"NATHAN!" φώναξα για άλλη μια φορά καθώς δάκρυα σχηματίζονταν στα μάτια μου. Τα πόδια μου ήταν πάρα πολύ αδύναμα για να σταθώ όρθια οπότε σύρθηκα γρήγορα στο ακίνητο και καλυμμένο με αίμα σώμα. "Nathan?" ήξερα ότι δεν έπρεπε να κινούμενα ποτέ τραυματισμένο χωρίς ιατρική βοήθεια, αλλά ήταν στην μέση του δρόμου! Δεν με ένοιαζε για τον Jackson. Ήθελα το αγόρι μου! Τον σήκωσα προσεκτικά κρατώντας σφιχτά το κεφάλι του και την πλάτη του, αφού αυτά θα ήταν τα σημεία που θα του άλλαζαν την ζωή αν χτυπούσε. Ένα σπασμένο χέρι θα φτιάχνονταν. Μια σπονδυλική στήλη που θα έχει παραλύσει όμως όχι. Έβγαλα την ζακέτα μου και τοποθέτησα το κεφάλι του πάνω της καθώς τον άφηνα κάτω. Έβαλα το χέρι μου μπροστά από το στόμα του και το άλλο στο στέρνο του. Ανασαίνει και η καρδιά του χτυπά!

"Nathan? Nathan μωρό μου;;"Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου και να βρέχουν το πουκάμισο του. Έβγαλα γρήγορα το κινητό μου και τηλεφώνισα στο 999. "Χρειάζομαι ένα ασθενοφόρο αμέσως! Το αγόρι μου και άλλος ένας χτυπήθηκαν από ένα φορτηγό και έχουν χάσει τις αισθήσεις του! Είμαστε στον κύριο δρόμο!" το έκλεισα και συνέχισα να χαϊδεύεις το κεφάλι του και να ελέγχω αν αναπνέει και αν έχει παλμό. "Μωρό μου είσαι το μοναδικό αληθινό αγόρι που είχα! Όταν σε γνώρισα ήμουν εντελώς παρθένα, αλλά τώρα είναι μισή! Σε χρειάζομαι για να τελειώσεις αυτό που ξεκίνησες! Θα κρατήσω την σχέση μας μυστική! Δεν χρειάζεται να το πούμε ποτέ! Μπορείς να πηγαίνεις και με άλλα κορίτσια αν θέλεις!" είπε κλαίγοντας.

"Όχι..." είπε με έναν αδύναμο ψίθυρο καθώς έψαχνα στην τσάντα μου για χαρτομάντιλα.

"Nath μείνε μαζί μου! Ήσουν τόσο γενναίος! Είσαι ο μοναδικός που νοιάζεται πραγματικά!"

"Jen Jen...."

"Η Jen Jen είναι εδώ!" ξεκίνησα να ψάχνω το πρόσωπο του και το κρανίο του για αιμορραγία. "Nathan μπορείς να νιώσεις όλο σου το σώμα;;"

"Ναι.... Τα χέρια μου μόνο είναι λίγο κρύα....". Τα άρπαξα και τα δύο γρήγορα και τα κράτησα κοντά. Δεν τα ένιωθα κρύα, αλλά αφού τα ήθελε θα το είχε!

"Είσαι εντάξει;;"

"Πονάει όλο μου το σώμα και το κεφάλι μου..." μούγκρισε.

"Μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου;;". Είχα τα βλέφαρα του να παίζουν και να κινούνται για λίγο και στο τέλος άνοιξαν. Του χαμογέλασα και μου χαμογέλασε. "Λυπάμαι πάρα πολύ Nathan..."

"Είναι δικό μου το λάθος, όχι δικό σου! Όμως είμαι ζωντανός! Αυτός πως είναι;;"

"Δεν ξέρω μωρό μου.... Απλά κάθεται εκεί ακούνιτος...." είπα ήσυχα και αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να πάω να δω αν ενέπνεε αφού υπήρχε μια τεράστια λίμνη αίματος γύρο του.

"Μείνε μαζί μου Jen Jen..." ζούλιξε τα δάχτυλα μου σφιχτά.

"Εδώ είμαι! Το ασθενοφόρο έρχετε και εσύ θα γίνεις καλά και θα περάσουμε το χρόνο μας μαζί!" τον καθησύχασα καθώς συνέχιζε να με τραβάει πιό κοντά του.

"Όταν πάμε σπίτι θα είσαι όλη την ώρα μαζί μου! Δεν θα σε αφήνω να φύγεις ποτέ!"

"Ανυπομωνώ."

"Και θα είμαι και άτακτος, αφού είσαι δικιά μου τώρα!"

"Μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά τα τα πραγματα." χαμογέλασα και συνέχισα να του μιλάω ενώ οι αισθήσεις του άρχισαν να καλυτερεύουν και το ασθενοφόρο έφτασε.

Οι νοσοκόμοι έφτασαν τρέχοντας, μισοί σε εμάς και άλλοι μισοί στον Jackson για τον οποίο δεν με ένοιαζε! Με έσπρωξαν λιγάκι προς τα πίσω και εγώ στάθηκα εκεί και τους έβλεπα να ελέγχουν τον σφιγμό του, όπως είχα κάνει και εγώ λίγο νωρίτερα και να τον ρωτάνε τις ίδιες ερωτήσεις. Τον σήκωσαν και τον έβαλαν σε ένα φορείο μέσα στο πίσω μέρος του ασθενοφόρου.

"Περιμένετε! Πρέπει να έρθω!"είπε και σκαρφάλωσα στο ασθενοφόρο και εγώ για να είναι μαζί του. Έκατσα στο πλευρό του και με κοίταξε με ένα χαμόγελο. Έπιασε το χέρι μου και ένωσε τα δάχτυλα μας και άρχισε να μου κάνει αστείες γκριμάτσες. Γέλασα και γύρισα προς το νοσοκόμο που καθόταν δίπλα μου. Δεν ήταν πολύ ελκυστικός, αλλά έπρεπε να είναι ευγενική γιατί βοηθούσε το αγόρι μου. "Θα γίνει εντελώς καλά;;"

"Έτσι θέλω να πιστεύω δεσποινίς. Δείχνει να λειτουργεί πλήρως, αλλά πρέπει να κάνει μερικές γενικές εξετάσεις στο νοσοκομείο. Κοίταξα πάλι προς το Nathan ο οποίος με κάρφωνε με ένα λυπημένο βλέμμα. Μετακίνησα τα μαλλιά του μακρυά από το πρόσωπο του με το ελεύθερο χέρι μου και του έστειλα ένα φιλί.

Δεν μας πήρε πολύ ώρα μέχρι να φτάσουμε και όταν φτάσαμε ακολούθησα τους νοσοκόμους στους διαδρόμους μέχρι έξω από το δωμάτιο των ακτινογραφίων. Καθόμουν απέξω σταυρώνοντας τα δάχτυλα μου, ελπίζοντας να είναι καλά. Οι δυό τους χτύπησαν το φορτηγό μα τέτοια δύναμη που οτιδήποτε θα μπορούσε να πάει στραβά. Ραγισμένο κρανίο, εγκεφαλική ζημιά, εσωτερική αιμοραγία, σπασμένα πλευρά, ραγισμένη σπονδυλική στήλη, κάποια όργανα να έχουν καταρρεύσει.... Έπρεπε να σταματήσω να το σκέφτομαι αυτό! Ένωσα τα χέρια μου και έκλεισα τα μάτια μου. Πάντα στρεφόμουν πεις τον κύριο και προσευχόμουν σε στιγμές σαν και αυτή.

"Our Father, which art in heaven,

Hallowed be thy Name.

Thy Kingdom come.

Thy will be done in earth,

As it is in heaven.

Give us this day our daily bread.

And forgive us our trespasses,

As we forgive them that trespass against us.

And lead us not into temptation,

But deliver us from evil.

For thine is the kingdom,

The power, and the glory,

For ever and ever." μουρμούριζα κάτω από την ανάσα μου. "Θεέ μου κάνε ο Nathan να είναι εντελώς καλά!" ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου καθώς πήγαινα πέρα δώθε μπροστά από το δωμάτιο των ακτινογραφίων.

"Jenny Andrews?" ένας γιατρός με ένα πινακάκι ήρθε έξω και εγώ έτρεξα πεις το μέρος του.

"Ε-ε-εγώ είναι αυτή!" μουρμούρισα.

"Ο κύριος Sykes...."

"Οοο όχι!". Άρχισα να κλαίω όταν ένιωσα τα χέρια κάποιου να τυλίγονται γύρω μου.

"Ο κύριος Sykes είναι πολύ τυχερός. Την γλύτωσε μόνο με μερικά κοψίματα και μελανιές.

"Φιου!" αναστέναξα και γύρισα το κεφάλι μου για να δω τον Nathan να μου χαμογελάει. Φαινόταν στα μάτια του το πόσο πολύ ήθελε να με φιλήσει, και εγώ ήθελα να τον νικήσω! Έγυρα περιμένοντας το φιλί, αλλά αυτό δεν ήρθε, αντιθέτως πίεσε τα δάχτυλα του στα χείλη μου.

"Θα είναι πιό μαγικό στο σπίτι!" ψιθύρισε και εγώ χαμογέλασα.

"Πάμε τότε τυχερό τυχερό αγόρι! Τρόμαξαν τόσο πολύ!"

"Και εγώ!" αγκαλιαστίκαμε για λίγο μέχρι που ακούσαμε γρήγορα βήματα να κατευθύνονται προς τα εδώ.

"ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ;; ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΜΩΡΏ ΜΟΥ;;". Είδα την Carla πάνω από τον ώμο του Nathan και η λαβή μου έσφιξε περισσότερο. Την είδαμε να κατευθύνεται σε ένα δωμάτιο με παράθυρο, οπότε πήγαμε κρυφά μέχρι εκεί. Πάνω στο κρεβάτι ήταν μια σακούλα στην οποία τοποθετούνται οι νεκροί στα νοσοκομεία. Θα πρέπει να ήταν νεκρός πριν καν τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. "ΌΧΙΙΙΙΙΙ! JACKSON ΜΩΡΌ ΜΟΥ!!!"

"Σκατά! Nathan πάμε να φύγουμε!" τσίριξα και φύγαμε τρέχοντας από το νοσοκομείο για να αποφύγουμε την οργή της.

Α/Ν

Ζητώ συγγνώμη αν κάποια υποστηρίζει τον Jackson, αλλά η Jenny κάποια στιγμή έπρεπε να σταματήσει να φοβάται σε κάθε της βήμα.... Ο Nathan είναι μια χαρά:)! Άξιζε τον κόπο η αναμονή σας;; 😂

Αύριο το επόμενο ❤ φιλιά! 💋

Vomment!