Dla: NietypowyParing1969

Dlaczego mi to zrobiłaś?

Harry Potter x Sybilla Trelwney

----

Harry obudził się zlany potem. Znowu mu się śniło, że Voldemort torturuje Syriusza. Pamiętał jednak wizję profesor Trelwney i jej upiorny głos mówiący:

- Jednej nocy Czarny Pan powróci z całą swoją mocą, aby zgładzić tego, który go powstrzymał przed wieloma laty. Porwie mu najbliższego i złamie, a gdy jego wróg przybędzie bliźnicze różdżki się rozdzielą tak jak dusza wybrańca z tym światem.

Postanowił więc, że pójdzie do niej i zapyta czy to jest ten moment. Kiedy przechodził korytarzem zobaczył profesora Snape'a, który był w różowej koszuli nocnej i jadł ciasto. Wstrzymał w sobie chichot i przemknął niezauważony do wieży Sybilli.

Wszedł do klasy wróżbiarstwa, a do jego nosa doszedł mdły zapach kwiatów. W całym pomieszczeniu panował mrok i tylko jedna świeca, stojąca na biurku profesorki oświetlała klasę.

- Dobry wieczór, Profesor Trelwney - powiedział nastolatek i podszedł do biurka nauczycielki.

- Witaj Harry - usłyszał gros Sybilli. Brzmiał on trochę inaczej niż na lekcji. Bardziej... Brzmiał bardziej jak głos zjaranego hipisa, niż poważnej nauczycielki.

- Pani Profesor - zaczął wybraniec - Czy mogłaby Pani-

- Oczywiście, że mogę powiedzieć ci co widzę w kryształowej Kuli - przerwała mu i wskazała Harry'emu miejsce, na którym miał usiąść, a koraliki uderzyły o siebie tworząc grzechot.

Spojrzała w kulę, a w jej dymie ujrzała nagie ciało chłopaka, który siedział przed nią.

- Co pani widzi? - zapytał ją zniecierpliwiony Potter.

- Widzę.. Widzę kwiatka. Zakochasz się niedługo, a to uczucie rozkwitnie - skłamała szybko.

- Dziękuję Pani Profesor - Harry wstał i wyszedł z klasy, zostawiając nauczycielkę samą. Jeszcze nie wiedział co się szykuje.

Uczta pożegnalna. Kilka miesięcy później

Wszyscy siódmoklasiści będą tęsknić za Hogwartem. W czasie, gdy wszyscy się świetnie bawili, Harry siedział zamyślony. Nagle wszystkie głosy umilkły, a kilka tysięcy par oczu skierowało  się na stół nauczycielski.

Na blacie albowiem stała nauczycielka wróżbiarstwa, która nie miała na sobie swoich wielkich okularów tylko soczewki, rozczesała włosy i zdjęła wszelkie naszyjniki i wisiorki. Wyglądała ładnie.

- Harry Potterze - nawet jakoś inaczej mówiła - Zobacz jaki wzór ma moja sukienka - odwróciła się tyłem, a na jej plecach widniał wielki kwiat. Wtedy Harry zrozumiał w kim się miał zakochać.

Przez te miesiące patrzył na każdą dziewczynę w szkole, jednak nigdy nie pomyślał, że będzie się to tyczyć nauczycielki.

Wstał i w amoku do niej podszedł. Podał jej ręke i pomógł kobiecie zejść ze stołu. Złączył ich usta, a nauczycielka wyszeptała cicho:

- Tam wcale nie było kwiatu, Harry Potterze.

-----

Oh god. Jak mi poszło?