Kiedy Ishida i Murakami weszli na wielką halę okazało się, że bliźniacy już zdzierają sobie gardła na trybunach. Jednak doping był już niepotrzebny. Karasuno wygrało. Już po wszystkim.

Aki odetchnął z ulgą, a rozgrywający poklepał go po plecach z uśmiechem. Obaj patrzyli jak Kruki dziękują swoim przeciwnikom i zbierają się do wyjścia.

Hinata rzucił się w stronę Akiego, gdy tylko go zobaczył i spojrzał na niego z nadzieją i strachem w oczach. Kapitan uśmiechnął się lekko.

— Nic mu nie będzie — zapewnił. — Czeka go jeszcze kilka badań w szpitalu, ale mówią, że to raczej nic poważnego.

Shoyo wyglądał jakby w jednej chwili ktoś zdjął mu z ramion ciężar całego świata.

— Dziękuję — powiedział. — Gdzie on jest?

Podczas gdy Murakami tłumaczył wicekapitanowi Kruków jak dojść do pokoju medycznego, Izumi podbiegła do Akiego i wręczyła mu podkładkę z rozpiską meczów. Ishida podziękował menadżerce i zerknął na kartkę.

— Tak jak myślałem, Seijoh wygrało — mruknął do siebie. — A to znaczy, że jutro gramy przeciwko nim.

— O jedenastej — dodała. — Potem gra Karasuno z Shiratorizawą.

— Aoba Johsai? — Itsuki zajrzał dziewczynie przez ramię, gdy już skończył rozmowę z Hinatą. — Damy radę?

— Musimy — Aki przygryzał wargę w skupieniu.

— Mam zebrać drużynę? — dziewczyna opuściła podwinięte do tej pory rękawy granatowej bluzy klubowej, patrząc z dołu na kapitana. Aki skinął głową. Izumi odeszła w stronę schodzących z trybun siatkarzy, a Ishida spojrzał na swojego rozgrywającego.

— Musimy rozgryźć grę Seijoh — powiedział. — Wchodzisz w to?

Wyraz twarzy Itsukiego nie zmienił się ani odrobinę, lecz kapitan dostrzegł w jego oku dziwny błysk.

— Masz na myśli oglądanie nagrań przez pół nocy? — zapytał chłopak. Aki skinął głową. — Ja już zacząłem.

***

Hinata zebrał drużynę w pokoju klubowym na naradę, a gdy wszyscy siedzieli już wygodnie, zajadając się pizzą, zamówioną przez menadżera, Ukai zabrał głos.

— Słuchajcie — zaczął z powagą. — Dzisiaj daliśmy się wtrącić z równowagi, ale to nie ma prawa się powtórzyć, jasne?

Nikt się nie odezwał.

— Musimy się przygotować psychicznie na najtrudniejszy mecz jak do tej pory i musicie wiedzieć jedno...

Mężczyzna spojrzał na Hinatę, który westchnął ciężko.

— Kageyama jutro nie zagra.

Cisza, która zapadła w pomieszczeniu została nagle przerwana gardłowym śmiechem Yamaguchiego.

— To żart, prawda?

Hinata zacisnął zęby.

— Nie? Ohoho, jesteśmy w dupie — chłopak przyłożył dłoń do czoła, nadal śmiejąc się jak wariat.

— Ale że... Ja mam niby jutro grać? — Tachibana położył dłoń na piersi, niedowierzając w słowa wicekapitana.

— Nie mamy innego rozgrywającego — rudowłosy wzruszył ramionami, a pierwszoklasista zacisnął wargi.

— Ja nie dam rady...

— Tachibana, chcę z tobą pogadać jak wszyscy już wyjadą, okay? — Ukai postanowił za wszelką cenę ratować sytuację. Dzieciak skinął niepewnie głową i odłożył trzymamy kawałek pizzy, czując jak żołądek zaciska mu się ze stresu.

— W takim razie jaki jutro skład, trenerze? — Sakurai spojrzał na mężczyznę. Ukai westchnął ciężko.

— No...

— Jeśli mogę się wtrącić... — Nori spróbował zabrać głos. Trener spojrzał na niego i skinął zezwalająco głową. — W trakcie meczu wpadłem na pewien pomysł i myślę, że to może mieć jakiś sens.

Siatkarze spojrzeli po sobie i wlepili wzrok w menadżera. Chłopak zaś podniósł się z miejsca i narysował na białej tablicy schemat boiska.

— A więc... Stwierdziłem, że może dobrze byłoby zwiększyć naszą siłę w ofensywie i zrównoważyć ją z defensywą — zaczął. — Do tej pory wszystko się zgadzało i grało jak należy, ale skoro nie ma Kageyamy, a Tachibana-kun nie jest jeszcze dobrze z nami zgrany...

Młodszy chłopak przygryzł nerwowo wargę, wiedząc, że słowa menadżera są boleśnie prawdziwe.

— Proponuje taki skład wyjściowy. — chłopak zaczął wypisywać nazwiska w odpowiednich miejscach, a z każdym kolejnym Ukai coraz bardziej marszczył czoło w zamyśleniu. — Tachibana oczywiście rozegranie, Tsukishima i Yamaguchi środek, Takemura standardowo na libero, ale...

— Co? — palnął Hinata bez zastanowienia, wlepiając wzrok w swoje nazwisko na pozycji przyjmującego.

— Hinata-senpai na przyjęciu razem z Sakuraiem, a Hitoshi na ataku — dokończył jasnowłosy.

— Ale dlaczego? — Sakurai spojrzał na niego, nie mając zielonego pojęcia dlaczego nagle mieliby wprowadzać takie zmiany.

— Nishihara-kun nie jest atakującym — wyjaśnił jasnowłosy. — Jego trening skupiał się na obronie, a nie oszukujmy się, z wystawy Kageyamy nietrudno jest dobrze zaatakować.

Większość pokiwała zgodnie głową.

— Hitoshi jednak jest graczem ofensywnym, więc mimo wszystko łatwiej będzie mu się dopasować do nowych wystaw.

Ukai zamruczał cicho, a białowłosy atakujący uciekł wzorkiem od świdrującego spojrzenia swojego chłopaka. Tsukishima przestał na niego patrzeć.

— Hinata-kun na tej pozycji... — tu postukał w tablice końcówką mazaka. — ...będzie uzupełniał naszą obronę, a równocześnie nie stracimy jego ataków. Rozumiecie? Poza tym ciągle mamy Takemurę i Sakuraia. Obrona sobie poradzi.

Yamaguchi spojrzał na niego sceptycznie.

— No nie wiem...

— Zrobimy tak — zadecydował Ukai i nagle wszystkie oczy zwróciły się w jego kierunku. — Chłopie, jesteś geniuszem.

Nori poprawił okulary, nie patrząc nikomu w oczy.

— Bez przesady...

— Tachibana, mam nadzieję, że zorientowałeś się już jaką kto woli wystawę — mężczyzna zwrócił się do rozgrywającego. Ten skinął głową.

— Hinata-senpai drugą i szybką, Sakurai-senpai woli wyżej i dalej od siatki, Tsukishima-senpai wysoki środek, a Orinosuke-kun bliżej siatki.

Wszyscy przytaknęli.

— Sakurai zagra też z pipe'a — odezwał się Takemura, a wszyscy spojrzeli na niego jak na zjawę. Standardowo, zabranie przez niego  głosu zaskoczyło większość obecnych.

— Racja — przytaknął Ukai.— Pamiętaj o tym, nie spiesz się, nie panikuj, analizuj sytuację, jasne?

— Jasne... — mruknął rozgrywający.

— Ostrożnie z wystawą przez plecy i nie ryzykuj za bardzo przerzutów, chyba że jesteś absolutnie pewny, że nikt cię nie zablokuje.

Chłopak skinął głową.

— Nori, jeśli wygramy ten mecz, postawię ci pomnik — powiedział mężczyzna i spojrzał na swoich zawodników. — Spadajcie na chatę. Wyśpijcie się i zjedzie porządne śniadanie. Za dwadzieścia dwunasta widzimy się na hali, czy to jasne?

Drużyna wymruczała niemrawo potwierdzenie, a Hinata uśmiechnął się jeszcze do wszystkich.

— Wierzę, że to wygramy — powiedział. Odpowiedziało mu kilka uśmiechów.