Charels d'Eon dawno nie był szczęśliwy. Całe jego życie było jednym, osiemnastoletnim pasmem porażek i upokorzeń. Ale wtedy pojawiło się coś. I ktoś. Człowiek i uczucie.

Leondardo i ABSOLUTNE WKURWIENIE.

— Znowu! Drugi raz w przeciągu tygodnia! — wydarł się Charles.

Cała podłoga była usmarowana fluorescencyjnie żółtą farbą, którą Leonardo zażyczył sobie pomalować ściany w ich nowiutkim mieszkaniu.

I którą po raz drugi zrzucił z antresoli tuż pod nogi d'Eona.

Charles załamał się i schował twarz w dłoniach. Był niezmiernie wkurzony, ale jednak nie był w stanie gniewać się na miłość swojego życia. Było w Leosiu coś, jakaś blokada, która nie pozwalała mu się na niego poważnie złościć. Odcinała wszystkie negatywne uczucia.

D'Eon zaśmiał się. On chyba jednak kochał tego skończonego idiotę.