de soldaten waren boos, heel boos. hun hele plan zou in de soep lopen met dit weer. wat waren ze met ons van plan? opeens hoorde ik iemand kei hard roepen: RENNEN! er ging van alles door mij heen maar rennen kon ik niet. in plaats van rennen verschool ik me onder een grote ijzeren plaat terwijl verder iedereen als kippen zonder kop weg rende. de soldaten konden de orde niet meer hand haven dus de enige oplossing was schieten. ik deed mijn ogen dicht en ik probeerde aan iets leukers te denken.

------------------------------

wat ik dacht:

ik rende naar een prachtige groene heuvel. op de heuvel stond een mooie grote eikenboom en onder de boom zat mijn familie. ze zaten op een rode geruite kleed en ze aten lekkere dingen met een glaasje wijn. ik ging er bij zitten, we waren zo gelukkig! iedereen lachte en we bleven de hele avond kijken naar de zons ondergang.

maar ja..... het was allemaal maar een droom.

---------------------------

werkelijkheid.

ik zat nog steeds onder de ijzeren plaat, te luisteren naar mijn omgeving. ik denk dat ik er zo'n 2 uur heb gezeten, muisstil natuurlijk. opeens wat het stil. ik hoorde alleen nog de stemmen van de soldaten. zachtjes begon ik de huilen. de familie die mij verzorgt had was dood. ze waren zo lief voor mij! en nu zijn ze er niet meer! zouden er nog meer overlevende zijn? ik hoopte het want ik zou daar echt niet alleen uit komen.

---------------------------------

wat huil je nou?

ik vind het gewoon zo zielig voor je mama *snik *snik

ach schatje toch het is toch allemaal weer goed gekomen! zal ik verder vertellen?

ja *snik doe maar *snik *snik

------------------------------

omg! het 10e hoofdstuk al. waarschijnlijk ben ik niet de aller beste schrijfster maar ik vind het wel heel leuk. telkens als ik aan het schrijven ben wordt ik gewoon zo relaxt.

dit heb ik geluisterd tijdens het schrijven van dit hoofdstuk.

xxx wiesje