Excusses excusses. Hier komt weer een hoofdstukkie!

Kwaliteit boven kwantiteit toch? :D
(zie hier, mezelf een goed gevoel aanpraten)

Dantes POV:

"Geef der wat ze wilt."

"Hoe weet je wat ze wilt?" Ik trek mijn benen op en staar voor me uit. Ik voel me gestoord. Wat ben ik überhaupt aan het doen.

Julian heeft me vanochtend opgepikt van huis, zoals gewoonlijk. We rijden naar school en natuurlijk moest hij me uithoren over de date. Verdomme, de date die voor hem bedoelt was en op mij uitdraait.

Met als gevolg: Ik kwam kotsend thuis, nadat ik aangehouden was om het stelen van een fiets. Mijn gehele hoofd stond vol van de avond, mijn lichaam voelde zich naar. Ik kreeg meteen het gevoel dat ze me in dat restaurant vergiftigd hebben, dus ik heb ze die avond een ster gegeven.

Niet dat ik ze anders geen één ster had gegeven.

Maar vanochtend was het nog steeds niet voorbij. Mijn hoofd bonkte, mijn handen trillen en ik voel me nog steeds kotsmisselijk. Mijn moeder was niet bepaald tevreden toen ik haar vruchtendrankje niet wilde opdrinken.

En uiteindelijk zat ik bij Julian in de auto. Met een kruisverhoor tot gevolg. Ik heb hem verteld dat de date prima verliep, maar ik me erna ziek begon te voelen. Julian was er zeker van; ik was verliefd. Ik bekijk het van de positieve kant. Waarschijnlijk is mijn lever het aan het begeven.

"Nou, waar praat ze graag over?"

Ik draai mijn ogen. Dat is niet bepaald moeilijk te bedenken waarover Erik graag praat.. Zijn naam is Erik toch?

"Uh. Seksuele-"

.. God.. No.

"Gast!" Julian springt spontaan op de rem. Hij mept zijn handen van het stuur af en geeft me een brede grijns. Ondertussen klap ik bijna met mijn kop door de voorruit heen. "Je hebt beet.. Dit meen je niet."

Ik knik schaapachtig.

Wat?

"Weet je wat dit betekent?" Een auto achter ons toetert.

"Dat je moet doorrijden," ik staar naar de weg.

"Je kan ballen man!"

Ik kreun zachtjes.

Het is werkelijkwaar verschrikkelijk om de laatste te zijn van de vriendengroep, die nog groen is. Iedereen kijkt voor mij uit naar seks en zoenen, terwijl ik het liefst op de achterbank lig te maffen met een goeie zak chips.

Maar nee. De sociale druk ligt op de loer. Julian, de grootste mannelijke hoer, zit ook nog eens als een één of andere dokter Phil naast me advies uit te leveren. Dan weet je dat je het leven gemaakt hebt.

"Ik denk niet echt dat dat m'n intensie is."

Julian rijdt verder. "Tuurlijk wel!" "Nee."

"Oké, prima. We zijn nog bij het begin. Dus.. ' Hij tikt met zijn vingers tegen het stuur, brede grijns op zijn smoel." Je style is prima. De gentleman. En ja, van het ene komt het ander. Je moet haar aandacht krijgen."

"Hoe?" Vraag ik alsof ik ontzettend geïnteresseerd ben. Maar eigenlijk wil ik van het gezeur af zijn.

"Stap op der af. Doe iets en laat der dan hangen. Ze komen sowieso terug voor meer."

Dat klinkt echt idioot.

"Wauw," knik ik alsof het mij geweldig in de oren klinkt. Vooral mijn stem is monotoon van verlangen. "En hoe zou je dat adviseren."

"Je kan der beetpakken en zachtjes tegen je aanduwen.. Iets zoenen en doorlopen." Julian knikt. Een glinstering in zijn ogen. "Dat is hoe je ze fixt."

Ik probeer ondertussen niet te gaan kotsen. Misschien heb ik gewoon een ontstoken lever en kunnen we dit gehele gedoe vergeten.

"Maar omdat jij nog nooit gezoend hebt en het onprofessionele gedoe totaal een afknapper zal zijn, kan je maar beter iets fluisteren of zo. Iets opwindends."

Ik trek mijn wenkbrauw op. "Ga je lekker?" Snauw ik naar hem.

"Ja, zo iets klinkt goed. Maar dan iets minder geiriteerd." Julian rijdt de parkeerplaats op en grijpt zijn sportspullen. Het is inmiddels drie uur. Julian gaat sporten, ik heb afgezegd omdat ik me kotsmisselijk voel.

Julian stapt uit. Hij is altijd beter geweest in sport. Beter geweest met de meiden en zelfs zijn cijfers zijn hoger. Mij interesseert het allemaal niet bepaald, zolang ik maar bereik wat ik wil. Mijn moeder daar in tegen vergelijkt me nonstop met Julian. Hij is de perfectie in haar ogen.

Het is maar dat ik hem echt ken. Als echte vriend. Ik weet dat Julian narcistische trekjes heeft, zich soms erg kan aanstellen of echt mental breakdowns heeft na een mislukt akkefietje.

Ik ga niet zeggen dat dat hem een naar persoon maakt. Totaal niet. Hij is de coole, gewilde gast van buitenaf. Maar zelfs de Julian, heeft zijn persoonlijke trekjes. Dat maakt hem meer menselijk. Alleen ziet niemand het. Behalve ik. Wellicht zijn familie ook. Maar daar stopt het bij.

Julian kan zich geheel cool gedragen naar de buitenkant.. En drie keer raden wie dan de telefoon mag opnemen om drie uur in de nacht omdat hij het gevoel heeft dat hij gaat falen in zijn sport.

"Ik ga," Julian draait zich om en geeft me een korte mannelijke hug. Ik merk dat hij ietswat vol adrealine zit. Zoals gewoonlijk voor een training. Het vraagt veel van Julian. 'Rustig aan," geef ik hem mee.

Julian knikt, steekt zijn hand op en gaat op een jogtempo richting het veld.

Ik besluit mezelf een kleine tour te geven naar de kantine. Puur voor het eten.... Nee.. Laat maar.

Mijn lichaam protesteert meteen bij de gedachte om te gaan eten. Ik voel een soort steen in mijn maag, een brok in mijn keel en een zure nasmaak. Alsof alles tegen me schreeuwt dat ik ziek ben.

Ik slof naar de kantine toe en schudt mijn hoofd. Het gevoel is irritant, het maakt me volledig slapeloos. Tegelijkertijd droom ik vreemd en krijg ik lichte kriebels in mijn onderbuik.

Ik haat het.

Mijn hand gaat in mijn broekzak en ik vis er een euro uit. Het verdwijnt in de automaat. Met een zakje chips op zak stap ik naar buiten toe. Ik open het zakje, laat mijn reet op een bankje zakken en prop een chippie na binnen.

En dit is het moeilijke aan een topsport hebben aan eten: Ik was vergeten dat ik het vandaag niet kon verteren.

Als een soort van fontijn spuug ik mijn scharige eten van de ochtend eruit. De perige nasmaak blijft achter, van het enige slokje fruitdrank, en ik voel me meer dan ooit verschrikkelijk.

Ik staar afwezig naar mijn kots en schud mijn hoofd. "Shit, ik ben een stuk ellende." Ik duw tegen mijn buik aan, gokkend waar die verrotte lever van mij zit.

'Tot zo!" Ik schrik op van een stem in de verte. Bij de fietsenstalling. Ik kijk om. Een paar meter achter me van het bankje staat hij.

Erik.

Felix loopt naar binnen toe. Zijn tas staat nog bij Erik. Ik haal diep adem. Het wordt tijd om die kleine onbenul te confronteren met zijn daden.

Hij moet me verdomme die boete van die gesto- geleende fiets nog terugbetalen!

Ik haal diep adem en stap op hem af. Hoe dichterbij ik kom, hoe harder mijn hart in mijn keel slaat. Ik denk dat Erik een soort van ziek is, want zijn ziekheid straalt op me af. Zo misselijk voel ik me.

Ik tik tegen zijn schouders aan. Nouja, ik sla.

"Felix, ik denk dat w-" Erik draait zich om, zet grote ogen op wanneer ik er sta en gniffelt dan zacht. "Ja wat." Hij trekt vragend een wenkbrauw op. Zijn haren zitten een beetje warrig op zijn voorhoofd en zijn grijze ogen lijken wat lichter dan normaal.

Vanuit het niets doemt het advies van Julian in mijn kop.. "Maar omdat jij nog nooit gezoend hebt en het onprofessionele gedoe totaal een afknapper zal zijn, kan je maar beter iets fluisteren of zo' 

Fluisteren?

Hell the wat.. Dat ik niet kan zoenen. Ik zal hem laten zien wat zoenen is..

Voor ik het weet smijt ik mijn gezicht tegen de zijne aan, het is een lompe kopstoot tot gevolg. Erik schiet naar achter en grijpt naar zijn voorhoofd. Vervolgens geeft hij mij een van de raarste blikken ooit.

Ik draai me om en ren weg.

Hopelijk is er nog ergens een graftombe beschikbaar..

_____________________________

DANTE WAT DOE JE NOU!?