Η συνειδητοποίηση του τι είχε σκοπό να κάνει ήρθε μετά από ώρα.

Περπατούσε με τα χέρια της γύρω από το σώμα της, σε μια αποτυχημένη απόπειρα να ζεσταθεί και να μην αφήσει το ξαφνικό παγωμένο αέρα να την χτυπήσει. Είχε φτάσει στην πλατεία όταν κατάλαβε πως οι κινήσεις της ήταν αυτόματες και μηχανικές, δεν χρειαζόταν να σκεφτεί για να θυμηθεί τον δρόμο για το σπίτι της Άντρεα.

Μετά από το επεισόδιο με τον Μπράιαν και αφού τα δίδυμα εξήγησαν πως είχε η κατάσταση, αναλύοντας το περιστατικό με την φωτογραφία και τον λόγο πίσω από τον οποίο ο Θίο έδωσε την πρώτη μπουνιά, η πρώτη κίνηση του διευθυντή ήταν να καλέσει τους κηδεμόνες των παιδιών που είχαν εμπλακεί. Η Αντζέλικα ήταν μπροστά όταν η θεία Μάργκο μπήκε στο γραφείο ταραγμένη και φανερώς ανήσυχη, με το χειρότερο σενάριο στο μυαλό της. Δεν είχε δει τον αδερφό της να ντρέπεται περισσότερο στην ζωή του.

Τελικά ο διευθυντής κατέληξε στο να δώσει τριήμερη αποβολή στον Μπράιαν (αρχικά σκόπευε να δώσει την ίδια τιμωρία και στα τρία παιδιά, μετά από τις απειλές της θείας Μάργκο όμως άλλαξε γνώμη) και μονοήμερη αποβολή στον Θίο και την Άντρεα, που όμως για τις επόμενες δύο μέρες θα κάθονταν μετά το σχολείο στην τιμωρία. Κανείς δεν είχε αντίρρηση, ούτε καν ο ίδιος ο κοκκινομάλλης, ακόμη και αφού άκουσε πως λόγω της απαράδεκτης συμπεριφοράς του θα απαλλασσόταν από τον τίτλο του αρχηγού της ομάδας ποδοσφαίρου. Σε εκείνο το σημείο ο Θίο δεν κατάφερε να συγκρατήσει ένα ειρωνικό μειδίαμα.

Όταν εκείνη την ημέρα γύρισαν σπίτι, η θεία Μάργκο δεν έκανε κήρυγμα στον Θίο, όπως νόμιζαν τα αδέρφια πως θα έκανε. Η Αντζέλικα δεν πίστευε πως χρειαζόταν, αφού όλοι ήξεραν πως ο αδερφός της δεν ήταν άνθρωπος που συνήθιζε να λύνει τα προβλήματα του με την βία. Αυτή ήταν η μοναδική εξαίρεση και η αλήθεια ήταν πως ένιωθε μια περίεργη αίσθηση θαυμασμού απέναντι στο αγόρι μετά από όλη εκείνη την κατάσταση - ακόμη κι αν δεν το παραδεχόταν, είχε λίγες τύψεις που εξαιτίας της είχε αποκτήσει μια τεράστια μελανιά στο πρόσωπο.

Αφού η θεία Μάργκο βεβαιώθηκε πως ο Θίο ήταν εντάξει και είχε πάει στο δωμάτιο του, έκατσε στο σαλόνι με την Αντζέλικα και είχαν μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με την πρόσφατη συνειδητοποίηση της σεξουαλικότητας της. Διέψευσε έναν έναν τον κάθε φόβο της κοπέλας και στο τέλος κατέληξαν αγκαλιασμένες και δακρυσμένες πάνω από ένα κουτί παγωτό, παρακολουθώντας μια άκυρη παιδική σειρά κινουμένων σχεδίων.

Ακόμη και μετά από όλο το χάος, δεν μπόρεσε να σταματήσει να σκέφτεται την Άντρεα. Ίσως οι γονείς της να μην ήταν το ίδιο υποστηρικτικοί, ίσως να της συνέβησαν πολύ άσχημα πράγματα και για όλα θα έφταιγε η Αντζέλικα, αυτή που την είχε φιλήσει πρώτη. Θέλησε να της στείλει πολλά μηνύματα, όμως ο,τι και να πληκτρολογούσε φαινόταν λάθος. Έτσι, αποφάσισε την επόμενη ημέρα να κάνει κοπάνα από το σχολείο τις πρώτες δύο ώρες και να πάει να της μιλήσει.

Η Αντζέλικα Βένους δεν θα τα έκανε όλα αυτά για τον οποιοδήποτε, δεν θα κυκλοφορούσε μέσα στην βροχή όταν θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται μέσα στην τάξη, δίπλα σε ένα αναμμένο καλοριφέρ. Ήταν ερωτευμένη και πλέον το ήξερε βαθιά μέσα της, κι ας συνέχιζε να το αρνείται πεισματικά κάθε φορά που η σκέψη ερχόταν στο μυαλό της.

Χτύπησε το κουδούνι και μετά από δύο ολόκληρα λεπτά, η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε η Άντρεα.

Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να την τσεκάρει με μια γρήγορη ματιά για οποιαδήποτε μελανιά κι όταν βεβαιώθηκε πως τα πάντα ήταν εντάξει, τότε μόνο κατάφερε να μιλήσει. «Καλημέρα,» είπε και χαμογέλασε όσο πιο αθώα μπορούσε.

Φορούσε τις πιτζάμες της, υπερβολικά φαρδιές, μωβ, με κάτι γελοία σχέδια με μονόκερους και είχε τα μαλλιά της δεμένα σε μια αποτυχημένη πλεξούδα, από την οποία εξείχαν ολόκληρες τούφες. Φοβήθηκε πως την είχε ξυπνήσει, όμως τα γουρλωμένα μάτια της φαίνονταν πιο ξύπνια από ποτέ.

«Πως είσαι έτσι;»

Η Αντζέλικα την αγνόησε. Ήξερε πως το θέαμα μπροστά στην κοπέλα πρέπει να ήταν φρικτό, αφού ήταν βρεγμένη από την κορυφή ως τα νύχια. «Μόνη είσαι σπίτι;»

«Ναι,» απάντησε διστακτικά και σαν απάντηση, ακούστηκε το κλάμα ενός μωρού. «Όχι τελείως μόνη δηλαδή, με την Ρεμπέκα.»

«Να περάσω ή θέλεις να συνεχίσουμε εδώ την συζήτηση;» Ακόμη και τώρα, ένα κομμάτι της ήθελε να πετάξει κάτι στο κεφάλι της Άντρεα.

Κατακόκκινη, μάλλον επειδή κατάλαβε την αγένεια της, άνοιξε ακόμη περισσότερο την πόρτα και της έκανε νόημα να μπει στο σπίτι. Δεν φερόταν καθόλου σαν την συνηθισμένη εκδοχή του εαυτού της και αυτή ήταν η πρώτη κόκκινη σημαία που παρατήρησε η Αντζέλικα - η οποία είχε ήδη αρχίσει να μετανιώνει την ιδέα της.

«Βγάλε τα παπούτσια και το μπουφάν,» της είπε. «Εκεί είναι το μπάνιο, περίμενε να ελέγξω την μικρή και να σου φέρω κάτι για να αλλάξεις.»

Όταν πλέον φορούσε ένα μακρύ πράσινο πουλόβερ και μια αθλητική φόρμα, η Άντρεα της έκανε νόημα να κάτσει στον καναπέ. «Έχεις σχολείο αυτή την ώρα,» μίλησε τελικά. «Γιατί είσαι εδώ;»

«Απλά ήθελα να δω πως είσαι. Το λες σαν να είναι έγκλημα.»

«Από πότε σε νοιάζει το πως είμαι;» πέταξε ξαφνικά η κοπέλα. «Από την ώρα που κυκλοφόρησε η φωτογραφία - και έχουν περάσει δύο μέρες - δεν έχεις στείλει ούτε ένα μήνυμα. Και ειλικρινά, δεν με νοιάζει. Εννοώ καταλαβαίνω πως όλη αυτή η φάση ήταν ηλίθια και το μετάνιωσες αλλά τουλάχιστον-»

«Κάτσε, πότε είπα ότι το μετάνιωσα;» είχε αρχίσει να εκνευρίζεται. Δεν ήταν αυτός ο τρόπος με τον οποίο είχε φανταστεί αυτή τη συνάντηση. «Εξάλλου, ούτε εσύ ήρθες να με τσεκάρεις και-»

«Α ναι; Και τι νομίζεις πως έκανα όταν σε βρήκα με τον Μπράιαν και τον Θίο; Συγγνώμη που δεν είχα χρόνο να κάτσουμε και να αναλύσουμε τα συναισθήματα μας, ήμουν απασχολημένη με το να απομακρύνω τον ηλίθιο προτού κάνει κιμά τον αδερφό σου!»

Για λίγο επικράτησε σιωπή. «Όσο αφορά αυτό, ήθελα να σου πω ευχαριστώ...» Ξεροκατάπιε και έβαλε μια τούφα από τα βρεγμένα ξανθά μαλλιά της πίσω από το αυτί της. «Είχα μείνει παγωμένη στην θέση μου και δεν μπορούσα να αντιδράσω, αν δεν ήσουν εσύ...»

Το ύφος της Άντρεα αμέσως μαλάκωσε. «Ήμουν, οπότε δεν χρειάζεται να το σκέφτεσαι.»

Με ένα ξαφνικό ρεύμα ενέργειας, η Αντζέλικα σηκώθηκε όρθια. «Θέλω απλά να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα, ωραία; Δεν μετάνιωσα καθόλου που σε φίλησα, μετάνιωσα απλά που αυτή η κίνηση μου προκάλεσε όλη αυτή τη κατάσταση. Μου αρέσεις, Κορτέζ και μου αρέσεις πολύ, όλο αυτό όμως είναι κάτι νέο για μένα γιατί είσαι ο πρώτος άνθρωπος, το πρώτο κορίτσι για το οποίο αισθάνομαι έτσι και όλα αυτά είναι απλά τόσο μπερδεμένα στο μυαλό μου και το μόνο που ξέρω είναι, και πες μου αν γίνομαι κουραστική, πως μου αρέσεις.»

Την κίνηση της μιμήθηκε και η Άντρεα, που το χαμόγελο της κόντευε να σπάσει το πρόσωπο της. Για μια στιγμή αγχώθηκε στην σκέψη πως ίσως είχε πει περισσότερα απ' όσα χρειαζόταν κι αυτό θα κατέληγε ακόμη πιο άβολο απ'όσο ήδη ήταν.

«Τον εθνικό ύμνο θα πούμε;» είπε νευρικά η Αντζέλικα. «Γιατί σηκωθ-»

Και η Άντρεα την άρπαξε από το πουλόβερ και την φίλησε.

Ήταν σχεδόν όσο ωραίο όσο το πρώτο τους φιλί, μόνο που αυτό είχε μια ξεχωριστή χαρά. Τώρα τουλάχιστον τα δύο κορίτσια δεν κάνανε υποθέσεις για τα αισθήματα που είχε η μία για την άλλη, δεν υπήρχε κανένα ρίσκο. Μεταξύ τους όλα ήταν για πρώτη φορά ξεκαθαρισμένα.

Απομακρύνθηκε η μία από την άλλη μονάχα όταν ακούστηκε ένα ουρλιαχτό και το εκκωφαντικό κλάμα του μωρού. Η Άντρεα, σαν να επανήλθε στον παλιό σίγουρο για τα πάντα εαυτό της, έκλεισε το μάτι στην Αντζέλικα προτού πάει να την ελέγξει.

«Έχει συνηθίσει να μένει για μερικές ώρες τα πρωινά στην γειτόνισσα μας, όσο λείπει η μητέρα μου στην δουλειά,» της εξήγησε όταν επέστρεψε, με ένα πιάτο κομμένα μήλα στο χέρι. Τα άφησε στο τραπεζάκι μπροστά από τον καναπέ. «Σήμερα, επειδή θα ήμουν εγώ εδώ, είπα να την προσέχω. Αλλά ξες πως είναι τα μωρά. Φεύγεις από το πεδίο όρασης τους και νομίζουν πως εξαφανίστηκες για πάντα.»

«Να σε ρωτήσω κάτι;» τη διέκοψε η Αντζέλικα και άρχισε να μασουλάει ένα κομμάτι. «Οι γονείς σου... πως αντέδρασαν; Με την φωτογραφία κι όλα αυτά θέλω να πω.»

«Είχα κάνει come out στο γυμνάσιο βασικά. Οπότε το ήξεραν ήδη ότι είμαι λεσβία, δεν ήταν νέο γι αυτούς.» Το ύφος της Αντζέλικα την έκανε να καταλάβει πως περίμενε να ακούσει κι άλλα. «Το πρώτο άτομο στο οποίο το είχα πει ήταν η μεγάλη μου αδερφή, η Ίλια. Ήταν απόλυτα υποστηρικτική και μάλιστα, μου είχε ανακοινώσει πως, εάν οι γονείς μας δεν με δεχόντουσαν, θα πήγαινα να μείνω μαζί της. Ευτυχώς όμως όταν τους το είπα, αντέδρασαν καλύτερα απ' όσο νόμιζα. Ο πατέρας μου βέβαια έκανε να με κοιτάξει στα μάτια δύο μέρες και η μητέρα μου ήταν αμήχανη, σαν να μην ήξερε πως να φερθεί γύρω μου. Δεν τους κατηγορώ για τίποτα, εξάλλου είναι κι οι δυο συντηρητικοί και θρησκευόμενοι άνθρωποι. Όμως τους έδωσα λίγο χρόνο και μετά από λίγο συνήλθαν. Τώρα είναι όλα καλά. Μέχρι και τα μικρά αδέρφια μου το ξέρουν κι ας μην το πολυκαταλαβαίνουν.»

Η Αντζέλικα είχε αφαιρεθεί εντελώς κατά τη διάρκεια της συζήτησης, φανταζόταν ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο ακόμη έμενε στην Νέα Υόρκη και έπρεπε να κάνει come out στους γονείς της. Ήταν απολύτως σίγουρη πως, ακόμη κι αν οι Βένους δεν ήταν θρησκευόμενοι άνθρωποι, δεν θα αντιδρούσαν τόσο καλά όσο οι γονείς της Άντρεα. Η σκέψη αυτή την έκανε να θέλει να κάνει εμετό.

«Πως αντέδρασε η θεία σου;» την ρώτησε η Άντρεα μόλις τελείωσε. Πρέπει να είχε παρατηρήσει πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

«Πολύ καλά,» την διαβεβαίωσε γρήγορα. Δεν ήθελε να δείξει τίποτα παρά τεράστια ευγνωμοσύνη για την θεία Μάργκο. «Πάρα πολύ καλά βασικά, παρόλο που δεν το περίμενα.»

Για λίγο δεν μίλησε καμιά από τις δυο τους, αφού ήταν αφοσιωμένες στο να εξαφανίσουν όλα τα κομμάτια μήλου από το πιάτο. Ήταν η πρώτη φορά που η σιωπή μεταξύ τους δεν έκανε την Αντζέλικα να νιώθει περίεργα.

«Ξες... συνήθως μετά απ' όλα αυτά, θεωρούμαστε ζευγάρι,» της είπε.

Η Αντζέλικα στραβοκατάπιε. «Τι;» γύρισε να κοιτάξει έντρομη την κοπέλα δίπλα της, που φάνηκε έκπληκτη με την αντίδραση της. «Εννοώ...»

«Είναι εντάξει αν δεν θέλεις ακόμη,» την διαβεβαίωσε και της έπιασε το χέρι. Κάτι στο βλέμμα της προβλημάτισε την Αντζέλικα, που έσπευσε να εξηγήσει.

«Είναι απλά που όλα αυτά γίνονται τόσο γρήγορα και θέλω λίγο χρόνο.»

«Καταλαβαίνω, μην ανησυχείς,» είπε και της φίλησε το μέτωπο. Η Αντζέλικα ήθελε να μείνουν για πάντα έτσι, αγκαλιασμένες σε έναν καναπέ, με τα χέρια τους μπλεγμένα.

Στον δρόμο για το σχολείο, δεν μπορούσε να συγκρατήσει το χαμόγελο της.