Ik zit op de bank met mijn telefoon in mijn handen. Hannah zit naast me. 'Bel hem dan.' Zegt ze dwingend. 'Ik kan het niet.' Zeg ik net als een klein kind. Hannah zucht. 'Geef je mobiel.' Zegt ze streng. Ze doet haar hand naar voren. Ik draai me snel om. 'Van mij.' Jammer ik. Hannah kijkt me fel aan. 'Oké je laat me geen keus.' Ze valt me aan. Letterlijk. Hannah pakt mijn hand en trekt met al haar kracht mijn mobiel uit mijn handen. 'Nee! Niet doen!!' Roep ik hard. Er klinkt gehuil van uit Hope haar kamer. 'Fijn nu is ze wakker.' Zeg ik bozer dan dat de bedoeling was. Ik sta op en loop naar Hope haar kamer toe. Hannah grijnst. Als ik terug kom met Hope in mijn armen, tikt Hannah net Jake aan. Ze kijkt me ondeugend aan. De telefoon gaat over. Ik sta als versteend in de kamer. Hope kraait. Ze begint aan mijn haren te trekken. 'Niet doen. Je doet mama pijn.' Fluister ik. 'Hallo.' Zegt Hannah. Meteen kijk ik weer naar Hannah. 'Met een vriendin van Emily.' waarom moet ze zo irritant zijn.  'Ja, ze wou met je afspreken.' Hope maakt een geluidje. 'Sssst.' Zeg ik geluidloos. 'Morgen? Ja is goed. Ze kan om 3 uur. Je ontmoet haar in het park. Oké doei!' Met een glimlacht hangt ze op. Dan kijkt ze me aan. 'Nou hoor je blij te zijn.' 'Leuk!' Zeg ik blij. 'Wat ben ik toch een goeie BFF.' Zegt Hannah terwijl zich zelf een schouderklopje geeft. Ik moet giechelen. 'Dat ben je zeker.' Zeg ik met een glimlach. 'Mag ik Hope even vasthouden?' Vraagt Hannah. Ik knik. Ik geef haar Hope. Hope begint haar gelijk te bekijken.

Het is ochtend. Slaperig sta ik voor de spiegel. Wat zou ik aan doen? Ik trek mijn kast open. Opzoek naar iets leuks. Ik pak een zwart t shirt waar Awesome op staat met witte letters. Daar onder doe ik een spijkerbroek aan. Na nog een borstel door mijn haar te hebben gedaan en mijn make UP op te hebben gedaan. Zit ik aan de eettafel. Hope zit op een kleedje. Waar ik allemaal speelgoed op had gelegd. Ze stopt allemaal dingen in haar mond. 'Nee Hope.' Zeg ik streng. Ze kijkt me niet begrijpend aan. 'Nee.' Zeg ik nog een keer duidelijk. Dan draait ze zich onhandig om. Ze pakt een knuffel. Waar ze vervolgens op begint te slaan. Ik zucht 'laat ook maar.' Ik neem een hap van mijn brood. Hope begint zachtjes te brabbelen. 'Mama.' Klinkt er dan opeens. Ik verslik me in mijn brood. 'Dat was je eerste echte woordje!.' Zeg ik proestend. Hope kijkt me weer aan alsof ik gek ben. Ik glimlach. 'Wat word je toch al groot.' Er staat een foto lijstje op de tafel. Er zitten foto's in van mij en Hope. Vooral van Hope. Ik bekijk de eerste foto van toen ze net geboren was. Wat was dat een mooie dag. Jammer dat er geen vader bij was.... maar tja wie weet.