Ik kom binnen en zie Hannah op mijn bank zitten. Met een zucht ga ik naast haar zitten. 'Hoe was het?' Vraagt ze meteen.  'Wel goed. Alleen hij zei dat hij niet van kinderen houd.' Zeg ik een beetje teleurgesteld. Hannah kijkt niet raar op. 'Nou van Hope gaat hij wel houden hoor. Hope is een lief kindje. Nou slaapt ze ook goed.' Vertelt ze. 'Dat hopen we dan maar.' Zeg ik terwijl ik mijn schoenen uit doe. Hannah glimlacht naar me ' Maar Jake is wel een leuke jongen?' Vraagt ze. 'Tja dat wel. Hij is alleen een beetje gek.' Ik moet grijnzen als ik weer aan hem terug denk. Hannah kijkt me vragend aan 'hoezo dan?' Vraagt ze. 'Nou hij doet bijvoorbeeld alles rennend in de ochtend.' Vertel ik. Hannah schiet in de lach 'dat is wel gek ja.' Ik sta op om mijn schoenen even weg te zetten. Voorzichtig werp ik een blik in Hope haar kamer. Ze adem haalt rustig. Dus ze is lekker aan het slapen. Zachtjes zet ik mijn schoenen in het schoenen rekje. Echt handig zo rekje. Dan staan niet al die schoenen voor de benen. Ik loop weer naar Hannah toe. Hannah staat op ' Mijn huis roept me.' Zegt ze met een grijns. Ik moet om haar grapje lachen. 'Doe je wel zachtjes als je langs Hope haar kamer loopt?' Vraag ik. Hannah kijkt me aan alsof ik iets heel raars aan haar vraag. ' Tuurlijk, zoals altijd.' Antwoord ze. Ze doet haar jas aan. 'Als je weer met Jake gaat afspreken, dan meld ik me wel weer aan om op Hope te passen.' Dankbaar geef ik haar een afscheidsknuffel ' Wat ben je toch een lieverd.' 'Anders jij wel.' We laten elkaar weer los. Hannah loopt zachtjes naar de deur toe. Als ze de deur achter zich dicht doet maakt ze amper geluid. Er klinkt geen gehuil uit Hope haar kamer dus dat is goed. Ik ga weer op de bank zitten en open mijn mobiel. Iemand heeft me een appje gestuurd. Het is Jake!

Jake: Hey, was echt leuk vandaag! Zullen we overmorgen samen ergens gaan middag eten?

Er komt een glimlach op mijn gezicht. Snel typ ik wat terug.

Emily: hoi! Ja is goed. Zie je dan.

Zonder op zijn antwoord te wachten sluit leg ik mijn mobiel weer weg. Ik heb het gevoel dat Jake echt een lieve maar rare jongen is. Ooit komt er een dag dat ik hem moet vertellen over Hope. Het liefst stel ik dat nog heel lang uit. Maar het is wel moeilijk. Ik wil ook niet dat Hope, als ze wat ouder is er zelf achter komt. Dat ze opeens voor zijn deur staat van Hey ik ben je kind. Dat zou wel erg zijn. Daarom is het wel een goed idee om vaker met hem af te spreken en hem te leren kennen. Het voelt wel een beetje verkeerd dat hij niet van kinderen houd. Dat maakt het wel moeilijker om het hem ooit te gaan vertellen. Lang uit ga ik op de bank liggen. Wat een gepieker over Jake. Naja het komt wel goed.