Dlaczego tyle ode mnie wymagasz? Nie jestem nieśmiertelna, ja też mam swoje granicę. W końcu jestem tylko człowiekiem, mimo wszystko. Czemu wymagasz ode mnie tego, czego nie dajesz sam?

Pytałeś mnie kiedyś o zdanie? Spytałeś kiedyś co o tym sądzę? Nie wydaje mi się i ty o tym wiesz. Czemu nie traktujesz mnie jak człowiek. W końcu, mimo wszystko nim jestem.

Dlaczego mnie obwiniasz? Mogę zrobić to sama, w końcu ty też nie jesteś bez winny. Co ci niby daje to, immunitet? W końcu ją też, jestem człowiekiem mimo wszystko.

Spójrz w lustro i powiedz co widzisz. Teraz spójrz w moje i powiedz. Czy jest jakaś różnica? Widzi przecież. W końcu ją też jestem człowiekiem, mimo wszystko.

Niektórzy mają naprawdę prawdziwe problemy. Większe od moich czy twoich. Dlaczego więc twierdzisz, że to ty masz największe problemy. W końcu inni też są ludźmi, mimo wszystko.

Może jestem ślepa lub głupia. Uważaj jednak w co wierzysz. Możesz przecież popełnić błąd.W końcu jednak jesteś tylko człowiekiem, mimo wszystko.

Może nie pokonam wszystkich przeszkód, ale próbowałam. To także się liczy. Nie zaprzeczaj. W końcu jest człowiekiem, mimo wszystko.

Nie błagaj o przebaczenie. Nie proś o nie, nie wiedząc jak przebaczać. Naucz się jego, ale nie marnuj go. W końcu jesteśmy tylko ludźmi, mimo wszystko.

Nie graj ze mną. Nie baw się. Ja się się w to nie bawię. To nie jest śmieszne. W końcu jestem człowiekiem, mimo wszystko.

W końcu jestem człowiekiem, mimo wszystko. W końcu jestem człowiekiem, mimo wszystko. Nie zapominaj o tym oraz o tym, że ty też mimo wszystko jesteś człowiekiem.