Kiedy tak biegłem w tylko mi znanym kierunku natknąłem się na gazetę...

Niewiele mogłem z niej przeczytać bo łzy mi przeszkadzały, jednak dałem radę przeczytać tylko tytuł

" Nastolatek z sąsiedztwa oskarżony o współudział w sprawie zniknięcia hordy modliszek -całą sprawą od teraz zajmie się..."dalej nie byłem w stanie już nic przeczytać.

-Nie tylko nie to!...

Jak najszybciej odrzuciłem gazetę i rzuciłem się biegiem w stronę rzeki, te słowa dźwięczały mi w uszach "Możecie go zabrać (...) Wyrzeknę się (...)"
Kiedy dotarłem na miejsce zatrzymałem się tuż przy granicy wody. Spoglądałem pusto w jej głębię...
"Nie chcę tego robić... Nie mogę" te słowa towarzyszyły mi w tym momencie.
Pochyliłem się nad ciemną wodą "Skoczę"
Kiedy już prawie zetknąłem się z wodą ktoś zaszedł mnie od tyłu i pociągnął w tył.

- nie....jeszcze nie teraz...- odezwał się mój "tajemniczy wybawiciel"

-kim jesteś i czemu nie pozwoliłeś mi skoczyć?- cisza. Milczał jak grób...

Przyznaję może i mam słabe wyczucie ale skądś kojarzę tego gościa...jest w nim coś takiego....hmmm....coś mrocznego i złego ale jednocześnie jest coś co nas łączy...jeszcze nie wiem co to...ale się dowiem.

-ja jestem "kolekcjoner kości" i wiesz co? Ratuję cię od samobójstwa tylko dlatego że brakuje mi jeszcze dwóch kręgów kręgosłupa i jednego żebra najbliżej serca...- odezwał się podszedł bliżej ale mimo to nie bałem się jego...

-yyy cooo... Czekaj ratujesz mnie od samobójstwa tylko po to by mnie zabić? To nie ma sensu...- wiem że w ten sposób igram z ogniem ale....

-słuchaj młody, nie chce mi się uganiać za innymi ofiarami losu, A poza tym jakoś mi się nie chce potem nurkować za tobą w tej wodzie i szukać tych kości, to tylko formalność. I wiesz co? To ja porwałem te wszystkie modliszki..No koniec zabawy teraz oddawaj kosteczki!

-Ani mi się śni nie ma mowy! - biegiem uciekałem na dziedziniec szkolny z myślą że właśnie tam się ukryję na tym dużym drzewie.

Ale kiedy tam dobiegłem...policja już tam była a wokół wielkie zbiorowisko tłum uczniów ze szkoły...

On biegł tuż za mną...

Bywało lepiej,ale nie teraz...
Bywałem w różnych miejscach ale do poprawczaka nigdy wcześniej nie trafiłem.
Dobrze pamiętam jak mnie zabierali...
Moja matka pozostawała niewzruszona,miała twarz obojętną-nic nie dało się z niej wyczytać...
Ci wszyscy ludzie tam zgromadzeni szydzili ze mnie tak jak czarne ptaki (kruki) szydzą ze śmierci...szydzili śmiali się i szeptali między sobą że w końcu dostałem to na co zasłużyłem. Byli tam wszyscy z mojej klasy i śmiali się ze mnie , wszyscy oprócz jednej dziewczyny stojącej gdzieś za tłumem z NIM.
Pamiętam też jak wtedy krzyczałem...

- Nie! Stójcie! Nie możecie tak! Jestem nie winny! Słyszycie ?! Niewinny!!!-moje krzyki zdały się na nic...
Pamiętam że wtedy dałem radę na chwilę wyrwać się policji... Rzuciłem się pędem w stronę dziewczyny, nie drgnęła.kiedy już znalazłem się blisko niej,dalej krzyczałem...

- proszę pomóż mi!!!...proszę!! Błagam!!- dalej nic, nie reaguje, jak by była marionetką bez uczuć...

Krzyczałem dalej:
-nieee! To on jest winny! Ten człowiek w kapturze! Ja jestem nie winny!!!- wyrywałem się jak tylko mogłem ale nie udało mi się...

Obrzuciłem spojrzeniem jeszcze ostatni raz ten tłum ludzi... Niby ludzie ale zachowują się nieludzko.

Zabrali mnie do radiowozu...