W swój świat idź
Gdzie mroku nie zna nikt
Ból nikt nigdy nie czuł
Zawiść i nienawiść obce są
Do własnej bajki idź
Której to jesteś twórcą

Zbuduj swój własny świat
Karciane domki twórz w nim
Władcą najwyższym bądź
Który światem swym rządzi dobrze i sprawiedliwość
Jak nigdzie indziej

Tak więc snuj swoją piękną bajkę
Niech się rozrasta
Niech roznieca coraz większy płomień
Wszak nikt nie zniszczy tego świata prawda?
Od wewnątrz nikomu się nie uda
Wszak jednak świat może rozpaść się od zewnątrz

A kiedy tamten część zniknie, sama bajka też pryśnie
Niczym bańka mydlana
Rozpacz i mrok w swoje łapy cię złapią
Po długim wyczekiwaniu
Nareszcie dostaną cię w swoje szpony
Ty zaś bezbronna będziesz
Bo twój piękny świat, rozpadł się
A przyszedł zaś prawdziwy