John i Maya potrzebowali chwili odpoczynku i regeneracji. Wiedzieli, że San Ford nie może uciec, mając na głowie całą firmę. Miał pod sobą wielu ludzi i nie obawiał się dwóch zabójców, chociaż chciałby, żeby byli już martwi.

Wick spędził w łóżku kilka godzin. Potrzebował sił do kolejnej walki, ale mieli na to czas. Maya zasnęła tuż obok niego. Wcześniej nie zdążyła do siebie dojść i w jej przypadku sen także był niezbędny.

Między nimi znajdował się również jej kot, który dosyć szybko zaakceptował spokojnego psa Wicka.

-Hej John – powiedział mężczyzna, kiedy pupil się podniósł. Po chwili jednak odwrócił się w drugą stronę i ponownie położył.

Chwilę po tym obudziła się Maya.

-Która godzina? - spytała i uśmiechnęła się widząc leżące między nimi zwierzęta.

-Po trzeciej – odpowiedział, po spojrzeniu na zegarek.

-Zaraz wstanie, to jej pora.

Maya usiadła obok Johna tak, że oboje byli jeszcze przykryci kołdrą.

-Jak się czujesz? - spytała.

W pomieszczeniu było ciemno, ledwo zdołali dostrzec swoje twarze. Nie zapalali jednak światła. Odpowiadało im to.

-Lepiej. A ty? - rana wciąż go bolała, ale nie zamierzał tego przyznawać.

-Też – pogłaskała śpiącego między nimi pieska.

-Widziałaś go? Forda? - spytał o czas w jakim była przetrzymywana. Nie zamierzali póki co wracać do snu, mieli więc chwilę na rozmowę.

-Nie. Nafaszerowali mnie czymś, żebym nie mogła z nimi walczyć. Z tego co słyszałam Ford miał zjawić się następnego dnia – odpowiedziała, a John wpatrywał się w swoje dłonie, zastanawiając się nad czymś.

-Ktoś cię skrzywdził? Wiem, że powinienem spytać wcześniej, ale nie byłaś na siłach, żeby o tym rozmawiać.

To pytanie nurtowało go od momentu, w którym ją znalazł. Obawiał się, że coś mogło się tam wydarzyć.

-Gdyby ktoś mi coś zrobił, powiedziałabym ci. I już by nie żył.

Maya ufała mu na tyle, żeby powiadomić go o czymś takim. Już wcześniej oboje postanowili być ze sobą szczerzy w każdej sprawie.

-Wiesz gdzie Ford mógł się ukryć?

-Mam kilka pomysłów – znała kilka możliwych lokalizacji. John planował także skontaktować się z Wroną, który wciąż szukał dla niego informacji.

-Wyruszymy o świcie.

-Twoja rana jeszcze się nie zagoiła.

-Nie lubię mieć niedokończonych spraw – najchętniej załatwiłby to od razu, ale Maya starała się powstrzymać go przed jakimkolwiek działaniem. Oboje nie czuli się jeszcze najlepiej, a w walce z wyszkolonymi ludźmi przydałyby im się siły.

-Dajmy sobie dwa dni.

-Co chcesz w tym czasie robić? Czekać? - wobec tego John też był niechętny.

Kobieta próbowała coś wymyślić i wpadła na pewien pomysł, choć spodziewała się, że John może się na to nie zgodzić.

-Chciałabym poznać twoją żonę – nie rozumiał co miała na myśli.

-Wiesz, że nie żyje.

-Ale wciąż możemy ją odwiedzić.

Maya miała świadomość jak bardzo kochał Helen, ale tak naprawdę nic więcej o niej nie wiedziała. Chcąc lepiej go poznać, musiała dowiedzieć się czegoś o jego przeszłości.

W południe John ubrał się w swój garnitur, a Maya w ulubioną, skórzaną kurtkę i udali się na miejsce. Stanęli przed pomnikiem na którym widniał napis „kochająca żona" i zamilkli. Przez kilka minut nie mówili nic. Nie modlili się w myślach, w ich głowach panowało coś innego.

-To dla niej porzuciłeś to, co robiłeś? - pierwsza odezwała się Maya. Przez ostatni czas dowiedziała się o mężczyźnie kilku rzeczy, ale nie do końca znała jego intencje.

-Tak. Była wspaniałą kobietą.

Chociaż od jej śmierci minęło już kilka lat, wciąż było to dla niego trudne.

-Na pewno byliście razem szczęśliwi.

Usiedli na znajdującej się niedaleko ławce i spędzili tak jeszcze jakąś godzinę. Nikt ich nie ścigał, mieli świadomość, że Ford planuje coś innego, dlatego mogli spędzić ten czas w spokoju. Nie przeszkadzała im panująca cisza. Czuli się dobrze w swoim towarzystwie i po prostu przy sobie byli. Czasem jest to wystarczające.

John zerknął na zamyśloną Mayę, która wodziła wzrokiem po cmentarzu.

-Nie masz wrażenia, że powinniśmy już tu leżeć? Gdyby nie ty, skończyłabym zadźgana w alejce. Pewnie nawet nikt nie postawiłby mi nagrobka.

-Taa. Oboje bylibyśmy martwi, gdybyśmy się nie poznali.

Mieli świadomość, że dużo sobie zawdzięczają. Po tym wszystkim co przeżyli, chcieli w końcu zaznać chociaż odrobinę spokoju.

-Wiesz, że San Ford musi zginąć? - powiedział, kiedy postanowili zająć się tą sprawą.

Ponownie udali się do hotelu, aby się zorganizować. Musieli ułożyć sobie plan działania, uzupełnić zapasy broni i nastawić na nowe zagrożenie. Chcieli mieć już to za sobą.

-Tak, ale nie wiem czy jestem gotowa wpakować mu kulkę w głowę.

Maya miała na uwadze to, że to jego rodzina przygarnęła ją z ulicy. Co prawda nie wychowali jej najlepiej i zrobili to dla własnych korzyści, ale czuła, że gdyby doszło do konfrontacji pomiędzy nią, a San Fordem, mogłaby się zawahać.

-Ja to zrobię – John zabił już jego ojca i nie widział problemu, aby uporać się też z nim. Kobieta miała świadomość, że jest to jedyne rozwiązanie, dlatego pokiwała głową, zgadzając się z Wickiem.

Szybko znaleźli się w holu i ruszyli do recepcji, gdzie znajdował się Charon.

-Chce pan odebrać swojego pieska? - spytał, spodziewając się, że załatwili już swoją sprawę i najprawdopodobniej chcą wymeldować się z hotelu.

-Chcemy zostawić kota – słysząc to mężczyzna się zdziwił. Do tej pory miał pod swoją opieką tylko jedno zwierzę. Nie miał zamiaru jednak odmówić.

-Nie przyjmowaliśmy jeszcze kotów, ale postaramy się nim zająć najlepiej jak potrafimy.

-Dziękuję – Maya była mu za to wdzięczna. Ostatnie dni pokazały, że może mu zaufać.

-Jak się nazywa?

Słysząc to pytanie Maya z Wickiem wymienili się spojrzeniem.

-John – odpowiedziała, a Charon powstrzymał się przed uniesieniem brwi do góry.

-Oczywiście. Panno... - nie dokończył, bo kobieta mu przerwała.

-Wystarczy Maya.

-Maya. W porządku.

O zmroku doszło do spotkania między nimi, a Wroną, który miał przedstawić nowe informacje. Mężczyzna w czarnym, sięgającym niemal do ziemi płaszczu i ciemnych okularach pojawił się w umówionym miejscu, gdzie czekali na niego John z Mayą.

Bez przywitania się od razu przeszedł do konkretów.

-Ford nie wrócił do firmy. Gdzieś się zaszył. Moi ludzie go namierzają – informacje te dały kobiecie do myślenia.

-To nie jest konieczne – odparła. - Jeśli nie wyjechał z kraju, musiał się ukryć. Znam jedno miejsce.

Spojrzała na Johna, dodając, że nie jest to nic pewnego. Po zaznajomieniu go z faktami związanymi z dość odległą lokalizacją, był w stanie uwierzyć, że San Ford może tam na nich czekać.

-Myślisz, że szykuje na nas pułapkę?

-Skoro nie ściga nas tutaj... - odpowiedź nie była oczywista.

-Nie mogę się doczekać – John liczył na to, że zastaną tam San Forda.

Aby dowiedzieć się, czy na pewno może tam na nich czekać, postanowili osobiście się o tym przekonać.