Chapter 26

It's so difficult to feel fully alive in the present moment when we keep reliving the past. That's what I notice in myself right now. My past becomes my undying trauma. Na kahit pilit ko itong tinatago para hindi na maalala pa ay tila hinahabol-habol pa rin ako nito dahilan para wala akong magawa kung hindi ang paulit-ulit na magbalik-tanaw.

My therapist back then told me that controlling unwanted memories only let your brain to remember it again. Hangga't pilit mong kinokontrol 'yung isang ala-alang ayaw mo ng maisip pa ay mas lalo mo lang itong maaalala. And in the end? The only possible solution for not experiencing it all over again..is the word acceptance and not moving on.

Tanggapin mo 'yung mga unwanted memories na naranasan mo, i-overcome mo at 'wag mo lang basta kalimutan. Parang ang dali lang naman, pero kung tutuusin ay sobrang hirap no'n. Dahil 'di lang naman 'yung isip ang nagkaroon ng damages e, pati na rin 'yung puso. It became wounded, and traumatized.

Madaling makalimot ang isip, pero mahirap lumimot ang puso sa pinagdaanan nitong sakit.

Pwede naman akong magpanggap sa isip ko na nakalimutan ko na ang lahat ng nakaraan ko. Pero deep inside..sa puso ko, alam kong patuloy lang ang pagsariwa nito. Kadalasan nga ay nadadagdagan pa 'yung pain. Nagiging mas matindi pa 'yung pagdudusa araw-araw.

So, to protect my not-so-fine heart. I need to build a strong resilience, a raw wall so that no one can win against it anymore. Knowing that our heart is so vulnerable, and sensitive.. is enough for me to stay shielded at all cost.

But we can't really predict the events that are happening in our surroundings, aren't we? Even though I made my heart so unreachable, there's still a man who effortlessly reach but sadly didn't catch it at all.

Napabuntong hininga ako, at inayos na ang sarili para kalmadong bumalik sa condo ko. Ngunit hindi ko inaasahang sa pagbukas ko ng pintuan ay may bubungad sa aking 'di kaaya-ayang bisita.

"What the..?" naibulalas ko nang makita kong naka-upo at prenteng nanonood ng tv si Miguel.. sa sala ng unit ko!

Madali kong sinara ang pintuan at malalaki ang hakbang na nagtungo sa pwesto niya. Hindi ko na pinansin ang maruming sapatos na suot ko dahil bumabalik nanaman ang pagpupuyos ko. Paano siya nakapasok dito?!

"What are you doing here?!" bulyaw ko sa kanya habang humaharang sa harapan ng tv.

Nakapamewang ako habang matalim ang tingin sa lalaking kaharap ko. Sa aksyon kong iyon ay napunta sa akin ang atensyon niya. Miguel's lips parted as he tried to compose his panic posture and gaze directly into my eyes. Sinalubong niya ang halos magbaga ko ng mga tingin.

"Watching television.." He shrugged, acting innocent.. and it makes me literally scowl.

Kumalat ang inis sa dibdib ko. Nag-init ang ulo ko at nanggigigil kong kinuha ang remote na nasa ibabaw ng mesa. Pinindot ko ang red bottom para patayin ang television.

"Get out!" Nakaturo ang daliri ko sa pinto pero hindi manlang siya naapektuhan kaya napapikit na ako nang mariin. "I said! Get out, Falcon!" palatak ko sa kanya.

"Opps.." Napakurap-kurap siya sa akin. "You look so hot when you are fuming like this, Miss Secretary."

"Baka nabagok ka, at nagka-amnesia Miguel..?" I became more snarky as I continue hissing at him. Hindi ko pinansin ang naging komento niya. "Nakalimutan mo na bang nag-quit na ako! You heard me?! Nag-quit."

Pinanlalakihan ko pa siya ng mata habang sinasabi ang mga iyon dahilan para matawa siya. Iniisip niya sigurong nagmumukha na akong bungangera! Pero wala na akong pakealam, hindi ko naman na siya boss!

"Yeah.. yeah, I know—"

"Alam mo naman pala e!" pagputol ko sa sasabihin niya. Pikon na pikon na talaga ako sa lalaking ito sa totoo lang. "Kaya ano pang ginagawa mo rito? Nangangapitbahay?! Walang tv kaya nakikinood sa may tv nang may tv without my permission..?" Sinimulan ko ng hawakan ang balikat niya upang paalisin. "Umalis ka dito ngayon din, Falcon. I don't want to see an asshole like you. Hindi welcome ang kagaya mo rito. I hate your kinds!"

Nanggagalaiti na ako. Pero nakakabanas lang lalo dahil imbes na sumunod siya ay nagpalabas pa siya ng tila nasisiyahang ekspresyon sa akin. Pure amusement glinted in his brown, chocolate pair of eyes. Nagawa pa nga niyang kagatin ang pang-ibabang labi na tila nagpipigil ng ngiti!

"You know what Bianca.. I like it," Ipinilig niya ang ulo niya, at napanguso! "Nah, I think I love it.. when I hear my name coming from your pretty little mouth,"

Pumirmi ang labi ko. "Wag mo akong tintalk-shit, Falcon. Umalis ka rito!"

"No. You said that you quit right?" he inquires me, sliding his hands to his pocket and grinned.

"Yes!" I almost exclaimed as an answer. Natawa naman siya sa pagiging attentive ko kaya nagtagis ang bagang ko.

"You quit? Really? But you know that you need my authorization to actually do that, right?"

"Y-you.." Kumuyom ang kamao ko nang ma-realize na ang pinupunto niya.

This controllable, manipulative freak..

"I'm just stating the fact, here, you know.." Nagtaas baba pa ang kilay niya habang sinasabi 'yon.

Napapikit na lamang ako nang mariin sa kabiguan. Inisip ko kung ano ba ang ginawa ko sa kanya, at bakit ganito na lang niya ako kung tratuhin. Pero wala naman akong maisip! Bumagsak ang mga balikat ko. Napapagod na ako sa lalaking ito. Bakit ba pakiramdam ko parati akong walang laban sa kanya..?

"You're so exceptional, Bi.." Napamulat ang mga mata ko nang marinig ang tahimik, ngunit tila mapayapa na pagkibo niya.

Nagtama ang mga mata naming dalawa. Parehong seryoso ang mga ekspresyon namin habang nakatingin sa isa't isa. Pero nang marahan niyang abutin ang palapulsuhan ko at hinatak ako paupo sa hita niya ay umuwang ang bibig ko.

Napanganga ako sa kanya. Kumawala man ako bilang pagprotesta ngunit mabilis pa sa hanging natigilan ako.. when suddenly, I felt something poking with my—

"Feel that hm?" Miguel taunt darkly, kissing the top of my head softly as he breathed out.

What the hell..

"Stop it, Miguel!" I wiggled my body to move. I wanted to stay way with him right now! He knows how much my body, always betrayed me..

"Damn this nonsense argument, baby. It's making me hard." Napakuyom ang kamao ko sa narinig. No, no, no.."This fight is making my warrior alive even then, Bianca. All of this is making me damn aroused like a horny teenager. "

Sinubukan kong pigilan ang pag-init ng magkabilang pisnge ko. Pero hindi ko nagawa. Namumulang nag-iwas ako ng tingin sa kanya.

"Miguel Falcon!" marahas ko siyang siniko. Magsasalita pa sana ako para suwayin siya nang bigla niyang takpan ang bibig ko. Tinanggal ko ang kamay niya sa akin pero hindi siya natinag.

"Sshh, woman.." he tries to hush me, but I only bit his hand.

"Miguel, if you won't let me go right now I—"

"I'm..sorry," Niyakap niya ako. Nanlaki ang mga mata ko. "I'm sorry, Bi."

T-tama ba ang naririnig ko..? Did he really say those words? Did the mighty Miguel Falcon seriously apologize?

"You're right, I'm such an asshole." pag-amin niya sa akin, nagbaba-taas ang Adam's apple niya mula rito sa gilid ng mga mata ko. "And, I sincerely apologize for that. It's one of my uncontrollable flaws that even me, I can't bear with."

"I'm.. I-I'm so sorry for the harsh words, and for the tough accusation, Bianca. I'm sorry.. please forgive me." mahinahong salita pa niya habang naglalakbay ang mga daliri sa hibla ng buhok ko. Sa paraang iyon ay tila pinaparamdam niya sa akin na handa niya akong suyuin..dahil totoong nagsisisi siya.

Silently, with my heart that was beating so fast, I closed my eyes to feel his warmth; and the fondness I felt with his gentle touches. I desperately wanted to nod at him, to instantly forget everything that was happened..for this conscientious moment of ours.

But I know na kaylangan kong 'di muna maging marupok ngayon. Dapat niyang malaman na mali talaga 'yung inaasta niya sa akin.

Buong lakas kong hinawi ang kamay niya sa akin.

"And you think just because you apologize, you're forgiven right away?" pagtataray ko kahit alam kong hindi iyon ang intensyon niya. "Ang lakas nga ng loob mong sabihan ako ng sinungaling nung hindi ako pumasok!" I recalled, and he stilled.

Lumambot ang ekspresyon ni Miguel, at malinaw na lumitaw ang matinding pagsisisi sa tsokolate niyang mga mata. He looks so guilty, and I know that he deserves it.

"Tapos kanina naman, you called me a what? A flirt! How dare you, Miguel. Sinira mo pa ang cellphone ko!" Sinamaan ko siya ng tingin. "I hate you, boss!"

Tumalikod ako at akmang aalis na sa kandungan niya nang kabigin niya bigla ang bewang ko. Kaagad akong dumiretso sa matipuno niyang dibdib. Napakapit ako sa polong suot niya. Muli niya naman akong pinaupo sa hita niya. Pinulupot niya ang mapangahas niyang braso sa bewang ko at ipinatong ang baba sa balikat ko.

He took a very deep sigh.

"I'm really sorry, Bianca. I'm so sorry babe.. It's just that—"

"What?" I snapped sternly.

"I, uh.. don't want to see you hanging with another man." Napaangat ang tingin ko sa kanya. "Especially with Trezer, and the guy who answered my phone calls last time when you're absent. I thought na mas pinili mo 'yung lalaki mo kaysa sa akin, I mean..sa trabaho mo. Because he clearly said that you are in his bathroom and.." Hinarap niya ako, hindi pa rin niya tinatanggal ang pagkakahawak sa bewang ko. "And I'm jealous, Bi.. Did you hear me? I'm fucking jealous.."

Nabigla ako sa narinig ko kaya parang wala sa sarili akong napatakip sa bibig para hindi lumikha pa ng ingay. Naramdaman ko naman ang lalong pagsubsob ng mukha niya sa balikat ko at ang bahagyang pag-amoy niya roon.

Napalunok ako.

"I'm sorry if I'm being an asshole here.. At kung nasira ko 'yung cellphone mo.. Papalitan ko na lang ng bago." Hindi ko pinansin ang pagiging maamo niya at nag-cross arms pa. "Of course, you need to buy me one! Sinira mo ba naman 'tong cellphone ko e."

"Damn.."

"What?!"

"Damn it, Bi. You look so fucking hot, and I'm still fucking hard.." tila nagpipigil na saad ni Miguel at napapikit nang mariin.

Napasinghap ako nang maalala ang iniinda niya kanina pa. Bumalot ang init sa pisnge ko sa kahihiyan. Miguel and his words! Mabilis akong napatayo kaya nabitawan niya ang hawak sa akin.

"Bastos!" I hissed but he just let out an adorable chuckle.

Tuwang-tuwa sa kalokohan!

Nagtama ang mata naming dalawa ngunit umiwas na lamang ako at tumingin sa kung saan-saan. Even I didn't admit, I'm always melting when it comes to this man. Nang maramdaman ko ang pagsulyap-sulyap niya sa akin ay napipilan ako.

"Tinitingin-tingin mo?" Kaswal na tanong ko sa kanya.

"Nothing.." Umiling siya. "I'm just hungry—"

"Bakit 'di ka kase kumain!" Bulyaw ko naman nang biglang may maalala. Na-mention nga iyon ni Sheena kanina, hindi raw siya nagpa-utos kanina ng kakainin niya kahit na lunch na.

"That's because it's not you who come to my office in the afternoon lunch then.." Miguel murmured softly, slightly pouting at me.

"And what kind of reason is that?" Namewang ako sa kanya.

"Ako na nga ang gumawa ng trabaho mo sa dalawang araw para hindi ka na mapagod at timplahan na lang ako ng kape. Pero 'yung kaibigan mo pa 'yung pinapunta mo. Ang aga ko pa naman pumasok kanina para magawa iyon." Napahikab siya, tumingin sa harapan at sumulyap sa akin.

"Imagine, I'm so exhausted after my long day earlier. I didn't eat breakfast, lunch, or even snack. Until now, there's no food in my stomach. Only your coffee.." Mabigat siyang bumuntong hininga, tila pinaparamdam sa akin na makonsensya ako. "Ano sa tingin mo ang mangyayare sa akin, Bianca?"

Natigilan ako.

Don't tell me na siya nga ang gumawa no'n? Hindi makapaniwalang napasinghap ako. Kumabog ang dibdib ko. Tuluyan ng nagbago ang ekspresyon ko. Bumuka't sara ang bibig ko habang nakalingon sa kanya.

"I-It's you..?" I blink my eyes continuously.

"Yes.."

"P-pero bakit.." ang tanging naibulalas ko na lamang.

"Baby, what do you think hm?" He bit his lower lip and grinned at me. "Matapos ba naman kitang pagurin kahapon—"

Namula nang husto ang pisnge ko kaya agad ko siyang pinigilan sa pagsasalita. Lumapit ako sa kanya at hinila ang sleeves niya.

"I-itigil mo 'yan.."

"What?" He chuckled.

I can't help but glared at him. "Wala bang filter 'yang bibig mo?"

"Meron naman. Kaya kung ako sa'yo mas mabuting ipagluto mo na ako. O baka naman.." Suddenly, a smirked formed on his ruddy, wet lips. "Gusto mo munang pagkwentuhan natin 'yung nangyare sa atin kahapon?" he playfully added.

"Miguel!" Pinalo ko siya sa dibdib niya sa kahihiyan. Hinawakan niya naman ang kamay ko bago ito halik-halikan. "Yes, baby.."

"Bi, baby, babe.." inisa-isa ko iyong tinatawag niya palagi sa akin. "Seriously Miguel?"

"Kulang pa ng isa.."

"What else? 'Yung woman?" natawa ako. "Yes, but it's my woman for me."

"H-huh?"

"You're my woman, Bianca." He whispered, and my mouth become sealed.

Napatitig ako sa kanya.

How could he say that?

Did he even mean it?

I averted my eyes as Miguel completely interwined our hands. He play with my thumbs, gently caressing it and I keep quiet. I was thinking why I do love his affection this much even though it's wrong.

"Can I ask something, Bi?"

"Hmm?" I surpassed my smile.

"I am forgiven na ba?" Miguel asked with his cute voice. Nag-soften ang gwapong mukha niya. Naglalambing niyang inipit ang hibla ng buhok ko bago ako tignan sa mata. "Hindi mo na ako hate?"

"Yes, and you're forgiven Miguel." I can't stay mad at you even I wanted to. I really like you.. and I hate you for that.

Why I even need to put myself in a situation where I need to risk my heart for someone who's alreay committed with someone else?

Watching how Miguel's smile widen even more, I become smitten again. He's more beautiful when he's happy like this. I thought as I returned his smile. Pero laking gulat ko nang bigla niya akong dampian ng mabilis pero madiing halik sa labi.

"I'm still hungry you know?" He teasingly, snaked his arms around my waist. "So cook for me now, Bi. Dahil baka mainip ako, at ikaw na ang makain ko rito.."

"Miguel!" Once again, hinampas ko ang dibdib niya. Napuno naman ng halakhak niya ang buong living area.

I don't know what to do with this man anymore.. Palala na siya nang palala.

L A D Y  M | MOONWORTH