Ο Θίο ποτέ δεν περίμενε πως η μετακόμιση τους στο Βάιολετ Χάιζ θα εξελισσόταν σε κάτι τόσο ενδιαφέρον.

Όταν οι γονείς τους το ανακοίνωσαν, η αδερφή του ήταν αυτή που δημιούργησε θέμα. Για μια ολόκληρη ώρα τους φώναζε πως "δεν είχαν κανένα δικαίωμα να την ξεριζώνουν από εκεί","δεν δεχόταν να πάει στην επαρχία" και "της κατέστρεφαν την ζωή". Ο Θίο καθόταν σε μια άκρη, με το κεφάλι στηριγμένο στα χέρια του και παρέμενε ψύχραιμος. Ωστόσο μέσα του κι ο ίδιος ένιωθε σύγχυση.

Ήταν άνθρωπος της ρουτίνας και μπορεί η ζωή του στην Νέα Υόρκη να μην ήταν κάτι ιδιαίτερο, όμως την είχε συνηθίσει. Είχε συνηθίσει να πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο, να συναναστρέφεται με τους αλαζόνες συμμαθητές του που νομίζουν πως μπορούν να αγοράσουν όλο τον κόσμο. Ο Θίο Βένους ήταν άμεμπτος και κανείς δεν μπορούσε να τον αγγίξει. Και όλως παραδόξως το απολάμβανε.

Όλοι τον αποκαλούσαν "ζωντανό άγαλμα" στο προηγούμενο σχολείο τους. Απόμακρος, αδιάφορος προς τα πάντα, χωρίς συναισθήματα. Μερικές φορές μέχρι κι ο ίδιος το πίστευε. Αν η ζωή του μπορούσε να ζωγραφιστεί, ο καλλιτέχνης θα επέλεγε το χρώμα γκρι - μουντό και ψυχρό.

Οι σχέσεις με τους ανθρώπους της ηλικίας του ήταν απλά τυπική. Υπήρξε κάποτε ένα κορίτσι που κατάφερε να περάσει αυτό το "στάδιο", αλλά ήταν η μοναδική. Και μετά από αυτή, τα πάντα επέστρεψαν στο κανονικό. Πολλοί συμμαθητές του προσπάθησαν να τον πλησιάσουν, όμως το καλύτερο που πέτυχαν ήταν ψεύτικα χαμόγελά.

Και τώρα, στην ηλικία των δεκαέξι, υπήρξαν άνθρωποι που κατάφεραν να δουν πέρα από αυτή την "ασπίδα" που ούτε ο ίδιος δεν ήξερε πως κρατούσε. Απ' ότι φαίνεται ποτέ δεν είναι αργά, σκέφτηκε.

Η Τζεν εκείνη την ημέρα επέμενε να πάνε μαζί στην αίθουσα όπου γινόταν τα μαθήματα αστρονομίας. Δεν της έφερε αντίρρηση, κυρίως γιατί ήξερε πως θα ήταν αδύνατο να της αλλάξει γνώμη. Έτσι, μετά το σχόλασμα βρέθηκαν μπροστά από τις τουαλέτες των αγοριών, που ήταν το σημείο συνάντησης τους.

«Έτοιμος; Είσαι ενθουσιασμένος; Αγχωμένος;» τον ρώτησε καθώς εκείνος περπατούσε προς το μέρος της. Όταν δεν άκουσε απάντηση, έσμιξε τα φρύδια της. «Ζωντανός;» φώναξε λίγο πιο δυνατά.

«Αφαιρέθηκα,» παραδέχτηκε. «Τι με ρώτησες;»

Στριφογύρισε τα μάτια της. «Πως νιώθεις;»

«Όπως πάντα, υποθέτω,» απάντησε. Η αλήθεια ήταν πως είχε πολύ περιέργεια να δει πως θα εξελισσόταν όλη αυτή η ιστορία με την ομάδα αστρονομίας.

Προχώρησαν λίγο ακόμα μέχρι που έφτασαν μπροστά από την τάξη στην οποία γίνονταν τα μαθήματα. Ακούγονταν φωνές από μέσα και για κάποιο λόγο ο Θίο ένιωσε ένα κύμα άγχους να τον διαπερνάει. «Τίποτα που πρέπει να ξέρω πριν μπούμε μέσα;»

Τον κοίταξε με ένα μειδίαμα. «Κάποιος αγχώθηκε τελικά,» τον κορόιδεψε σιγανά. Ήταν η δική του σειρά να γυρίσει τα μάτια του. «Να είσαι ο συνηθισμένος περίεργος εαυτός σου και όλα τα άλλα θα τα ανακαλύψεις στην πορεία!»

Έσπρωξε με δύναμη την σκουριασμένη πόρτα για να ανοίξει αρκετά ώστε να περάσει το αμαξίδιο της Τζεν και μπήκαν στην τάξη. Αμέσως ένιωσε δέκα ζευγάρια μάτια πάνω του.

Κοίταξε την τάξη γύρω του. Ήταν ένας σχετικά μικρός χώρος, με ένα ξύλινο τραπέζι στο κέντρο γύρω από την μία μεριά του οποίου κάθονταν όλοι σε σκούρες καρέκλες με ροδάκια. Στους τοίχους είχε πολλά πόστερ, αλλά ο Θίο ξεχώρισε μερικά που απεικόνιζαν ταινίες που σχετίζονταν με το διάστημα. Σε έναν φελλοπίνακα λίγο πιο πέρα υπήρχαν κολλημένες ανακοινώσεις, φωτογραφίες αστερισμών, μια φωτογραφία της τάξης με τους μαθητές να κάνουν αστείες γκριμάτσες και ζωγραφιές του διαστήματος. Στην άλλη άκρη του τραπεζιού υπήρχε ένας βιντεοπροβολέας που έβλεπε προς τον πίνακα και λίγο πιο πέρα η έδρα του καθηγητή.

«Ανίκα,» ξεκίνησε η Τζεν και ο Θίο έμεινε με ανοιχτό το στόμα όταν συνειδητοποίησε πως απευθυνόταν στην καθηγήτρια. Ήταν μια γυναίκα γύρω στα σαράντα πέντε με καφετί δέρμα που φαινόταν να έχει καταγωγή από κάποια Ανατολική χώρα. Τα κατσαρά μαύρα μαλλιά της πετούσαν προς κάθε κατεύθυνση, φορούσε φαρδιά πολύχρωμα ρούχα που δεν είχαν καμία συνοχή μεταξύ τους και ειλικρινά, ήταν το τελευταίο πράγμα που ο Θίο θα έφερνε στο μυαλό του όταν άκουγε την λέξη 'καθηγήτρια'. «Αυτός είναι ο Θίο που σου έλεγα.»

Η Ανίκα χαμογέλασε και σηκώθηκε όρθια για να του δώσει το χέρι της. «Είμαι η κυρία Πατέλ, όμως μπορείς να με φωνάζεις Ανίκα, όπως όλοι οι υπόλοιποι.»

Ο Θίο έγνεψε, υποθέτοντας πως αυτό ήταν το αποτέλεσμα κρίσης μέσης ηλικίας.

«Θα ήθελα να μπω στην ομάδα αστρονομίας,» της είπε, παρόλο που ήταν προφανές. «Ανίκα,» συμπλήρωσε διστακτικά. Το να απευθύνεται σε καθηγήτρια του με το μικρό της όνομα τον έκανε να νιώθει πολύ αμήχανα.

Εκείνη άρχισε να γελάει, μάλλον με το ύφος απόλυτης σύγχυσης του. «Τον συμπαθώ αυτόν,» μουρμούρισε στην Τζεν, αρκετά δυνατά ώστε να την ακούσουν και οι δύο. Έπειτα γύρισε στην υπόλοιπη τάξη και ακολούθησε την τυπική διαδικασία κατά την οποία επανέλαβε το όνομα του Θίο, σαν να μην το είχαν ακούσει ήδη και τον καλωσόρισε επισήμως στην ομάδα.

«Μετά το μάθημα, θα περιμένεις να σου δώσω κάτι χαρτιά που αφορούν την ομάδα και φυσικά, ένα χαρτί που πρέπει να υπογράψουν οι κηδεμόνες σου.»

Εκείνος έγνεψε καταφατικά και η Τζεν του έκανε νόημα να την ακολουθήσει. Έκατσε σε μια καρέκλα ανάμεσα από άλλα άτομα, που μετά από λίγο είχαν χάσει ενδιαφέρον και συνέχισαν να μιλάνε μεταξύ τους. Ωστόσο, η Τζεν τον σύστησε σε δύο άτομα· τον Κάιλ, ένα σκουρόχρωμο αγόρι με γυαλιά και το Όλι, που όταν ο Θίο του απευθύνθηκε ως κορίτσι του εξήγησε πως προτιμάει το ουδέτερο άρθρο.

Βλέποντας όλους τους μαθητές να μιλάνε μεταξύ τους και την Ανίκα να ψάχνει κάτι στον μικρό υπολογιστή της, ο Θίο αναρωτήθηκε πότε θα ξεκινούσε το μάθημα.

Πήγε την καρέκλα κοντά στην Τζεν και έσκυψε να την ρωτήσει. «Δεν θα έπρεπε να έχουμε αρχίσει;»

«Α ναι, ξέχασα να σου πω,» ξεκίνησε να λέει. «Σε δύο εβδομάδες το απόγευμα θα πάμε στο αστεροσκοπείο! Είναι έξω από την πόλη, γι αυτό τους περισσότερους θα τους οδηγήσει η Ανίκα με το αμάξι της.»

«Εντάξει, αλλά εγώ άλλο σε ρώτησα,» της απάντησε εκείνος, σημειώνοντας στο μυαλό του να ρωτήσει τον Χάρι αν θα μπορεί να τον πάει μέχρι το Αστεροσκοπείο, γιατί σίγουρα δεν εμπιστευόταν την Ανίκα αρκετά ως οδηγό.

Η Τζεν συνέχισε να μιλάει ψιθυριστά. «Η αλήθεια είναι πως επειδή στο προηγούμενο μάθημα παραδώσαμε κάτι εργασίες, σήμερα μας άφησε ελεύθερους. Η Ανίκα γενικά... ακολουθεί διαφορετικές εκπαιδευτικές μεθόδους.»

Ο Θίο συγκρατήθηκε πριν της πει πως αυτό δεν ήταν διαφορετική εκπαιδευτική μέθοδος, αλλά απλή τεμπελιά εκ μέρους της. «Δηλαδή;»

Η Τζεν ωστόσο φάνηκε να καταλαβαίνει τι σκεφτόταν και αμέσως απέκτησε μια πιο αμυντική θέση. «Λοιπόν, συνήθως βλέπουμε ντοκιμαντέρ μέσω του βιντεοπροβολέα ή μας βάζει να ψάχνουμε πληροφορίες στο διαδίκτυο και μετά να τις παρουσιάσουμε αντί να κάθεται στην έδρα της και απλά να μας λέει παπαγαλία ότι ξέρει, όπως οι περισσότεροι καθηγητές. Σε ιδιωτικό σχολείο πήγαινες, είμαι σίγουρη πως ένας καθηγητής που όντως ενδιαφέρεται για τους μαθητές και το τι θέλουν είναι πρωτόγνωρο θέαμα για σένα.» Της πήρε μια στιγμή να συγκροτηθεί. «Ξέρω πως φαίνεται ότι απλά τεμπελιάζει, αλλά δεν γίνεται να κρίνεις κάποιον με την πρώτη φορά.»

«Τζεν-»

«Και σε διαβεβαιώνω πως με αυτή την μέθοδο που εσύ θεωρείς αδιαφορία μαθαίνουμε πολύ πιο εύκολα απ' ότι απλά ακούγοντας κάποιον να μιλάει για σαράντα λεπτά.»

«Τζεν, πάρε ανάσα!»

Του φαινόταν πολύ περίεργο το ποσό προσωπικά είχε πάρει η κοπέλα το όλο θέμα, όμως αποφάσισε να μην την ρωτήσει ακόμη τον λόγο. Χωρίς να το σκεφτεί πολύ (και αυτό ήταν κάτι που ο Θίο δεν συνήθιζε), έβαλε το χέρι του πάνω στο δικό της. Αυτό ευτυχώς την έκανε να σταματήσει την περιττή μουρμούρα.

Τον κοίταξε μπερδεμένη και ο Θίο, καταλαβαίνοντας τι είχε κάνει, μάζεψε αμέσως το χέρι του, χτυπώντας το καταλάθος στο τραπέζι. Κατάφερε να μην φωνάξει από τον πόνο. «Γαμ-» Είδε το Όλι λίγο πιο πέρα να σκάει στα γέλια με το θέαμα και αμέσως μετάνιωσε την ώρα και στιγμή που αποφάσισε να μπει στη τάξη.

«Αυτό πόνεσε,» μουρμούρισε η Τζεν σαρκαστικά και ο Θίο της έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα. «Συγγνώμη γι αυτό, δεν ήθελα να σε αποπάρω.»

«Δεν πειράζει.»

«Το πήρα λίγο πιο προσωπικά απ' όσο έπρεπε.» Βεβαιώθηκε πως ήταν αρκετά πιο μακριά από τα υπόλοιπα παιδιά ώστε να μην την ακούσουν πριν συνεχίσει. «Απλά... θυμάσαι που σου είπα ότι παλιά έμενα στο Ρόουζβιλ;» Ο Θίο έγνεψε. «Ωραία. Όταν μετακόμισα εδώ, δυσκολεύτηκα να βρω φίλους. Η Ανίκα, όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται, ήταν αυτή που με βοήθησε να προσαρμοστώ. Μου έδινε βιβλία της για να διαβάζω στα διαλείμματα και μάλωνε όποιον μου φερόταν με αγενή τρόπο. Εκνευρίστηκα όταν κατάλαβα πως την νόμιζες για κάποιου είδους περίεργη χίπισσα, γιατί είναι πολλά παραπάνω από αυτό.»

Ο Θίο την άκουγε προσεκτικά και στο τέλος μπορούσε να καταλάβει γιατί η Τζεν αντέδρασε έτσι. Μπορούσε να την φανταστεί λίγα χρόνια μικρότερη να κάθεται μέσα στην τάξη στα διαλείμματα και να διαβάζει μοναχή. Όμως ένα κομμάτι ακόμα δεν του κολλούσε.

«Πως κατάλαβες τι σκεφτόμουν; Δεν είπα τίποτα τέτοιο.»

Του χαμογέλασε. «Μπορεί να είσαι περίπλοκος άνθρωπος, αλλά με κάποιον τρόπο νιώθω ότι μπορώ να σε διαβάσω πολύ εύκολα. Και μάλλον έχω δίκιο.»

Την υπόλοιπη ώρα την πέρασε συζητώντας με την Τζεν. Του έκανε μια γρήγορη αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίληψη όλων των μαθημάτων που είχαν κάνει. Ο Θίο ποτέ δεν ενδιαφερόταν για πράγματα όπως το πως γεννήθηκαν τα αστέρια ή το τι σήμαινε supernova, όμως όταν του τα έλεγε η Ασιάτισσα με το λαμπερό χαμόγελο του φαίνονταν σαν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Ήταν απόλυτα προσηλωμένος στα "μαθήματα" της Τζεν και δεν μίλησε μέχρι που χτύπησε το κουδούνι.

«Πρέπει να φύγω, αλλά θα τα πούμε αύριο!» του είπε και αφού την είδε να βγαίνει από την τάξη μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, πήγε στο γραφείο της Ανίκα.

Η προσοχή της ήταν ακόμη στο βιβλίο που διάβαζε και φαινόταν να μην έχει ακούσει καν το κουδούνι. Ο Θίο ένιωθε κάπως άσχημα να την διακόψει, αλλά η ίδια του είχε πει πως έπρεπε να του δώσει εκείνα τα χαρτιά.

«Κυρία Πατέλ;»

Καμία απάντηση. Ο Θίο αναστέναξε. «Ανίκα;»

Η γυναίκα σήκωσε το βλέμμα της και όταν τον είδε, του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο. Έπειτα κοίταξε γύρω την τάξη και αφού δεν είδε κανέναν, τον ρώτησε αν χτύπησε το κουδούνι. Εκείνος έγνεψε. «Μου είπατε για κάτι χαρτιά.»

«Ω! Σωστά!» Έψαξε τα συρτάρια της έδρας και του έδωσε δύο μισο-τσαλακωμένα χαρτιά. «Το ένα είναι για την ένταξη σου στην ομάδα και το άλλο για την εκδρομή στο αστεροσκοπείο. Θα γίνει-»

«-σε δύο εβδομάδες. Ενημερώθηκα.»

«Καλή συνέχεια Θίο.»

«Επίσης.»

Είχε ειδοποιήσει τον Χάρι από το πρωί πως θα έμενε μετά το σχολείο για την ομάδα αστρονομίας και επειδή δεν ήταν σίγουρος τι ώρα θα τελείωναν, είχε αποφασίσει να γυρίσει σπίτι με τα πόδια. Υπολόγιζε πως η διαδρομή θα ήταν περίπου δεκαπέντε λεπτά με τα πόδια, εάν περπατούσε γρήγορα. Η αλήθεια ήταν πως ένιωθε ακόμη εξαντλημένος από την γυμναστική που είχαν την τέταρτη ώρα και το ότι είχε να περπατήσει μέχρι το σπίτι ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε εκείνη τη στιγμή.

Έβγαλε το κινητό του από την τσάντα και αφού ξέμπλεξε τα ακουστικά, τα έβαλε στα αυτιά του. Επέλεξε ένα τραγούδι από την αγαπημένη του λίστα και το έβαλε στο τέρμα. Οι saint motel, το συγκρότημα για το οποίο του είχε πει ο Χάρι, είχαν πολλά ωραία τραγούδια με ανάλαφρο ήχο. Έρχονταν σε αντίθεση με τα τραγούδια που άκουγε συνήθως ο Θίο, όμως πλέον τα πάντα είχαν αλλάξει στην ζωή του - καιρός ήταν να αλλάξει κι η μουσική που άκουγε.

Καμιά φορά αναρωτιόταν εάν άφηνε την ζωή του να περάσει. Ήξερε πως οι περισσότεροι συνομήλικοι του είχαν απίστευτες ιστορίες να αφηγηθούν, είχαν όμορφες αναμνήσεις που όταν μεγάλωναν θα θυμόντουσαν με ένα πικρό χαμόγελο. Στο Βάιολετ Χάιζ έβλεπε τα παιδιά στο σχολείο να μιλάνε μεταξύ τους ακόμη κι αν δεν ανήκαν στις ίδιες παρέες, να κάνουν πλάκα μεταξύ τους. Ο ίδιος δεν μπορούσε να ταυτιστεί.

Εάν εκείνη την στιγμή περνούσε αμάξι και τον πατούσε, υπήρχαν πολύ λίγες καλές αναμνήσεις που θα του περνούσαν από το μυαλό.

Η πρώτη φορά που έπαιξε πιάνο χωρίς τον δάσκαλο ή τον πατέρα του να τον παρακολουθούν. Όταν ήταν άρρωστος και η μητέρα του θα του έφτιαχνε η ίδια το αγαπημένο του φαγητό. Η μέρα που ανακάλυψε τις εγκυκλοπαίδειες ιστορίας στην βιβλιοθήκη του πατέρα του. Εκείνη η φορά που αυτός κι η Αντζέλικα θα κάθονταν μπροστά στο τζάκι και η γιαγιά τους θα τους αφηγούνταν παιδικά παραμύθια με τους ίδιους ως πρωταγωνιστές.

Και συνειδητοποίησε πως ο Πίτερ και η Τζεν έρχονταν επίσης στο μυαλό του.

Ο Πίτερ, παρόλο που το κούρεμα του ήταν σχεδόν γελοίο, έβαζε περισσότερο άρωμα απ' όσο χρειαζόταν, δεν είχε καμία αίσθηση του πόσο δυνατά μιλούσε και εάν δεν τον σταματούσε κάποιος, θα μπορούσε να αναλύει θεωρίες συνομωσίας μέχρι να σκάσει από έλλειψη οξυγόνου. Η Τζεν, παρόλο που μιλούσε γρήγορα, έκανε ρητορικές ερωτήσεις και μετά τις απαντούσε η ίδια, φορούσε συνέχεια τα ίδια παπούτσια και πάντα είχε κάτι έξυπνο και σαρκαστικό να πει.

Δεν ήταν σίγουρος για ποιον λόγο τον πλησίασαν εξαρχής. Αλλά ήταν ευγνώμων που το έκαναν.

Έκλεισε την μουσική όταν έφτασε μπροστά στο σπίτι, ανακουφισμένος που δεν είχε χαθεί. Χτύπησε την πόρτα και του άνοιξε η Αντζέλικα, που είχε ήδη βάλει πιτζάμες.

«Καλώς τον αστροναύτη!» του είπε χαρωπά.

«Ξεκαρδιστικό,» μουρμούρισε κι εκείνη του χάρισε ένα χαμόγελο. «Ο Χάρι στο είπε;»

«Αφού δεν μου το είπες ο ίδιος.» Αμέσως ο Θίο ένιωσε τύψεις. Ήξερε πως η Αντζέλικα τις τελευταίες μέρες είχε μοιραστεί πολλά πράγματα μαζί του ενώ ο ίδιος ακόμη δεν είχε κάνει κανένα βήμα στην αδερφική σχέση τους. Η κοπέλα πρέπει να κατάλαβε πως τον έφερε σε αμηχανία και σήκωσε τα χέρια της στον αέρα. «Τέλος πάντων, η θεία κι ο Χάρι δεν είναι σπίτι. Θέλεις να σου ζεστάνω το φαγητό;»

Αυτός έκανε ένα βήμα πίσω, σαν ξαφνικά να είχε δει μπροστά του τέρας. Η Αντζέλικα πάντα χρειαζόταν κάποιον άλλον να κάνει πράγματα γι αυτήν, ακόμα και τα πιο απλά όπως να της βάλει νερό (ο Θίο δεν απορούσε που το προσωπικό τους σιχαινόνταν τα δίδυμα). «Ξέρεις να ζεστάνεις φαγητό;» ρώτησε έκπληκτος και άφησε κάτω την τσάντα και το κινητό του στο τραπέζι της κουζίνας.

«Ναι! Τέλειο, έτσι; Μου έμαθε η θεία! Επίσης μου έμαθε πως να χρησιμοποιώ την τοστιέρα και το πλυντήριο, αλλά μην περιμένεις να σου πλύνω τα βρακιά.» Έβαλε τα χέρια στη μέση της. «Λοιπόν, θέλεις να φας ή όχι;»

Ο Θίο, επειδή παρόλο που χάρηκε για το τόσο μεγάλο κατόρθωμα της αδερφής του, ακόμη φοβόταν μήπως πάρει φωτιά το σπίτι αν η Αντζέλικα χρησιμοποιήσει το φούρνο μικροκυμάτων, κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Έφαγα στο σχολείο.» Θυμήθηκε την σπανακόπιτα που η Τζεν επέμενε να μοιραστούν.

«Εντάξει, εσύ χάνεις,» του είπε και πήδηξε στον καναπέ δίπλα του. Ευτυχώς ο Θίο και τα γρήγορα αντανακλαστικά του έσωσαν το τηλεκοντρόλ από τον πισινό της ξανθιάς κοπέλας με τις ροζ πιτζάμες. Του το άρπαξε και έβαλε Netflix. «Φιλαράκια;»

«Ναι, έχω. Τι;»

Εκείνη άρχισε να κακαρίζει και ο Θίο δεν μπορούσε να μη γελάσει με τον σχεδόν τρομαχτικό ήχο που έβγαζε από το στόμα της. «Δεν το πιστεύω πως ο Θίοντορ Βένους ξέρει να κάνει αστεία.» Έβγαλε από την τσέπη της ρόμπας της μια μεγάλη σοκολάτα γάλακτος και άρχισε να τρώει. «Θα σου έδινα αλλά έχεις φάει.»

«Πολλά κέφια έχεις σήμερα,» παρατήρησε εκείνος. Δεν ήταν μόνο εκείνη η ημέρα ωστόσο. Η Αντζέλικα είχε αρχίσει σιγά σιγά να γίνεται λιγότερο απόμακρη και να περνάει περισσότερο χρόνο με την θεία και τον Χάρι. Φυσικά χαιρόταν για αυτό, όμως είχε απορία να μάθει το γιατί.

Εκείνη δεν απάντησε, παρά μόνο έγνεψε σαν να συμφωνούσε.

Τα δύο αδέρφια παρακολούθησαν τρία επεισόδια προτού ο Θίο συνειδητοποιήσει πως η αδερφή του είχε αποκοιμηθεί. Έκλεψε το τελευταίο κομματάκι σοκολάτας από τα χέρια της και ανέβηκε στο δωμάτιο του για να αρχίσει το διάβασμα.

Ίσως τελικά υπήρχαν και χειρότερα πράγματα από το να μετακομίσεις στο Βάιολετ Χάιζ.

✧･ﾟ: *✧･ﾟ:* 　　 *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
heyo

η αντζέλικα σιγά σιγά αρχίζει να αποδέχεται πως αυτή είναι η πραγματικότητα (ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται στον θίο 🙃).

ανυπομονώ για το επόμενο κεφάλαιο, γιατί η αντζέλικα θα πάει στο σπίτι της αντρεα για την εργασία και ξχκχκσζκ fuck me gently with a chainsaw λατρεύω να γράφω γι αυτές τις δύο ηλίθιες

σας ευχαριστώ όλους που διαβάζετε, ψηφίζετε και σχολιάζετε (να σχολιάζετε παιδιά, το εκτιμώ πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο οΥφ) 💞❤️💘💕💓💗 love ya, see ya

υ.γ: σε λίγες μέρες θα έχω επισκέψεις και αυτό σημαίνει πως δεν θα έχω καθόλου χρόνο για γράψιμο άρα κατά πάσα πιθανότητα να αργήσω να ξανανεβασω. γι αυτό φροντισα να ανεβάσω αυτό το κεφάλαιο σχετικά σύντομα :') ελπίζω να αντέξετε την απουσία μου (!1!1!!1) και να περνάτε όμορφα!