'Hé, slaapkop!' roept Echo door mijn hoofd. 'Word wakker! De wekker piept nu al tien minuten. Zet hem alsjeblieft uit! Ik word er helemaal gek van!'

'Wat?' vraag ik suf, terwijl ik op mijn linkerzij ga liggen. Ik knipper met mijn ogen en wrijf de slaap eruit. Het gepiep van mijn wekker dringt nu pas tot me door. Ik ga rechtop zitten en zoek de wekker, die op de een of andere manier steeds van plek verschuift. Als ik de wekker heb gevonden, sla ik hem uit. Het is zeven uur in de ochtend en eindelijk vrijdag.

'Dank je,' zegt Echo met een plagend toontje in haar stem.

Dan realiseer ik me dat het al zeven uur is. Ik had al tien minuten wakker moeten zijn en al bijna op de fiets moeten zitten. 'Je had me ook wel eerder mogen wekken!' roep ik gestrest. 'Ik kom nog te laat op school! Shit!' Ik spring uit bed en grijp wat kleding van gisteren van mijn stoel. Ik ren over de overloop naar de badkamer en laat de kraan lopen tot hij warm genoeg is om eronder te stappen. De hete stralen voelen prettig aan op mijn huid. Alsof ik nooit uit bed ben gestapt. Snel pak ik wat zeep en was mijn lichaam. De badkamer vult zich met de heerlijke geur van kokos. Als ik de zeep van mijn armen af laat spoelen klopt mam op de deur.

'Skyler!' roept ze door de deur.

'Ja?' vraag ik terwijl ik shampoo op mijn hand giet.

'Ik breng je wel naar school vandaag.' Ze wacht niet op mijn reactie. Ik hoor de overloop kraken, waardoor ik weet dat ze weg is.

'Je wist het, hè?' vraag ik aan Echo, met het schuim in mijn haar.

'Daarom liet ik je ook tien minuten langer liggen. Anders zou je weer gaan miepen dat ik je niet langer liet liggen. Je bent erg lastig, weet je dat?'

'Dank je,' zeg ik, terwijl ik de shampoo uitspoel.

'Ach, geen probleem,' zegt ze.

Ik geniet nog even van het water, waarna ik de kraan uitzet en me afdroog. Ik trek een strakke spijkerbroek aan met diepe zakken. Daarboven doe ik mijn favoriete T-shirt aan. Een navyblue shirt met een quote erop: Stars can't shine without Darkness. Als laatste trek ik een vest aan en twee verschillende sokken. Dan ga ik terug naar mijn kamer, pak mijn horloge en doe hem om. De cijfers geven aan dat het twintig over zeven is. Normaal gesproken zou ik allang op de fiets moeten zitten. Ik grijp mijn grijze rugzak van de grond en ren de trap af naar beneden. Bijna struikel ik over Max, die kwispelend in de gang wacht tot hij uitgelaten wordt. Ik laat mijn tas in de gang achter en vervolg mijn ochtendroutine: lenzen indoen, make-up opsmeren, eten maken, brood smeren om mee te nemen naar school, tandenpoetsen, haar doen en vertrekken. Dat allemaal in een kwartiertje. Meestal red ik het wel binnen een kwartier, soms niet, maar dan mag ik extra hard naar school fietsen. Vaak denk ik dan dat ik te laat kom, maar eigenlijk ben ik dan alsnog een half uur te vroeg. Mam brengt me alleen als het keihard regent, of als ze daar zin in heeft zoals vandaag. Meestal red ik mezelf wel.

Zonder moeite doe ik mijn lenzen in en vervolgens doe ik een licht laagje mascara op. Ik heb nooit echt zin om veel meer te doen dan dat en om eerlijk te zijn heb ik het ook niet echt nodig. Snel werk ik wat brood naar binnen en smeer ik wat voor school. Om precies kwart voor acht ben ik klaar om weg te gaan. 'Mam?' roep ik. 'Ben je klaar om te gaan? Anders kom ik nog te laat.'

'Ja, ik ben klaar,' zegt ze. Mam trekt haar jas aan en checkt haar zakken nog even. 'Bijna klaar,' zegt ze als ze nog haar mobiel en haar tas van de keukentafel afhaalt. 'Ben je klaar?' vraagt ze dan aan mij.

'Ik wel. Jij?' vraag ik.

'Ja,' zegt ze, terwijl ze de deur opentrekt. 'Nee,' zegt ze plotseling, voordat ze buiten staat. 'De autosleutels.' Met een ongemakkelijke glimlach loopt ze terug het huis in en pakt de autosleutels van de kast af. 'Nu kunnen we gaan.' Lachend kijk ik mijn verstrooide moeder aan.

'Weet je het zeker?' vraag ik, voordat ik de deur dichttrek.

'Ja, echt. Ik heb alles bij me.' We stappen in een witte Audi. We hebben best wat auto's gehad, maar deze is absoluut mijn favoriete auto. Ook al kan ik niet zelf rijden, deze auto is zo fijn. Verwarmde stoelen, geweldige stereo en de tomtom kan bestuurd worden door de stem.

'Moet je vanmiddag nog werken?' vraag ik aan mam, terwijl ze de oprit afrijdt.

'Ja, ik heb nachtdienst. Net als je vader.' Ik zucht. Ik vind het vreselijk als mijn ouders weer eens nachtdiensten draaien. Pap is dokter op de Eerste Hulp. Hij heeft het vaak ontzettend druk en wordt ook op onregelmatige werktijden opgeroepen. Ik zie hem niet zo vaak door zijn onregelmatige werkrooster. Mijn moeder is een verpleegster op de kinderafdeling. Zij heeft vaak wel een regelmatig rooster, maar het komt ook weleens voor dat ze nachtdiensten moet draaien, zoals vandaag. Het voordeel is dat we eigenlijk nooit krap bij kas zitten.

Mam en ik rijden in stilte naar school. Alleen de radio staat aan. De muziek is niet zo best, maar het is uit te houden. De verwarming loeit zachtjes en ik heb de stoelverwarming op vol aanstaan. Het is maar tien minuutjes rijden naar school, maar het wordt vaak twintig door de files op de weg.

'Nog iets bijzonders vandaag?' vraagt mam, als we weer eens stilstaan in de lange rij auto's.

'Nee, gewoon lessen,' antwoord ik, terwijl ik de radio zachter zet. De muziek wordt met de minuut slechter.

'Jawel, je hebt gastlessen vandaag,' onderbreekt Echo me.

'Oh ja,' zeg ik ietwat teleurgesteld. 'Er worden gastlessen gegeven op school vandaag.' Ik kijk naar de auto's die voor ons staan. Rechts van ons staat een zilveren Volkswagen. Ik herken Hudson, een zesdejaars met een rijbewijs. Enkele seconden kijken Hudson en ik elkaar aan. Hij is de eerste die zijn blik afwendt en doet alsof hij me niet kent. We hebben een paar lessen samen, maar ik ken hem niet echt.

'Leuk! Waar gaan ze over?'

Ik zucht. Het onderwerp is helemaal niet leuk. 'Geestelijke stoornissen,' zeg ik zo luchtig mogelijk. Mijn moeder valt stil. Mijn geestelijke gesteldheid is een gevoelig onderwerp bij mam. Ze doet wel alsof ze het niet erg vindt, maar ondertussen had ze liever een gezond kind gehad.

Ze glimlacht naar me. 'Misschien steek je er wel wat van op,' probeert mam.

Ik knik. 'Ja, misschien.'

Ik doe de radio weer wat harder, zodat we niet meer hoeven te praten. Na een kwartier rijden we het schoolterrein op. Mam parkeert in een van de vakken naast school. 'Veel plezier op school,' zegt ze als ik mijn tas van de achterbank pak.

'Dank je,' antwoord ik. Snel geef ik haar kus en open de deur. Mam zwaait me uit als ik de deur dichtgooi. Ongemakkelijk zwaai ik terug en kijk hoe mijn moeder wegrijdt. Daarna loop ik over de parkeerplaats de school binnen. Het is nog maar tien over acht en helemaal niet druk in school. Ik had verwacht dat het veel drukker zou zijn, maar ik heb het mis. Ik loop naar mijn kluisje, nummer negenenvijftig en hang mijn jas naast het kluisjesblok. In mijn ooghoek zie ik Hudson het schoolgebouw binnenlopen. Hij loopt mijn kant op en hangt zijn jas naast mijn jas. 'Hoi,' zeg ik voorzichtig.

'Hallo,' antwoordt hij met een stoïcijnse blik, terwijl hij zijn tas over zijn schouder gooit en wegloopt.

'Trek het je niet aan,' zegt Echo. 'Hij is gewoon een idioot. Net zoals elke andere jongen hier op school.' Ik grinnik en gooi wat boeken in mijn kluisje. Ik kijk naar de foto die aan de binnenkant van mijn kluisje hangt. Darlene en ik staan er allebei lachend op. Die foto is al twee jaar oud, maar ik zie er niet anders uit. Ik glimlach naar de foto, doe mijn kluisje dicht en loop daarna naar de schoolzaal. Bij de ingang sta ik stil en kijk rond. Mijn oog valt op Darlene, die op de "hangbank" zit. Het verbaast me niets dat Darlene al uitgebreid op die bank hangt. 'Skye!' roept ze door de bijna lege schoolzaal. 'Hierzo!' roept ze al zwaaiend met haar armen. 'Typisch Darlene,' zegt Echo met een jaloerse toon.

Ik loop naar haar toe en ga naast haar zitten. 'Heb je je mail gelezen?' vraagt ze, nog voordat ik "hoi" heb kunnen zeggen.

Ik zet mijn tas op de grond en kijk haar aan. 'Ik heb mijn mail gelezen, ja. Ik heb alleen geen idee waar je het over hebt. Wat had ik moeten weten?'

'Die presentatie... vandaag... over stoornissen...' Tussen elke woordgroep neemt ze even pauze en kijkt ze me indringend aan met haar bosgroene ogen.

'Ja, dat heb ik meegekregen. Echt super!' Ik zucht. Ik heb absoluut geen zin om het over stoornissen te hebben, ik heb in mijn hele leven al genoeg gehoord over stoornissen.

'Ook leuk dat het meteen het eerste uur is,' gaat Darlene ongestoord verder. 'Moet je meteen naar een lezing luisteren die een blókuur duurt! Ik bedoel één uur is al te veel, maar nu moeten we er verdorie twee!' Ze gaat onderuithangen en zucht diep.

'Je hebt het maar zwaar,' zeg ik vermoeid.

Darlene kijkt me aan. Ik zie de blik in haar ogen veranderen. Dan schiet ze overeind en slaat haar armen om me heen. 'Hé, maak je geen zorgen!' zegt ze. 'Niemand zal merken dat je gek bent. Je bent de normaalste gek die ik ken.' Darlene gebruikt altijd het woord "gek". Ik vind het niet erg als zij het zegt, ze is zelf namelijk ook niet helemaal zuiver. Samen zijn we één grote bonk gestoordheid.

Ik trek een wenkbrauw op. 'Hoeveel gekken ken je?' vraag ik.

Ze glimlacht, zodat het spleetje tussen haar tanden zichtbaar wordt. 'Eentje,' zegt ze ondeugend. 'Jij!'

'Dat is mooi,' zeg ik lachend, terwijl ze me loslaat. Een paar leerlingen, waaronder Hudson, kijken naar ons, maar wij trekken er ons niets van aan. Dat doen we nooit.

De schoolzaal loopt langzaam vol met leerlingen en ook het volume gaat omhoog. Het begon met zachte gesprekken, maar het is nu meer een kippenhok dan een schoolzaal. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het vijf voor halfnegen is. 'De bel gaat zo,' zeg ik tegen Darlene. 'Zullen we naar het lokaal gaan?' vraag ik, terwijl ik opsta en mijn tas pak. 'We moeten wel zes trappen op.'

'Oh nee! Niet de trappen,' kreunt Darlene, terwijl ze moeilijk opstaat. 'Ik haat die dingen. Ze zijn de grootste vijand van de scholier. Jaarlijks sterven er duizenden leerlingen vanwege deze gevaarlijke killers. Ze zijn levensgevaarlijk.' Ze trekt een dramatisch gezicht.

Ik trek een scheef gezicht en grijp haar arm. 'Kom mee, drama Queen.'

'Nee!' schreeuwt Darlene door de hele aula. 'Je vermoordt me nog!'

Sommige leerlingen kijken op van hun gesprek en staren ons, met name Darlene, geschokt aan. Ik trek Darlene mee de gang op en probeer de starende blikken te negeren. We lopen de aula uit naar de monsterlijke trappen.

'Ben je er klaar voor?' vraag ik als we voor de trappen staan.

'Nee, ik heb maar vier uur slaap gehad,' antwoordt Darlene. 'Ik kan dit echt niet aan.'

'Wat heb je gedaan dan?' vraag ik, terwijl ik de eerste traptreden oploop en zo Darlene dwing om mee te lopen. Darlene kan namelijk haar verhaal niet níet vertellen, dus volgt ze me.

'Ik heb de hele nacht met Mason geappt,' zegt ze, terwijl ze begint aan de tweede trap.

'Wacht... Mason Wátson?' vraag ik. 'Die naast je zit bij Spaans?'

'Ja, die Mason. Hij wilde weten wat het huiswerk was,' zegt ze.

'Vast,' zeg ik. 'Jullie hadden het vast wel over meer dan alleen het huiswerk,' zeg ik met een glimlach.

'Nou en?' vraagt ze.

Ik lach en geef haar een zachte duw. De bel gaat als we bij de vierde trap zijn. Gelukkig zijn wel al over de helft. We zwoegen de laatste twee trappen op en lopen door de gang, naar het goede lokaal. De deur van het lokaal staat open. We gaan naar binnen en het eerste wat me opvalt is de PowerPoint die openstaat.

'Zo ver mogelijk achteraan,' zeg ik, terwijl ik half-rennend naar achteren ga. Darlene en ik gaan in de linkerhoek bij het raam zitten, op de achterste rij. We kijken hoe het lokaal zich langzaam vult met leerlingen. De meesten zuchten als ze het scherm zien met de PowerPoint. Als laatste loopt er een man naar binnen. Hij draagt een net, strak pak met een grijze, gestippelde stropdas. Hij doet me vervelend veel denken aan mijn psychiater.

Hij klapt een keer kort in zijn handen. 'Hallo iedereen,' begint hij. 'Mijn naam is dokter Carter en ik ben een psycholoog en psychiater.' Hij kijkt iedereen een voor een aan en laat zijn blik op mij rusten. Alsof hij het doorheeft. Alsof hij weet dat ik Charlotte bezoek. Dan gaat hij verder met praten. 'Ik ben uitgenodigd door jullie school om wat te vertellen over stoornissen. Vandaag gaan we het hebben over psychoses, alterego's, hallucinaties en schizofrenie.'

Ik zucht diep. Dit zou nog eens een leuke les gaan worden.