A/n: Have a nice day!

______________________________________________

Cedrick's POV

Nagmamadali siyang bumaba sa kanyang sasakyan kinausap ang guwardiya ng mga ito.

"Manong, nakauwi na ba si ma'am Chain niyo?" Tanong niya sa mga ito.

"Maaari ko ho bang malaman ang pangalan niyo?" Tanong nito. Nag-uusisa.

"A, ako ho si Cedrick. Ako 'yong nobyo niya, remember last time?" Paliwanag niya rito.

Bigla namang nagliwanag ang mukha nito ng biglaan itong may maalala.

"A! Opo. Naalala kita sir." Biglang nagliwanag ang mga mata nito ng mamukhaan siya. Napakamot pa nga ito sa huli e.

"Si ma'am Chain ho, nasa loob na. Papasok ho ba kayo?" Tanong nito.

Nakahinga nman siya ng maluwag ng malaman na nasa loob na ang nobya.

"Sige ho. Salamat. Huwag na lamang." Pasasalamat niya rito na ikinangiti lamang nito at ikinatango.

Bumalik siya muli sa loob ng sasakyan. Pagkatapos pagmasdan ang bandang kuwarto ng nobya ay pinaandar niya na rin kaagad ang sasakyan.

Bumalik muli siya sa condo. Pinakiramdaman niya kung nagising nga ba si Dane. Ng mapagtanto niyang tulog na ito ay pinatay niya na ang ilaw at nahiga sa sofa.

Halos hindi niya mabitawan ang cellphone niya.

Nagtipa siya ng mensahe para kay Chain.

To babe: Babe, good evening. I'm sorry, I am not able you to fetch you earlier because I am not feeling well. Good nyt. I love you babe.

Ipinatong niya ang kanyang kamay sa bandang noo at hindi maiwasang mag-isip ng malalim.

Nagtipa muli siya ng mensahe.

Why does every message he sent to her feels like incomplete? Something is off.

To babe: I'm really sorry. I really did.

Message sent.

Napapikit siya. He can't sleep.

Parang bigla bigla gusto niya itong makausap at makita kung okay lang ito.

Sino naman kaya ang naghatid rito?

Sobrang lakas ng ulan kanina at wala pang masyadong taxi kapag ganitong umuulan. Kapag ganun, kailangan mo pang tumawid ng dalawang kalye para marating ang station kung saan may humihintong bus.

He tried to call her again but it was out of reach already. Nakapatay na ang phone nito.

Baka nalobat?

I think.

Chain's POV

You can only live your life once, yet you can love more than one people at the same time.

I believe that we are all idiots when we fell in love. Remembering the past, where I made so much mistakes by trusting so much. Unacceptable decisions, in which I could have fight for instead of giving up.

But one thing among them is for sure.

It happens because I never considered the second chance before.

Before, second chance means it will be more painful if it was broke again so I don't take it. For it is true. Second chance could be more painful than the previous heart break we felt.

"Uhu! Uhu!" Kinabukasan nanakit ang kalamnan niya sa kakaubo. Wala naman ito kagabi. Naaalala niya, sipon lamang iyon.

Anong bang ginagawa niya kasi?

She's a doctor. She can't get sick. Ugh!

Nanghihinang bumaba siya sa kanilang sala habang suot-suot ang jacket niyang maluwag.

"Good morning ate! Let's eat na. Mom said you didn't eat last night." Puna nito sa kanya na hindi niya na lamang pinagbigyan ng tuon.

Naupo siya sa tabi nito.

"Good morning anak." Bati sa kanya ng kanyang ama na nakatutok sa Dyaryo at nagbabasa.

"Good morning dad." Malamyang bati ko sa kanya.

Maybe it is because I am not feeling well.

Lumabas ang kanyang ina mula sa kusina. Bitbit nito ang mga niluto nito doon.

"Anak, you're here. Let's eat." Sambit ng kanyang ina.

Nagsalin naman siya ng isang itlog at bacon sa kanyang plato.

"Ate, may sipon ka? Why? Naulanan ka ba?" Nagtatakang tanong nito. Umiling siya bilang sagot.

Kumakain siya ng maagaw ng atensyon niya ang singing niya na nasa kanyang kamay.

Hindi niya alam pero bigla siyang naiiyak.

Nababaliw na siguro siya.

Binilisan niya ang pagkain. Kaagad naman siyang natapos at tumayo na.

"O anak, tapos ka na?" Tanong ng kanyang ina. Tumango naman siya bago uminom ng tubig.

"Akyat muna ako sa kuwarto ko ma." Sambit ko bago nagmamadaling umalis mula doon.

Nasa gitna pa lamang siya ng hagdan ng tumulo ang luha niya mula sa kanyang mata.

Nababaliw na nga siya.

She felt so sad.

Nagkulong siya sa kanyang kuwarto.

Hindi niya kayang pumasok ngayon. Tinatrangkaso siya at medyo mainit na rin. Mahahawaan niya lamang ang kanyang mga pasyente kung ganun.

Kaagad siyang tumawag sa front desk na tao nila at sinabihan itong hindi siya makakapasok ngayon.

Kaagad siyang uminom ng gamot bago muling nahiga sa kanyang kama.

Heto na naman at gustuhin man niyang maidlip ay hindi niya magawa.

She's emotionally and physically tired.

Halos wala siyang tulog kagabi sa pagsakit ng kanyang ulo. Dulot iyon ng sipon niya.

Inabot niya ang kanyang cellphone at nagpatugtog na lamang.

Mas mabuti na iyon kaysa naman mag-over think na naman siya. Nakakasawa na.

Cedrick's POV

Maaga pa lamang ay hinatid niya na si Dane sa airport pabalik ng Tuguegarao. Pagbaba nito doon, ay sasakay na lamang ito ng van papuntang Sta. Ana Cagayan.

Sila ay mula pa sa Sta. Ana Cagayan, kaya naman malayo-layuang byahe pa.

"Thank you babe. Sumunod ka ha?" Bilin nito sa kanya na tinanguan niya lamang.

"Take care." Bilin niya rito.

Hindi niya inaasahan ng bigla siyang halikan nito sa pisngi. Napakabilis talaga nito kumilos. Daig pa talaga palagi ang mga lalaki. Noon pa man, ay ganito na ito kung kumilos.

Kailangan niya talagang bumalik muli sa kanila at aayusin niya na rin ang dapat ayusin.

Nakapagdesisyon na siya.

Ibi-break niya na ito. Sapat na ang ilang taong naghintay siya para rito. Totoong minahal niya ito pero nakakasiguro siyang mas mahal niya si Chain ngayon.

Para sa kanya, bahagi na lamang ito ng nakaraan. Pero hindi niya pa rin maiaalis na mag-alala para rito.

Patawad Dane.

Alam niyang maaring iisipin ng karamihan na napakasama niyang tao ngunit ginagawa niya lamang ang sa tingin niya'y nararapat ayon sa kanyang puso.

Hindi naman siguro masamang unahin niya muna ang sariling nararamdaman ngayon.

______________________________________________
END PART