To w sumie niesamowite. Spędzasz prawdopodobnie jedną z najgorszych nocy w twoim życiu z ludźmi, którzy przeżywają to i cierpią razem z tobą i czujesz się przy tym tak... zrelaksowana? Zdążyłam zapomnieć, dlaczego tam byli, nie zwracałam uwagi, że w pokoju nie było niczego oprócz gołych mebli i po prostu cieszyłam się z czasu z przyjaciółmi, mimo że mój organizm po takim czasie bez snu już dawno powinien odmówić posłuszeństwa.

Słuchałam o solowych przypałach Nicka, bo, o dziwo, one istniały.
Patrzyłam, jak Mike próbował udowodnić, że umie założyć nogi za głowę.
Opowiadałam im, co się działo na spotkaniach, z których najmniej pamiętali.
Wspominałam z Patty wszystkie najlepsze momenty w naszej gimnazjalnej klasie.
Wpatrywałam się w Jake'a, który opowiadał, co odwalali razem z chłopakami przez te trzy lata, jednocześnie całą noc będąc do niego przytulona.

Przez nasz śmiech moi rodzice, jak i sąsiedzi, budzili się pewnie po kilka razy, ale wtedy nawet o tym nie myślałam. To była najlepsza odskocznia, jaką mogłam sobie wtedy wymarzyć, nawet jeśli wciąż byłam obrażona na Mike'a i Jake'a za atak łaskotek o czwartej nad ranem.

Mimowolnie uśmiechnęłam się na te wspomnienia, mimo że nie czułam już ani odrobinki tego spokoju. Mama rozmawiała przez telefon, tata gdzieś w tle pakował rzeczy do bagażnika, a ja opierałam się o nasz samochód, czując, jak serce zaczyna mi przyspieszać ze stresu. Z jednej strony obejmowała mnie Patty, a z drugiej Jake i całą trójką wsłuchiwaliśmy się w rozmowę Mike'a i Nicka, którzy wciąż próbowali stworzyć dla mnie niezbyt dobijającą atmosferę.

Nie wychodziło, ale to i tak było kochane.

-Hayley – Uniosłam wzrok na Beth, która do nas podeszła i oswobadzając się z poprzedniego uścisku, przylgnęłam do niej. – Jak się czujesz?

-Beznadziejnie – szepnęłam, po chwili odsuwając się na moment i patrząc po przyjaciołach. – Dalibyście nam chwilkę?

Kiedy przytaknęli i skierowali się na ławkę niedaleko, spojrzałam na ciocię ze łzami w oczach, a ona uśmiechnęła się smutno.

-Nadal nie mogę w to uwierzyć – rzuciła, a ja natychmiast przytaknęłam. – Wyślesz mi swój plan lekcji, ja ogarnę swój grafik i będziemy się umawiać na lunch przez kamerkę, jak w tych super filmach – Parsknęłam śmiechem na jej wypowiedź, ale znów pokiwałam głową, a ona mnie objęła. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo chciałabym teraz stąd zwiać, żeby nigdzie cię nie wywieźli.

-Tak, błagam – odparłam od razu, na co uśmiechnęła się przepraszająco. – Nic nie mów. Wiem.

-Przykro mi, słońce – Głaskała mnie pocieszająco po włosach, a ja czułam, jak w oczach zbierają mi się łzy. – Pamiętaj, że zawsze jestem dla ciebie i będę cię odwiedzać, gdy tylko zdarzy się okazja i ty też jesteś u mnie mile widziana o każdej porze dnia i nocy. I oczywiście widzimy się u dziadków na święta, tradycja pierniczkowa nie zginie przez jakieś zadupie – Mimowolnie się zaśmiałam. – Dasz radę coś powiedzieć?

-Dziękuję. Za wszystko, za to, że byłaś i że teraz tu jesteś i za wychowanie mnie i przetrzymywanie tak często – Uśmiechnęłam się uroczo. – Wiesz, że cię kocham?

-No raczej – zaśmiała się, całując mnie w czubek głowy. – Jak chcesz, możemy iść do twojej bandy.

-Mojej bandy? – Uniosłam brew, ale ona wyłącznie znacząco wywróciła oczami.

-Hayley – Usłyszałam gdzieś za sobą, więc przeniosłam wzrok na tatę, który wskazał na zegarek. Westchnęłam przeciągle, kiwając głową.

-Chyba czas na mnie – zaczęłam, czując, jak w moich oczach zbiera się kolejna porcja łez. Zanim jednak zdążyłam powiedzieć coś więcej, Patty rzuciła mi się na szyję, a ja objęłam ją mocno. – Będę tęsknić.

-Mnie to mówisz? Zginę bez ciebie. Oni tym bardziej – wymamrotała mi do ucha. – Myślałam, że nasze pierwsze takie pożegnanie będzie, gdy wystrzeli cię na jakiś Oxford, ty głupi geniuszu. Będziemy w stałym kontakcie, masz mi obgadać każdą osobę, którą poznasz i tylko spróbuj znaleźć sobie zastępstwo za mnie, nie daruję ci tego – mówiła tak szybko, jak zwykle, gdy się stresowała. – Jesteś dla mnie jak siostra, Ley i błagam, uważaj tam na siebie i nie popadnij mi w żadną depresję, bo będę musiała wynająć helikopter, żeby znaleźć tamto zadupie i cię wyciągnąć z rozpaczy.

Obie się zaśmiałyśmy, mimo że z boku wyglądałyśmy pewnie tragicznie z twarzami całymi mokrymi od łez.

Kiedy ruda odsunęła się, posłałam jej jeszcze uśmiech, a na jej miejsce momentalnie wskoczył Nick, przytulając mnie mocno.

-Trzymaj się, Hayley. Możesz na nas liczyć o każdej porze dnia i nocy, jasne?

-Dziękuję – powiedziałam bezgłośnie, gdy podszedł do Patty, obejmując ją ramieniem.

-Hey Hayley – Mike uśmiechnął się szeroko, ale nawet w nim widziałam wtedy smutek i miałam wrażenie, że zaraz rozpłacze się razem ze mną. Zanim zdążyłam jakkolwiek odpowiedzieć, on zamknął mnie w uścisku. – Nie zapomnisz o nas, prawda?

-W życiu – szepnęłam. Wciąż z tym niepewnym wyrazem twarzy, wrócił do reszty, a moje spojrzenie padło na Jake'a i już czułam, że rozkleiłam się całkowicie.

Bez słowa wtuliłam się w niego, a on objął mnie mocno ramionami. Nie potrafiłam nic wydusić, zresztą on dobrze widział o wszystkim, co mogłabym mu powiedzieć. Odsunęłam się lekko, patrząc mu w oczy, gdy delikatnie wytarł łzy z moich policzków. Wreszcie mnie pocałował i choć z boku zapewne wyglądało to normalnie, to było tak przepełnione smutkiem i tęsknotą, że sama nie wiedziałam, jakim cudem jeszcze utrzymuję się na nogach. Kiedy się odsunęliśmy, przez moment po prostu patrzyliśmy sobie w oczy i mimo tego wszystkiego wokół, nie mogłam się nie uśmiechnąć.

-Kocham cię.

-Kocham cię.

Mimowolnie się zaśmiałam, gdy powiedzieliśmy to w tym samym momencie. I chociaż byliśmy małolatami, żegnającymi się na nie wiadomo jak długi czas, czułam, że to może być to, co ludzie określają prawdziwą miłością.

Czując kolejne napływające łzy, zwyczajnie się w niego wtuliłam. Ostatni raz.

Gdzieś z tyłu usłyszałam chrząknięcie i jakoś automatycznie rozpoznałam w nim swoją rodzicielkę. Odsunęłam się od chłopaka, jeszcze raz patrząc na całą piątkę.

-Zatrzymam ją na chwilę – Beth puściła mi oczko, idąc w kierunku moich rodziców.

Wypuściłam głośno powietrze, w głowie układając sobie wszystko, co chciałam im jeszcze powiedzieć, ale typowo zdołałam wydusić tylko głupie „dziękuję" i „kocham was". Chwilę później poczułam, jak cała czwórka mnie obejmuje i tak naprawdę chyba dopiero wtedy dotarło do mnie, że nie ma już odwrotu.

Gdy ostatecznie wygramoliłam się z uścisku, posłałam im jeszcze ostatni niepewny uśmiech i ruszyłam w kierunku samochodu, przy którym stała jeszcze ciocia.

-Trzymaj się, słońce – szepnęła, przytulając mnie jeszcze raz.

Pokiwałam głową sama do siebie i wsiadłam do auta, machając całej grupie, zebranej przy ławce.

To bolało. Cholernie bolało.

Tata odpalił silnik, wyjeżdżając z parkingu, a ja ostatni raz spojrzałam z okno, po czym oparłam głowę o zagłówek, starając się unormować oddech.

Zamrugałam kilkukrotnie, bo od ciągłego przecierania bolały mnie oczy. Nie miałam ochoty słuchać rodziców, więc wyciągnęłam z plecaka słuchawki i podłączyłam je do telefonu, włączając play listę, którą Jake pobrał mi w nocy i kazał odsłuchać w czasie drogi.

Mimowolnie na moje usta wpłynął uśmiech, gdy słyszałam coraz to kolejne piosenki. Wszystkie te, których słuchaliśmy razem, te, do których tańczyliśmy na balu gimnazjalnym i na sam finał piosenka, która łamała mi serce.

Ludzie mówią, że nie powinniśmy być razem. Zbyt młodzi, by wiedzieć o „na zawsze".

Nie wiedzą o rzeczach, które robimy. Nie wiedzą o tych wszystkich „kocham cię".

Ale założę się, że gdyby tylko wiedzieli, byliby o nas zwyczajnie zazdrośni.

Nie wiedzą o wszystkich nieprzespanych nocach. Nie wiedzą, że czekałem całe swoje życie na miłość tak prawdziwą, jak ta.

Przymknęłam oczy, wsłuchując się w tekst. Nie chciałam nawet widzieć znaku, mówiącego o opuszczeniu miasta. Chciałam zapomnieć o tym wszystkim, a ostatnie dwie zarwane noce postanowiły mi w tym pomóc i zwyczajnie odpłynęłam.

****
EOEOEOEOEO WAŻNE

1. jak się pewnie domyślacie, zostało niewiele stąd moje pytanie, kiedy chcecie oficjalny koniec?

2. skoro to kończymy to mój ograniczony szkołą mózg musi się zakopać w inną historię so... KTO CHCIAŁBY SIĘ PRZYCZYNIĆ DO WYBORU NOWEJ OPOWIASTKI PISZE DO MNIE WIADOMOŚĆ PRYWATNĄ I DOSTANIE SUPER RANDOMOWE PYTANKO, POTRZEBUJĘ POMOCY BODAJŻE 8 OSÓB, LICZĘ NA WAS, KOCHANI!!

3. źródła są ważne, so ostatnie linijki kursywą to przetłumaczony fragment piosenki One Direction "They don't know about us" (nadal ją kocham oki)