Shot z dedykacją dla Attixx.

- Attixx! Otwieraj! Muszę z tobą pogadać! - głośny krzyk zaa drzwi wybudził mnie z krainy snów.

Przerażona zerwałam się z łóżka i pobiegłam, aby chwycić klamkę zanim, ktoś wyrwie ją z drewnianych drzwi. Otworzyłam je spodziewając się najgorszych scenariuszy, lecz ujrzałam Chroma, który jak szalony wpadł do mojego pokoju i od razu skoczył na łóżko. Oszołomiona wpatrywałam się w chłopaka, przenosząc wzrok to na niego, a to na jeszcze otwarte drzwi.

- Na co czekasz, zamykaj, nie mam czasu! - wykrzyczał dziwnie podekscytowany.

Z obawą spełniłam jego prośbę i usiadłam na krześle do toaletki.

- Musisz mi pomóc. Sprawa jest najwyższej wagi i jak nic potrzebuję teraz tylko ciebie. -powiedział poważny, zaś ja na jego słowa, poczułam jak moje serce zaczyna szybciej bić.

- S-słucham. - odpowiedziałam lekko się jąkając z rumieńcami na policzkach.

- Zakochałem się! - krzyknął szczęśliwy wilczek i opadł na poduszki.

Wpatrywałam się w niego z szokiem na twarzy, czując, iż zaraz dostanę palpitacji serca. "Teraz, albo nigdy" pomyślałam.

- Chrome? - zapytałam.

Wilkołak spojrzał na mnie zdziwiony, moim nagłym pytaniem.

- Ja też się zakochałam, chciałam ci to powiedzieć już dawno, ale się bałam. - wyznałam cicho.

Na dłuższą chwilę w pokoju panował kompletna cisza, gdy podniosłam wzrok na Chroma, tam nagle wybuchnął.

- To cudownie! Będą dwie nowe pary w kwaterze głównej. Ty i twój kochaś, no i ja z Karenn!

Gdy powiedział imię dziewczyny, cały mój świat się rozsypał. Jego słowa jak ostry sztylet przebiły mi serce. Nie mogłam uwierzyć w to co właśnie usłyszałam. Otworzyłam usta, myśląc że nadzwyczajnej sobie żartuje.

- Chrome, osobą w której się zakochałeś jest Karenn? - zapytałam, mając nadzieję, że powie nie.

- Tak. A kim jest ten twój szczęściarz? Nigdy mi nawet słowa o nim nie pisnęłaś.

- Oh, wiesz to nikt ważny. - próbowałam jakoś wybrnąć z sytuacji, aby się nie domyślił, że chodzi o niego, jednak słabo mi to szło.

- No dalej, Attixx. Mów, ciekawość mnie zżera.

- Emm, to......... Kero! - krzyknęłam imię pierwszego chłopaka w straży jaki przyszedł mi do głowy. Jednak szybko pożałowałam swojego wyboru, ponieważ z Keroshane mieliśmy tak różne charaktery i zainteresowania, że absurdem byłoby, abym coś do niego poczuła.

- Nie wierzę. - powiedział Wilk z poważną miną, patrząc na mnie przenikliwie.

- Skoro nie chcesz mi powiedzieć, to nie mów, a nie wymyślasz. - dodał zdenerwowany.

- Chrom, to prawda. Zakochałam się w Kero. - dodałam pewna, chcąc przekonać go, że to prawda.

Nie odpowiedzi chłopak wstał i podszedł do mnie, kładąc ręce po stronach krzesła, po czym przybliżył swoją twarz na niebezpieczną odległość. Moja policzki w momencie przypominały pistacjowe truskawki, a na ramionach pojawiła się gęsia skórka. Czułam jak całe moje ciało zalewa fala gorąca i zapragnęłam pocałować Chroma tu i teraz.
Ten jednak miał inne plany, ponieważ wpatrywał się we mnie skupiony.

- Na prawdę, kochasz jednorożca?

- Tak, już ci mówiłam, zakochałam się w Kero. - powiedziałam dobitnie.

- W takim razie, co cię w nim oczarowało? - zapytał nie zmniejszając naszego dystansu, zaś ja powstrzymywałam się tylko, aby go nie pocałować.

- Eeeee, co? - odpowiedziałam mało inteligentnie, przenosząc wzrok z ust na oczy, co okazało się być karygodnym błędem. Złote gałki wpatrzone w moją osobę, zrobiły mi z mózgu, a raczej jego pozostałość doszczętną sieczkę. Chrome, nie doczekając swojej odpowiedzi, odsunął się wreszcie ode mnie.

- Co ci się tak spodobało w jednorożcu, że się w nim zakochałaś? - zapytał po raz drugi tracąc cierpliwość.

Mój mózg pracował na największych obrotach, próbując coś wymyślić. Wreszcie wydusiłam kilka zdań, kompletnie nie dotyczących bibliotekarza.

- Wiesz, podoba mi się jak traktuje innych. Zawsze każdemu pomoże, nie licząc się z konsekwencjami. Jest słodki i wytrwały, śmieszny i cudowny. Kiedy patrzę w jego oczy, rozpływam się, myśląc tylko o nim. A kiedy się uśmiecha, nie myślę o żadnych nieprzyjemnościach, tylko o tym, że pragnę widzieć go codziennie takiego. Zakochałam się w nim, bo zobaczyłam jego prawdziwą twarz, jego łagodność, łzy oraz zmartwienia. Pragnę mu pomagać, bo chcę, aby mnie zauważył i pokochał z całego serce tak jak ja jego. - powiedziałam w całości opisując Chroma, a nie Keroshane.

Chłopak słysząc moją deklaracje z powrotem usiadł na wyrko, patrząc na mnie w szoku.

- Ty na prawdę się zakochałaś w Kero. - dodał zdumiony.

- Mówiłam ci. - odpowiedziałam, z jeszcze czerwonymi policzkami.

Przez chwilę trwała niepokojąca cisza, którą postanowiłam przerwać przypominając sobie o początkowych słowach wilkołaka.

- Mówiłeś, że jestem ci potrzebna. - powiedziałam spokojnie, wyrywając chłopaka z zamyślenia.

- A, rzeczywiście. - odpowiedział speszony.

- Bo wiesz, mogłabyś pogadać z Karenn, jak dziewczyna z dziewczyną i dowiedzieć się czy ona też coś do mnie czuje? - zapytał z czerwonymi policzkami.

Ciarki przeszły mi po ciele, na jego prośbę, a jej imię sprawiło, że moje serce znów zabolało. "Chrome dlaczego ty mi to robisz?!" pomyślałam. Byłam wściekła na nią i te chore uczucia Chroma. Nie rozumiałam go, bo jak przecież mógł się zakochać w kimś takim jak Karenn. Jednak wbrew sobie odpowiedziałam, tak jak tego oczekiwał chłopak.

- Postaram się. - oznajmiłam, mając nadzieję, że chociaż wampirzyca nic nie czuje do mojego przyjaciela.

Moje nadzieję jednak były złudne, bowiem po wyjściu Chroma, praktycznie od razu wpadła do mnie wyżej wymieniona dziewczyna.

- Attixx!! O, jesteś! Musimy porozmawiać! - wbiegła do pokoju z uśmiecham na ustach.

Od razu zerwałam się z krzesla, widząc nieproszonego gościa. W tym momencie, była ostatnią osobą w całej tej nieszczęsnej kawterze, którą chciałabym widzieć. Najchętniej wyrzuciłabym ją z miejsca za drzwi i oznajmiła, że Chrome jest mój. Ale zamiast zrobić to na co miałam ochotę, wezbrała we mnie solidarność.

Hej Karenn, o co chodzi? - zapytałam z grymasem, którego wydawała się nie zauważyć.

- Chciałabym prosić cię o taką małą przysługę. Przyjaźnisz się z Chromem i pomyślałam, że mogłabyś nas jakoś ze sobą umówić. Wiesz, Chrome bardzo mi się podoba. Powiem ci szczerze, że nawet nie wiem kie....

Chwyciłam zdziwioną wampirzycę za ramię i wyrzuciłam z pokoju, nie wytrzymując. Zatrzasnełam drzwi, czując, iż łzy płyną mi po policzkach. Już się nie kontrolowałam. Osunełam się po ścianie na podłogę, kryjąc twarz w dłoniach. Co chwila wybuchałam płaczem, myśląc dlaczego właśnie ja, co takiego zrobiłam i czym zasłużyłam na takie coś.

Nie wiem ile czasu spędziłam na płaczu, ale gdy się w miarę uspokoiłam i przemyślałam całą sprawę na spokojnie, zdecydowałam, że będę walczyć. Nie oddam Chroma Karenn i zdobędę jego serce. Chodźbym miała dołączyć do samego Ashkora zdobędę go. Nie pozwolę by ktoś taki jak ta wampirzyca odebrał mi go. On należy do mnie!