09

✍
k e t a n a

Matapos kong buksan lahat ng mga pinamiling damit ni Nathan para sa akin, niligpit ko ito at nilagay sa loob ng cabinet. Hindi naman ako nahirapan sa bawat araw dahil kasama ko naman si Nathan. Hindi pa rin namin maiiwasan ang kaunting bangayan at ilang sigawan. Mukhang nakasanayan na namin ito simula nang kami ay nagkakilala.

Ngayon ay nakasuot ako ng jeans at simpleng floral shirt sa itaas. Hindi nasanay ang sarili ko na sumuot ng mga besteda. Maybe next time I'll have to try wearing one of those. Baka tuluyan nang mahulog ang loob ni Nathan sa akin kung makikita niyang nakasuot ako ng dress. Charot!

"Miss Ketana, hinihintay ka na po ni Sir Nathan sa ibaba," narinig ko ang sinabi ni Nanay Carling. I recognized her voice even though I was here inside.

"I'll be there, sabihin mo sa kanya." sagot ko naman.

Nabigla ako nang sumigaw ito sa labas. "I'll be there, sabi niya Sir Nathan!"

Napatawa ako ng lihim dahil kay Nay Carling. Ewan ko ba kung maririnig ba iyon ni Nathan gayong minsan ay bingi ito?

"Nay, sure ka ba na maririnig ka riyan ni Nathan?" nagtatakang tanong ko.

Hindi ko narinig na sumagot siya sa'kin, marahil nga'y nakababa na.

I reached for the comb and fixed my hair in front of the life-sized mirror. There I saw my reflection vividly, I smiled and let my teeth showed up. Tiningnan ko ang aking suot na damit. Kasyang kasya ang size nito sa akin. I barely buy dresses or any clothes for my self. Nagtitipid kasi ako lalo nang may umaasa sa akin dito sa Manila.

"Miss Ketana, mukhang nagagalit na ngayon si Sir Nathan. Lumabas ka na raw," dinig na dinig ko siya dahil sa lakas ng kanyang boses.

Napabuntong-hininga ako; minsan kasi ang bilis nitong mainis. Akala mo naman tatakbuhan ng oras. Nathan doesn't know how to wait patiently, he always demands for a rush and immediate responses.

"Sabihin mo, manigas siya," gusto kong tumawa dahil sa sinabi ko.

Agad din namang sinunod ni 'Nay Carling ang sinabi ko.

"Manigas ka na lang muna riyan, Sir Nathan!" muli niyang sigaw.

Lihim naman akong napatawa rito sa harapan ng salamin. Siguro okay na 'tong outfit ko, hindi naman aakit sa akin ang ibang lalaki. Hindi na man ako gaano ka sexy; mukha pa ring mahirap at 'di mapagkamalang mayaman.

I started to withdraw from showing up in the mirror. Niligpit ko na lahat ng gamit ko, ready na rin ako para lumabas.

Dali-dali akong bumaba baka naman mapaparusahan ako ulit ng Nathan na 'yun. Iba pa naman ang mga parusa niya. Bet, you didn't knew that I enjoyed those sufferings. Mukhang mas gustuhin ko pang galitin siya.

Pagkababa ko ay agad niya akong sinalubong. Walang pasabing hinatak niya ang kaliwang braso ko. Nagpatianod na lang ako sa kanyang mabilisang pagkilos. Why he seems so quick for this instance? Saan ba talaga kami pupunta?

"Open the gate, we'll be driving out."

Nakatuon lamang ang paningin ko sa kanya. Binalingan ko ang mga nakabantay, nakakapagtaka dahil hindi man lang sila sumunod sa utos ni Nathan.

He stops gripping my arm, I let my mouth explode a sigh. Lumayo ako ng kaunti sa kanya.

"Anong tinatayo mo riyan? Hindi mo ba agad na gets ang mga tingin na 'to?" siya.

Kinabahan ako sa mga sandaling ito.

Nakakaamoy ako ng hindi magandang pangyayari. Gosh, help me how can I escape from here?

"Bakit ang hilig mong hatakin ako? Ano bang meron?" sabi ko, halos pasigaw na ang tono ng aking boses.

Kung may itataas pa ang pagtaray ng kilay ko, siguro ay umabot ito sa kabilang mundo.

"I said open the gate, now!" napaatras ako ng marahan dahil sa lakas ng kanyang boses. Agaran naman akong kumilos para gawin ang kanyang utos.

"Sungit," mahina kong sabi at tiyak akong hindi niya narinig 'yon.

"May sinasabi ka ba?" tinapunan ko lamang siya ng matatalim na tingin. Kung papansinin ko pa siya'y mas lalong sisiklab ang alitan.

Minsan naiisip ko kung anong nasa loob ng tainga niya, kahit gaano man kahina ay kayang-kaya niyang marinig ng malinaw.

He slid inside the car and started the engine. Tinitingnan ko lamang siya ng masakit. Kung may talim lang siguro itong mga titig ko, kanina pa nabasag ang window shield ng sasakyan niya.

"Hop in inside," utos niya.

Tiningnan ko siya ulit ng masama. 'Yung tingin na kulang na lang ay papatayin siya. Ano? Natutuwa siya na nakikita niya akong sumusunod sa mga kalokohan niya?

"Ayoko," parang batang one-year old na sabi ko.

Bumusina siya ng napakalakas, napatakip naman ako sa aking tainga. Feeling ko lahat ng auditory organs ko ay sasabog dahil pagkalakas ng businang iyon.

"Ayaw mo? Baka matulad ulit ang nangyari noon?" napaawang ang bibig ko sa sumunod niyang sabi. "Sarap na sarap ka pa nga, e!"

Walanjo, sobrang e-stress ako sa bakulang 'to!

Please 'wag naman sana. Ayoko pang mabuntis, hindi pa ako ready!

"Ayan na, papasok na," sabi ko sa kanya. Fine, he won and I had lost the chance again.

Pinagbuksan niya ako ng pinto para makapasok kaagad. "Ayoko sa tabi mo, gusto ko sa likod umupo," masungit kong sabi.

Siyempre, kailangan kong sungitan siya para malaman niyang mas maitim ang budhi ko kaysa sa budhi niya. Aba, nakakailang iskor na siya kaya dapat hindi ako magpapatalo sa kanya. Fight pa rin!

"No, you have to sit beside me," matigas niyang sabi at kulang na lang ay humiwalay ang kaluluwa niya sa kanyang katawan.

Kung may stick lang akong pangtusok sa mata niyan, sus kanina ko pa ginawa. He's so overacting right now. Come on Nathan, I thought personal bodyguard mo lang ako?

"I'm not your wife, Nathan. I'm just your bodyguard right?" I shrieked out and flipped the sides of my hair.

"If that's your point, you will drive the car and I will sit at the back," he answered.

Bumaba ito. Bago siya lumabas, tinabuyan niya ako ng nakakapasong tingin. Napataas na lamang ako ng kilay at humalukipkip.

He began to open the passenger seat and hopped inside.

Nakalaglag panga akong nakatingin sa kanya. Nagkatagpo ang mga landas namin, ang sungit ng mukha niya ngayon. Hindi ba marunong kumalma ang kupal na 'to? Dinaig pa ang kasungitan ng babaeng nag-me-menopause.

"Baka magsisisi ka kung ako ang mag-da-drive niyan, Nathan," I said and used my most sexiest voice. Ngumisi lamang ito at saka hinintay pa akong umakyat.

"Move now. I'm getting pissed off, brat!" Nagmukhang impakta siya nang sumigaw siya ulit.

Gosh. Nasanay na siyang sigawan ako. Maturuan nga minsan. Humanda ka Nathan. Hindi sa lahat ng oras na sa iyo ang swerte, may pagkakataon din na mamalasin ka. Wait, speaking of malas? Baka sa isip isip niya'y ako 'yung bad luck niya kaya ganoon na lang siya kung ituri ako? O siguro'y pagtingin niya pa lang sa akin, mamalasin siya afterwards?

Nope. I'm not his bad luck! Hindi niya naman ako siguro gagalawin kung ganoon.

"Sabi mo, e. Bahala ka kung magkakahiwa-hiwalay itong mga parts ng sasakyan mo. Consider my warning as an advice," makabuluhan kong sabi sa kanya.

Kumilos na ako at pumasok sa loob. I rummaged for the seatbelt before I started to touch the steering wheel. Hindi na ako lumingon pa sa kanya. I know that his going to regret his decision. Tingnan lang natin kung hanggang saan ang tapang mo?

I started the engine. Akma ko na sanang hawakan ang manibela nang naramdaman kong pumigil ang kamay niya sa aking magkabilang braso.

"Stop," pagpigil niya.

Sus, akala niya hindi ako nagsasabi ng totoo. I mean kung ako ang mag-da-drive ng sasakyan niya, aabot kami kaagad sa jupiter.

"Why all of a sudden you'd change your mind?" hindi ko maitatanggi ang ngiting gumuhit sa aking bibig.

I won. Kaya magkapantay na kami ngayon ng iskor.

Hindi niya ako sinagot. Maya-maya lang ay naramdaman ko ang marahang pag-angat ng bibig niya sa leeg ko.

I had encountered the same unexplainable feeling right now. Nanginginig ang tuhod ko sa kung ano ang posibleng gagawin niya.

"Don't leave any marks at my neck, Nathan," I warned him but it seems like nothing for him.

I felt his warm breath trying to tickle my ear. Napaayos ako ng upo.

"Stay for a while," he said.

Kagaya ng sinabi niya, hindi ako gumalaw. Pinapakiramdaman ko ang bawat kilos niya. It was him who made me feel unconscious.

I breathed fast, faster and fastest. Sunod-sunod ang paghingal ko dahil sa ginagawa niya sa akin. I could still smell his mouthwash and the scent he used. Kumikiliti ang marahang paghinga niya sa aking katawan. Gusto kong pigilan siya pero iba naman ang tinutugon ng katawan ko sa kanya.

Nathan knows my body very well. Alam niya kung saan siya magsisimula at kung paano ako tatapusin.

Matapos atakihin ang aking tainga't leeg, gumapang ang kanyang malalapad na palad sa aking dibdib. Napatingin pa ako roon at napamangha sa sumunod niyang hakbang. Hinimas niya ang umbok ko at tila nagpatianod ako sa sarap na dulot nito sa akin.

While his hands were busy playing with my chests, his mouth continues dealing with my neck. He kissed it and began to spread the sensations I can't resist. It's relatively undeniable since my moan starting to take its helm.

Gusto kong takpan ang bibig ko para mapigilan lang ang ungol na lalabas. Subalit iba ang naging desisyon ng aking sarili, napahawak ako sa mga kamay niyang humihimas sa aking dibdib. Nanigas ang tuktok nito at tila bang kahit anong oras ay maaabot ko na ang sinasabi nilang walang humpay na kaligayahan.

"You turned me on, Ketana," sabi pa niya. He whispers to my ear and nibbles it. Nothing wrong with him, but it's wrong to control my moan which will suppose to give him a motivation to travel farther.

"I like it when you're about to bite your lips," dagdag pa niya.

Naramdaman ko ulit ang mga nakakamatay niyang paghalik sa aking leeg. Kapagkuwan dinidilaan niya ito at sinusundan ng himas pagkatapos. Sino bang hindi mapapaigting sa hatid niyang kaluwalhatian?

"You had made me turn on, Ketana. Always." Kung hindi ako nagkakamali ay napapangisi ito ngayon sa kanyang mga sinasabi.

Boys are boys. But a man will always a monster.

He cups my breasts again and began to massage for it. It gives more heat to my body. Hindi ako makakapag-isip ng maayos. Ang tanging laman ng utak ko ay: kailan ako uungol at pipigil ng paghinga.

Tumagilid ako para magkasalubong ang aming mga mukha. Hinawakan ko siya sa pisngi at marahang minulat ang aking mga mata. Ang sarap niyang tingnan habang nagbibigay ng mga marahang himas sa aking katawan.

"I think we need to stop this, we're running out of time," sabi ko sa kanya.

Tumigil siya sa kanyang inaabala at nanunudyong tiningnan ako sa mata.

"Ako na lang ang mag-da-drive, wala akong tiwala sa'yo," umangat siya at binuksan ang pinto ng sasakyan.

Without a minute, he sat beside me. Tiningnan ko lamang siya gamit ang peripheral vision. Hindi na rin ako ngayon nakaupo sa harapan ng manibela, bagkus nasa gilid na niya ako at nag-aabalang naglagay ng seatbelt.

"Am I your bodyguard or you were just giving me reasons? Tell me, Nathan," nakangiti kong sabi. Kiniliti ko pa siya kanyang tagiliran, pero parang walang itong epekto sa kanya.

"You'll see farther," he once said and started the engine.

Napadako na lang ang paningin ko sa daan. Subalit hindi maitatanggi na hayok na hayok ako sa kanyang mga biniling haplos at himas sa aking katawan.

"Farther? Matagal pa ba 'yon."

"It depends on you."

Napatango na lang ako. Napaisip. Napakagat ng labi.

✍
O n e
M o r e
D r i n k

Copyright © Claw Marks