Dante POV

Julian kijkt geschrokken op na mijn ontmoeting met mijn vuist in zijn gezicht.

Mijn ademhaling daalt en nu pas merk ik wat ik heb gedaan. Julian zijn neus begint te bloeden en het rooie spul loopt verder uit naar zijn lippen.

"Uh," begin ik dan voorzichtig.

Julian haalt diep adem en vervolgens krijg ik ook een vuist in mijn gezicht geramd.

Door de schrik grijp ik zijn arm beet en haal ik hem neer, waarop mijn beste vriend mij een schop tegen mijn scheenbeen geeft. Ik lig naast hem op de grond, Julian smijt zich op mij en daar gaan we. Julian zijn vuist ramt nog een keer in mijn gezicht en nog eens. Mijn lichaam krult zich op en ik probeer de volgende klappen op te vangen met mijn handen. "Verdomme!" Kreun ik. Volgens mij hoor ik iets kraken.

Julian grijpt mijn armen beet en probeert ze boven mijn hoofd vast te pinnen. Ik kan merken dat hij meer dan sport doet dan ik, want hij wint. Aan de houding van Julian kan ik zien dat hij klaar is om opnieuw zijn vuist in mijn gezicht te laten rammen. Opnieuw neemt hij een flinke teug lucht, voor hij het uitblaast..

"Waarom vechten we?"

Mijn mond zakt open en ik proef de bekende smaak van bloed. Typisch Julian om volledig competitief te worden in iets, zonder te weten waarin. En dit keer wilde hij winnen met een potje vechten. Ik voel de steken in mijn kaak namelijk en ik weet niet of dat zo gezond is.

Ik kijk naar Julian en haal mijn schouders op. "Tja,"

"Waarom vechten we." Herhaalt hij zijn vraag, dit keer wat dwingender.

Hoe achterlijk moet het zijn om mijn beste vriend te vertellen dat ik ben verliefd geworden.. Op zijn stalker!? Die klotehommel van een Erik heeft me ontgroend en vervolgens mijn volledige zelfvertrouwen weten af te hakken. Hij verdient het niet eens om mij verliefd te hebben.

"Sla me nog harder." Beveel ik hem. "Net zo hard tot ik niks meer kan zien."

Het is voor iedereen het beste als ik nooit meer wakker word.

Julian knikt en hij deelt nog een harde klap uit. "Wacht," roept hij terwijl hij mij in m'n gezicht slaat, ik kreun van de pijn. "Waarom zal ik dat doen!?' Zegt hij na de klap.

"Omdat ik homo ben!" Spuw ik uit. Mijn ogen worden groter wanneer ik dat zeg en ik voel mijn hart razen.

Julian begint hard te lachen. "Jij?" het moet vast hilarisch zijn, want hij zakt voorover en begint nog harder te lachen. "hoe is dit ooit gebeurt?!"

Ik voel mijn wangen branden en trap hem van mij af. "Klootzak," sis ik. "Dit is echt niet grappig."

"OH- je bent ook nog serieus," Julian schudt zijn hoofd, zijn lach wordt hoger. "Mijn- allermachtig wat gebeurt hier."

"Je begrijpt het niet.."

"Leg het uit." Hikt hij.

Hoe langer ik naar Julian staar, hoe meer ik me er bewust van ben dat dit een rotsituatie is. Ik wil geen homo zijn, ik wil geen relatie met een jongen hebben.. En toch.. Mijn gevoelens worden meer echt en ik wil het ook allemaal weer wel. "Die Erik," fluister ik dan.

"Erik? De tuinman?!  Gast die vent is wel 40!"

"Nee, Erik gast!"

Julian staart me aan en haalt zijn schouders op. "Dude, ik ken geen Erik. Ben je soms gevallen op dat feest?" Julian legt zijn hand tegen mijn voorhoofd aan.

"Nee!" Ik mep zijn hand weg. "Erik, die vriend van je lesbiezus van je. Hij!" Snauw ik.

"Die stalker van mij?" Julian hapt aangedaan naar adem. "Gast?!"

Ik haal diep adem en kijk even om me heen om er zeker van te zijn dat er geen andere mensen mee te staan luisteren. Een blackmail is het laatste wat ik nu nodig heb. "Hij heeft mij gezoend.. Met hem was ik op date.." Fluister ik naar Julian. Als mijn kaken nog niet rood genoeg waren van de klap, waren ze dat nu wel van schaamte. "Ik ben verliefd op hem."

Julian zijn mond klapt open, zijn ogen zijn groot en zijn wenkbrauwen zijn opgetrokken. Het bloed wat ondertussen opgedroogd is, zit nog een beetje over zijn lip verspreid. "Hem?" Sist hij dan zacht. "Dude.."

Ik duw mijn handen tegen mijn gezicht aan en knik. "Ik weet het.. Dit is het allerergste wat me ooit is overkomen. M'n ma trapt me het huis uit, man... " Ik begin wanhopig te lachen en schud mijn hoofd. "Ik wil dit niet eens.. Wat moet ik nou met zo'n gek. Vies ventje is het!"

Mijn arm wordt beet gegrepen en ik kijk recht in de ogen van Julian. "Maar vind je hem echt leuk?" Vraagt hij. Die beantwoord ik met opgetrokken schouders.

"Ik weet het allemaal niet.."

"Want," begint Julian. "Ik heb jou nog nooit zo gezien man. Geen enkel meisje waar je naar om kijkt, maar nu met die Erin ben je nog meer opgefokter dan normaal..." Een grijnst komt op zijn gezicht. 'Dante is verlieeeefd...~~~"

Oh mijn god..

"Stop!" Sis ik naar hem. Ik duw mijn hand tegen zijn mond aan en laat een diepe zucht horen. "Niemand mag dit weten. Je weet wat m'n moeder doet, die wordt helemaal gek."

"Gast, ze trapt je echt niet uit huis.. En als dat wel gebeurt, ik heb plek zat in de garage." Julian knikt me bemoedigend toe. "Het wordt tijd dat je gaat ontdekken wie je bent. En daar gaat je moeder je echt niet mee helpen hoor. Mijn moeder spoort me toch ook niet aan om met elk meisje het bed in te duiken. En toch gebeurt het." Dat ben ik ook zeker niet van plan met Erik maar goed Julian, dankjewel voor deze informatie.

"Ik kan dit niet."

"Jawel, en ik ga je erbij helpen.. Luister.."

___

Julians POV

"Dit gaat never nooit werken," Dante zijn zelfvertrouwen is naar het minpunt gedaald.

"Tuurlijk gaat dit werken, heb ik je ooit iets vertelt wat niet werkte."

Dante schiet overeind in de bijrijdersstoel. We zijn onderweg naar Erin zijn huis en ik heb ondertussen Dante overgehaald om nu, per direct, actie te gaan ondernemen. Het is niet gezond als die jongen in deze situatie blijft zitten.  Natuurlijk hebben we eerst thuis nog wat gegeten en onze hersenen leeg gemaakt tijdens het doen van een game.

"Uhm," valt Dante bij. "Wat dacht je van die verdomde actie met dat pak."

Ik grijns. "Je zag er goed uit. No homo," ik steek meteen mijn handen op. Voor ik het weet ben ik het haasje en heb ik niet een, maar twee stalkers.

Dante zakt weer in op zijn stoel. Hij duwt zijn handen in zijn gezicht. "Het komt vast en zeker van de homobaksillen.. van het bierflesje," mompelt hij.

Ik frons mijn wenkbrauwen en rij de straat van Erin in. "Wat?"  Ik parkeer de auto voor zijn huis.

"Nevermind." Het blijft even stil in de auto. Dante laat zijn ogen naar buiten vallen en ik zie dat hij lichterlijk zenuwachtig is. "Het is pik donker..  Laten we naar huis gaan.."

Ik knik naar Dante. "Ja hallo, maar wat wil je dan. Het is bijna midden in de nacht." Ik draai mijn ogen om zijn achterlijkheid. Natuurlijk is het donker, een normaal mens ligt op bed of gaat nog ff langs de Macdonalds. "Ik ben hier niet voor niks naar toe gereden om naar een huis te staren."

"Dus," Dante knipt voor mijn ogen met mijn vingers. "We gaan niet. Ik kan toch moeilijk gaan aanbellen en hem mee uit vragen.."

Ik wrijf bedenkelijk over mijn kin heen en knik om de situatie. "Je zou erbij gaan zingen, weet je nog." Help ik hem aan het plan te herinneren. Dantes gezicht vertrekt en hij gooit de autodeur open.

"Komop, je moet wat ballen tonen. Daar houden die homo's van. Letterlijk en figuurlijk." Moedig ik hem toe.

"Weet je wat, alles is toch al naar de klote, wat boeit het nog. Ik bel aan." En hij stampt richting de voordeur. Ik kijk geamuseerd toe van achter het stuur. Dante stampt als een kwade geest het pad op. Ik wacht vol verwachting tot hij gaat aanbellen, maar  Dante blijft staan. Ik sla met mijn hand op de toeter.

Ik heb niet alle tijd, ik wil ook nog naar de Mac.

Maar blijkbaar heeft Dante wel alle tijd, want hij komt in een drafje terug. "Ik durf niet," piept hij tijdens de huppelsprongetjes door.

"Mijn hemel. Dit gebeurt er nou als je nergens je ding in stopt. Dan duurt het te lang he," ik tikt met mijn vingers tegen het stuur terwijl Dante naast me instapt. "Maar goed, aanbellen was toch al geen goede optie.. Ik bedoel, zo maak je niet echt indruk op je schoonfamilie. Midden in de nacht."

"Je zei dat het ballen toont?!" Dantes stem slaat over.

"Het leek me gewoon grappig om te zien hoe jij om twaalf uur aanbeld bij je toekomstige schoonouders, en dat zij in hun pyjama jou ontmoeten." Ik begin te lachen en schud mijn hoofd. Dat zou echt geweldig zijn geweest. "Maar omdat je een mietje bent heb ik wel een beter idee hoor," ik stap de auto uit. Achter me hoor ik de autodeur dichtvallen, met als gevolg Dante die naast me begint te lopen. "Wat," sist hij.

"Kijk en leer," ik knipoog terug en loop langs de rijtjeshuizen, het blok af. Via de achterkant loop ik weer langs dezelfde huizen, tot ik bij de achterkant van Erin zijn huis aankom. Ik knik tevreden. "Kijk," fluister ik. Ik steek mijn hand op en wijs naar een openstaande raam. "Op die manier hoef je niet zo ongemakkelijk te doen met die ouders van Erin."

Dantes mond staat open en hij kijkt me verward aan. "Erik," verbetert hij me. 

"Ohja, Erik." Knik ik. "Nou, succes." Ik steek twee duimen op en draai me vervolgens om.

"Niet gaan!" Dante grijpt mijn arm beet. "komop, laat me niet in de steek. Ik vraag je echt letterlijk nooit iets. En nu laat je me stikken."

"Wat wil je dan?!"

Dante trekt zijn armen over elkaar. "Je moet wachten tot ik binnen ben."

Ik knik naar hem. "Snel dan, de Mac sluit straks."

Dante grijpt mijn arm stevig beet en trekt me mee naar de achtertuin. We lopen over een dor grasveldje wat een beetje nattig aanvoelt onder de schoenen. Het mag de pret niet drukken, want Dante duwt me bijna tegen de muur aan. "Niet weggaan tot dat ik het zeg," sist hij. En dan begint hij zichzelf op te hijzen aan het houten hekje. Ik kijk vol verbazing toe hoe ik Dante voor het eerst in mijn leven vrijwillig zie bewegen. En hij heeft de laatste tijd al zoveel mijlpalen bereikt.. Zoals de date en zijn ontgroening.

"Sta je nou te janken?" Mompelt hij terwijl hij op het hek gaat staan. Ik zie dat hij bijna het raam kan aanraken.

"Ja, je bent zo aan het groeien in je leven. Het is niet normaal." Ik kan niet geloven dat mijn beste vriend bijna functioneert als een normaal persoon. "He, geef me een zetje." Kondigt Dante vanaf het hek aan.

Ik kijk naar hem en knik dan. Ik klim op het hekje en probeer mijn balans te houden. Snel hou ik me aan Dante beet, die zich op zijn beurt weer beethoudt aan de muur. "Ik kan je nooit optillen gast, dan flikker ik."

Dante zijn ogen worden groot wanneer hij de mijne aankijkt. Ik knik terug. Ik mag dit niet verpesten. Ik sla mijn armen over zijn schouders heen en trek mezelf langzaam op, over zijn rug heen. Wanneer ik op zijn schouders zit weet ik het raam verder open te duwen en mezelf naar binnen te wurmen. Met een klap kom ik op de grond terecht. Met een diepe ademhaling sta ik en ik steek mezelf het raam weer uit, waarbij ik Dante zijn hand pak en hem mee naar binnen hijs.

Als Dante eindelijk binnen staat, haal ik opgelucht adem. 

Eindelijk.. Laten we van Dante een echte man maken.

*
*
*
Bedankt voor het wachten :)!
Wat vinden jullie ervan?
\(^~^)/
Liefs jullie favo pizza