— Kageyama! — zawołał chłopak, za idącym korytarzem brunetem. Tobio odwrócił się i spojrzał pytająco na kapitana Ōkami. — Masz chwilkę?

— No mam — mruknął chłopak, wsuwając dłonie do kieszeni dresu.

— Chciałbym pogadać — powiedział Aki, krzyżując ramiona na piersi.

— Nie ma sprawy — odparł lekko zbity z tropu kapitan Karasuno i oparł się o parapet okienny. — Masz jakiś problem czy...?

— Chciałbym cię zapytać, czy masz jakieś rady dla mnie jako kapitana? — powiedział szatyn, stając naprzeciwko starszego chłopaka. Kageyama zmarszczył brwi i westchnął ciężko. Takiego pytania się nie spodziewał.

— Dlaczego mnie o to pytasz? — mruknął. — Jestem kapitanem tak długo jak ty — powiedział.

— Ale przez dwa lata byłeś w drużynie, widziałeś zachowania swojego kapitana, mogłeś się od niego uczyć — powiedział Aki. — Nasza drużyna istnieje dopiero od połowy tamtego roku, a kapitanem zostałem dopiero kilka miesięcy temu, a... Czuję, że zawalam.

— Nie zawalasz, to na pewno — powiedział Kageyama.

— Ale...

— Wygraliście kwalifikacje grupowe — przerwał mu czarnowłosy. — Będąc roczną drużyną bez trzecioklasistów. To naprawdę ogromny sukces.

— To nie moja zasługa, tylko mojej siostry — mruknął szatyn, siadając na parapecie obok Kageyamy. — Gdyby nie jej ambicja, wykształcenie i masa treningów, które nam zorganizowała nie dorastalibyśmy do pięt nawet najsłabszym drużynom.

— Niekoniecznie — odparł brunet. — Każdy z was ma swoje zalety i umiejętności.

— Spora część z nas przyszła zupełnie zielona — mruknął Aki. — Weźmy na przykład bliźniaków. Przed dołączeniem do drużyny nigdy nie grali w siatkówkę. Z wyjątkiem wuefu, ale to się nie liczy.

— Serio? — zapytał Kageyama. Aki pokiwał głową.

— Uczyli się właściwie od podstaw i pół roku zarzynaliśmy się na treningach, żeby doskoczyć do licealnego poziomu. Cholera, było ciężko. Zwłaszcza, że sama w sobie Akademia Yuukan Ōkami to nie byle jaka szkółka z przeciętnym poziomem.

— Domyślam się — mruknął brunet. — Kurde, to was stawia w zupełnie nowym świetle. Tym bardziej należą się szczere gratulacje. Macie wielki potencjał jako drużyna.

— Dzięki — uśmiechnął się Aki. — Robimy co w naszej mocy.

— Tylko nie przesadźcie — powiedział kapitan Karasuno. Aki spojrzał na niego, unosząc kącik ust.

— Boisz się, że sprzątniemy wam tytuł sprzed nosa? — zadrwił. Kageyama uśmiechnął się złośliwie.

— Skąd. Może raz wam się udało — powiedział. — Ale mnie, Ishida Aki, nigdy nie uda ci się dogonić.

Szatyn patrzył na niego przymrużonymi oczami, a jego uśmiech powiększał się z każdą chwilą.

— Przyjmuję wyzwanie, Kageyama — odparł i wyciągnął do niego dłoń. Brunet ścisnął ją pewnie i spojrzał z wyższością na rywala.

— Powodzenia, Aki.

— Powodzenia, Tobio.

***

— HINATA SENPAAAAAAAAI! — krzyknął Nishihara, a Tsukishima i Yamaguchi spojrzeli po sobie i przewrócili oczami.

— Pięć minut temu miał zacząć się trening — mruknął niezadowolony Sakurai.

— Dobra, chodźmy — westchnął Tsukishima. — Zaraz przyjdą.

Drużyna ruszyła na salę gimnastyczną, mijając po drodze pokoje siatkarzy Ōkami. Weszli przez duże, szare drzwi i osłupieli, widząc swoich kapitanów, rozkładających siatkę.

— No ile można na was czekać? — westchnął Hinata.

Siatkarze spojrzeli po sobie z irytacją i weszli na boisko.

***

— Czy Hinata-senpai i Kageyama-senpai są razem? — wypalił Ichiro, a Sakurai opluł się wodą.

— Tak — odparł obojętnie Takemura, poprawiając ochraniacze na łokciach.

— Skąd to pytanie? — zapytał Sakurai, ciągle kaszląc.

— Właśnie widziałem jak się całują — odparł chłopak.

— I nie porzygałeś się? — zdziwił się Nishihara, a Ichiro pokazał mu język.

— Nie mam nic do gejów — powiedział.

— No tak. W końcu sam jesteś bi — Hiro wzruszył ramionami. Kiyoshi wciągnął ze świstem powietrze i trzepnął go po głowie.

— Nie bić się — westchnął Sakurai.

— Nie musisz wszystkim rozpowiadać o mojej orientacji, stary — oburzył się pierwszoklasista.

— To nic złego — powiedział Akihito. — Połowa tej drużyny jest homoseksulana.

— Chyba tylko ja i Yamaguchi-senpai jesteśmy hetero — westchnął Nishihara.

— Nie tylko — mruknął Takemura.

— Jesteś hetero?! — zapytał Sakurai, a po wyrazie jego twarzy pierwszoklasiści wywnioskowali, że zdołowała go ta informacja.

— Mówiłem o Orinosuke — powiedział libero, a Sakurai odetchnął z ulgą.

— Czyli nadal mam szansę — szepnął do siebie.

— Nie licz na to — odparł Takemura, a jego przyjaciel zwiesił głowę.

— Ty też jesteś gejem, senpai? — westchnął Nishihara.

— Nie, to tylko takie żarty, prawda, Kazunari? — zaśmiał się Sakurai, szturchając libero w ramię. Brunet posłał mu mordercze spojrzenie znad okularów i chłopak odsunął się na bezpieczną odległość.

— Orinosuke nie jest hetero — stwierdził dobitnie Nishihara, patrząc na Hitoshiego, który właśnie ćwiczył zagrywki pod czujnym okiem Tsukishimy.

— Jemu chodziło o Noriego — powiedział Sakurai, rozglądając się za menadżerem.

— A... Skąd wiecie? — zapytał Hiro, odkładając butelkę z wodą z powrotem na ławkę.

— Miał dziewczynę jeszcze pół roku temu, nie? — upewnił się Sakurai, patrząc na libero.

— No — przytaknął czarnowłosy, po czym odrzucił od siebie butelkę i ruszył na boisko.

— No właśnie — westchnął Sakurai, wracając spojrzeniem do pierwszoklasistów. — Wracając... Nie wiem dlaczego tak późno zorientowaliście się, że nasi kapitanowie się umawiają — powiedział. — Przecież to oczywiste.

— Wydawało mi się przez chwilę, że Kageyama i Ishida... — zaczął Nishihara. — A zresztą nieważne.

— Nie — uśmiechnął się Sakurai. — Na pewno nie.

— Nie za dobrze wam się gada? — zapytał Kageyama, zachodząc ich od tyłu. Pierwszoklasiści wzdrygnęli się i ruszyli na boisko, omijając kapitana.

— Przepraszamy — mruknął Ichiro i odszedł szybkim krokiem. Kageyama spojrzał na drugorocznego przyjmującego i skrzyżował ramiona na piersi.

— No co? Ja ich tu tylko uświadamiałem... — zaczął miodowowłosy.

— Ta. Słyszałem.

Sakurai uśmiechnął się z zakłopotaniem.

— Przepraszam, po prostu...

— Idź już, Akihito — westchnął kapitan, kładąc mu dłoń na ramieniu.

— Dobrze — mruknął chłopak.

— Sakurai — zaczął po chwili, a przyjmujący odwrócił się do niego z pytającym wyrazem twarzy. — Jak z Takemurą?

— Zaczynam tracić nadzieję — westchnął chłopak. — Ale jeszcze się nie poddaje.

— To dobrze — uśmiechnął się kapitan. — Tak trzymaj. W końcu się uda.

— Dzięki — uśmiechnął się chłopak i odszedł w stronę libero.

— Wpadłem na bliźniaków, kiedy byłem w łazience — zaczął Hinata, podchodząc do kapitana. — Przegrałem tysiąc jenów, próbując zgadnąć, który jest który.

— To po cholerę się zakładałeś? — zapytał czarnowłosy. Atakujący wzruszył ramionami.

— Miałem pięćdziesiąt procent szans.

Kageyama prychnął i pokręcił głową z dezaprobatą, po czym objął chłopaka ramieniem i przyciągnął do siebie, całując w czoło.

— Głupi jesteś — mruknął.

— Tak, wiem — westchnął z uśmiechem rudowłosy i wyswobodził się z ramiona swojego chłopaka. — Chodź. Trzeba ich czegoś nauczyć.

Kageyama spojrzał na swoją drużynę i uśmiechnął się lekko.

— Oj trzeba.

Chcecie więcej romansów? Więcej shipów?

Ale jakich shipów...?

~Beth