Pov: Michelle

Samen met mijn twee goede vrienden: Brandon en Wessel loop ik met hun door de gang van het weeshuis. We lopen naar de trap toe, die naar beneden gaat en rustig lopen we kletsend naar beneden toe.

'Zeg, Wessel! Hoe gaat het met jou verkering met Loren?' vraag ik dan en meteen betrekt zijn vrolijke gezicht.

'Dat is uitgelopen tot een van mijn ergste nachtmerries. We zaten in de bios en opeens zag zij een andere leuke en veel knappere jongen. Tja, je raad het vast al. Zij maakte het uit en ruilde mijn plek in met een andere. Ik had de film in mijn eentje zitten kijken.' vertelt Wessel en ik zie hoe hij moet huilen. Snel leg ik een arm over zijn schouders en geef hem op een aparte manier een knuffel.

'Wes, je staat nog vol in het leven. Wie weet vind je pas na vijf jaar je ware liefde! Ik heb nog nooit een vriendje gehad, dus wie weet ben ik wel de ware.' zeg ik en hij kijkt me met een scheve blik aan. 'Ach, kom op! Lach nou alsjeblieft, dat doe jij altijd zo graag. Dat was maar een grapje hoor, Wes!'

Nu ontstaat er weer een lach op zijn gezicht en ik haal mijn arm van zijn schouders af. We lopen de eerste trap verder af naar beneden toe en lopen gauw door naar de tweede trap. Man, ik moet letterlijk vijf trappen beklimmen om naar mijn kamer te gaan! In het begin was het zwaar, maar hoe vaker je het doe hoe meer je eraan gewend raakt. O ja, voor ik vergeet mezelf voor te stellen!

Ik ben Michelle en ben 17 jaar. Mijn haar kleur is donker blond en ik heb bruingroene ogen, waar op ik een ronde bril draag. Zo'n paar dagen geleden hebben mijn ouders me achter gelaten op een tankstation, maar gelukkig was mevrouw van Hoeven daar ook. Ik denk als zij er niet was, dat ik niet ouder dan 17 was geworden en dat ik daar mijn lootje had gelegd. Ach, daar moet ik nu niet aandenken! Het verleden is geweest en ik moet gewoon de draad weer oppakken, wat me aardig goed is gelukt. Al vanaf dag een dat ik hier zit ben ik goed bevriend met Brandon en Wessel.

'AU! Laat me verdomme met rust, smeerlappen!' Hoor ik plots iemand roepen.

Geschrokken kijk ik op en zie hoe Brandon en Wessel naar een groepje jongens toe rennen, die ik niet ken. Wat gebeurd er hier? Wat doen zij daar?

Snel ren ik naar hun toe en wurm me tussen de jongens door, om te kijken wat de voorste jongens aan het doen zijn. Tot mijn schrik kom ik tot de ontdekking dat ze een meisje van 14 jaar aan het pesten zijn, maar ze slaan haar ook nog eens. Ik moet haar helpen!

'Misschien verdienen jullie allen een draai om jullie oren!' zeg ik met een harde luide stem. Het groepje jongens kijken me bang aan en binnen een paar tellen zijn ze van me weggerend. Ik draai me om naar het meisje en bekijk haar, gelukkig heeft ze geen wonden hier aan over gehouden.

'Dankje voor je hulp.' zegt ze en geeft me onverwachts een knuffel. Wow, die had ik eigenlijk niet zien aankomen.

'Hoe heet je meisje?' vraag ik aan haar en ze laat me weer los.

'Ik heet Laura en jij heet zo te horen van net, Michelle.' zegt ze en ik knik. Ik glimlach lief en weet even niks te zeggen.

'Ga je met mij mee naar beneden? We gaan namelijk middag eten.' vraag ik en ze kijkt me vrolijk aan.

'Jaa! Food!' roept ze blij en samen met Laura loop ik naar de volgende trap, terwijl we babbelend naar beneden toe lopen.