"Ben," gözlerinin içine baktım.
Vereceği tepkiyi kaçırmak istemiyordum. "seni seviyorum."

Gözleri büyüdü.
Uzun kirpiklerinin uçları neredeyse kaşına kadar uzanıyordu.
Dudakları aralandı.
Bir şey söylemek istedi ama vazgeçti.
Sonra tüm yüzü gülümsemesiyle değişti.

"Söylemek için neden bu kadar bekledin?" dedi.

"Kendi kendime oynadığım bir oyun olmasından korkuyordum."

"Artık korkmuyorsun." dedi başını eğerek.

"Korkmuyorum." dedim gözlerinin bebeğine kadar çekinmeden bakarak.
"Çünkü sen de beni seviyorsun."

Küçük oyunum böyle başladı. Düşününce, ben bilerek sobelendim.

𝐝𝐮𝐧𝐜𝐚𝐧 𝐥𝐚𝐮𝐫𝐞𝐧𝐜𝐞 // 𝐚𝐫𝐜𝐚𝐝𝐞