pov: Michelle

Ik kijk naar Laura, die in Louis zijn borst snikt. Het voelt alsof ze ineens Laura alle aandacht geeft, ook al boeit me dat niet. Jaloers ben ik niet, want ik heb het verder onwijs naar mijn zin. Maar ik weet honderd procent zeker dat ze niet in glas is gevallen! Iemand heeft een woord in haar arm geschreven met een of ander scherp ding. Hoe ik dat zo honderd procent weet? Nou kijk, ik zag een groepje van vier kinderen snel wegrennen. Ik denk dat die kinderen dat hadden gedaan, maar waarom zouden zij dat doen? Word ze gepest?

'Chelle, gaat alles wel goed? Je ziet ineens witjes.' vraagt Liam en komt samen met Niall voor me zitten.

'Ik heb een terug val!' mompel ik zo zachtjes mogelijk en het enige wat door mijn hoofd gaat is het woordje: Shit!

'Wat zei ze nou?' vraagt Liam aan Niall, maar hij haalt zijn schouders op.

'Laat mij maar even.' zeg ik sta op, waarna ik de kamer verlaat.

pov: Liam

Ik zie hoe Michelle de kamer verlaat en bezorgd kijk ik haar na.

Wat zei ze net nou? Ik wil het zo graag weten, maar misschien moet ik niet zo nieuwsgierig zijn. Ze woont ook nog niet zo lang bij ons, wat ik ook wel begrijp dat ze zich vaak afzondert van ons.

'Niall, mag ik je wat vragen?'

'Tuurlijk, Li.' beantwoord Niall mijn vraag.

'Zou jij vanaf nu op Michelle willen letten? Ik wil niet dat ze zich zelf weer bezeerd, zoals vannacht. Dat wil ik echt niet nog eens meemaken!' vraag ik aan hem.

'Maar, Li! Dat kan ik toch niet doen? Ze heeft het gewoon momenteel heel moeilijk, misschien is er in haar verleden wel wat gebeurd!' zegt Niall verontwaardigt en ik zucht. Hij heeft gelijk, dat is inderdaad geen goed idee.

'Zal ik morgen de jongens van 5 seconds of summer uitnodigen?' vraag ik aan Niall, die me bedenkelijk aan kijkt.

'Misschien wel handig ja, want we moeten morgen repeteren voor de optreden die over een paar dagen is.' zegt hij goedkeurend.

'Dankje voor je adviezen Niall! Ik bel hun dalijk wel, als we weer naar huis kunnen met Laura. Alleen hoop ik niet dat Michelle nu ondertussen weg is gelopen.' zeg ik en slik eventjes een brok in mijn keel weg.

pov: Michelle

Ik steek het zebrapad over naar de overkant van de straat en loop snel weg van het ziekenhuis. Waarom ik weg loop? Nou kijk, het werd me te veel. Ik ben bang dat de leukemie erger is geworden. Plots voel ik een pijn steek in mijn borst en ik zak van de pijn haast bijna op de grond. Was het slim dat ik weg ben gelopen? Dalijk zijn ze boos op me?

Even verderop zie ik een parkje en snel loop ik ernaartoe, waar ik me op een bankje laat vallen. Ik piep af en toe, wanneer de pijn heviger word. Maar ik vecht tegen de pijn, ik laat die verdomde ziekte niet winnen. De pijn maakt me onwijs moe, maar ik vecht tegen de slaap. Ik laat me niet overmeesteren door de pijn en de slaap. Misschien had ik duidelijk tegen Liam en Niall moeten zeggen, dat het helemaal niet goed gaat?