Je tranen raken mij, recht in mijn hart.
De pijn en wanhoop op jouw gezicht, weerspiegelen mijn falen.
Ik moest je beschermen, veilig houden, behoeden. Het lukte mij niet, hoe hard ik ook vocht, hoe hard ik probeerde. Je bleef vallen, pijn hebben en verdriet.
Ik zal door gaan, je hand vast houden als het moeilijk is, je van de grond blijven rapen als je bent gevallen, me als een schild voor je werpen, net zolang ik niet meer kan. Ik zal alles doen wat binnen mijn macht ligt, de weg voor je vrij vechten, hemel en aarde bewegen als je maar veilig bent. Ik laat je niet los.

Of ik aan de kant wil gaan zodat je zelf op kan staan. Een stap opzij wil doen zodat je zelf overzicht hebt en je kan voorbereiden. Op een paar meter afstand wil blijven terwijl je de wereld ingaat. Thuis blijf, terwijl je je eigen pad kiest en obstakels overwint. Je kan het alleen.

Mijn angst om te verliezen, werd de molensteen om jouw nek.

Brief van vader aan dochter