Ik was zo bang op dat moment. Al die soldaten die gewoon geen hart hebben. Er liep een soldaat naar mij toe en pakte mij beed. Ik schreeuwde en trapte maar niks werkte. Hij sleurde mij mee naar een grote bus waar meer mensen in zaten. We werden behandeld als DIEREN. Toen de bus vol zat, werd de klep dicht gegooid en wij bleven achter in het duister terwijl de bus begon te rijden. We hoorde gegil buiten dat steeds zachter werd. We konden niks doen. We werden ergens heen gebracht maar niemand wist waar. Het was stil, alleen het geluid van de motor kon je horen. Ik vroeg wat er gebeurd was, want het ging in een flits voorbij. Niemand antwoordde. Een kindje begon te huilen en niemand troostte haar, allemaal uit angst voor de soldaten.

Het duurde even, maar uiteindelijk kwamen we aan bij plaats van bestemming. De soldaten schreeuwde dat we uit de wagen moesten stappen. Iedereen volgde de soldaat op. "Ga allemaal in een rij staan en hou je mond dicht!" Riep de soldaat. ik ging in de rij staan maar een ander meisje rende zo hard ze maar kon weg, toen zag ik het gebeuren. een soldaat pakte zijn geweer en ging in een schiet houding staan richting het meisje. "JULLIE BLIJVEN KIJKEN, ALS JE OOK MAAR 1 KIK GEEFT STAAT JOU HET ZELFDE TE VERWACHTEN" schreeuwde een soldaat naar ons. ik bleef in de richting van het meisje kijken maar ik kon het niet meer aan. ik stond op het punt me zelf over te geven maar een vrouw langs mij bleef maar volhouden terwijl ik tranen in haar ogen zag, dus ik bleef kijken. Mijn tranen liepen over mijn wangen want het was een meisje even oud als mij en ze deed geen vlieg kwaad. de soldaat vuurde zijn wapen af en ik zag hoe het meisje een stuk of 5 keer geraakt werd in haar rug. het was verschrikkelijk om te zien, maar we mochten geen kik geven dus ik bleef muis stil staan. een paar minuten te hebben gestaan stapte we weer in de bus. deze keer zat er geen soldaat bij dus ik zag mijn kans om te vluchten. ik keek naar buiten en ik zag alleen maar kale vlaktes, er was geen mens te bekennen. even later reden we langs een leeg staand huis, DIT WAS MIJN KANS dacht in bij mezelf. iedereen in de bus fluisterde dat ik het niet moest doen. het zou mijn dood kunnen betekenen, maar vluchten en een kans hebben op een goed leven is beter dan als alleen maar die commando's opvolgen van de soldaten en geen leven meer hebben. ik sprong van de rijdende auto af en rende snel naar het huis. "STOP DE WAGENS!" hoorde ik achter mij iemand roepen. toen ik in de woonkamer van het huis aankwam zocht ik een plek om me te verstoppen. in de vloer zat een luik als ik daar nou is in ga zitten met een kleed over me heen dan vinden ze me nooit. ik zat te wachten, tot ik opeens voetstappen hoorde boven mij. ik hoorde dat ze bij het luik stonden. ze haalde het tapijt weg en bogen zich voor over om het luik open te maken. ik was zo bang om gevonden te worden. ik bleef maar staren naar het luik tot op dat eene moment!

----------------------------

naar dit nummer luister ik altijd als ik aan dit verhaal werk. het geeft mij rust om na te denken en het maakt het verhaal iets droeviger dan als je het alleen maar leest. probeer het eens, het helpt echt.

groetjes wiesje xxx