#3 στην κατηγορία φαντασίας, σας λατρεύω 😍😍

Καθώς το χαρακτηριστικό παλιό κτήριο άρχισε να κάνει την εμφάνηση του στο βάθος, άρχισα να αισθάνομαι άβολα. Τόσα πολλά καλά πράγματα μου είχαν συμβεί μέσα σε αυτό το μέρος, και όλα εξαιτίας ενός μόνο ατόμου. Αλλά αυτό το άτομο ήταν νεκρό τώρα. Προχώρησα στο πεζοδρόμιο, κατά μήκος του δρόμου ανάμεσα από τα δέντρα και χτύπησα την πόρτα αρκετά δυνατά, αφού ήξερα πόσο φασαρία μπορεί να έχει εκεί μέσα.

"Παρακαλώ;;". Μια μεσήλικη γυναίκα, που αναγνώριζα πολύ καλά, άνοιξε την πόρτα. Ήταν η 'μητέρα' μου για οχτώ χρόνια!

"Jo, εγώ είμαι!" της είπα, ενώ αναρωτιόμουν αν έστω με γνώρισε. Ήξερα όχι είχα αλλάξει, αλλά όχι ναι τόσο πολύ!

"Jennifer Andrews, κοριτσάκι μου! Κοίτα πως έγινες!". Χαμογέλασα και με τράβηξε στην αγκαλιά της. "Μου έχεις λείψει! Το μέρος δεν είναι πλέον το ίδιο χωρίς εμένα!"

"Αωω! Και εμένα μου έχετε λείψει όλοι, αλλά είναι χαρούμενη τώρα. Πως είναι όλοι τους;;"

"Λοιπόν, η Ruby έκλαψε πολύ όταν έφυγες, αλλά τα πράγματα έχουν αρχίσει να καλυτερεύουν τώρα. Η Libby ήταν θυμωμένη που έφυγες μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και τώρα είναι οι καλύτερες φίλες με την Bethany! Η Tegan ακόμα δημιουργεί προβλήματα, ο Aaron, ο Toby, o Lorcan και ο Zak έχουν μεγαλώσει αρκετά και τώρα πλέον έχουμε άλλο ένα καινούργιο κοριτσάκι, η οποία είναι στην ηλικία της Ruby και την λένε Zara!"

"Είναι χαρούμενη που όλοι είναι καλά, αλλά ήξερα ήδη ότι η Libby με μισεί! Η φιλία μας προφανώς δεν σήμαινε τίποτα για εκείνη!". Κατσούφιασα. "Τέλος πάντως, ήρθα για να δε το μικρό μου διαμάντι, αν δεν υπάρχει πρόβλημα."

"Όποτε θες Jenny! Είσαι πάντα ευπρόσδεκτη εδώ πέρα!". Η Jo έκανε στην άκρη και μπήκαμε μέσα στην είσοδο του σπιτιού που πρακτικά μεγάλωσα. Αυτό το μέρος με έκανε να γίνω αυτό που είμαι! Χριστουγεννιάτικη μουσική ακούγονταν από το καθιστικό και πράσινη γιρλάντα και άλλα στολίδια ήταν κρεμασμένα παντού. Καθώς προχωρούσα πεις το καθιστικό είχα το δέντρο, φανερά διακοσμημένο από τα παιδιά και όπα του χορεύανε.

"Γειά σας παιδιά..." τα χαιρέτησα και όλα γυρίσανε να με κοιτάξουν.

"JENNY!". Πριν καλά καλά το καταλάβω είχα κλειστεί σε μια ομαδική αγκαλιά από σχεδόν όλα τα παιδιά εκεί μέσα, μαζί και η Zara, που ποτέ δεν είχα γνωρίσει. Τα μόνο δύο, που φυσικά δεν ήταν στην αγκαλιά ήταν η Libby και η Beth, αλλά ξέρετε τι;; Δεν είχα έρθει για να δω αυτές.

"Μας έλειψες!" μου ψιθύρισε ο 'σκληρός' Lorcan και εγώ χαμογέλασα.

"Και εμένα μου λείψατε όσοι σας!". Με τράβηξαν μέχρι τον καναπέ και εγώ έκατσα κάτω, με όλα τους να κάθονται στο πάτωμα μπροστά μου.

"Λοιπόν, πως είναι ο Nathan? Όκι πας σας έχουμε δει στην τηλεόραση να φασώνεστε!" είπε πονηρά με μια ματιά ο Aaron και η Ruby έφυγε από το δωμάτιο μαζί με την Zara από πίσω της.

"Έι μικρέ!". Τον τσίμπησα παιχνιδιάρικα και στένεψα τα μάτια μου. "Μπορώ να φιλήσω όποιον θέλω, και αυτό το άτομο είναι ο Nath! Είναι το μωρό μου!"

"Που είναι τώρα;;" ρώτησε η Tegan.

"Είναι στο σπίτι μαζί με την Jess και την Karen, και πιθανότατα τον Phil. Διακοσμούσαμε το στίτι και πίναμε Eggnog πριν φύγω."

"Οοο αυτό είναι χαριτομένο! Σε αγαπάειιιιιιιιιι!"

"Και εγώ τον αγαπάωωωωω! Αυτός είναι και ο λόγος που μοιραζόμαστε το ίδιο κρεβάτι και..."

"Ίουυ!". Όλα τα παιδιά βάλανε ρε α δάχτυλα του στο στόμα και κάνανε πως ξερνούσαν.

"Όταν ερωτευτείς θα καταλάβεις! Τέλος πάντων, τι ζητήσετε όλοι σας από τον Άι Βασίλη;". Τα μεγαλύτερα παιδιά σηκωθήκαμε όρθια, αλλά τους έριξα ένα βλέμμα που έλεγε 'Μην τολμίσετε!'.

"Εγώ θέλω ένα καινούργιο τηλέφωνο από τον 'Άγιο Βασίλη'!" είπε ο Toby κάνοντας εισαγωγικά και τα άλλα αγόρια έγνεψαν θετικά.

"Εγώ ξέρω εισητήρια για να δω του Union J!" πετάχτηκε η Tegan και ξαφνιάστηκα.

"Εγώ και εσύ είμαστε σίγουρα αδερφές! Ο George είναι δικός μου!"

"Όχι εσύ έχεις το Nathan! Αυτός είναι δικός μου!"

"Δίκαιο!". Άκουσέ ένα μικρό βήχα από πίσω μου και γύρισα για να δω την Ruby και την Zara να σκαρφαλώνουν από το πίσω μέρος του καναπέ. Τις βοήθησα και μετά και οι δύο κάθισαν στην αγκαλιά μου και από τις δύο πλευρές.

"Θα μας διαβάσεις JenJen?". Η Ruby τοποθέτησε ένα βιβλίο στα πόδια μου και εγώ χαμογέλασα.

"Ναι, διάβασε μας JenJen!" με παρακάλεσαν όλοι, οπότε άνοιξα το βιβλίο που είχε τοποθετηθεί στα πόδια μου και ξεκίνησα να διαβάζω.

"Ήταν η νύχτα πριν τα Χριστούγεννα, όταν σε ολόκληρο το σπίτι ούτε ένα πλάσμα δεν κινούταν, ούτε καν ένα ποντίκι. Τα πράγματα ήταν όλα κρεμασμένα στην καμινάδα με προσοχή, με την ελπίδα ότι ο Άγιος Νικόλαος θα ερχόταν σύντομα...". Όλγα τους με άκουγαν προσεχτικά και είχαν γύρει το κεφαλάκια τους, το ένα πάνω στο άλλο για να βολευτούν, καθώς εγώ συνέχιζα. Ήταν όλα τους πολύ καλό κοινό και κανένα τους δεν μιλούσε μέχρι που τελείωσα την τελευταία μου πρόταση. "Χαρούμενα Χριστούγεννα σε όλους σας και σας εύχομαι μια χαρούμενη νύχτα."

"Ξανά;;" με παρακάλεσε η Zara, αλλά εγώ κούνησα το κεφάλι μου.
"Όχι σήμερα παιδιά! Πρέπει να φύγω σε μερικά λεπτά, αλλά πρώτα πρέπει να μιλήσω στην Ruby!". Έγνεψαν και αναστέναξαν καθώς εγώ την σήκωσα με το ένα μου χέρι και με το άλλο έπιασα την σακούλα. Πήγαμε μέχρι πάνω στο δωμάτιο της, όπου την τοποθέτησα απλά πάνω στο κρεβάτι. "Τι θα ήθελες παραπάνω από όλα να σου φέρει ο Άγιος Βασίλης;;" την ρώτησα.

"Εσένα..." ψιθύρισε και έκανε την καρδιά μου να λιώσει.

"Τι παιχνίδι θέλεις;;"

"Το εξοχικό του Monster High." είπε χαμηλά και εγώ έγνεψα.

"Άνοιξε την σακούλα...". Την έβαλα δίπλα της και χωρίς να χάσει χρόνο ξεκίνησε να σκίζει το περιτύλιγμα.

"ΝΑΙ!" ούρλιαξε και ξεκίνησε να πηδάει πάνω κάτω χαρούμενα. "JENJEN ΣΕ ΑΓΑΠΆΩ!". Με αγκάλιασε σφιχτά και της φίλησα το μέτωπο.

"Και εγώ σε αγαπώ Ruby, και αυτός είναι ο λόγος που σου το αγόρασα. Είναι ένα συγγνώμη, επειδή δεν σε επισκεπτόμουν μια στο τόσο."

"Συγχωρεμένη! Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ!"

Μόλις κατάφερα να την ηρεμήσω, την έβαλα να ορκιστεί ότι δεν θα πεις τίποτα για το ποιός της πήρε το δώρο, αφού δεν είχα πάρει σε κανέναν άλλον. Καταιβήκαμε κάτω και εγώ ετοιμάστικα για να φύγω ξανά. Δεν μπορούσα όμως να φύγω χωρίς να τους δώσω τίποτα απολύτως, ακόμα και στην Libby και την Beth. Μέτρησα πόσα άτομα ήταν, βγάζοντας της Ruby και ήταν οχτώ, οπότε έβγαλα οχτώ χαρτονομίσματα των £10 από το πορτοφόλι μου και τους τα έδωσα.

"Ευχαριστώ Jen!"

"Ευχαριστώ!"

"Θενξ!"

"Ευχαριστούμε Jenny!"

"Σ'ευχαριστώ!"

"Ναι JenJen!". H Zara αγκάλιασε τα πόδια μου για λιγάκι και όταν τα άφησε πήγε προς την Libby και την Beth για να τους δώσω τα χρήματα, αλλά καμία από αυτές δεν τα πείρε.

"Ελάτε παιδιά, δεν πρόκειτε να σας σκοτώσουν! Είναι απλά χρήματα."

"Δεν θέλουμε τα λεφτά σου!" επιτέθηκε άγρια η Libby.

"Όπως νομίζετε! Αντίο σε όλους!". Είχαμε μια τελευταία ομαδική αγκαλιά και βγήκα πάει έξω στον κρύο χειμωνιάτικο αεράκι.

A/N

Εγώ έχω να πω, ότι σε όποιο κεφάλαιο εμφανίζεται η Ruby πάντα θα μας δείχνει το πόσο γλυκιά είναι! Αύριο θα μάθουμε και τον 2ο προορισμό!

Αυτά για σήμερα! Αύριο το καινούργιο! Θα μου λείψετε! Φιλιά 💋

Vomment!