Ik loop in een rustig tempo de twee straten door, terug naar huis. Het voelt wel lekker om even uit te waaien. Het waait stevig, maar de regen is gelukkig gestopt. Eindelijk kan ik de gebeurtenissen van vandaag laten gaan. Even niemand die aan mijn hoofd zeurt en van alles van me verlangt of eist. Zelfs Echo is stil.
Ik loop de laatste straat uit, onze oprit op. Mams auto staat er al. Ik steek de sleutel in het slot en draai hem om. Met een zachte klik gaat de deur open. Warme lucht en de geur van gebakken aardappeltjes begroeten me. Precies wat ik nodig heb!

Ik stap naar binnen, schop mijn natte schoenen uit trek de deur achter me dicht. Mijn jas gooi ik slordig over de kapstok. 'Ik ben er weer!' roep ik door het huis. Ergens vanuit de woonkamer klinkt het gekras van hondennagels op het laminaat. Max rent meteen naar me toe en springt tegen me aan. 'Hé jongen!' roep ik, terwijl ik door mijn knieën zak en hem een stevige knuffel geef. Max likt mijn hand en blaft een paar keer van blijdschap.

'Hoi Skye!' roept mijn moeder vanuit de keuken. Ik sta op en loop de woonkamer door naar haar toe. Mam staat achter het aanrecht in een pan met aardappels te roeren.

'Hé,' zeg ik terug. Ik ga tegen de verwarming aan staan en druk mijn koude vingers tegen het warme metaal.

'Hoe was het bij Charlotte?' vraagt mam, terwijl ze wat zout over de aardappels strooit. Ze kijkt in het kookboek dat naast haar ligt en leest de volgende regel.

'Wat maak je?' zeg ik, in de hoop dat ze het niet wil hebben over het gesprek met Charlotte.

'Kiphaasjes met een notenkorst en aardappels met sperziebonen. Ik had zin om eens iets nieuws te eten,' zegt ze terwijl ze nog eens goed roert. 'Wil jij de volgende stap even oplezen?' vraagt ze.

Ik knik en pak het kookboek van haar over.

'Maal de noten bijna fijn en doe hiervan twee-derde in een diep bord,' lees ik voor.

'Dat had ik gedaan, wat daarna?' vraagt ze.

Ik lees verder. 'Doe de bloem en een ei beiden apart in een diep bord.'

Mam grijpt de bloem van de plank en giet het in een apart bord. 'Dus,' zegt ze, terwijl ze een ei stukslaat. 'Hoe was het bij Charlotte vanmiddag?' vraagt ze.

Shit. Afleidingsmanoeuvre mislukt. 'Goed,' antwoord ik kortaf. Ik doe alsof ik het boek doorlees om oogcontact te vermijden.

'Waar hadden jullie het over,' vraagt ze terwijl ze het ei stevig doorklopt.

'Dat is vertrouwelijk,' zeg ik. 'Ik hoef het niet te vertellen.'

'Tuurlijk wel,' antwoordt mam, alsof het niets is. 'Je bent mijn dochter, ik hoor dat soort dingen te weten. En ik moet weten waar ik aan toe ben, voordat...'

Dan ontplof ik. Ik kan mijn woede niet langer beheersen. De hele dag was ik al wat kribbig en moe. Bij Charlotte moest ik al moeite doen om niet boos te worden, maar nu lukt het me niet langer. 'Voordat wát, mam? Ik doordraai? Nog gekker word dan ik al ben?' schreeuw ik tegen haar.

Mam laat van schrik de spatel in de pan vallen. 'Skye...' zegt ze, in een poging mij tot bedaren te brengen, maar ik luister niet.

'Ik weet heus wel dat je liever had gewild dat ik normaal was. Ik hoor je wel praten met pap over wat jullie met me aan moeten. Ik ben niet doof! Heb je jezelf ooit weleens afgevraagd hoe dat voor mij is? Denk je dat ik het leuk vind om niet naar school te hoeven voor gesprekken met een psychiater? Denk je dat ik het leuk vind om ziek gemeld te worden voor een mentale evaluatie, elke twee weken? Denk je dat ik hiervoor gekozen heb? Nee! Ik heb hier niet voor gekozen en ik wil dit helemaal niet, maar ik kan hier niets aan doen. Sorry, voor dat ik niet zo ben geworden zoals je had gehoopt. Ik wens gewoon dat je me behandelt als een normale tiener.' Ik ben buiten adem als ik uitgeschreeuwd ben.

Mam kijkt me geschokt aan. Het blijft even stil, maar dan herpakt ze zich. 'Skye, lieverd, je bent goed zoals je bent,' zegt ze dan. 'Echt, je bent precies zoals je moet zijn, maar we kunnen je niet behandelen zoals elke andere tiener, want je bent niet zoals elke andere tiener. Je zult moeten accepteren dat je anders bent en ja, dat moeten je vader en ik ook. Dat is niet makkelijk, maar dat zullen we toch moeten doen. Niet?' vraagt ze. Ik knik. 'Dat betekent ook dat je moet accepteren dat je ook anders wordt behandeld. We moeten toch rekening houden met je schizofrenie, of niet?'

Ik haat het woord schizofreen. Ik houd er niet van, want ik ben het niet. Als het kan, probeer ik het ook te vermijden. Misschien ben ik het wel, maar het hoeft toch niet meteen benoemt te worden?

'Nee,' roep ik uit. 'Nee, dat hoeft helemaal niet! Misschien moet ik meer aandacht krijgen van anderen, maar ik ben geen klein kind meer. Ik ben verdorie al bijna zeventien! Jullie moeten gewoon eens normaal tegen me doen!' roep ik uit. Zodra de laatste zin mijn mond heeft verlaten weet ik dat ik een fout heb gemaakt.

'Niet zo brutaal, jongedame!' Nu wordt mam ook boos. 'Ik probeer je hier te helpen. Ik wil ook dat je zo normaal mogelijk kan leven, maar ik moet je ook opvoeden. Ook al ben je bijna volwassen, ik ben nog steeds degene die verantwoordelijk is over jou. Het spijt mij dat ik je niet kan helpen zoals ik graag zou willen, want ik ben geen psycholoog, maar ik kan wel iemand zoeken die dat wel is. Ik wil niet dat je in een psychose terecht komt of depressief wordt. Ik probeer je alleen maar te beschermen.'

Ze heeft gelijk en dat weet ik ook wel. Ze wil alleen maar doen wat het beste voor mij is ook al vind ik dat niet altijd even leuk.

Ik kijk naar mijn pandasokken. 'Je moet denk ik toegeven dat ze gelijk heeft en je excuses aanbieden,' oppert Echo.

'Ja,' zeg ik zowel naar Echo als mam. 'Ik weet dat je me wilt beschermen. Sorry. Ik had dat niet moeten zeggen.' Beschaamd kijk ik haar aan. Mams gezicht staat vriendelijk en meelevend. Ze loopt naar me toe en trekt me naar haar toe. Ze slaat haar armen om me heen en geeft me een knuffel.

'Het is ook niet makkelijk,' zegt ze terwijl we een beetje heen en weer waggelen.

Nee. Nee, het is niet gemakkelijk als mensen zeggen dat je schizofreen bent.

Ze laat me los en kijkt me nog eens aan. 'Is het weer goed tussen ons?' vraagt ze.

Ik knik en glimlach. Dan ruik ik een vreemde geur. 'Eh, mam?' zeg ik voorzichtig. 'Ik geloof dat de kiphaasjes aanbranden?'

'Ah, nee! Zo veel werk naar de maan!' roept ze verschrikt uit. 'Och, eeuwig zonde. Weet je wat? Ik bestel wel pizza,' zegt ze, terwijl ze de kip in de prullenbak gooit.

Ik lach. 'Doe mij maar een mozzarellapizza,' zeg ik.

'Komt voor elkaar. Ik denk dat we over een halfuurtje dan wel kunnen gaan eten. Moet je nog huiswerk maken?' vraagt ze.

Ik knik. 'Ja, nog wat opdrachten voor biologie.' zeg ik.

'Goed, ga dat maar maken, dan bestel ik de pizza's.' Ik glimlach ongemakkelijk en sta dan op. Snel aai ik Max over zijn kop als ik de keuken uitloop, de gang in. Ik kijk niet in de grote spiegel in de gang en ren de trap op. Ik doe mijn kamerdeur achter me dicht, laat mezelf op mijn bed vallen en pak mijn mobiel uit mijn linker broekzak. Ik doe hem aan en wacht tot hij is opgestart. Meteen als hij aan staat, trilt mijn mobiel een paar keer. Ik krijg een melding dat mijn batterij laag is en ik zie dat ik vier gemiste oproepen heb. Allemaal van Darlene.

'Ugh! Darlene!' zeg ik tegen mijn mobiel. Stiekem glimlach ik. Ik zoek haar op in mijn contacten en druk op "bellen". Normaalgesproken zou ik appen, maar dat zou niet snel genoeg gaan. Ik hoor een piep en wacht op Darlenes stem.

'Skye!' roept ze uit, zodra ze heeft opgenomen. 'Jemig! Waar was je nou? Ik was echt bezorgd toen je niet opnam! Doe me dat nooit meer aan, wil je?' Ik houd mijn mobiel een paar centimeter van mijn oor af om niet doof te worden aan mijn rechteroor.

'Darlene, doe rustig,' zeg ik met een lach. 'Ik zat bij de shrink.' Er valt een stilte.

'Oh... dat wist ik niet,' zegt ze, zowel opgelucht als teleurgesteld. 'Waarom? Het ging toch hartstikke goed?'

Ik draai me om, zodat ik op mijn rug lig en naar het plafond kan staren. 'Ja, dat vond ik ook. Ik was alleen boos en ik smeet borden stuk. Misschien niet mijn beste actie.' Ik snuif. 'Mam dacht meteen dat ik een psychose had.'

'Super overdreven,' zegt Darlene. 'Ik bedoel, iedereen heeft weleens een slechte dag, toch? Ik bedoel... iedereen doet dat weleens!'

'Dat vond ik nou ook, maar mam dacht daar totaal anders over.'

'Wat vond Echo?' vraagt ze.

Mijn ouders, Darlene en Charlotte zijn de enige die weten over Echo. Alleen Darlene en Charlotte doen er niet raar over. Darlene beschouwt me zelfs niet als "gek". Misschien gestoord, maar eerder prettig gestoord.

'Echo vond het wel een goed plan,' zeg ik met een zucht. 'Ze vond het wel een goed idee om mijn woede kwijt te raken. Het gekke is dat mam me juist had aangemoedigd om de oude borden stuk te gooien, als ik merkte dat ik kwaad was.'

Darlene begint te lachen. 'Dat is echt belachelijk!' roept ze door de telefoon. 'Je moeder zegt dat je dat mag doen, dan doe je dat en dan zit je meteen in een psychose? Ha! Wat een grap.'

Ik lach mee, maar eigenlijk vind ik het helemaal niet zo grappig. Het voelt soms als verraad, wanneer mijn moeder me weer naar Charlotte stuurt.

'Anyways...' gaat Darlene verder. 'Wil je een film kijken? Bij mij thuis? Ik trakteer op popcorn!'

'Je hebt nog huiswerk, weet je nog? Engels, biologie, scheikunde,' herinnert Echo me. 'En pizza!'

'Ik heb nog een berg huiswerk te maken. Sorry,' zeg ik.

'Aaah, echt? Dat is stom!'

'Morgen gaat meneer Dexter scheikunde controleren. Ik loop nogal achter.' Ik kijk naar mijn kast met boeken. Ik ben nog helemaal niet begonnen aan scheikunde. Ik weet niet eens met welk hoofdstuk we bezig zijn.

'Oh, shit! Dat moet ik ook nog maken. Dank je voor de herinnering. Ik bel je vanavond nog wel terug, als ik het af heb!'

'Tot later!' zeg ik.

'Doei!' roept ze en ze hangt op. Beneden roept mam me voor het eten. Vermoeid van de lange dag loop ik naar beneden. Pap en mam zitten al aan tafel met elk een pizza op hun bord. Ik ga ook aan tafel zitten en begin aan de pizza. Gelukkig wordt er nauwelijks gepraat aan tafel. Pap vertelt wat over zijn werk, maar ik luister niet echt.

Na het eten ruim ik de tafel af en ga ik weer naar boven, om aan mijn scheikunde en biologie te beginnen. Zuchtend open ik het boek en lees de opgaves door. Het is niet zo moeilijk, maar het is gewoon veel.

'Je gaat me wel helpen met scheikunde, oké?' zeg ik tegen Echo.

'Wat je wilt,' antwoordt ze met een ongeïnteresseerde toon in haar stem.

Ik begin aan mijn huiswerk. Een voor een maak ik alle opgaves. Ik kijk op de digitale klok die naast mijn bed staat. De cijfers geven aan dat het net iets voor twaalven is. Ik heb de hele avond doorgewerkt zonder dat ik er erg in had. Darlene heeft me nog niet eens teruggebeld! Ik pak mijn mobiel en besluit dat het wel goed is. Ik kleed me snel om en duik mijn warme bed in. Ik luister, maar ik hoor niets. Geen Echo, geen auto's, geen vogels en zelfs geen wind. Ik ontspan me en na een paar minuten val ik in slaap.