A/n: The waitin' is over.

______________________________________________

INTRODUCTION

HIS' POV

"Naniniwala ka ba sa tadhana?" Hindi ko matatawaran ang mga kinang sa kanyang mata ng mga oras na iyon.

Mga kinang na minsan ko na ring ginustong manatili at maiukit ng pangsawalang hanggan.

Napaisip ako dahil sa tanong niyang iyon.

Ngumiti ako at hinalikan siya. Malalim, maingat, at punong puno ng pagmamahal.

Pagkatapos, itinaas ko ang kanyang noo at hinuli ang kanyang nagtatagong mga mata. Hinaplos ang kanyang namumulang pisngi dahil sa halik na aming pinagsaluhan.

"Naniniwala ako, dahil nasa harapan ko na mismo ang aking tadhana." Malambing ngunit seryosong sambit ko sa kanya.

"I love you so much Luke." Napatitig ako sa kanya ng sambitin niya iyon.

God, I really love this woman. I knew this is not yet the right time but I do really want to marry her already. I want to go home at the same house with her. Damn it, I really love this woman.

"I love you more."

"I love you more."

"I love you more."

"I love you more."

Sounds clichéd yet she smiled when I repeatedly told her that line.

The most happiest moment that can happen is when you're with your destiny.

We were at lagoon where no one is around.

Nandito kami sa lugar kung saan kami unang nagtagpo. Isang lagoon na dumugtong sa dating magkaiba naming mundo.

Well, saan na nga ba ang lagoon na iyon?

Mukhang kailangan niya na yatang muling bumalik doon ngayon.

Dahil...

PRESENT

"You're too much drank hon, please let me take you home now." Kalmado ngunit seryosong pagmamakaawa niya mismo kay Chain. She's literally drank, dancing like crazy and laughing while crying.

Malakas na iwinaksi nito ang kanyang kamay na pumipigil rito.

"Stop it Luke! Lubayan mo na ako please." Sigaw nito sa kanya. Nagtatapang-tapangan habang masasalamin ang lungkot at pagkalugmok sa kanyang mga mata.

"I won't hon, you're not belong here." Maayos na sambit niya rito. Hindi siya susuko, kailangan niya itong maiuwi bago pa may mangyari rito.

"Haisst, what are you doing Luke? Were done already. You should be gone." Seryoso at nagbabantang sambit nito.

"Hon, let's go please." Pagmamakaawa ko pa lalo. I won't stop. Never.

Nakakaagaw na sila ng ibang atensyon pero hindi siya susuko.

"Luke! Stop! I said STOP! Stupid Luke, stop being idiot. I don't want to see you." Nanggigigil na sambit nito habang patuloy na nagtatapang tapangan sa kanyang harapan.

Ano nga bang nangyari?

Hindi niya rin alam.

Isang araw nagising na lamang siya na malabo na ang lahat. Na hindi niya na halos makilala ang tadhana niya.

Then nakipagbreak siya. I refused yet desidido talaga siya. I asked her why but she didn't give her answer to those why's I had in my mind. I wanted to know the reasons but that's not what important. All I wanted to do this moment is to do my best in order to fix our broken relationship. Kaya naman simula noon hindi ko na siya tinantanan pa. I've been her shadow whenever she went. Nangako akong mamahalin ko siya at hindi magsasawang mahalin siya kaya naman walang dahilan para sumuko. Para sa kanya hindi katangahan ang kanyang ginagawa kundi pagmamahal ng totoo para rito.

"Hon naman. Tara na please. Nangako ako sa ama mo na iuuwi kita ngayong gabi." I told her again.

"I don't care! I just don't want to see you anymore. So please be gone." Binigyan nito ng diin ang huling sinabi.

Alam niyang matapang ito noon pa man pero hindi niya inaasahan na mas magiging matapang ito sa kanyang paningin this time.

Nagmaang-maangan siya. Sinadya niyang maupo sa pinakamalapit na upuan habang hindi siya nilulubayan ng tingin.

"You're really stupid." Sambit nito habang hindi maipinta ang mukha.

"And idiot?" May halong pagpapatawang tanong ko.

"Urgh!" Naglakad ito patungo sa pintuan ng bar. Kaagad siyang nakatayo upang sundan ito.

"Where are you going?" I asked her.

"Kung saan walang engot." Pang-uuyam nitong sagot habang hindi lilingon. Napalunok siya sa sinabi nito.

Sure, napakaraming tao sa loob ng bar ngayon pero hindi siya natatakot mapagsabihan na engot ng Doctor Chain niya.

I guess I am really engot.

Hinabol niya ito pero hindi niya ito naabutan. Napasipa siya sa batong nasa harapan.

"Damn it!" Kaagad siyang sumakay sa kanyang sasakyan at nagbiyahe patungong bahay ng mga ito.

Pagkarating niya sa bahay ng mga ito, huminto siya at tinawagan ang kapatid nito gamit ang kanyang cellphone.

Kaagad naman nitong sinagot iyon.

"O kuya?" Bungad nito ng sabi. Bumaba siya mula sa kanyang kotse upang pagmasdan ang bahay ng mga ito. Pero ang tingin ay nakatutok sa silid ni Chain. Kahit pa patay ang ilaw nito.

"O bunso, nakauwi na ba si ate mo?" Kinakabahang tanong niya rito.

"Opo kuya, halos kauuwi-uwi niya lang po." Sagot nito sa kanya.

Napahinga siya ng maluwag.

"Salamat bunso ha? Sige na." Paalam ko.

"Sige ho kuya. Walang anuman." Paalam din nito.

Limang minuto pa bago siya nagsawa sa kakamasid sa kuwarto ng kanyang sinta bago pinaandar ang kanyang sasakyan. Kailangan niya pang bumalik sa hospital sapagkat nay trabaho pa siyang kailangan tapusin.

______________________________________________

END PART