Daria chwyciła małą poduszkę i położyła ją sobie na twarz, żeby promienie słoneczne wpadające przez niezasłonięte roletami okno, nie przeszkadzały jej w dalszym spaniu. Nie miała pojęcia, która była godzina, ale uznała, że na pewno jeszcze zbyt wczesna, żeby wstawać. Poza tym po wczorajszym piciu miała lekki ból głowy, więc większa dawka snu miała pomóc jej w regeneracji. Podrapała się po nodze, po czym poprawiła się na łóżku, przyjmując wygodniejszą pozycję i próbowała ponownie usnąć.

— Noż, gdzie w wolny dzień o tej porze? — wymamrotała zirytowana pod nosem, gdy usłyszała wibrujący telefon, który leżał na półce nad łóżkiem.

Zignorowała przychodzące połączenie, stwierdzając, że później oddzwoni. Uśmiechnęła się pod nosem, gdy urządzenie ucichło. Niestety, po której przerwie komórka ponownie zaczęła dzwonić. Lewicka zrobiła skonsternowaną minę, po czym uniosła się lekko, wyciągając rękę w górę, a następnie opadła z powrotem na łóżko, trzymając telefon w dłoni. Przesunęła opuszkiem palca po ekranie i przyłożyła go do ucha.

— Boże, Richard, czy ty wiesz, która jest godzina? — odezwała się zaspanym głosem, szeroko ziewając.

— Dwunasta trzydzieści — odpowiedział Freitag, na co dziewczyna z wrażenia usiadła na łóżku, zerkając na zegar wiszący na ścianie.

Zrobiła wielkie oczy, kiedy okazało się, że brunet nie żartuje. Myślała, że jest nie dalej, jak po siódmej, a okazało się, że minęło południe.

— Rozumiem, że ty nadal jesteś w łóżku?

— Mhh — westchnęła głęboko.

— Co bardziej doskwiera? Głowa, biodro czy ręka? — dopytywał, na co Ruda przewróciła oczami, kładąc się z powrotem i przykrywając lekką kołdrą. Zacisnęła usta, mrużąc oczy i zastanawiając się nad pytaniem, które zadał brunet.

— Daria? Jesteś tam? — Usłyszała po chwili jego głos.

— Tak, tak — odparła nonszalancko. — Zastanawiam się, co bardziej mnie boli, ale chyba głowa — dodała, na co chłopak parsknął śmiechem. — Tak w ogóle, to jesteś świadomy tego, że zostawiliśmy tam prawie pełną butelkę wina? — dopytywała poważnym głosem.

— No tak, wino najważniejsze — odparł ironicznie. — Jak się czujesz?

— Dobrze. Myślałam, że będzie gorzej — zaśmiała się cicho. Od razu pomyślała, że gdyby nie ogromny siniak na udzie i plaster na dłoni, to nie pamiętałaby o tym upadku. — Co robisz ciekawego? — dopytywała, tłumiąc ziewanie.

— Jestem w Monachium — odpowiedział chłopak, na co Daria uniosła brwi do góry ze zdziwienia.

— Z kim zrobiłeś sobie wycieczkę? — zapytała po chwili, drapiąc się koło nosa.

— Z... — Brunet chciał odpowiedzieć, ale zamilkł. — Zaczekaj chwilę. — Przeprosił ją, a Lewicka w tym samym czasie wyłapała w tle kobiecy głos, który do niego przemawiał.

Zacisnęła usta, uświadamiając sobie, że wyjechał razem z jakąś kobietą. Zastanawiała się, czy nie powinna się rozłączyć, bo Richard już dłuższą chwilę nie skupiał się na rozmowie z nią. Kristin, ładne imię — pomyślała sobie, gdy chłopak zwrócił się do kobiety, z którą przebywał. Próbowała oczami wyobraźni stworzyć sobie jej obraz. Stwierdziła, że pewnie jest tak samo nieziemsko ładna jak Karin. Szczupła, z krągłą, kształtną pupą. Z niebieskimi oczami i długimi włosami, tym razem dla odmiany czarnymi. Zastanawiała się, czy będą razem dzielić pokój w hotelu tak, jak z nią w Berlinie. Pewnie tak, ale tym razem miało nie być przypadku, tylko celowo mieli wybrać dwójkę. Poczuła zazdrość.

— Chyba będziemy musieli kończyć naszą rozmowę. Zadzwonię później — odezwał się w końcu Freitag.

— Nie musisz dzwonić. Z moim zdrowiem jest wszystko w porządku. Dzięki za troskę, a teraz skup się na Kristin, bo wątpię, że lubi być lekceważona — powiedziała Daria, urażonym głosem.

— Zdecydowanie nie lubi — zaśmiał się Richard. — Co robisz wieczorem? — zadał jeszcze szybkie pytanie.

— Emm, wieczorem? — Ruda zastanawiała się, co odpowiedzieć.

Nie chciała zdradzać tego, że jak zawsze będzie sama siedzieć w mieszkaniu. Ilekroć wypowiadała to zdanie, czuła się źle, bo docierało do niej, że jej życie towarzyskie nie istnieje. Wszyscy wkoło spotykali się z kimś, chodzili na randki, a ona była samotna. Nie interesował się nią żaden mężczyzna. 

— Randkę mam — powiedziała, siląc się, żeby jej głos zabrzmiał w miarę radośnie.

— Randkę? — Powtórzył brunet ze zdziwieniem.

— No, tak — odezwała się zmieszana, bojąc się, że jej kłamstwo zaraz wyjdzie na jaw. — Co w tym dziwnego? — zapytała po chwili.

— Nic. W takim razie udanego spotkania — powiedział zmieszanym głosem.

— Dzięki. Cześć — odpowiedziała dziewczyna i rozłączyła się szybko.

Rzuciła telefon na łóżko, po czym przetarła twarz dłońmi. Zrobiło jej się smutno na myśl, że Richard wyjechał z jakąś kobietą do Monachium i zdziwiło ją to, że to nie była Karin, tylko inna. Zdawała sobie sprawę z tego, że miał powodzenie, więc z tego korzystał. Przygryzła palec, zastanawiając się, jak ona może wyglądać. Czy jest równie ładna jak blondynka? A może jeszcze ładniejsza? Lewicka coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że musi zacząć przyzwyczajać się do życia w pojedynkę. Zawsze się zastanawiała, dlaczego tak jest, że jedni przebierają w partnerach, a inni, jak ona, choćby nie wiadomo, jak się starali, to zawsze będą sami. Gdy była w związku z Michałem razem snuli plany, że wezmą ślub po studiach i Daria w wieku dwudziestu siedmiu lat urodzi pierwsze dziecko, a drugie przed trzydziestką. Dziewczyna była wniebowzięta, że chłopak myślał podobnie do niej. Niestety wszystko, co mówił, okazało się jedną wielką ułudą, a ona była teraz sama w obcym kraju, bez perspektyw na zmianę tego stanu.

***

— Wyprostuj się — Poleciła szatynka, a Richard od razu wykonał polecenie. 

Brunet patrzył przed siebie nieobecnym wzrokiem, analizując słowa Lewickiej. Cały czas zastanawiał się, kiedy mogła poznać mężczyznę, z którym dzisiejszego wieczoru szła na randkę. Przecież prawie cały wolny czas spędzali razem, więc tym bardziej nie rozumiał, jak doszło do tego, że dzisiaj miała spotkać się z kimś innym. Myślał, że gdy wróci do Breitenbrunn, to on wpadnie do niej albo ona do niego i razem spędzą trochę czasu.

— Richard, czy ty w ogóle mnie słuchasz? — Chłopak przeniósł wzrok na Kristin, gdy został lekko uderzony w ramię. Kobieta w białej, eleganckiej koszuli, wpatrywała się w niego zmrużonymi oczami.

— Oczywiście, że tak — odpowiedział pewnie.

— To zrób to, o co cię poprosiłam — Stanęła naprzeciwko Freitaga, zaplatając dłonie na klatce piersiowej i patrząc na niego wymownie. Po chwili odsunęła dłonią kosmyk włosów, który opadł jej na twarz.

— A o co mnie poprosiłaś? — Freitag spojrzał na nią zmieszany, pocierając dłonią kark.

— Christian, nie mam dzisiaj do niego sił — odezwała się, spoglądając na starszego Freitaga, który siedział w fotelu pod oknem i czytał gazetę.

Mężczyzna zamknął prasę, złożył ją na pół i odłożył na stojący obok stolik, po czym przeniósł wzrok na parę. Kobieta wpatrywała się w niego zrezygnowanym wzrokiem, trzymając w dłoniach końce miary krawieckiej, którą miała przewieszoną przez szyję. Natomiast Richard z miną zbitego psa stał na podeście, trzymając dłonie w kieszeniach jeansowych spodni.

— Zdajesz sobie sprawę z tego, że jak Kristin nie zdejmie dzisiaj tych miar, to będziemy musieli zostać tu do jutra? Sądzisz, że wytrzymasz tyle bez Darii? Bo po twoim zachowaniu stwierdzam, że nie. — Brat odezwał się do bruneta, patrząc na niego wymownie. Przewrócił oczami, zauważając, jak Richard wzrusza ramionami.

— Co to za Daria? — Wtrąciła się kobieta z zaciekawieniem.

— Jego nowy obiekt westchnień. — Zaśmiał się Christian. — Sympatyczny rudzielec z tendencją do wpadania na dziwne pomysły po alkoholu — dodał rozbawiony. — Wczoraj pierwszy raz ją widziałem, więc nie pytaj o więcej.

— Rozumiem — odezwała się kobieta, przenosząc skupiony wzrok na młodszego Freitaga. — A wiesz, że jak zdejmę złe miary, to pójdziesz na to wesele w krzywo uszytym garniturze, a chyba nie chciałbyś się w takim pokazać dziewczynie na oczy? Bo rozumiem, że ją zabierasz?

— Nie wiem, czy ją, bo dzisiaj ma randkę, także... no... — powiedział brunet, wzruszając ramionami.

— No i jesteśmy w domu! Zazdrosny! — wykrzyknęła kobieta, pstrykając palcami.

— No tak, nie powiedziałem najważniejszego. — Wtrącił Christian. — Kręci się koło niej, ale jeszcze się z nią nie umówił. — Kristin spojrzała na starszego Freitaga, unosząc brwi do góry, po czym przeniosła wzrok na Richarda.

— Młodzi i te ich podchody — zaśmiała się sześćdziesięciolatka. — A wiesz kochanieńki, że jak się nie ogarniesz, to ktoś prędzej czy później sprzątnie ci ją sprzed nosa? — Brunet zrobił niezadowoloną minę, gdy to usłyszał, ale wiedział, że krawcowa miała rację. Zastanawiał się tylko, jak miał teraz zaprosić Lewicką na randkę, skoro ona umawiała się z innym.

— Stań w lekkim rozkroku — powiedziała kobieta, a chłopak zrobił to, o co poprosiła. Kristin przykładała miarę do nóg bruneta, po czym zapisała wszystko w małym notesiku. Następnie zaczęła pobierać kolejne pomiary.

— Fajna jest? — Richard uśmiechnął się, słysząc pytanie kobiety, po czym zaczął opowiadać o Lewickiej, czego z ciekawością słuchał też jego brat, który popijał kawę.

Po atelier roznosił się głośny śmiech, gdy Freitag opowiadał o tym, jak się poznali. Jego teraz też bawiła historia, jak dziewczyna wbiegła mu przed maskę samochodu i nakrzyczała na niego, chociaż wtedy był przerażony, gdy uświadomił sobie, że mógł ją potrącić. Opowiadał o ich rozmowach i kłótniach, a także o ich wspólnym pobycie w Berlinie, i o numerze z pokojem, które wycięły jej przyjaciółki. Nie mówił tylko o problemach z Millerem, które miała dziewczyna. Nie chciał, żeby potem przypadkiem Christian coś powiedział na ten temat przy Darii, bo wiedział, że Lewicka nie wybaczyłaby mu nigdy tego, że rozpowiada o tym na prawo i lewo.

— No, Richard, to na co ty jeszcze czekasz? — zapytała Kristin, łapiąc się pod boki i wymownie patrząc w kierunku bruneta.

— Największym problemem jest to, że ona ogląda się za dobrze zbudowanymi facetami, przy których ja wypadam blado — odpowiedział, krzywiąc się.

— A ty nie wiesz, że kobieta zmienną jest? Dzisiaj podoba się taki, a jutro owaki. Jak nie zaryzykujesz, to się nie przekonasz czy jej się podobasz, czy nie.

— Przyjechałem po garnitur, a w pakiecie dostaję garść różnych porad — powiedział Freitag, uśmiechając się lekko.

— Wliczę ci do rachunku — odparła z zadowoleniem Kristin, puszczając mu oczko, po czym gestem dłoni pokazała, że chłopak może zejść z podestu.

— Czyżby w końcu koniec? — zapytał z ironią w głosie starszy Freitag, wstając z miejsca.

— Trzeba było od razu mówić, że tu takie rozterki miłosne są, to inaczej bym się do tego zabrała — zaśmiała się kobieta.

— Tak, tak. Mówicie o mnie, ignorując fakt, że stoję obok. — Richard przewrócił oczami, zabierając ze stolika komórkę. Spojrzał na jej wyświetlacz, po czym schował do kieszeni.

— Widzę was w czwartek na pierwszej przymiarce.

— W czwartek nie damy rady. Mam trening — odezwał się młodszy Freitag.

— To w piątek. — Kristin spojrzała na niego znacząco. Przewróciła oczami, widząc niezadowolenie na twarzy chłopaka. — Co jest nie tak z piątkiem?

— No nie wiem, może chciałbym się z kimś spotkać? — Pytał retorycznie.

— Christian, naprawdę nie mam do niego sił. — Kobieta zwróciła się do starszego Freitaga, na co ten wzruszył ramionami.

— Dobra, pogadam z trenerem, może uda mi się przełożyć trening.

— To co? Zdzwonimy się? — Zaproponował Christian, a kobieta przytaknęła.

— W takim razie, dzięki za dzisiaj.

— Do zobaczenia i powiedzcie ojcu, że na niego czekam. — Mężczyźni kiwnęli na pożegnanie, po czym opuścili Atelier i skierowali się do samochodu.

— Dobra, pora na jedzenie, bo zaraz umrę z głodu — odezwał się Christian. 

— Jestem za.

*

Richard siedział na miejscu pasażera w samochodzie brata i całą drogę powrotną do Breitenbrunn myślał o tym, jak wygląda obiekt westchnień Lewickiej, z którym była umówiona na randkę. Wysoki, umięśniony i barczysty brunet. Tak go widział. Wyciągnął telefon z kieszeni, zerkając na wyświetlacz, na którym chciał zobaczyć, chociaż najkrótszą wiadomość od Rudej, ale niczego nie było. Spojrzał przez przednią szybę, cicho wzdychając.

— Masz zamiar teraz siedzieć taki struty, czy odezwiesz się do niej w końcu? — zapytał Christian, zerkając przelotne na brata, by po chwili przenieść wzrok na boczne lusterko. Włączył kierunkowskaz, zjechał na trzeci pas autostrady, wyprzedził srebrnego mercedesa i wrócił na środkowy pas.

— Wiesz, że obowiązuje ruch prawostronny? — odezwał się brunet.

— Serio? Teraz będziesz się czepiał mojego stylu jazdy? Jakbyś nie zauważył, jedziemy o wiele szybciej od samochodów na prawym pasie.

— Super — mruknął brunet, zastanawiając się, gdzie Daria będzie spędzała randkę ze swoim nowym wybrankiem. Restauracja? Spacer w parku? A może luźne spotkanie w barze? Ostatnią opcję od razu odrzucił, bo była za mało romantyczna.

— Czyli nie zadzwonisz do niej?

— Po co? Pewnie szykuje się do wyjścia. Poza tym, jakby chciała, to sama by się odezwała. — Christian zrezygnowany pokręcił głową, głęboko wzdychając.

A może lepiej zaprosić Karin na to wesele? — zastanawiał się Richard.

— Weź, gdzieś tutaj się zatrzymaj. — Poprosił brata.

— Nie podrzucić cię do mieszkania?

— Nie, muszę się przejść.

Christian zatrzymał się na poboczu, a brunet odpiął pas.

— Dzięki, zdzwonimy się co do czwartku.

— Jasne, cześć.

— Cześć — odpowiedział chłopak i zamknął drzwi.

Starszy Freitag nawrócił i odjechał, a Richard po wzięciu głębokiego wdechu ruszył przed siebie. Po drodze wszedł jeszcze do sklepu, a następnie skierował swoje kroki w stronę parku. Idąc jedną z alejek, pomrugał kilkukrotnie oczami, gdy na jednej z ławek zobaczył siedzącą dziewczynę. Daria patrzyła w ziemię, mając w uszach słuchawki. Jej strój nie wskazywał na to, żeby miała mieć randkę. Ubrana była w jeansy z dziurami na kolanach oraz szarą bluzę z kapturem, a na stopach założone miała adidasy. 

Mało randkowy strój. No, chyba że umówiła się ze skejtem — skwitował w myślach brunet.

Patrzył na siedzącą z pochyloną głową dziewczynę. Ręce miała schowane do kieszeni od bluzy i energicznie ruszała stopą w rytm muzyki dochodzącej ze słuchawek. Freitag stał i wpatrywał się w nią, zastanawiając się, czy podejść. W końcu wykonał pierwszy krok w jej kierunku, który zainicjował pozostałe. Pomimo że był już coraz bliżej niej, ona w dalszym ciągu nie podniosła wzroku. Usiadł obok na ławce, po czym uśmiechnął się, gdy spojrzała na niego. Obserwował jej zmieszany wyraz twarzy i wymuszony uśmiech. Ruda wyłączyła muzykę, wyjmując słuchawki z uszu.

— Cześć.

— Cześć — odpowiedziała, cicho wzdychając. Nie podobało jej się to, że Richard zauważył ją w parku, bo teoretycznie powinna być na randce. Myślała, że wyjechał na cały weekend, a on ku jej niezadowoleniu wrócił i teraz siedzi obok.

— Co tu robisz? — zapytała po chwili.

— Wracam do mieszkania. A ty nie powinnaś być teraz na randce? — Richard obserwował, jak dziewczyna przygryza wargę, zamyślając się na chwilę.

— A ty nie powinieneś siedzieć w Monachium z Kristin? — Odbiła piłeczkę Daria, na co brunet zrobił zaskoczony wyraz twarzy, bo kompletnie nie rozumiał, o co chodzi Lewickiej. Nie widział powodu, żeby miał z kobietą przebywać więcej czasu, niż było to potrzebne.

— Prawdopodobnie będę widział się z nią w czwartek. — Daria rozchyliła lekko usta ze zdziwienia, bo nie spodziewała się takiej odpowiedzi. 

Kolejny raz poczuła ukłucie zazdrości w sercu. Spotykał się z nią. Specjalnie dla niej pokonywał kilkadziesiąt kilometrów, żeby spędzić z nią czas.

— Acha — odpowiedziała, przygryzając wnętrze policzka. — Ja będę się zbierała — dodała, wstając z miejsca. Chciała jak najszybciej uciec od Richarda, żeby znowu nie zaczął wypytywać ją o randkę, której przecież tak naprawdę miało nie być.

— Może wpadniesz do mnie? Albo ja do ciebie? — zapytał z nadzieją w głosie Freitag. Liczył, że dziewczyna się zgodzi.

— Nie uważasz, że to byłoby trochę dziwne? — Lewicka spojrzała na niego, unosząc brew do góry.

— Eee, nie?

— Richard, ja wiem, że się przyjaźnimy, ale przyjaciele nie spotykają się tak często. Nie wiem, czy Kristin byłaby z tego zadowolona.

— Zapewniam cię, że byłaby zachwycona — odparł chłopak, uśmiechając się od ucha do ucha.

— To jest jakaś dziwna.

— No szalona jest, jak to artystyczna dusza. — Zaśmiał się brunet.

— Richard, muszę już iść. — Ucięła krótko Ruda, bo ta rozmowa coraz mniej jej się podobała.

— Mogę wprosić się do ciebie? Opowiem ci o Kristin. — Kiedy dziewczyna usłyszała te słowa, poczuła, jak zaczęło wzrastać jej ciśnienie.

— Nie. Nie możesz się wprosić, bo nie mam zamiaru słuchać o twoich miłosnych podbojach. Możesz spotykać się, z kim chcesz, ale ja nie mam zamiaru tego słuchać i nie wiem, co ci strzeliło do głowy, że miałabym na to ochotę! — Krzyczała wzburzona, a Richard zaczął zanosić się śmiechem, gdy to usłyszał. Nie sądził, że Lewicka pomyśli, że spotyka się z jakąś kolejną kobietą.

— Sądzisz, że ja i Kristin? Że spotykam się z nią? — pytał, powstrzymując śmiech.

— A nie? Byłeś z nią dzisiaj w Monachium.

— Nie byłem z nią. Byłem u niej — odparł, lustrując uważnie twarz dziewczyny. Daria patrzyła na niego, zaciskając usta i marszcząc brwi. Pogubiła się w tym, co mówił Freitag. Z jednej strony zaprzeczał, że z nią był, by po chwili stwierdzić, że jednak był. — Byłem u niej z Christianem. I Kristin jest piękną kobietą, nie przeczę, ale nie gustuję w starszych i na dodatek zamężnych.

— Chyba nie rozumiem — odpowiedziała Lewicka, cicho wzdychając.

— Kristin jest przyjaciółką rodziny. W Monachium ma swoje atelier. Byliśmy u niej, bo ma nam uszyć garnitury.

— O! Heh... — wyrwało się z ust dziewczyny. — W takim razie przepraszam, pomyliłam się — dodała zmieszana, siadając na ławce. Chciała w tym momencie zapaść się pod ziemię, uznając, że Richard ma ją za wariatkę, która bez powodu wtrąca się w czyjeś życie.

— Czyli jednak zostajesz? — zapytał brunet, patrząc na Rudą zmrużonymi oczami.

— Gdzie?

— No, w parku. Mówiłaś, że wracasz do siebie, a teraz ponownie usiadłaś na ławce — odparł, powstrzymując śmiech, bo bawiła go ta sytuacja. Zdawał sobie sprawę z tego, że dziewczyna była zazdrosna, co mu schlebiało, bo oznaczało, że w jakiś sposób zależało jej na nim, chociaż nie chciała się do tego przyznać.

— Nie no, wracam do mieszkania — powiedziała, wstając z miejsca.

— Mogę się wprosić do ciebie? — zapytał, spoglądając na nią niewinnym spojrzeniem. Daria pokręciła z niedowierzaniem głową, widząc jego minę.

— No to już chodź — odezwała się, ruszając przed siebie. — Kolejnej kompromitującej sytuacji już dzisiaj nie powinnam zaliczyć — dodała, na co brunet zaśmiał się cicho.

— A co z tą twoją randką? — Lewicka zacisnęła usta, słysząc pytanie Freitaga. Ok, pomyliłam się, zaraz znowu się skompromituję — pomyślała sobie, głęboko wzdychając. 

— Nie ma, nie było i nie będzie żadnej randki — odpowiedziała szczerze.

— To znaczy?

— To znaczy, że cię okłamałam. Słysząc w tle głos Kristin, stwierdziłam, że nie będę gorsza i skłamałam, że mam randkę — odparła, wzruszając ramionami.

— Czyli znowu byłaś o mnie zazdrosna i chciałaś, żebym ja poczuł się tak samo? — Chłopak spoglądał na profil jej twarzy, uśmiechając się pod nosem.

— Jakie znowu? — Dziewczyna spojrzała na niego, unosząc brwi do góry.

— Przypomnieć ci o pewnej scenie zazdrości po treningu?

— Boże, jakie ty masz wybujałe ego. Mieścisz się z nim w drzwiach? — Richard roześmiał się głośno, gdy to usłyszał. Kolejny raz przyznał w duchu, że Daria rzucała takimi tekstami, że utrzymać przy niej powagę było trudno.

— Jaka dowcipna — powiedział, szczypiąc ją w pupę. Ruda podskoczyła z zaskoczenia, zasłaniając pośladki dłońmi.

— Ej, ręce przy sobie — Freitag zaśmiał się i puścił jej oczko. Nagle objął dziewczynę ramieniem, po czym przyciągnął do siebie.

— No to jak? Jesteś o mnie zazdrosna? — wyszeptał jej do ucha.

— Nie przekraczaj mojej osobistej strefy komfortu — odpowiedziała, wyswobadzając się.

Spojrzała kątem oka na bruneta, a ten uniósł kąciki ust do góry, widząc delikatne rumieńce na jej policzkach. Teraz miał już stuprocentową pewność, że dziewczyna była o niego zazdrosna.

********************************

No to Ryśka czeka impreza. Ciekawe, którą zaprosi: Darię, czy może jednak Karin?

Do następnego :)