AFTERMATH

5 years later
Westrook Place

Daison Legaspi

Naglalakad ako patungong kalapit na downtown habang naglalaro ng Clash of Clans sa bagong bili ko na iPhone6. Mayroon lamang akong bibilhin na rekados para sa darating na hapunan mamayang gabi. Nakalimutan ko kasing mamili kahapon kaya't heto ay bigla akong napasugod. Ilang oras nalang din naman at magdidilim na at hindi parin ako nakapag luluto. Darating kasi ang mama kaya't napapag luto ako which is hindi ko naman gawain madalas.

Mag aala-singko/trenta na ng makarating ako sa downtown. Maraming tao ang pumaparoo't parito. Pero ang destinasyon ko lang naman ay ang palengke kaya't agad kong tinungo 'yun. Masangsang ang amoy na nagmumula sa mga sariwang karne ang bumungad sa akin pagkapasok ko ng Westrook Market place. Maingay, medyo maputik ang nilalakaran at maraming langaw sa paligid; typical public market ika nila.

“Oy hijo, Liempo 170 lang per kilo, bili kana.”

Nakabili na ako ng Liempo at ilang rekados nalang anh kelangan kong bilhin. Bawat stall na nadadaanan ko ay binebentahan ako kahit na hindi naman ako nagtatanong. Ganito talaga sa palengke, gagawin ang lahat maka benta lang. Mahirap din naman kasi ang buhay. Kelangan mong dumiskarte para mabuhay. Kung wala at mahina ka, magugutom ka.

Laking pasasalamat ng mga taong ipinangak at lumaki ng marangya, at kabilang na ako roon. Halos lahat ng gusto ko, nakukuha ko. Second year high school ako ng simula akong naging malaya. Dahil busy ang magulang ko sa pagttrabaho sa ibang bansa, napagpasyahan kong magtayo ng bahay sa gitna ng kakahuyan; malayo sa bahayan. Mas nais ko ang tahimik na mundo. Walang sinoman ang mangingialam sayo at lahat nf bagay na gugustuhin mo ay magagawa mo; isa pa, nabibighani kasi ako sa tunog ng kadiliman tuwing sumasapit ang gabi, ang bawat huni ng kuliglig ang nagbibigay sigla sa tenga ko bawat gabi at ang tunog ng mga nagliliparang dahon ay siyang nagsisilbing musika sa aking pandinig.

Matapos kong makapamili ay agad na akong lumabas ng palengke dahil hindi ko na matagalan ang amoy nito. Naisipan ko ring mamili ng diyaryo para naman may mabasa ako habang naglalakad mamaya pauwi dahil siguradong aabutin ako ng ilang oras sa layo ng tirahan ko.

“Manong, pabili ngang isa.” - Nag abot ako ng sampung piso at tsaka kinuha ang diyaryo at nagsimulang maglakad.

Mabuti naman at latest issue itong diyaryo na nakuha ko ayon sa petsa na naka sulat dito. Isang sikat na love team ang naka paskil sa front page. Maganda ang babae at gwapo rin naman ang katambal na lalake. Hindi ko alam kung in-real life silang magkasintahan o sa telebisyon lamang, kung ano man ang totoo, siguro ay wala na akong pakialam doon.

Nagbuklat buklat pa ako habang naglalakad sa tahimik na kalsada. Hanggang sa mapahinto ako sa bandang gitnang pahinga. Napatigil ako ng mabasa ang title ng artikulo.

“Isang dalagitang itatago natin sa pangalang Angelica, halos limang taon ng nawawala, pinaghahahanap parin....”

Napayukom ang kamao ko hanggang sa nalukot ang diyaryo na hawak ko.

Mga walang hiya sila! Hindi nila alam na masaya na si Angelica sa buhay niya ngayon kasama ako, tapos heto't sila ngayon pilit na sisirain ang mga iyon? Ano bang mayroon sa mga paguutak nila at bakit hindi tantanan ang mahal ko? Masaya na siya sa akin. Bakit ayaw parin nila kaming patahimikin? Di ako papayag. Hindi pupwede ito. Hinding hindi ko hahayaang makuha nila ang mahal ko. Hah! Kahit anong gawing paghahanap nila, hinding hindi nila makikita ang Angelica ko. Sa akin na siya, at magiging sa akin parin siya hanggang sa mamatay ako.

Mabilis kong inilapag ang mga pinamili ko sa lamesa at dali daling umakyat sa itaas. Kinuha ko ang susi at tsaka binuksan ang kwarto ko. Balak ko sanang kuhain ang isang susi para mabuksan ang kwarto ng mahal kong si Angelica ng mapadako ang tingin ko sa dingding ng kwarto ko. Napangiti ako pagkakita ko rito.

Napaka ganda niya. Siya si Chloe Santinez, ang babaeng bago kong natitipuhan. May edad lamang ako sa kaniya ng isang taon at isa siyang bagong lipat sa subdivision dito sa amin. Napangiti ako ng matamis. Nang una kong makita ito ay sigurado akong virgin pa ito. Bagay na bagay siya para sa akin.

Matapos ang tatlong linggo ay sapat na ang impormasyong hawak ko. Nalaman kong hindi na siya nagaaral at nagttrabaho na lamang siya sa isang kilalang Pizza Shop sa downtown. Mayroon lamang itong isang kasamang pamilya sa kaniyang tirahan at ito ay ang tiyuhin niya. Mahirap lamang sila kaya't hindi na nito afford ang magaral. Marangal na trabaho ang pinagkakaabalahan ng tiyuhin niya ngunit di ito sapat para mapagaral siya dahil mayroong pamilya ang tiyuhin nito na nakatira sa kabilang bayan.

7:30 siya gigising at maghahanda para sa pagpasok. Maliligo muna ito, kakain at magttooth-brush. Pagkatapos ay gagayak na ito ng 8:30. Isa't kalahating oras itong maglalakad patungong downtown at makakarating siya sa kaniyang pinagttrabahuhan ng bandang 10:00 ng umaga, magkakaroon siya ng thirty minutes preparing at magsisimula ang trabaho niya bandang 10:30. Minsan naman ay sumasakay siya upang makarating ng downtown pero masasabi kong bihira ito, mangyayari lamang ito kung siya ay nakaluluwag. May kamahalan kasi ang pamasahe patungong downtown, di dahil sa sobrang layo nito, kundi dahil magulang ang mga tricycle driver.

Pag dating ng 2:30 ay magpapahinga ito at kakain dahil iyon ang oras nang kaniyang break time. Matatapos ito ng 3 p.m at muling magttrabaho hanggang 7 ng gabi. Mag oout siya ng 7:30 at makakauwi siya sa bahay ng mga bandang 9 p.m, kung minsan ay mas maaga pa diyan yun e kung sasakay siya na ika nga ng sinabi ko, ay madalang. Kakain muli siya pagkauwi, mag hhalf bath at mahihiga na ng bandang 10:30. Magbabasa siya ng libro na aabutin ng thirty minutes at tsaka matutulog.

Ganoon ang daily routine nito araw araw. Tuwing linggo naman na rest day niya, medyo tanghali na ito gigising dahil sa pagod at pagnanais na makapag pahinga. Babangon ito ng 11 para magluto at kakain ng 12 habang nanunuod ng TV. Pagkatapos, maliligo ito at lalabas ng mga bandang alas-tres ng hapon kasama ang aso nito na Browny ang pangalan upang maglakad lakad sa parke. Pag dating ng ala-singko ng hapon, uuwi ito, itatali muli ang aso, magluluto, kakain habang nanunuod, mag hhalf bath, magbabasa ng thirty minutes, matapos ay matutulog. Kinabukasan ay papasok ito.

Wala siyang masyadong ginagawa sa buhay at palaging trabaho ang nasa isip nito. Masaya rin ito sa ginagawang trabaho at pursigido pa bagay na lalo kong nagustuhan sa kaniya.

Ngayon, ang plano ay kung papaano ko siya mapa-pupunta rito sa bahay ay gamit lang ang isang simpleng paraan.

“Good morning! This is Pizzalover Shop.” - di ko mapigilan ang mapangiti ng malapad. Narinig ko ang boses ng isang babae na siguradong isa sa mga staff. Tumawag ako sa hotline nila upang bumili ng Pizza (obviously.

“Pwede ba akong mag order ng isang Hawaiian Pizza?”

Narinig ko ang masiglang sagot ng staff. “Our pleasure, sir. Hawaiian Pizza, what size sir? Do you want solo, for two or huge size, sir?”

“Hmmm.. I need three huge size Hawaiian Pizza, miss. Can you give that?”

“Yes, sir. So, three huge order Hawaiian Pizza. Any order, sir?”

Napatingin ako sa orasan ko. 2:05 p.m.

“No, that's all I want. How much will it cost?”

“Okay, follow up only, sir. Three huge size Hawaiian Pizza? 2,635.25 cents, sir.”

“Ayt! I would want the order by here at exact 2:30, can this be happen?”

“Ahh, yes sir. But, may I remind you sir that we're not free delivery po, so you need to add 250 for the delivery charges, sir. Okay lang po ba?”

“Yes, sure. No problem. I just need it in exact time.”

“Kindly tell me your address, sir?”

“415 Phase 3, Eastwing street, Westrook Subdv.” - of course, that's not where I live but I owns this house but I never used it. Wala lang, for some purposes; katulad nito

“Alright, sir. One moment please...” - narinig kong may pinindot yung babae sa dialpad, siguro marahil ay pinindot nito ang Hold botton, pero pagkaraan ng ilang segundo, parang biglang nag unhold ang tawag at naririnig ko na ang babae na kausap ko kanina na may kausap na sa palagay ko ay kapwa nito staff.

“... ano? Nasaan si Kuya Mario? May customer tayo sa Westrook Subdv. at kelangan natin ideliver ito by 2:30 dahil kung hindi ay baka magalit ang customer natin, hindi tayo pwedeng magkaroon ng bad reputation lalo na't sa delivery. Sinong nasa break?-- Si Chloe po.-- Pakitawag si Chloe, bilis!!-- Ma'am, pinatatawag niyo raw po ako?-- Yes, may pabor akong hihingin sa iyo, baka kung puwede ay ikaw na ang magdelivery nito sa Westrook Subdv? Wala ang delivery boy natin e. Dadagdagan ko nalang ang ibibigay ko sa iyo mamaya, pwede ba iyon?-- Ah, pero ma'am in na po ako ng 3-- Okay lang kahit malate ka ngayon, pabor naman sayo ito ng shop at alam mong mas importante ang customer, di ba?-- Opo, ma'am, gagawin ko na po.-- Mabuti, heto ang address.-- Ah, malapit lang ito sa amin.-- Buti kung ganon, sige na at umalis kana. Yung order ng customer ay nasa waiting area na, kunin mo ang susi at gamitin mo ang motor nang shop....”

Napangiti ako sa narinig. Wala nang problema.

“Ah, sir? This is Pizzalover shop and you're talking to Katie. I just want to infrom you that your order are on the way to the said address, it will be there after a couple of minutes, please ready the payments plus the delivery charges. Thank you!”

“Okay. Thank you for your fast update and service.” - Binaba ko na ang tawag.

Napalingon ako sa speaker na nakapatong sa lamesa ko. Lumawak ang ngisi sa labi ko sa narinig ko. Tunog ito ng yabag, marahil ay nakarating na siya sa bahay, narinig ko narin ang doorbell.

Tinawagan ko ang landline na nakalagay sa veranda ng bahay na pinasadya ko para. Nag ring ito ng ilang segundo, matapos nun ay may sumagot na.

“Hello?” - rinig ko mula sa kabilang linya. Di ko mapigilan ang mga ngiti sa labi ko. Ang ganda ng boses niya, nakakabighani, nakakagaan sa pakiramdam.

“Ah, eto naba ang delivery ng Pizza na inorder ko sa Pizzalover shop?”

“Ah, yes po. Nandito na po ako sa address na ipinadala niyo.” - mula sa pagtataka kanina ay napalitan na ito ng saya at liksi, upang marahil ay maenganyo ang customer nito.

“Sorry, but I'm not at the house right now. Pwede bang dito mo ideliver sa fishing house na matatagpuan sa likod ng bahay? Dito kasi gaganapin ang party ng mga kaklase ko.” - pagsisinungaling ko rito.

“Aahh, ganoon po ba?"

Parang nagaalangan ito kung kayat gumawa na agad ako ng paraan. “Dadagdagan ko nalang ang tip na ibibigay ko. Pasensya kana ah? Biglaan kasi ang pag dating ng mga kaklase ko na dapat sana ay alas-tres pa, sinurpresa ako ng mga loko loko.” - sabay pinilay ko ang voice recorder na hawak ko at lumabas na tinig mula rito ay boses ng mga kababaihan na nagsasaya habang sinisigaw ang 'Pizza' nilayo ko pa ng kaonti para di mahalata na recorder lamang iyon.

“P-pasensya na.. ang iingay nila.” - sinabi ko pa. Ang recorder na ginamit ko ay nakuha ko lang mula sa isa sa mga lumang pelikula. “A-ah, okay lang po. Dadalhin ko na po ora mismo. Sabihin niyo lang po sa akin kung saan band yan.” - napangisi ako.

“Okay. Punta ka sa backyard, then diretso ka sa woods at tahakin mo yun diretso hanggang sa makakita ka ng two story house na may 'Fishing  Paradise' na nakapaskil. Di ka naman maliligaw dahil diretso lang ang daan at walang lilikuan, makararating karin agad. Di naman to malayo.”

“Sige po.” - narinig ko nalang ang dial tone. Naglalakad na siguro siya. Hindi totoong malapit lanf ito, syempre malayo at aabutin siya ng thirty minutes sa paglalakad pero syempre ay wala na siyang magagawa. Alam kong susundin niya ang mga sign board na inilagay ko doon upang maging guide niya para makarating dito. Isa na roon ay ang 'Way to Fishing Paradise'

Nakarinig ako ng katok. Binuksan ko ito at bumungad sa akin ang babaeng kanina ko pa hinihintay. Tinignan ko siya mula ulo hanggang paa. Ang kinis ng balat at maputi. Hindi halatang galing sa mahirap. Halos magkasing ganda sila ni Angelica pero may something sa babaeng ito na nagsasabing gustuhin ko ang babaeng ito. Gusto ko ang katawan niya, sexy.

“Pasok. Pakidala nalang sa lamesa.” - Turan ko rito. Agad niya iyon sinunod. Sinundan ko siya at pasimpleng kinuha ang kahoy na nasa gilid. Nailapag niya na ang tatlong box ng Pizza.

“Miss..” - tawag ko rito. Saktong pagharap nito ay ang paghampas ko sa kaniya ng malakas, hanggang sa biglang nagdilim ang paligid.

Napakurap ako. Kumurap ako ng maraming beses dahil alam kong sa puntong ito, mayroon ng hindi tama. Kisame ng kwarto ko ang bumungad sa akin pagmulat ng mga mata ko. Iginala ko ang mga mata ko at nakita ko ang babaeng gusto ko na nakatayo sa bintana, hawak hawak ang isang bagay na sa palagay ko ay litrato.

Balak ko na sanang tumayo ngunit nagtaka ako ng hindi ako makagalaw.

Biglang nanlamig ang katawan ko. Hindi ito maaari. Bakit? Anong nangayri? Nagpumiglas ako.

“Aarrgh!”

Malakas kong daing matapos maramdaman ang sakit ng alambreng tumutusok sa balat ko. Naramdaman ko ang pagtulo ng dugo sa bawat kamay at paa ko. Why the fucking hell am I being tied up with barbed wire? Shit! Nagpumiglas pa ako, pero sadyang mahigpit ang kapit nito sa balat ko. Tangina! Napatingin ako sa babaeng nakatayo sa bintana. Nagulat ako sa nakita ko. Nakangisi na ito sa akin.

“W-what's the meaning of this?” - tanong ko ngunit di ako nito sinagot. Shit! A-anong nangyayari? Bakit na imbes na siya, ako ang nakatali gamit ang sarili kong gamit?

Huling natatandaan ko ay pinukpok ko siya ng kahoy, pero bakit ako ang nakahiga rito? Anong nangyari?

“AAAAAAAAAAAHH!!” - malakas kong sigaw at hiyaw sa sobrang sakit ng nararamdaman ko. A-a-ang init!! Tangina! Isang kumukulong tubig ang binuhos sa akin lalo na sa mukha ko. Tangina! Gusto kong magrolyo rolyo dahil sa sobrang hapdi pero hindi ko magawa dahil sa barbed wire na nakatali sa kamay at paa ko.

Nakarinig ako ng pagtawa. “Siguro naman ay gising kana?” - kahit nanlalabo ang paningin, kita ko ang mga ngisi sa labi nito. Tangina, ang hapdi! Hindi ko kaya!

“Nagtataka ka kung bakit nangyayari ito? Kung bakit sumablay ang plano mo sa pinakaunang pagkakataon? Yun ay dahil nagpabaya ka. Nagpaka-kampante ka. At ngayon, nalaman ko na kung sino ka talaga at kung ano ang totoong katauhan mo sa likod ng maskarang madalas na ginagamit mo.”

Kahit na naririnig ko ang sinasabi ng babae, hindi ko maiwasang mapahiyaw sa hapdi. Sigaw lang ako ng sigaw. Hindi ako makahinga.

“Three years ago ng malaman ko ang lahat ng tungkol sayo. Four months Daison, sa loob ng four months nalaman ko lahat ng baho mo. At first, hindi ako makapaniwala na ang isang mukhang lampa na kagaya mo ay makakagawa ng isang malaking krimen. Pero at the same time, natuwa ako. Dahil naging case solved ang unang kaso na nahawakan ko. Great isn't it?”

Hindi ako makapaniwala. Paano? Nagingat ako! Sigurado ako. Paanong nangyari ito? Hindi. Imposibleng may makaalam. Hindi sila magkakaroon ng idea kung walang magbibigay sa kanila. Mukhang may tao ng naghihinala sa akin at isinuplong ito sa pulisya, at doon na nagsimula ang imbestigasyon at surveillance nang hindi ko namamalayan. Napahanga ako sa nangyari. Nanggigigil ako. Once na malaman ko kung sinong nagsuplong sa akin, papatayin ko siya.

“What do you want?” - Malamig konf tugon dito. Tutal ay alam narin naman niya kung sino ako, wala ng dahilan para magtago. Kelangan ko nalang utuin ang babaeng ito para makatakas ako rito, kahit hinang hina na ako.

“Me? I want to get rid off you. Think this as my sweet revenge for all your sins, Daison.”

Revenge? Tangina! Shit! Mukhang wala siyang balak palayain ako. Tangina di pqede to. Pero meron akong alas. Hinding hindi nila malalaman kung nasaan ang mga babae ko.

“I don't need your middle finger, I should cut it.” - Rinig kong usal ni Chloe. Biglang nanlaki ang mata ko sa tinuran niya.

“N-no...--- AHHHHH!!!!!” - Wala na akong nagawa kundi mapahiyaw na lamang sa sakit. Fuck! Fuck! Fuck! My finger. Shit!

“T-tangina mo! Hayop ka! Magbabayad ka!!!” - sigaw ko. “Mga walang hiya! Wala kayong karapatang gawin sa akin ito!! Magbabayad kayo!!!”

“Ingay... Tsk! Wag kang magalala, walang sinoman ang makaririnig sayo rito.” - wika nito na puno ng pangaasar. Fuck! I cant believe this shit!!

“I don't need your dirty tongue, maybe I should cut it also..”

“No! No! Please! No! Fuck! Don't!!! AHH!--- AHHHHHHHHHH!!!”

Napaiyak na ako sa sakit. A-ayoko na! Tangina! Fuck! Fuck!

“Hmmmm.... hmmmmm!!!” - tangina hindi na ako makapag salita. Hayop kayo! Hayop!!!

Ramdam na ramdam ko ang dugong umaagos sa bibig ko. Tangina! H-hindi pwedeng mangyari ito. No! Ayoko!

Naramdaman ko ang paghaplos nito sa ibaba ko. Hinawak hawakan nito ang pagkalalake ko. Kahit nahihirapan na'y hindi parin mawala ang sarap. Tangina! Papaanong tumigas pa ito sa ganitong pagkakataon? Fuck! Kung ganitong babae ba naman ang mgpapahirap sayo, worth it, tangina. Tignan ko palang yung katawan niya nakakalibog na, paano pa kaya kung siya mismo ang hihimas nito?

Tinanggal niya ang pangibaba kong damit pagkatapos ay hinimas himas ito. Napapikit ako sa sarap. Tangina!

Napadilat ako ng makarinig ako ng malanding tawa. Fuck! Nakaka turn on.

“No one needs your dick, Daison... maybe I should get rid off this one.”

Kung kanina ay nanlaki, ngayon ay sobrang nanlaki ang mata ko sa narinig. No!

“AHHHHHHHHHHHH!!!!”

Napahiyaw at napaiyak ako hindi nalamang dahil sa sakit, kundi maging dahil sa katotohanang wala na ang junior ko. Paano nalang kami ng mga kasintahan ko? Paano ko sila mapapasaya gabi gabi? Ayoko nito! Gusto ko ng mamatay.

Napabalik ako sa katinuan ng maramdaman ang magaspang na sahig na sumasayad sa likod ko. Nang imulat ko ang mata ko, tumambad sa akin ang kisame ng bahay ko. Bakit buhay pa ako? Napatingin ako sa harap. Si Chloe, na hila hila ang paa ko.

Napahinto kami. Napatingin ako sa gilid. Kita ko ang butas na ginawa ko noon. Papaano nila nalaman ito? Kahit nahihirapan, sinilip ko ang ibaba noon. Nagulat ako ng wala akong makita ni kahit isang mahal ko. Fuck! Where are my wives?!!

“Nagtataka kaba kung bakit wala na ang mga bangkay diyan? Nakuha na sila noong nakaraang araw pa, maging ang lahat ng ebidensya sa mga krimeng nagawa mo. Ikaw nalang ang naiwan. Naisipan kong huwag ka munang hulihin, sa halip ay ginawa ko ang planong ito ang ihulog ka sa sarili mong plano. Ang wakasan ka sa pamamaraang sariling likha mo. At ang kalimutan ka na parang hindi ka nageexist sa mundo katulad ng nakagawian mo sa mga biktima mo. Kompleto na ang lahat, Daison."

"Nagisip ako. Ayokong makulong ka lang. Gusto ko na maranasan mo lahat ng pinaranas mo sa mga naging biktima mo. Gusto kong mahirapan ka habang nagmamakaawang patayin kana lang, gusto kong makalimutan ka ng lahat na parang isang bulang nawala.”

Natakasan na yata ako ng kaluluwa. Walang tigil ang luhang pumapatak sa mga mata ko. Di dapat nangyayari sa akin to. Ano bang mali sa ginawa ko? Nagmahal lang ako. Nagmahal lang ako.

Naramdaman ko nalang ang pagtulak sa akin ngunit bago tuluyang bumagsak ang katawan ko, narinig ko ang mga katagang sinabi niya na hindi ko malilimutan.

Hindi ko maiwasang mapatawa. Akalain mong ang hukay na ginawa ko para sa mga mahal ko ay siyang magiging hukay ko rin pala pag dating ng kamatayan ko.

I guess, this is it. Afterall, I need to face this.. I need to face the wrath of my own consequences and this... is the aftermath.

“Daison Legaspi case are now closed."

Ngayon ko gustong malaman ang kasagutan. Mali ba talaga ang mga nagawa ko?

Pero nagmahal lang naman ako.

THE END!