Tylko patrzyłem. Nigdy nie odważyłem się zagadać.

On jest taki... Idealny.

Tyle osiągnął, tyle wygrał.

Oddałbym wszystko za jego jedno spojrzenie na mnie.

- Odpuść - szepnął Andi. Podniosłem wzrok na Niemca.

- Nie rozumiem.

- Przecież widzę. Podoba ci się gwiazdor - zaśmiał się.

- Jest idealny... - wyszeptałem.

- Taaa... Rozejrzyj się dookoła i poszukaj kogoś w swoim zasięgu. Jego możesz wielbić z daleka - oznajmił i zostawił mnie samego.

Nie przejąłem się słowami przyjaciela.

Moje zakochanie trwało już od kilku lat. Może to śmieszne, ale nigdy nawet z nim nie rozmawiałem sam na sam.

Bałem się.

Nagle Austriak podniósł wzrok i spotkaliśmy się spojrzeniami.

Spanikowany odwróciłem głowę. Szybko wstałem i uciekłem z hotelowej restauracji. Jak najszybciej chciałem znaleźć się w swoim pokoju, ale ktoś mnie zatrzymał.

- Maciej! - usłyszałem za sobą i stanąłem. Nie odwróciłem się. - Maciej? Wszystko ok?- zbliżał się do mnie. Zacząłem panikować.

- Tak - odparłem i chciałem iść dalej, ale Gregor złapał mnie za ramię.

- Chodź ze mną - pociągnął mnie w stronę swojego pokoju.

Po cholerę on mnie tam prowadzi? - przemknęło mi przez myśl. - Czego chce?

- O co chodzi? - zapytałem, gdy zamknęły się za nami drzwi.

- To ja powinienem o to pytać... Zamierzałeś ze mną pogadać?

- O czym? - zdziwiłem się.

- O tym, że ci się podobam.

- Skąd...?

- Nie jestem ślepy... I pewnien sympatyczny człowiek mi doniósł - uśmiechnął się.

- To znaczy kto?

- Osoba, której powinieneś podziękować - oznajmił i mnie pocałował. Zaskoczony dopiero po chwili odwzajemniłem pieszczotę.

- Andi ci powiedział? - zapytałem, gdy się od siebie oderwaliśmy.

- Nie - objął mnie w pasie.

- Kamil... Konfident - zaśmiałem się.

- Pomysł o tym w ten sposób... Gdyby nie on, nie stalibyśmy tak u mnie w pokoju...

- Fakt - pocałowałem go. - Muszę mu podziękować.

- Już to zrobiłem - wymruczał w moje wargi po czym znowu je złączył.

_______________

Takie średnie...

Nie mam pomysłów...