Na school ben ik zo snel als ik kon naar huis gegaan. Darlene zou me om vier uur ophalen, zodat we naar jurken konden zoeken. Gelukkig is het op vrijdag koopavond, anders hadden we niet erg veel tijd gehad.

Snel eet ik nog wat brood, voordat Darlene op de stoep staat.

Net als ik klaar ben met eten, gaat de bel. Darlene staat voor de deur. 'Klaar om te gaan?' vraagt ze, terwijl ik mijn schoenen aandoe. 'Ik heb zo'n gave winkel gevonden en het is niet eens zo ver hiervandaan!'

'Leuk,' zeg ik afwezig. Ik maak nog een lusje in mijn veter en dan ben ik klaar om te gaan.

'Wat is er met je? Ben je niet blij dat je een jurk gaat vinden vandaag?' vraagt ze.

'Jawel...'

'Maar...?' vraagt ze, terwijl we naar haar auto lopen.

'Ik heb een date morgenavond met Linkon. Als we vandaag niet waren gegaan, dan was dat vandaag geweest.'

'Geef je me nu de schuld voor het feit dat je date niet door is gegaan?' roept ze uit.

'Nee!' zeg ik snel. 'Nee, maar ik heb gewoon zin in morgenavond.'

'Ooh!' jubelt ze. 'Je bent verliefd! Tot over je oren verliefd!'

Ik ga er niet tegenin en stap in de auto. Darlene zet de motor aan en rijdt weg. We rijden tien minuten en dan zijn we bij een klein winkeltje, achterin het winkelcentrum. Het winkeltje heet Droomprinses. Ik lach bij het zien van de naam.

Darlene parkeert de auto op de parkeerplaats en samen lopen we het winkeltje in. Het is niet een grote winkel, maar het ziet er ruimtelijk uit. Overal bij de muren staan paspoppen met jurken. Er hangen zelfs een paar trouwjurken in de winkel.

'Oh, dit wordt leuk!' jubelt Darlene als ze naar al die jurken kijkt. 'Waar moeten we beginnen?' Ze rent naar een rek en bekijkt alle jurken een voor een. Een verkoopster komt naar me toelopen. 'Hallo dames, waarmee kan ik jullie helpen?' Ze glimlacht vriendelijk.

'We hebben een bal deze zomer en we zoeken een jurk,' zeg ik. Darlene draait zich om en ziet dat ik met een verkoopster sta te praten. Ze laat de jurken hangen en komt naast me staan.

'Dan zijn jullie bij het juiste adres!' zegt de verkoopster met een overdreven, witte glimlach.

'Slijmbal,' zegt Echo. Ik moet mijn best doen om niet te gaan lachen. Darlene geeft me een subtiele duw. De verkoopster heeft niets in de gaten en gaat gewoon door met praten. 'Waar zijn jullie naar op zoek? Lange jurk of een korte jurk? Met schouders of zonder?'

'Geen idee,' zegt Darlene. 'Zolang het me maar perfect staat.'

'Ik zal eens kijken.' De verkoopster neemt Darlene in zich op en knikt. 'Ik heb, denk ik, wel iets.' De verkoopster loopt weg.

'Jemig, wat is zij netjes,' zegt Darlene op gedempte toon. We lopen schuifelend achter de verkoopster aan naar een rek naast het raam. 'Waarom moest je zonet lachen?' vraagt Darlene. Bijna schiet ik weer in de lach.

'Wat?' vraagt Darlene weer.

'Oh Echo...' antwoord ik. 'Ze had commentaar. Het was nogal grappig, alleen nu is het niet meer grappig.'

'Ugh! Weet je hoe vervelend het is als je ergens voor wordt buitengesloten?' zeurt Darlene. Ik glimlach onschuldig en kijk hoe de verkoopster tussen de jurken struint.

Af en toe trekt ze een jurk uit het rek. Na een paar minunten loopt ze naar ons terug met een aantal jurken over haar arm. Ze laat een felrode jurk zien. Hij is strapless, getailleerd simpel, maar prachtig. 'Deze leek me voor jou wel mooi.' De verkoopster geeft de jurk aan Darlene, die lichtelijk moeilijk kijkt. Ze glimlacht vriendelijk, maar ik zie dat ze onzeker is.

Dan richt de verkoopster zich op mij. 'Voor jou had ik deze groene jurk.' Ze laat me een lichtgroene jurk zien. Hij is zachtgroen, aan de zijkant zit een zilveren ster van kraaltjes. Deze jurk is ook strapless en behoorlijk strak. Ik kijk naar de jurk en eigenlijk vind ik hem niet mooi. 'Ik heb hier nog een paar jurken.' Ze geeft ons nog wat jurken en wij gaan naar de pashokjes. Achterin de winkel staan vier hokjes. Ik neem de eerste van de rij en Darlene neemt degene naast me. Ik trek het bordeauxrode gordijn dicht en hang de jurken op aan de haakjes. Ik heb vijf jurken aan de haakjes hangen. Ik begin maar met de lelijkste: de groene jurk. Snel trek ik mijn kleren uit, leg ze op het kleine krukje in de hoek en trek de jurk aan. Het resultaat verbaast me. Eigenlijk staat het me best wel goed, maar ik vind de kleur absoluut niet mooi.

'Hé, ben je klaar daarbinnen?' roept Darlene vanachter het gordijn.

'Ja, ik kom eraan.' Ik trek het gordijn weg en zie Darlene in een zachtroze jurk. De verkoopster komt weer naar ons toelopen. 'En?' vraagt ze. 'Wat vinden jullie ervan.'

'Ik vind de kleur niet zo,' zeg ik voorzichtig. Ik ga voor de spiegel staan en trek aan de jurk.

'Eigenlijk is hij gewoon spuuglelijk,' zegt Echo.

'De kleur staat wel erg goed bij je haar,' zegt de verkoopster. Ze pakt mijn haar vast en legt ze over mijn schouders.

'Ja, maar we passen absoluut niet bij elkaar,' zegt Darlene, terwijl ze naast me komt staan. 'Ik bedoel, dit kan echt niet.' Ze kijkt nog eens naar haar jurk. 'Ik ga maar eens een andere aan doen.'

'Goed idee,' zeg ik. 'Ga ik ook doen.' Ik loop mijn pashokje weer in en trek de jurk uit. Daarna trek ik een witte baljurk aan, met een rood lint rond de middel. De jurk is erg zwaar, maar wel mooi. Het nadeel is dat mijn figuur er niet heel erg mooi in uit komt. Waarschijnlijk staat hij Darlene beter dan mij. Ik trek het gordijn weg en zie Darlene al voor de spiegel staan. Ze draagt een gele jurk, die ontzettend veel lijkt op de jurk die Belle draagt in de Disneyfilm Belle en het Beest. 'Wauw,' zeg ik. 'Dat staat je best wel goed.'

'Vind je?' vraagt Darlene. 'Ik vind hem vreselijk. Ik lijk veel te veel op een Disney-prinses. Verschrikkelijk!' Ze bekijkt zichzelf nog eens goed. 'Jouw jurk is best mooi,' zegt ze. 'Maar...' ze valt stil.

'Ik weet het, het lijkt een beetje op een trouwjurk en mijn figuur is hier niet voor gemaakt,' zeg ik.

'Ja,' zegt Darlene.

'Ach, dat valt wel mee,' zegt Echo. 'Maar ik denk dat er wel een betere jurk voor je is.'

'Ik ga maar weer eens een andere jurk aandoen,' zeg ik, terwijl ik weer in het pashokje verdwijn.

Uiteindelijk lopen we allebei met een jurk naar buiten. Darlene heeft toch de rode jurk gekocht, die de verkoopster als eerste aan haar liet zien. Ik heb een navy-blauwe, lange jurk met een subtiele bloem aan de linkerkant op mijn middel. Het is precies de juiste jurk. Strak bovenaan en wat losser als hij naar beneden valt. Ik kan bijna niet wachten tot ik hem mag aantrekken. We lopen de parkeerplaats op naar Darlenes auto. We leggen de jurken netjes achterin en stappen in.

'Zullen we nog even langs de juwelier gaan?' vraagt Darlene als ze de auto opstart. 'Ik bedoel we moeten wel wat passende sieraden hebben bij onze jurk.' Darlene rijdt naar winkelcentrum en parkeert op de overvolle parkeerplaats.

'Ga niet naar de juwelier,' waarschuwt Echo.

Ik frons mijn wenkbrauwen. Ik weet niet waarom ik niet naar de juwelier mag, maar ik kan wel wat bedenken. Meestal zegt ze dit soort dingen niet zomaar. 'Eh... ik heb geen geld,' zeg ik twijfelachtig. Het is een leugen. Darlene kent mij en Echo ondertussen zo goed, dat ze de leugens er zo uitplukt.

'Echo weer...' zegt Darlene, lichtelijk boos.

'Ze waarschuwt ons om niet naar de juwelier te gaan,' breng ik tegen haar in. 'Ik bedoel... dat moet toch wat betekenen? Ze zegt het niet zomaar!' We stappen uit en staan op de parkeerplaats.

'Ja, ja. Weet je, dit doet ze wel vaker en heel vaak is er helemaal niets aan de hand! Ik ben er een beetje zat van!' roept Darlene uit. 'Ze kan niet de hele tijd lopen vertellen wat ik wel en niet kan doen. Ik ga naar de juwelier of je nu meegaat of niet!' Darlene beent weg, richting het winkelcentrum.

'Skye! Ik zeg het niet nog eens. Ga alsjeblieft niet de juwelier binnen.' Echo klinkt wanhopig deze keer. Als het aan mij had gelegen was ik niet naar binnen gegaan, maar het ligt niet aan mij.

'Ik kan Darlene niet alleen naar binnen laten gaan.'

'Je bent gewaarschuwd,' zegt Echo.

'Ja, ik weet het.' Ik sprint achter Darlene aan. 'Darlene!' roep ik. 'Wacht even!' Darlene draait zich om en kijkt me verbaasd en boos aan. 'Dus je gaat wel mee?' vraagt ze. Ze wacht niet op mijn reactie en loopt door.

'Darlene... wacht nou even.' Ik probeer haar tegen te houden. Ze stopt en kijkt me aan.

'Wat, Skye?' Ze klink vermoeit. 'Wat is er?'

'Luister even,' zeg ik, terwijl ik haar tegenhoud. Ik dwing haar me aan te kijken. 'Het spijt me als ik je heb gekwetst. Oké? Sorry, maar ik denk dat het niet verstandig is als we naar de juwelier gaan.' Ik hoop dat ze het begrijpt, maar ze blijft opstandig. 'We kunnen toch ook morgen gaan?'

'Als je niet wilt, dan ga je toch lekker niet?' roept ze uit.

Waarom is ze toch altijd zo opstandig? Kan ze niet een keer luisteren? Ze weet het ook altijd beter!

Darlene gaat door met haar boze relaas. 'Als Écho alles weet, waarom vertelt ze dan niet wat er gaat gebeuren? Leg me dat dan eens uit.'

Even ben ik van mijn stuk gebracht, maar ik herpak me snel weer. Darlene weet wel beter. 'Zo werkt het niet. Dat mag ze niet.'

'Van wie niet? Van jou niet? Of verzin je dit en weet je niet wat er gaat gebeuren.'

Haar woorden doen me pijn. Darlene was er altijd voor me. Ze twijfelende nooit aan Echo's echtheid en als ze dat wel deed, dan hield ze dat altijd voor zich. Waar komt dit in hemelsnaam vandaan?

Ik probeer niet te laten zien dat ze me heeft gekwetst en verman me. 'Darlene,' begin ik. 'Je weet toch ook wel dat ik dit niet verzin? Tot nu toe heeft Echo altijd gelijk gehad.'

We staan midden op de parkeerplaats. Af en toe stoppen voorbijgangers en kijken naar ons met afkeurende blikken. Ik negeer ze en focus me op Darlene.

'Ik weet niet meer wat ik van je moet vinden, Skyler.' Het is nooit goed als iemand je volledige naam gebruikt. 'Je bent mijn beste vriendin, echt, maar soms voelt het gewoon alsof jij en Echo nog betere vriendinnen zijn dan wij. En zij... is niet eens hier!'

'Dat begrijp ik...'

'Ja?' vraagt Darlene. 'Want zo lijkt het niet.'

'Darlene, laat me nou even uitpraten. Ik begrijp dat het moeilijk te begrijpen is, maar ik kan Echo niet buitensluiten. Het is alsof we een soort Siamese-tweeling zijn, maar dan vanbinnen. Ik kan haar niet blokkeren.'

Darlene knikt. 'Dan nog... Weet je hoe moeilijk het is als je voor dingen wordt buitengesloten?'

Ik wil haar onderbreken, maar ze houdt haar hand op. 'Laat me even uitpraten. Ik snap dat het niet leuk is dat mensen over je praten, echt waar. Je moet begrijpen dat ik soms ook niet weet of het allemaal wel echt is.' Darlene lijkt rustiger te zijn geworden. 'Ik bedoel... ik had ook een onzichtbaar vriendje, maar die ging ook weg. Niemand kan Echo zien of horen, alleen jij. Dat roept vragen op.'

Ik kijk Darlene stomverbaasd aan. Dit kan ze toch niet menen? 'Darlene, waar komt dat zo ineens vandaan?' vraag ik. Zodra ik de vraag heb gesteld, weet ik dat ik een fout heb begaan.

'Laat maar, oké,' Darlene wuift me weg. 'We hebben het er later wel over. Ik ga naar de juwelier. Ga je nou mee of niet?'

'Doe het niet, Skye,' roept Echo. Ik negeer haar advies, voor de vierde keer. 'Skye!' schreeuwt Echo.

'Ja, ik ga mee.' Darlene glimlacht en haakt haar arm in de mijne. Ik voel me schuldig. Ik weet dat dit fout is, maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen om Darlene van gedachten te laten veranderen.

We lopen door de straten richting de juwelier. Van het gesprek is niets meer over. We doen beiden alsof er niets is gebeurd. Darlene praat vrolijk over de sieraden die ze zou willen. 'Als ik al het geld van de wereld zou hebben, dan zou ik een gouden ketting met diamant kopen. Of misschien wel engelen-aura-kwarts. Die zijn zo mooi!'

'Ja, inderdaad,' zeg ik niet al te overtuigend. Darlene heeft het gelukkig niet door.

Na een korte wandeling zijn we er. Het is een kleine juwelier, maar is ontzettend veel keus. Het belletje rinkelt als ik de deur open. Darlene loopt naar de vitrines en kijkt naar alle fonkelende, zilveren en gouden kettinkjes. 'Hallo dames,' zegt een verkoopster. Zelf draagt ze overdreven veel en grote sieraden. 'Hebben jullie hulp nodig, of kijken jullie alleen maar even rond.'

'Oh, we kijken even rond,' zeg ik, voordat Darlene de kans krijgt om te praten. De verkoopster knikt en loopt naar een echtpaar toe dat aan het praten is over een trouwring.

'Moet je deze zien,' roept Darlene, wijzend naar een ketting. Ik loop naar haar toe en kijk naar de ketting.

'Wauw, die is zo mooi,' zeg ik. Het is een zilveren ketting met een helderblauw hangertje. Niet al te groot, maar precies goed.

'Jij zou deze moeten kopen. Hij is skyblue. Precies de kleur voor jou!' Ik kijk naar het prijskaartje. Het is maar zestig euro, het valt wel mee.

'We gingen toch om iets voor jou te zoeken?' vraag ik, in de hoop dat we snel klaar zijn.

'Ja, maar we zijn toch nog lang niet klaar.' Darlene loopt naar een vitrine aan de andere kant van de winkel. 'Je moet hem echt kopen, hij is perfect voor jou!'

'Zeg ja!' commandeert Echo. 'Koop de ketting.'

Echo's onrust brengt me in de war. Wat gaat er in hemelsnaam gebeuren? 'Ja, je hebt gelijk. Hij is wel echt mooi.'

'Skye... je moet nu gaan. Anders is het te laat,' zegt Echo dringend. Ik weet dat we moeten gaan, maar ik kan Darlene niet meeslepen. Ik wil het ook niet weer aan haar vragen, nu het soort van weer goed is. Ik weet zeker dat ze me nooit meer wil spreken, als ik haar weer verzoek weg te gaan.

'Vertel me waarom,' zeg ik zacht, terwijl ik naar de andere kant van de winkel loop.

'Wat zei je?' vraagt Darlene. Ze draait zich om en kijkt me aan. Ik glimlach en doe alsof ik naar een set ringen kijk.

'Deze winkel...' Echo hapert. 'Je moet gewoon weg, anders vallen er gewonden.'

'Daar ken ik echt niets mee...' sis ik richting de vloer.

'Skye!' roept Darlene. Ik schrik me een ongeluk als ik Darlenes stem hoor. Ik draai me om en zie Darlene springend bij een vitrine staan. 'Moet je deze zien! Hij is zo mooi. Die ga ik kopen.' Ik kijk naar de ketting in de vitrine. Hij is ook van zilver met een paars hangertje.

'Gaaf!' zeg ik. 'Laten we dan maar gaan afrekenen.' We lopen naar balie toe, waar de eigenaar zilverwerk schoonpoetst.

'Goedemiddag dames,' zegt hij, terwijl hij de viezige lap opruimt. 'Waar kan ik jullie vandaag mee helpen?'

'We hebben allebei een ketting uitgezocht die we graag willen hebben,' zeg ik gehaast.

'Dat is mooi, ik zal ze uit de vitrine halen.' De man loopt om de toonbank heen en we leiden hem naar de juiste vitrines. Het gaat allemaal veel te traag.

Schiet op, schiet op, schiet op!

De man haalt een set met sleutels uit zijn broekzak en gaat alle sleutels een voor een bij langs, om te kijken welke de juiste is. Waarom heeft hij niet gewoon één sleutel voor alle vitrines?

De man steekt de juiste sleutel in het slot onderaan de vitrine. 'Welke hadden jullie in gedachte?' vraagt hij.

'De blauwe,' antwoord ik, wijzend naar het zilveren kettinkje met het helderblauwe hangertje eraan. Hij schuift het glas opzij en haalt de aangewezen ketting eruit. Vervolgens sluit hij de vitrine af en loopt naar vitrine waar Darlenes ketting in ligt. Weer pakt hij zijn sleutelbos en weer moet hij de goede sleutel opzoeken. Als hij die eenmaal gevonden heeft, breekt bij mij het zweet al uit. Ik kijk angstvallig op mijn horloge en zie dat er al weer vijf minuten zijn verstreken. Darlene geeft aan welke ketting zij wil hebben. De man pakt de ketting uit de kast en loopt uiteindelijk naar de toonbank.

'Te laat,' zegt Echo dan. Ik zucht diep. Shit! We betalen en eigenaar van de winkel stopt de kettingen in mooie, fluwelen doosjes.

Achter ons rinkelt het belletje van de deur. Ik durf nauwelijks te kijken, maar ik dwing mezelf om het toch te doen. Ik draai mijn hoofd naar rechts en kijk naar de man die zojuist binnen is gekomen. Nu snap ik wat Echo bedoelde.