na 2 dagen hebben gelopen, kwamen wij aan bij de haven. wel meer mensen hadden het idee om weg te lopen van de oorlog want heel de haven stond vol met mensen en koffers. 1 ding viel mij op. bij de haven stonden alleen maar vrouwen met hun kinderen en oude bejaarden. ik vroeg aan piet waar de mannen gebleven waren en hij antwoorde: de mannen moeten vechten voor hun vaderland en de vrouwen vluchten met de kinderen. wat erg! dacht ik. die kinderen zien nooit meer hun vader en die vrouwen hun man nooit meer. ik daar in tegen had hele andere gedachten over mijn ouders. ik zou ze ooit weer gaan zien! ze zullen terug komen! en als dat niet het geval zou zijn ga ik ze zelf halen! die 3 zinnen bleef ik in mijn hoofd herhalen, in de hoop dat ze uit gingen komen.

piet en ik liepen heel de haven door op zoek naar een boot dat nog niet helemaal vol was. we zochten en zochten en vroegen op elke boot of we erbij mochten. KOM OP! WE ZIJN MAAR MET ZIJN TWEEËN, maar dat hielp niet. de boten bleven vol en wij mochten er niet bij. na 3 uur zoeken vonden we nog steeds niks. vroeger waren de mensen nog aardig en behulpzaam en nu...! de mensen deden zeurderig en hielpen alleen hun zelf. 

daar zaten we dan. op een bankje met uitzicht over de over volle haven. ik was moe, heel moe. piet lag al te slapen en ik bijna maar ik wou echt wakker blijven, voor het geval er een nieuwe boot aan kwam varen. ik bleef turen over de zee. en opeens! zo.. uit het niets, zag ik een klein houten peddel bootje. ik maakte piet snel wakker en vertelde hem dat ik een privé bootje had gevonden waarmee we weg konden varen. piet vond het geen goed idee, het was zelfs levens gevaarlijk om met zo'n klein bootje de grote oceaan op te varen. ik bleef maar zeuren en uit eindelijk had ik piet over gehaald.

-------------------------

mama! ik ben zoo blij dat je uit die haven kwam. je bent zo dapper geweest. later wil ik ook zo dapper worden als jij!

je bent al zo dapper schatje! zelfs toen je al geboren was. 

VERDER! VERTEL VERDER!

oké

-----------------------