"Waar ga je heen?"

Ik draai me om naar Scarlett. Mijn tas hangt over mijn schouder heen.

"Naar het bejaardentehuis. Planten water geven."

Scarlett draait haar ogen naar me. Haar hand gaat door haar haar, wat bijna korter is dan die van mij. "Kan.. Je wat voor me doen?"

Ik trek een wenkbrauw op. "Ik ga je niet ontgroenen meid."

"Je bent ongelofelijk."

"En homo." Ik knik.

Scarlett schudt haar hoofd naar me en duwt een papiertje in mijn handen. "Ik weet dat je naar Caspers' gaat om mijn broer te zien. Geef dit aan Veronique."

Ik laat mijn blik vallen op het briefje, waar met keurige handgeschreven letters Veronique op staat. Inclusief hartje op de I.

"Wat." gaap ik. "Je hebt haar nummer toch?"

Scarlett haalt haar schouders op. Haar wangen hebben een roze kleur aangenomen. "Soms is het beter om het cliché aan te pakken. Net zoals in die films."

"Ach," ik leg een hand op mijn hart. "Wat schattig. Ik ship dit volledig. Kan ik dit ook inzetten bij Julian toevallig?"

Scarlett stompt mij schouders.

Met een gebroken bovenarm loop ik het schoolgebouw uit. Het koffietentje, Caspers', moet aan het eind van de straat zijn. En dat is pittig ver wanneer je nooit loopt.

Ik zet een simpel huppelpasje in. Enkele voorbijgangers op de fiets kijken me na alsof ik een hersenbloeding heb opgelopen. Maar dat is gewoon mijn contidie wat je hoort.

Je weet wel. Dat gehijg als een hond op een klaarlichte zomerdag.

"Caspers!" Hijg ik wanneer ik bij het gebouwtje aankom. Snel check ik mezelf voor het raam. Me haar zit door elkaar door mijn huppelsessie en ik zie dat mijn ogen klein uitvallen vandaag.

Maar dat is zeker de schuld van mijn buren met hun kraakbed. Ik heb de gehele nacht hierdoor niet kunnen slapen. En de geluiden van het menselijk bestaan was nog erger dan dat bed.

Oké Erin. Geen tijd voor medeleide op dit moment. Je hebt een man te fixen.

Zoals ik heb opgemerkt is Julian weg van openingszinnen. Die met de pokemon go gedoe leek wel zijn ding. Dus daar ga ik mijn liefde op basseren.

Ik knik mezelf toe. Ik ben er klaar voor.

De mensen achter het raam knikken met gefronsde wenkbrauwen terug.

Ik loop naar de deur toe en frommel nog eventjes met het papiertje in mijn handen. Dan stap ik naar binnen toe.

Laten we het er trouwens allemaal overeens zijn dat mijn blackmailtechnieken nog steeds de beste zijn.

Arme Scarlett en haar crush.

Die ga ik zeker vaker gebruiken.

Mijn ogen vallen meteen op Julian wanneer ik de deur achter me sluit. Hij staat achter de balie, bij de kassa. Even verderop staan drie andere personen druk bezig te zijn met een koffieapparaat.

"Oh, hallo Julian," ik loop met zwingende heupen naar hem toe. "wat een verassing zeg!" Acteer ik terwijl ik zogenaamd mijn zonnebril afdoe. Ik zet grote ogen op, zodat Julian overduidelijk kan zien dat ik helemaal van mijn propos ben.

Julian zijn ogen trekken in spleetjes. Hij snuift en zet beide handen op de balie. "Ferry," begroet hij mij.

Ferry?! Dat komt niet eens dichtbij.

"Ik ben van 'dit' naar 'vreemd' naar 'Ferry' gegaan." Ik knik en sluit even mijn ogen. Mijn lippen trek ik met een smak open. "Vertederend. Nog eventjes en we zijn bij het gedeelte; 'ooh ja, Erin..'"

Het blijft stil, dus ik doe nieuwsgierig mijn ogen open om te zien of Julian nog leeft.

Julian zijn mond hangt bijna op de balie.

"Gatver.. Oké, wat moet je?" Julian draait zijn gezicht ietsjes weg terwijl hij mij van de zijkant bekijkt.

"Leuke kant van je gezicht," complimenteer ik hem. "Doe maar zo'n liefdeskoffie deluxe."

"Gast, die hebben we hier niet."

Ik leg mijn hand op zijn hand bij de toonbank. "Dan kan jij er toch een voor mij maken? Klant is koning toch?"

"Klant is koning.. Sorry hoor maar jij zal dat zelfs nog zeggen als je hier vraagt om gezuigd te worden."

Ik leg een hand op mijn hart. "Julian." Mompel ik verbouwereerd.

"Sorry.." Mompelt Julian hoofdschuddend.

Dat zijn nog is plannen!

"Nou, doe dus maar een liefdeskoffie deluxe en een blow upgrate.'

"De enige die hier zuigt ben jij." Mompelt Julian geïrriteerd. Hij grijpt een koffiebekertje van de toonbank.

"Ben ik ook heel goed in. Bedankt voor het compliment." Ik wuif met mijn handen en laat mijn ogen vallen op de mensen die achter werken. Nog geen gezicht van een dame met een bos krullen.

Julian negeert me en loopt bij de balie weg. Hij verdwijnt bij de drie mensen die druk bezig zijn met hun bestelling. Ik laat mijn ogen op zijn achterwerk vallen. Die komt er goed onderuit bij zijn werkschort.

Na een paar minuten genieten van zijn achterste, komt hij terug gewandeld. Hij duwt het kopje koffie bijna in mijn handen en trekt zijn ogen tot spleetjes. "Verder nog iets?"

"Jou?" Ik zet een glimlach op.

"3,95" Julian tikt hardhandig met zijn vingers op het kassa apparaat.

"Is dat inclusief jou?"

Julian staart recht door mijn ziel heen en duwt het koffiebekertje naar me toe. Ik knipoog terug en steek mijn hand in mijn zak. Ik duw het geld in zijn handen. "De rest mag je houden, voor de goede service." Complimenteer ik hem. Julian zijn ogen draaien zich naar het geld. "Jeetje, fooi van kleingeld. Super bedankt zeg."

"Ik ben ook een perfect mens, dat hoef je m-"

"2,50." Mompelt hij dan. "Je bent me nog 2,50 verschuldigd."

Soms ben je armer dan je had gedacht.

"Oh." Ik pak mijn pinpas erbij en sla hem aan in het apparaat. "Zeg," ik kijk even achterom om te zien of er mensen op me wachten. "Heb je zin om vanavond wat te doen?" Ik leun casual met mijn elleboog op de balie terwijl mijn ogen zich in die van Julian sluiten.

Hij is knap. Ontzettend knap. Maar ik kan nog niet echt zeggen dat ik perse verliefd ben. Geen vlinders, maar dat komt negen van de tien keer wel nadat je met elkaar hebt gezoend. Toch?

Ik bedoel, met zo'n iemand als Julian wil ik heus wel een beschuitje eten.

De laatste jaren heb ik gemerkt dat ik iemand ben die van een goede relatie hou. Niet meteen op de man springen. Eerst vriendschap en d-

"Wil je verkeering met me ofzo?" Julian trekt zijn wenkbrauw op.

"Ja."

Julian schudt zijn hoofd en draait zich weg. "Volgende," roept hij naar de niet bestaande klanten achter me.

..

"Je hebt hem niet gegeven?" Scarlett schudt haar hoofd.

Ik haal mijn schouders op. "Ik kreeg de kans niet, ze hebben me er letterlijk uitgezet."

"Waarom?"

"Tja," ik laat mijn handen in mijn broekzakken vallen en grijp het papiertje beet. Die druk ik vervolgens weer in Scarlett haar handen. "Ze vinden het blijkbaar niet zo grappig als je daar zo lang in de rij blijft staan smeken."

Scarlett schudt haar hoofd. "Nou, prima. Zal ik je thuis afzetten? Dan fiets ik door naar mijn eigen huis."

Ik stem in en loop Scarlett achterna naar de fietsenstalling. Nu ben ik best opgelucht dat ik Scarlett tegen ben gekomen, zodat ik niet dat hele pokke end hoef te lopen.

Want geloof me. Toen ik Scarlett zag lopen probeerde ik mezelf te verstoppen. Achter een vuilnisbak.

Geen succes gegarandeerd.

Scarlett grijpt haar fiets beet en gaat voorop zitten. Ik neem plaats op de bagagedrager en trek mijn voeten op wanneer ze begint te fietsen, richting mijn huis. "Dus, Veronique he?" Ik klak uitdagend met mijn tong naar haar.

"Hou je kop, anders mag je afstappen."

Ik grinnik en sla een arm om haar middel heen. In mijn gedachtes probeer ik Julian voor me te zien. Maar ik fail. Scarlett heeft namelijk niet zo'n breed lichaam als hij heeft.

"Shíít," mompelt Scarlett voor me.

"Wat is er?" Ik draai me om. "Ben je ongesteld?"

"Het begint te regenen!"

"Ah nee," kreun ik. "Daar heb ik namelijk ook last van dan." Ik duw mijn hoofd tegen Scarlett haar rug en zucht er eventjes bij. Mijn leven is ook zo ondragelijk.

'je bent zwaar!" Puft ze.

Ik knik. "Zwaar van liefde."

"We zijn er!" Roept Scarlett tien minuten later.

"Top! Wel thuis vrouw!" Ik spring van haar fiets en merk dat het nu echt begint te gieten. Ik steek mijn hand op naar Scarlett en ren naar de voordeur.

"HÉ," roept ze. "Kan ik niet bij jou schuilen?"

Een schok gaat door mijn lichaam heen wanneer ik de klink beetpak. Ergens heb ik de neiging om te doen alsof ik haar niet gehoor heb. Maar dat is cruel. Ik draai me om en kijk toe naar Scarlett die inmiddels al bezopen op de fiets zit.

Komop Erin.. Je kan dit. Vrienden kunnen heus bij je naar binnen. Je hebt niks ten verbergen..

Toch?

"Uh, je bent nu toch al bezopen." Ik wapper met mijn hand naar der. "Tabé,"

"Serieus Erin?!"

Ik draai mijn ogen naar der. "Kom mee."