opeens hoorde ik stemmen, ik herkende ze niet en ze leken steeds dichterbij de komen. zou ik gered worden? ik kon niks meer zien en schreeuwen ging ook niet. ik probeerde mijn ogen open te doen en ik zette al mijn wilskracht in om er een woord uit te krijgen. HELP! riep ik zo hard ik maar kon. in de verte kwam er een gedaante aan lopen, tussen het stof door. hij kwam dichter bij en zag mij waarschijnlijk liggen. toen hij bij mij aan kwam lukte het mij niet meer om mijn ogen open te houden, ik voelde dat al het puin van mijn lichaam werd afgehaald en hoe ze mij optilde. het deed pijn maar huilen kon ik niet zelfs niet EEN traantje, ik was te uitgeput.

-----------------------------------------------------------

je hebt het gewoon volgehouden mam! je hebt daar zo lang gelegen hoe heb je het kunnen overleven? ik weet het niet schat maar ergens binnen in mij zei dat ik het wel moest overleven voor mijn toekomst en voor alle familie en vrienden die zijn overleden in de strijd. ik moest en zal het overleven en dat heb ik gedaan. zal ik verder vertellen? ja doe! oké daar gaat ie weer.

-----------------------------------------------------------

ik opende mijn ogen heel voorzichtig. ik lag op een bed? hoe kan dat? waar ben ik? ik had zo veel vragen in mijn hoofd hangen. ik kwam overeind en ik zag dat ik in een soort ziekenhuis zaal lag met op elk bed wel een patiënt, er liepen verplegers en dokters en het was open, er zaten geen muren in het gebouw alleen een dak met ijzeren palen en doeken. er kwam een verpleegster naar mij toe en die vroeg hoe het mij ging. ja hoor het gaat best goed, maar terwijl ik dat zei merkte ik dat mijn been in het verband zat en voelde ik de pijn losbreken. misschien toch niet zo goed zei ik tegen de verpleegster en ik ging weer op mijn bed liggen. mevrouw? waar ben ik? en is mijn zus ongedeerd? dat komt later Kiara ga eerst nog maar even slapen. hoe wist zij mijn naam? maar dat kwam later ik was moe en viel weer in slaap.