen door de woonkamer naar de achterdeur, die ik open trek. O. MY. GOD! Kapot grootte tuin! Dan bedenk ik me dat mijn kamer misschien ook heel groot is en ik ren weer terug naar de gang, waar ik de trap op wil lopen. Maar Liam houdt me tegen, voor ik een voet op de trap heb gezet.

'Schoenen uit Michelle! We lopen niet met schoenen aan door het huis en heb jij trouwens geen spullen?' vraagt Liam en ik voel hoe er tranen achter mijn ogen prikken. Snel trek ik mijn schoenen uit en loop snel naar boven toe.

'Nee, ik heb al mijn spullen bij mijn ouders laten staan. Ik vertel later wel, wat er in mijn verleden is gebeurd. Niet nu, ik ben moe!' zeg ik loop dan verder naar boven toe, waar ik Niall en Louis voor een gesloten deur zie staan. 'Niall? Louis? Waar is mijn kamer?'

'Hier naast, kom volg mij maar.' zegt Niall en ik knik. De jongens zijn wel erg lief, zouden ze mijn gitaar en drum anders niet kunnen ophalen? Of zouden mijn stomme nep-ouders alles hebben weggegooid of naar de stort hebben gebracht? Er rolt een traan over mijn wang en snel veeg ik hem weg, maar Niall heeft het gezien. 'Gaat het wel?'

Ik knik en loop snel de kamer in, tot mijn verbazing is mijn kamer wel drie keer zo groot als in het weeshuis. Verder besteed ik geen aandacht aan de kamer en loop naar het bed, wat een twee persoons bed is. Tranen rollen over mijn wangen en ik laat me op het bed vallen, waarna ik mijn gezicht in de hoofdkussen leg die ik nat huil. Mijn verleden wil ik nog niet delen met de jongens!