Οι μέρες πέρασαν γρήγορα, δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησε η σχολή και πότε μας ανέθεσαν εργασίες!

Τις μισές ατομικές τις είχα ήδη τελειώσει από την 1η μέρα, δεν ήταν και δύσκολες. Οι ομαδικές όμως.. Τα παιδιά που μας ανέθεσαν να γίνουν μαζί δεν συνεργάζονται. Λένε είναι νωρίς ακόμα για να αγχωθουμε και δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε. Δεν θα γίνουν ποτέ! Και δεν έχω όρεξη να τις κάνω μόνη μου! Τι είμαι?

Την προσοχή μου τραβάει η Άρτεμις όταν πέφτω πάνω της. Αντανακλαστικά κάνω να την πιάσω και καταλήγουμε και οι δυο στο κρύο πάτωμα. Εύγε. Αφού δύναμη δεν έχεις κοπελιά? Τι προσπαθείς? Υπάρχει και κάτι που λέγετε βαρύτητα.

"Είσαι καλά?", την ρωτάω καθώς σηκώνομαι απο πάνω της και της τείνω το χέρι. Τελικά σηκώνεται μόνη της.

"Ναι συγγνώμη δεν πρόσεχα που πήγαινα. Εσύ είσαι εντάξει?"

"Ναι και εγώ μια από τα ίδια. Καλά είμαι μωρε", της απαντάω. Σκουπιζει τα ρούχα της από τις σκόνες.

"Έχω λερωθει?" Ρωτάει καθώς κάνει κοα στροφή για να δω την πλάτη της, και όχι μόνο, σε τι κατάσταση βρίσκεται.

"Λίγο, κάτσε να σε βοηθήσω", σκορπίζω το σημείο. "Τώρα είσαι μια χαρά". Κρατάω την ανάσα μου μέχρι να γυρίσει πάλι μπροστά.

Έχουμε έρθει ακόμα πιο κοντά. Μου μιλάει για το αγόρι της, για τους γονείς της, με θεωρεί πολύ καλή της φίλη..  και εγώ? Εγώ θέλω να την αρπάξω και να την φιλήσω κάθε φορά που μιλάει.

Αλλά τώρα είναι αργά, άμα σπάσουμε θα είναι πολύ άδικο και πολύ άκυρο.. από που και ως που να σταματήσω να της μιλάω? Αφού μια χαρά πηγαίνουμε.

"Με ακούς?" Ρωτάει ξαφνικά και γυρίζω στην πραγματικότητα.

"Αφαιρέθηκα, τι έλεγες?"

"Λέω θα κάνει παρτυ την Παρασκευή η φιλοσοφική θες να έρθεις και εσύ?"

"Τι δουλειά έχω εγώ με την φιλοσοφική?" Σμίγω τα φρύδια μου με απορία.

"Σε καλώ εγώ, θα έρθεις μαζί μου"

"Δεν ξέρω Άρτεμις, θα δούμε" της λέω απλά προσπαθώντας να μην ουρλιαξω από ενθουσιασμό και τρόμο.

"Καλά όταν αποφασίσεις πες μου. Σε αφήνω πάω στο τμήμα μου. Τα λέμε μετά. Πάμε για φαγητό το μεσημέρι"

"Ναι. Τι ώρα σχολας?" Την ρωτάω λες και δεν ξέρω ήδη το πρόγραμμα της απέξω.

"3"

"Έγινε θα συναντηθούμε στην λέσχη" την χαιρεταω και φεύγω.

Σταμάτα να παρεξηγείς ότι λέει. Σου λέει να βγείτε φιλικά και εσύ χαίρεσαι λες και θα πας σε ραντεβού!

Το μάθημα πέρασε, το μεσημεριανό πέρασε, το βραδινό πέρασε. Η ίδια ρουτίνα. Όσο φως και να δίνει στην μέρα μου, όσο ενδιαφέρον και να είναι οι συζητήσεις μαζί της. Κάθε μέρα και κάτι καινούριο. Αυτή η κοπέλα δεν πρέπει να βαριέται ποτέ. Συνεχίζει να είναι η ίδια μέρα. Ίδια ρουτίνα. Ίδιες συνθήκες. Ίδια πράγματα. Βαρεθηκα. Υπάρχουν μέρες που δεν θελω καν να πάω στην σχολή. Τα εργαστήρια και τα υποχρεωτικά μαθήματα με σκοτώνουν. Χρειάζομαι βαθμό. Βασικά θέλω βαθμό. Γιατί τη. Βάση την πιάνω σίγουρα και χωρίς να πατήσω πόδι αλλά.. Δεν με ικανοποιεί η βάση. Θέλω το άριστα!

Έκλεισα τα βιβλία μου και την λάμπα στο γραφείο μου αφήνοντας μόνο το κεντρικό φως αναμένο. Η Έμιλυ έλειπε. Ίσως με τον γκόμενο της και αυτη.

Με ενοχλεί. Με ενοχλεί που όλοι έχουν τον άνθρωπο τους και εγώ δεν μπορώ να βρω. Πως γίνετε να καταλήγω πάντα μόνη μου? Κάνω κάτι λάθος? Με τραβάνε τα λάθος άτομα? Δηλαδή τι?

Βγαζω τα υφάσματα από πανω μου και ξεβγαζω τις σκέψεις μου με το καυτό νερό. Και τι δεν θα έδινα να ήταν μαζί μου στο μπάνιο τώρα. Κάτω από το καυτό ντουζ.

Ο σκάσε Ίριδα. Το κάνεις χειρότερο.

Μα είναι τόσο κακό? Ναι έχει αγόρι. Ναι δεν θα κάνω κάποια κίνηση. Αυτό πρέπει να με εμποδίζει από το να έχω σκέψεις μαζί της? Δεν είναι σωστό αλλά δεν είναι και λάθος. Είναι απλά σκέψεις.. Σωστά?

Βγαίνω και βάζω τις άνετες μπιτζαμες μου. Ας είμαστε φρέσκιες αύριο.

623 λέξεις

ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑΤΕ? ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑΤΕ!

Εγω αύριο δουλεύω 9 το πρωί και η ώρα είναι 2 το ξημέρωμα -μετά από 5 μέρες αναρρωτική με παραλίγο σπασμένο λαιμό-

Καλύτερα να πάω να κοιμηθώ να είμαι και εγώ φρεσκια σαν την Ίριδα μας.

ΑΧ ΚΑΛΕ ΒΡΕΧΕΙ ΕΞΩ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ ΣΤΗΝ ΒΡΟΧΗΗΗ ΘΕΛΩΩΩ!

Είχα έμπνευση να γράψω δεν γινόταν αλλιώς. Είναι κατά κύριο λόγο σκέψεις ακόμα δεν έχουν γίνει πολλά. Θα γίνουν αργότερα. Δώστε του χρόνο.

Είπα σήμερα να γραψω για εκείνη. Και όπως λέει και ο τίτλος. Μόνο εκείνη..

Τις καληνύχτες μου, φιλάκιαααα