"When the times that you think that you want to gave up already. Always remember that, whenever you want to gave up that's the time that the answer will going to be revealed. Like what happened to our love story Catherine, we already gave up. We suddenly want to end this relationship... But God, really make his way to lead us in this path wher'in we are together saying our vows.

You know how much I love you, you know how much I cried and hurt whenever i'm seing you hurting. I don't know what future that's written on our page... But I promised, it's worth waiting... Finally, you're already a Mrs. Alonzo..." sambit ng pinsan ko habang nagsasabi ng vow sa kanyang asawa.

I wonder how it feels na mapunta sa ganyang situation, na umiyak sa galak kaharap 'yung taong mahal mo. Although nakakaramdam ako ng takot, and i'm not yet ready to have this kind of big decision in my life.

Hindi stable 'yung career ko, hindi ko alam kung ano na ba ang next step ko. Kasi pakiramdam ko, i'm on my lowest point of myself. Miserable pa ako sa messy ban,

My life feels blount for a sudden, ang boring, boring ng buhay ko. Siguro dahil ako'y nasa mid 30's na? At never pang napasok sa kahit anong relasyon, isa nga akong script writer sa mga drama na nagsusulat ng mga love story. But me myself, I don't have idea how it really feels.

"Sha ba't tulala ka nanaman?" tanong ng bagong kasal na si kuya Rodney.

"Iniisip ko kung ilang supot bang ulam ang ishasharon ko," pabiro kong tugon sa kanya na siyang ikinatawa naman niya.

"Kaya ka tinawag na Sharon eh, oh nga pala kamusta si auntie Letty?" pangangamusta niya sa nanay ko...

"'Yun bago ako umalis sabi niya, dapat daw 'yung one half ng cake masharon ko rin... Joke lang po, okay naman po hindi na nga lang po nakakalakad, nalipad lang..."

Nang dahil sa tugon ko, muli kong narinig ang malutong niyang tawa.

"Buti at masayahin ka, despite ng mga nararanasan ninyong problema sa bahay ninyo..."

"Kung magiging malungkot ako, it means hindi na ako masaya," pabiro ko muling sagot...

"If you happy and you know and clap your hands..." dagdag ko pa pero nakabusangot, kaya natatawa nanaman sha...

Happiness ata talaga ako ng pinsan ko, edi sana ako nalang pala pinakasalan niya... Eme, walang ganun.

"May ka-work ako, wala pang asawa yun. Ireto kita gusto mo?" tanong sa akin ng pinsan ko.

"Kya, alam mo namang wampipti laman ng wallet ko tas shasharon lang ako sa kasal mo. Irereto mo pa ako? Sino babayad ng date namin? Siya rin ba?" biro ko ulit.

"Naku mabait 'yun, sigurado magugustuhan niya ugali mo since masayahin ka..."

"Hindi masaya, pero siraulo po kya."

"Hahaha, text mo lang ako if want mo na lumandi."

"Kung kalandi-landi..."

"Bitter..." sagot niya...

"Tamo kung presidente ng Pilipinas mapapakasalan ko, magiging mas magiging mas matamis pa sa honey 'yung love life ko sa iyo..." biro ko pa, bago siya hinila ng asawa niya para magpa-picture sa mga bisita.

Bigla akong napahinto ng may biglang umupo sa tabi ko...

"Annyeong..." bati niya sa akin...

"Hello..." bati ko naman...

"Inglesk, do you speak inglesk?" tanong niya sa akin...

"Yeah, why?" tanong ko at napalingon ako sa kanya at napatingin ako sa mukha niya hanggang sa kasuotan niyang pang taas...

Naka-suit siya, and yeah napaka-formal... I think may lahi ito...

"I want to as-k if this is Mr. Alonzo's wedding?"

"Yes, and i'm his cousin," wait beh did he ask na pinsan ka niya? Hahaha.

"Oh wow, great. I'm his friend and you can call me Min," sambit niya habang halos mapunit ang kanyang pag-ngiti, nakakabighani ang kanyang ngiti ng pati mata niyay nakangiti sa akin...

This is the first time na makakita ako ng tao na nakangiti tapos ang genuine ng smile niya... Bigla na rin akong napangiti...

"Nice meeting you, by the way may I ask... You're from?" tanong ko.

"South, Korea."

Hindi na ako nagulat ng sabihin niya iyon, dahil sa kutis palang niya na porselana, ang kinis ng balat niya, ang glowing... His features is almost perfect.. Siguro pinagkakandarapaan ito ng mga babae, ang ganda pa ng ugali approachable... Cute siya at mabait...

"Glad you're here in my cousin's wedding, maybe his family will be happy to see you here. And i'm glad to know that you just offer your time, to be here..." sambit ko at malawak na ngumiti...

"What's your name?"

"Anisha... And people call me Sha, kasi sharon daw ako..."

"What's sharon?"

"Nevermind," baka ma-turn-off bigla sa akin ito mawalan pa ako ng kaibigan...

"Okay."

"Your name is?" sunod kong tanong at pigil na napalunok ng makita ko ang paparating na mga pagkain...

"Min... Wait I've already told you my na-" hindi ko na narinig ang sunmunod niyang sinabi dahil lumafang na ako...

May letchon... Love it, beh sharap... Kumutsara ako ng kumutsara, parang wala ako sa sosyal na handaan ah parang kanto-kanto lang...

"Anisha, eat slowly..." pigil niya sa akin...

"Well... Eating slowly, make me die in hunger..."

"What?"

"Don't mind..."

" Okay..."

"Sha..." napatigil ako ng tawagin ako ng pinsan ko...

"Yes my dear cousin?" masaya kong tugon dahil lumalafang na ako...

"Siya si Min, yung ipapakilala ko sana sa iyo na irereto ko..."

Shet... True ba?

Majestrimeee