Cały tydzień zleciał niezmiernie szybko. Większość szkoły zaliczała testy, które ja zdałam jednego dnia. Wcześniejsza szkoła nauczyła mnie, żebym nie zostawiała niczego na ostatnią chwilę. Znów rozpoczął się weekend i mogłabym leżeć w łóżku nieskończoność, gdyby nie to, że Emma i Mea (które zakopały owy topór wojenny i zostały wielkimi przyjaciółkami) pojawiły się dwadzieścia minut po dziewiątej przed moim domem. Co prawda umawiałyśmy się, że miałyśmy wyjechać rano, ale żeby, aż tak wcześnie? Budzenie się przed południem jeszcze w sobotę, by udzielać się towarzysko to istny absurd absurdów.

Otworzyła im moja mama i gdy tylko weszły do środka posłałam im spojrzenie pełne wyrzutu.

- Oto i one - matka stała z kubkiem herbaty i w szlafroku, jej włosy przypominały trochę burzę piaskową. Uśmiechała się od ucha do ucha, spoglądając raz na nie, a raz na mnie.

- Do zobaczenia, mamo - mruknęłam jak najszybciej opuszczając dom. - Jest taka żenująca - mruknęłam do dziewczyn.

- Moja też - zaśmiała się Charms. - Ale chyba każda matka, czy ojciec tak ma.

- Tak - odparłam z uśmiechem idąc w stronę auta. - Czemu musimy wyjeżdżać tak wcześnie?

Obie spojrzały na mnie, mniej więcej w taki sposób jakbym zabiła człowieka.

- Jest sobota. Jeśli chcesz zdążyć kupić jakąś ładną sukienkę to musimy być tam wcześniej - odpowiedziała Emma. Patrzę na stroje dziewczyn i czuję się dziwnie. Mea ma na sobie letnią sukienkę w kolorze sepi i klapki zawiązywane na rzemyki, a Emma biały top odsłaniający płaski brzuch i szorty w różowo - pastelowym kolorze. Wyglądają świetnie, w porównaniu do mnie. Tak się spieszyłam, że miałam na sobie koszulkę z kucykami Pony i przetarte spodnie.

- Zapowiada się, że będzie upał - mówię spoglądając w niebo, czuję żar gorącego słońca. To dziwne bo nie ma nawet dwunastej.

- Wskakujcie - mówi Emma, gdy zatrzymujemy się obok jej auta. Jej rodzina musi być bogata, bo to nowiuśki, jeszcze z błyszczącym lakierem range rover; ostatnio, gdy jechałyśmy do centrum handlowego, podróżowałyśmy zupełnie innym autem.

- Od kiedy masz prawo jazdy? - pytam trochę z ciekawości, a trochę ze strachu. Dziewczyna uniosła brwi i westchnęła.

- Od tamtego roku, zrobiłam je w lipcu - mówi, otwierając drzwi od strony kierowcy. Wchodzimy do auta, zapinam pasy i wyjeżdżamy z podjazdu. Emma włącza radio i obie zaczynają śpiewać. Jestem wdzięczna, że nie musimy rozmawiać, ponieważ nadal czuję się otępiała od tej dzisiejszej pobudki.

Opuszczamy dzielnice mieszkalną i jedziemy drogą przez las. Tu jest trochę chłodniej, przez otwarte okno czuję zapach drzew iglastych. Kierujemy się w stronę, który pokazuje znak - Promenada. Mijamy różnorakie sklepy, motele i restauracje, zapewne w jednej z nich pracuje moja mama.

- Szukanie miejsca parkingowego jest największą męczarnią - skarży się dziewczyna. Chociaż jest dość wcześnie na parkingu powoli zaczyna brakować miejsc. - A teraz chodźmy na zakupy! - obie piszczą z przejęcia.

Idą o wiele za szybko, natomiast ja się za nimi wlokę, chłonę wielkimi oczami, każdy budynek, sklep i kawiarnie, znajdującą się na promenadzie. Skręcamy w prawo i wychodzimy na deptak. Tam jest tego jeszcze więcej, oprócz tego widzę butiki z markowymi produktami. Nie lubię takich miejsc, nie widzę nawet, ani jednej księgarni, w której mogłabym kupić książkę do zrecenzowania.

- To miejsce to raj, prawda? - mówi Mea, której świecą się oczy.

-W zupełności się z tobą zgadzam, Charms - dodaje czarnowłosa, ale dobrze wiem że obie są szalone na punkcie wszystkiego co oklepane i wyznają metodę: "Jeśli ona to ma, to ja też muszę". Oczywiście, że kochają tą promenadę, bo są dziewczynami.

- Fajnie - w moim głosie nie słychać przekonania, ale dziewczynom to jak widać nie przeszkadza.

- Chodźcie tracimy tylko czas! - mówi mulatka.

Zakupy. To chyba jedna z gorszych rozrywek jakie wymyślił świat. Wchodzimy do jednego z tych sklepów gdzie ekspedientki są na wskroś miłe, a gdzie nie spojrzysz są kanapy i kwiaty, ale mało ubrań.

- Potrzebuję jakiejś zwiewnej sukienki z cekinami - mówi Emma, jakby miała wszystko już zaplanowane.

- A ja takiej, która odkrywa chociaż skrawek ciała - dodaje Mea i obie rozchodzą się po sklepie w poszukiwaniu czegoś dobrego dla siebie.

Przeglądam wieszaki w poszukiwaniu, czegoś co mogłoby pasować do tematu balu, ale nie potrafię wybrać, a ceny są kosmiczne. Chociaż wzięłam kartę od taty, na której mam zaoszczędzone trochę pieniędzy. Ostatecznie chwytam po pierwszą lepszą sukienkę i wydaje mi się naprawdę urocza - biała, z falbankami i rękawkami zrobionymi z siateczki. Idę w kierunku przymierzalni, gdy słyszę wołanie dziewczyn.

- Ingrid - Emma chwyta mnie za rękę i prowadzi mnie w inną stronę. - Idziemy do innych przymierzalni. Tych na tyłach sklepu - mówi i wpycha mnie za drzwi. - Idę pomóc znaleźć Charms buty.

Jest tam kilka kabin więc wchodzę do jednej z nich i zaczynam ściągać ubrania. Chcę założyć sukienkę jak najszybciej. Boję się, że to miejsce nie jest dla klientów i mnie złapią. Serce zaczyna łomotać mi jak szalone. Już mam zdjąć spodnie, gdy z sąsiedniej kabiny słyszę czyjeś głosy i nie brzmi mi to jakby ktoś się tam przebierał.

-Kotku, nie - chichocze jakaś dziewczyna. Właściwie to słyszałam gdzieś już jej głos.

- Skarbie - teraz odzywa się męski głos. Ktoś się całuje, zapewne słyszę cmokanie. Chwilę później czyjeś ciało odbija się od ściany mojej kabiny. Dziewczęcy śmiech słychać na całe pomieszczenie.

- Co robisz? - mruczy chłopak.

- Całuje cię - odpowiada dziewczyna i znów słyszę odgłos cmokania. - Haha, nie błagam cię! - znów się śmieje, a pocałunki nie ustępują.

- Tylko całujesz? - ten męski głos brzmi tak znajomo.

- Nie tylko.

Zakrywam ręką usta i głośno przełykam ślinę. To obrzydliwe, czy oni uprawiają seks w przebieralni?!

Siadam na stołku, który tam stoi i podkurczam nogi w obawie, że zobaczą mnie. Mogłabym spróbować wyjść, ale zapewne narobiłabym hałasu tym, a oni odkryliby moją obecność i zapewne nie skończyłoby się to dobrze. Gdy zbliżają się do ścianki dzielącej nasze kabiny widzę, złote sandały i czarne sportowe buty typu Nike.

- Kris - syczy dziewczyna, między pocałunkami. - Nie róbmy tego tutaj.

To jeszcze bardziej mnie odrażało. Czyli naprawdę mieli zamiar zrobić to w kabinie do przymierzania ubrań? Ale wiedziałam jedno, że ten głos i to imię oznaczało kłopoty. Dlaczego znów on? Czułam w środku, że zwymiotuje i nagle słyszę głos Emmy:

- Ingrid, jesteś tam? - stoję przez chwile sparaliżowana, po czym zabieram sukienkę i jak najszybciej wychodzę z kabiny. Podbiegam do niej i daje znak, że jak najszybciej musimy wyjść z tego pomieszczenia, ale jest za późno wychodzą Kristian i Dolores, a ja stoję czerwona niczym burak.

- Kristian? Dolores? - koleżanka jest w szoku, po czym parska nieokiełznanym śmiechem.

Połowa guzików jej sukienki jest rozpięta, za nią stoi chłopak, ale wiem, że wpatruje się we mnie.

- Co ona tu robi? Mówiłeś, że nikogo tu nie ma! - syczy Dolores, patrząc wprost na mnie. - Mówiłam ci, że jeśli jeszcze raz ją spotkam rozerwę ją na strzępy.

- Taa - mówi chłopak. - Słyszałaś Ingrid, o czymś takim jak prywatność, może?

Jednak za nim coś powiedziałam, stanęła w mojej obronie czarnowłosa:

- A wy o nielizaniu się w samym środku sklepu, z ciuchami? - rzuciła marszcząc nos ze złości. - To obrzydliwe.

- Co wy tu w ogóle robicie? - zapytał ucinając temat.

- Pomyśl Kris, co zazwyczaj można robić w takich sklepach - prychnęła. - Przymierzamy sukienki na bal letni. Ty zapewne idziesz ze swoją ukochaną dziewczyną, której nie przedstawiłeś swoim rodzicom, bo tak bardzo jej się wstydzisz - zamarłam, oczywiście mówiłam Emmie czemu nie poszłam na randkę z jej bratem, ale nie sądziłam, że zastosuje to w ten sposób.

- Kris - jego dziewczyna spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Czy to prawda?

- Zaraz to wytłumaczę - powiedział i spojrzał na mnie wzrokiem, który mógł zabić, a następnie szepnął, gdy nas mijali. - Brawo, możesz pożegnać swojego bloga, kotku.

I jak podoba wam się? Przepraszam, że wczoraj nie wstawiłam rozdziału, ale powiedzmy, że moja wena zrobiła sobie jednodniowe wakacje. A co u was? Piszcie, gwiazdkujcie i czytajcie dalej...