*NOBODY DOES IT LIKE JULIET*

"Τι;;" μουρμούρισα καθώς άνοιγμα τα μάτια μου και κοπανούσα το ξυπνητήρι για να σκάσει. "Ηλίθιο πράγμα!" καταράστηκα και είχα το κινητό μου να αναβοσβήνει.

"Καλημέρα Jenny! Πακετάρισε τα πράγματα σου μέχρι της 11! Συγγνώμη για το μικρό χρονικό περιθώριο, αλλά δεν ήθελα να καταλάβει τίποτα αυτός ο Jackson για το δικό σου καλό. Η κυρία του ορφανοτροφείου που σας φροντίζει έχει ήδη ενημερωθεί xxxxxxxx!" Όπα πόσα φιλιά!!! Και πόσο γλυκό εκ μέρους του! Νοιάζεται τόσο πολύ!

Ανακάθισα στο κρεβάτι σκεπτόμενη για μια απάντηση καθώς ετοίμαζα τους αντίχειρες μου.

"Καλημέρα 'bid bro;)' σε ευχαριστώ τόσο μα τόσο πολύ! Μα καλύτερα να μην αργήσεις αυτή τη φορά! Αμα με ανακαλύψει να πακετάρω ή να περιμένω πέθανα xxxx"

"Σου ορκίζομαι ότι θα είμαι εκεί στην ώρα μου xxxxx."

Γιατί γελάω συνέχεια ανεξέλεγκτα όταν παίρνω μύνημα από το Nathan??? Είναι μυστήριο υποθέτω....

Πήδηξα από το κρεβάτι μου και έτρεξα στην ντουλάπα μου για να ντυθώ. Φόρεσα ένα denim σορτσάκι, ένα κοντό spaghetti strapped κοντομάνικο μπλουζάκι, ένα γκρι σκουφάκι και το κόκκινο basketball jacket μου. Ίσιωσα τα μαλλιά μου και έβαλα λίγη μάσκαρα και αμέσως μετά την λίγη βάση, όπως πάντα, για να καλύψω τις μελανιές μου. Δεν θα χρειάζεται να φοράς για πολύ ακόμα αν όλα πάνε καλά! Πακετάρισα τα υπόλοιπα από τα ρούχα που άξιζε να κρατήσω, το μακιγιάζ μου, την βούρτσα και την οδοντόβουρτσα μου και μετά τις υπόλοιπες από τις αφίσες που κρέμονταν στους τοίχους του δωματίου μου. Είχα τα σχολικά βιβλία μου μέσα στο σακίδιο μου και όλα είχαν μπει σε μια σειρά. Το μόνο που μου είχε απομείνει ήταν το άλμπουμ το οποίο το τοποθέτησα στην κορυφή του κουτιού και έπειτα έβαλα το καπάκι σκεπάζοντας όλα τα πράγματα μου.

Χαρούμενη έτρεξα κατά μήκος του διαδρόμου μέχρι το δωμάτιο της Libby και αφού χτύπησα μια φορά μπήκα μέσα. Καθόταν με το λάπτοπ της και εγώ περίμενα στην πόρτα κοιτώντας την μέχρι να μου κάνει νόημα να καθίσω δίπλα της στο κρεβάτι της. Ο Jackson μου είχε σπάσει το δικό μου λάπτοπ. Την πλησίασα, αλλά δεν έκατσα δίπλα της, απλά στάθηκα μπροστά της και αυτή μου ανασήκωσε το φρύδι της.

"Αντίο Libby...." της είχα προσπαθώντας  να κρατήσω χαμηλό τον τόνο της φωνής μου.

"Τι;; Πεθένεις;;" αστειεύτικε, αλλά το πήρε αμέσως πίσω όταν κατάλαβε τι είπε. "Συγγνώμη Jen... Δεν εννοούσα ότι...."

"Δεν πειράζει, αλλά όχι... Φεύγω..."

"Τι;; Δεν μπορείς να το σκάσεις! Θα μου λείψεις!"

"Τι;; Όχι δεν θα το σκάσω! Μετακομίζω στους Sykes σήμερα!" χαμογέλασα εγώ έπαιζα νευρικά με τα χέρια μου.

"Ει! Γιατί δεν μου το είπες;;"

"Σου το ορκίζομαι δεν το ήξερα! Μόλις τώρα το έμαθα!" μου έκανε μια γκριμάτσα και σηκώθηκε με ένα πήδημα από το κρεβάτι με κατεύθυνση την πόρτα.

"Όχι Libby σε παρακαλώ, όχι!" την παρακάλεσα καθώς αυτή έφευγε από το δωμάτιο.

"ΧΕΥ ΠΑΙΔΙΆ!! Η JENNY ΦΕΎΓΕΙ!!!" φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε και εγώ χτύπησα νοητά το κούτελο μου. Πλέον δεν πάω πουθενά.

"Η Jen Jen μου φεύει;; η μικρούλα Ruby βγήκε έξω από το δωμάτιο της αγκαλιάζοντας τον παραγεμισμένο της μονόκερο. Ο θεός να την έχει καλά με τις βαμβακερές καλτσούλες της είναι μόνο έξι χρονών! Δεν βλέπω τον λόγο γιατί η Karen θα ήθελε να υιοθετήσει εμένα αντί για ένα μικρό, χαριτωμένο αγγελουδάκι σαν την Ruby! Θα πρέπει να έχει τους λόγους της! Της χαμογέλασα και την σήκωσα στην αγκαλιά μου αφού ξεκίνησε να κλαίει.

"Shhh... Μην κλαις Ruby μου. Μια καλή οικογένεια θα έρθει και υιοθετήσει και εσένα!"

"Μη φύγει Jen Jen!" με παρακάλεσε και εγώ της φίλησα το μάγουλο.

"Η Jen Jen πρέπει να φύγει καρδούλα μου!" Ήμουν σαν την μεγάλη της αδερφή για να είμαι ειλικρινής, αλλά υπήρχε ακόμα η Libby για να την προσέχει. "Θα είσαι εντάξει!" της χάιδεψα τα μαλλιά και την άφησα κάτω. Αυτή πήγε στο δωμάτιο της με τα κόκκινα, πρισμένα ματάκια της, ενώ οι υπόλοιποι ξεκίνησαν να ξυπνούν. Ευχαριστώ πολύ Libby! Αυτή έφυγε και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο της ενώ εγώ ένιωσα μια ψηλή παρουσία πίσω μου. Στραβοκατάπια και γύρισα για να τον δω να στέκεται πίσω μου.

Ο Jackson

"Φεύγεις, έτσι δεν είναι Jenifer??" με ρώτησε και το χέρι του άρχισε να ταξιδεύει στο λαιμό μου με λίγη δύναμη.

"Ναι φεύγω και δεν σε φοβάμαι πλεον!" Αυτή ήταν άλλη μια κακή κίνηση σαν αυτή όταν τον χτύπησα στο ευαίσθητο σημείο του.

"Ω εγώ νομίζω ότι με φοβάσαι... Μπορώ να ακούσω τον ρυθμό της καρδιάς σου... " μου ψιθύρισε στο αυτή και μετά μου τράβηξε τα μαλλιά θυμωμένα.

"Αουτς!" Διασκέδαζε με τον πόνο μου! Του άρεσε να με βλέπει να υποφέρω!

"Τώρα μπες εκεί μέσα..." μου έδειξε την πόρτα του δωματίου του και εγώ ένευσα πριν με σύρει μέχρι το δωμάτιο του. Πάντα μυρίζει πολύ άσχημα εκεί μέσα, βρόμικα ρούχα και σάπιο φαγητό, για να μην αναφέρουμε τα σωματικά υγρά! Οι λεκέδες στο πάτωμα και το κρεβάτι είναι επίσης πολλοί ανατριχιαστικοί! Κάποιοι είναι από αίμα, άλλοι από φαγητό και άλλοι ούτε που θέλω να μάθω!

"Γιατί δεν μου είπες ότι θα έφευγες βρώμα;;" με ρώτησε καθώς περπάτησε μέχρι το παράθυρο, χωρίς να προσέξει τα πόδια μου με αποτέλεσμα να μου τα λιώσει.

"Δεν είναι δική σου δουλειά!" του είχα και γύρισε με ορθάνοιχτα μάτια.

"Ο είναι δικιά μου δουλειά! Και είναι υπεύθυνος για ότι κάνεις και δεν προκειτε να φύγεις bich!" Με πέταξε στον τοίχο και ένωσε τα χείλη μας σκληρά και άγρια. Προσπάθησα να τον σπρώξω μακρυά μου, αλλά ήταν πολύ δυνατός για μένα και εγώ πολύ αδύναμη ειδικά μετά από ότι μου έχει κάνει! Ξεκίνησε να τρίβει τα πόδια μου μέχρι που εγώ παρατήθηκα, αφού ήξερα ότι δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσα να κάνω. Έβγαλε την μπλούζα του και εγώ προσπάθησα να ξεφύγω όσο είχα την ευκαιρία μου, αλλά ήταν πάρα πολύ γρήγορος. Με κοπάνησε καλά πίσω στον τοίχο και τύλιξε τα πόδια μου γύρω από τη μέση του.
"Ανταπέδωσε στο φιλί μου, αλλιώς θα την πληρώσει η Ruby!" Δεν είχα τι άλλο να κάνω οπότε για το καλό της Ruby τον φίλησα απρόθυμα, αλλά και πάλι ήταν πολύ δυνατός για μένα. Άκουσα βήματα να πλησιάζουν όλο και περισσότερο στο δωμάτιο του. Σε παρακαλώ κάνε να μην είναι η Carla ή η Jo... Να είναι ένα από τα μικρά παιδιά στα οποία μετά θα μπορούσα να πω ότι απλά κουβεντιάζαμε, γιατί δεν θα καταλάβαιναν...

Το χερούλι της πόρτας λύγισε, ενώ ο Jackson αναίβασε το χέρι του στην μπλούζα μου.

Η πόρτα άνοιξε και....
Ο θεέ μου αυτό δεν γίνεται να μου σημβαίνει...

Ο Nathan μπήκε μέσα φορώντας ένα γκρι σκουφάκι και ένα κόκκινο basketball jacket. Αλλά το πιό σημαντικό ΜΠΉΚΕ ΜΈΣΑ!!!!

"JENNY??" ούρλιαξε και θα μπορούσα να πω ότι ήταν θυμωμένος με μένα... "J-J-Jenny..."
Η Libby και το μεγάλο της στόμα.... 

Α/Ν

Τι έγινε εδώ ρε παιδιά;; πολύ μπέρδεμα...

Τέλος πάντων επειδή νιώθω ότι αυτά τα author's notes είναι πολύ κουραστικά θα τα ελαττώσω...

Ελπίζω να σας αρέσει το κεφάλαιο! Τα λέμε στο επόμενο! Καλή επιτυχία σε όσους γράφουν και φιλάκια πολλά 💋

Λοβ γιου ❤

Vomment