Ik doe langzaam mijn ogen open. Het valt me gelijk op dat ik in een kamer lig. Ik ga wat meer overeind zitten en knipper wat met mijn ogen. 'Ze is wakker.' Zegt een vrouwen stem. Ik kijk rechts van me, om vervolgens een zuster te zien staan. 'hope!' Roep ik dan geschokt. In paniek kijk ik om me heen. De zuster legt haar hand op mijn schouder 'Rustig maar, alles komt goed.' Ik sla haar hand van me af 'Nee! Waar is Hope?' 'Die is bij familie.' Zegt de zuster op kalme toon. Ik zucht even 'mooi zo. Is ze ongedeerd?' De zuster knikt 'Ja, de fietster had jou geraakt maar niet je kind. We hadden haar wel even onderzocht. Maar we hadden niks gevonden.' Nu zucht ik van opluchting 'mooi.' 'Wil je weten waarom je nog in het ziekenhuis ligt?' Vraagt de zuster. 'Dat zou wel erg fijn zijn.' Zeg ik. De zuster lacht even 'Dat snap ik. Maar je hebt je voet gebroken en je arm wat gekneusd.' Vertel ze. Ik kijk even naar mijn voet, hij zit al helemaal in het gips 'au.' Zeg ik droog. 'Je was ook even in coma. Voor een paar dagen, daarom was je hier nog. Vandaag is de eerste dag dat je weer wakker bent.' Vervolgd de zuster op serieuze toon. 'Maar welke dag is het dan vandaag?' Vraag ik. 'Het is vrijdag en het gebeurde op maandag.' Antwoord de zuster. 'Jeetje....' zeg ik. De zuster knikt 'We houden je ook nog even hier. Zodat we even op je kunnen letten. Waarschijnlijk was de klap zo hard, Zodat je even in coma raakten.' 'Goh, ik moet dit even verwerken.' Zeg ik verward. De zuster knikt 'Dat is logisch. Wil je wat te eten?' Ik denk even na 'Uhm.. ja ik wil wel wat te eten' antwoord ik dan. De zuster glimlacht 'Komt er aan.' Daarna loopt ze weg. Ik kijk weer naar mijn voet. Een gebroken voet, maakt nog niet zo heel veel uit. Maar het feit dat ik in coma heb gelegen, dat is wel erg. Ik heb gewoon 4 dagen van Hope gemist. 4 hele dagen! Zo lang! Bijna een week! 'Zo, hou je van pannenkoeken?' Vraagt de zuster als ze binnen komt. Ik voel opeens weer verdriet opkomen, want de laatste keer dat ik dat at was ik met Jake. Maar ik hou wel van pannenkoeken dus ik knik maar. Ze geeft me een bordje waarop een pannenkoek ligt. Ik glimlach 'Lekker.' De zuster knikt 'Als je meer lust, zeg je het maar.' Ik glimlach 'Zal ik doen.' De zuster glimlacht ook 'Dan ga ik maar even.' Daarna loopt ze weer weg. Ik begin maar aan mijn pannenkoek. Hij smaakt best wel goed. Opeens word er geklopt op de deur. Ik kijk op en zie mijn moeder in de deuropening staan. 'Ach meisje, ik hoorde dat je weer wakker was geworden. Wat ben ik blij om je te zien.' Zegt ze blij. Ze moet haar best doen om niet op me af te rennen om me te knuffelen. Ik glimlach naar haar als een boer met kiespijn. Ze pakt een stoel en schuift die naast mijn bed. 'Waar is Hope?' Vraag ik meteen. Mijn moeder glimlacht 'Bij familie.' Ik haal mijn hoofd schuin 'Je bedoelt... niet
bij jou?' Mijn moeder schud haar hoofd 'Ze was bij mij. Maar nu bij andere familie.' 'Wie dan?' Vraag ik een tikkeltje gestrest. 'Tja... dat zie je Zometeen wel.' Zegt ze mysterieus. Ik kijk haar boos aan 'Vertel me gewoon waar me kind is. Zo moeilijk is dat toch niet.' Ze grinnikt even 'Nee maar, het is een verassing.' Ze geeft me een kus op mijn voorhoofd. Daarna kijkt ze me glimlachend aan 'Ik roep ze wel even.' Verward kijk ik haar na als ze wegloopt. Het duurt even, maar dan word er weer geklopt. Opeens maakt mijn hart een sprongetje van schrik, maar ook van blijdschap. 'Jake?!' Roep ik vragend. Hij glimlacht en houd Hope vast. 'Hope?!' Zeg ik meer opgelucht. Jake komt naar me toegelopen en gaat op de stoel zitten, waar mijn moeder net op zat. Ik gebaar naar Jake dat ik Hope wil vasthouden. Hij geeft me haar en ik knuffel mijn dochtertje. 'Maar waarom is Hope bij jou?' Vraag ik. Jake glimlacht 'Je moeder.'  Ik schiet opeens in de lach. Hij kijkt me vragend aan. 'Sorry maar, soms zeggen mensen je moeder als straattaal.' Jake snapt hem en lacht 'Ja het klonk best raar.' Als ik uitgelachen ben, probeer ik hem serieus aan te kijken 'Maar leg even uit.' 'Nou je moeder stond voor me deur met Hope. Ze zei dat je in het ziekenhuis lag en dat ik voor Hope moest zorgen omdat het mijn kind is. Eerst wou ik niet omdat ik boos was. Maar je moeder zei dat het moest, zodat ik zou inzien dat het alsnog best leuk is.' Vertelt Jake terwijl hij een beetje beschaamd kijkt. Ik glimlach kort naar hem 'Heg spijt me voor alles. Het spijt me dat ik het verzwegen had. Maar ik snap je ook wel hoor dat je zo boos was. Je krijgt niet elke dag te horen dat je vader bent.' Jake knikt 'Maar het spijt mij toch wel voor hoe ik reageerde. Het was niet echt aardig van me. Want ik snap je ook wel weer. Want we hadden niks... dan loop je niet zo maar naar iemand's deur toe. Om te zeggen van 'Hey je bent vader.' Ik bedoel dat is ook lastig.' Ik glimlach en knik even 'Wil je Hope weer vasthouden? Mijn arm is namelijk gekneusd.' Meteen pakt hij Hope weer van me. Hij kijkt lief naar haar gezichtje 'Maar Emily. Ik heb even nagedacht in de tijd dat Hope bij me was. Ik wil er voor haar zijn en voor jou. Het is misschien niet op de juiste manier gegaan. Maar nu ik het weet, wil ik me 100% voor in zetten. Voor ons gezinnetje.' Dat laatste zegt hij terwijl hij me aan kijkt. Ik krijg tranen in mijn ogen van wat hij net zei. 'Dus je wilt een gezinnetje zijn?' Vraag ik zacht. Jake knikt 'Ja. Ik wil bij jou zijn en bij Hope.' Ik glimlach blij. Jake leunt ietsje naar me toe en geeft me een kusje op mijn wang 'Ik vind je leuk Emily.' Ik doe mijn goeie arm om hem heen. 'Ik vind jou ook heel leuk.' We kijken elkaar even een paar seconden aan. Dan zoen ik hem, hij zoent meteen terug. Opeens schraapt een vrouwen stem haar keel. Het is mijn moeder die grijnzend naar ons kijkt. 'Welkom in de familie!' Zegt ze dan lachend. Jake moet ook lachen 'Dankje!' Ik voel me heel blij, ondanks dat ik in het ziekenhuis lig. Eindelijk worden we een gezinnetje! Ik hoef dit niet meer alleen te doen! Ook al kon ik het wel alleen hoor. Maar het is toch wel fijn om het samen te doen. 'Foto?' Vraagt mijn moeder. Ik schrik op uit mijn gedachte. Ze heeft haar mobiel gepakt om een foto van ons te maken. Jake gaat voorzichtig op mijn bed zitten, terwijl hij Hope vast heeft. Hope brabbelt van alles, waardoor ik in de lach schiet. Jake doet zijn arm om me heen. 'Even lachen!' Roept mijn moeder. Daarna maakt ze een foto van ons. Onze eerste familie foto! Nou die bewaar ik zeker wel.